Wednesday, January 25, 2006

Χωρίς σχόλια, έχουν παγώσει τα δάχτυλά μου...*



* Thanks Gastone!

16 comments:

Angelito said...

Βολικότατη εξήγηση! Ματς - μουτς την γατούλα! Καλησπέρες!

Juanita La Quejica said...

Είδες Angelito; Ευτυχώς που υπάρχουν και οι καλές φίλες και φίλοι που με κάτι τέτοια τρυφερά και "χαζούλικα" μηνυματάκια βοηθούν να αντιμετωπίσουμε το πολύ πολύ εσωτερικό κρύο.

Το κρύο που έρχεται όταν κάποιοι που θεωρούμε πολύ "δικούς μας" (κακώς!), πολύ κοντά μας, ξαφνικά φορούν τον μανδύα ξένων, παντελώς αγνώστων προς εμάς ανθρώπων. Και βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη που δεν ξέρουμε πως να διαχειριστούμε. Και τελικά γεμίζουμε μέσα μας πολικό ψύχος, πραγματικό πάγο, όχι σαν τα λίγα χιόνια που ομορφαίνουν σήμερα την Αττική...

Μάκια στην Δράμα!

vasvoe said...

χμ, ωραίος ο Γκάρφιλντ αλλά η δική σου επεξήγηση τα λέει όλα.

πολυβιος said...

κάνε χου-χου και πιες ένα κονιάκ. βοηθάει.

Citronella said...

Μαζί με τον (άπαιχτο!!) Γκάρφηλντ και το κονιάκ, πάντα υπάρχουν και τα άτομα που είναι πραγματικά "δικά μας".
Και που ξέρουμε πως και να μας απογοητεύσουν κάποιες στιγμές, δε θα γίνουν ξένοι όμως.
Έτσι παν περίπατο και οι πάγοι και οι παγωνιές;)
Φιλιάαα - σε μισή ώρα αρχίζει:D

Juanita La Quejica said...

Vas είμαστε σε παρόμοια φάση;
Μην μιλάς για κονιάκ Πολύβιε, 4 πρωί πρωί ξεροσφύρι ήπιε ο υδραυλικός τη Δευτέρα, αν και δεν βάζει λέει στο στόμα του κάτι πριν το μεσημέρι. Σε στερεά μορφή θα εννοούσε, γιατί από τα κονιακάκια είχε αρχίσει να γυαλίζει το μάτι του, χαχα!
Λεμονιά, έλα που τώρα αποφάσισε να διαβάσει ο υποψήφιος διδάκτωρ και θέλει λέει ησυχία! Πάλι ακουστικά; Όπως τις παλιές καλές νύχτες 12-2;

Juanita La Quejica said...

Ξέχασα να σε ευχαριστήσω και για το blogοχιονάκι Λεμονιά, να είσαι καλά που φροντίζεις για το look του sobreviviendo, gracias!

Mirandolina said...

πονηρούλες - αυτό το βάζετε για να με παρηγορήσετε που αφέθηκα και πήγα στης κοπίτο και τσακισα το στρούντελ κι ήμουν απαρηγόρητη πριν βάλει τα πράγματα στη θέση τους ο γκάρφιλντ :-)

mindstripper said...

Κεφάλι ψηλά και πολλά πολλά χαμόγελα για να ξορκίσουμε το κακό (και το κρύο) Χουανίτα. Κονιακάκι δεν θα πάρω γιατί υπολογίζω ο υδραυλικός να τό'χει τελειώσει όλο μέχρι τώρα. Ένα κοκκινέλι όμως το πίνω στην υγειά σου (την έξω και την μέσα).

Φιλιά. :-)

Juanita La Quejica said...

Mind, ευτυχώς έχει μείνει το μπουκάλι που κρατώ για το μαγείρεμα. Mirando, ταιριάζει θαυμάσια και με το στρούντελ!

Darthiir the Abban said...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!

Τώρα πιά δεν ανησυχώ!!!

(Δεν ισχύει το ίδιο και για την καμήλα :p)

Juanita La Quejica said...

Η καμήλα βαραίνει από τις ψείρες, όχι από σένα!

snikolas said...

Hahahahaha, πάρα πολύ καλό! :)

Citronella said...

Πάει το στρούντελ. Σήμερα ρυζόγαλο:Ρ
(Και άντε να δούμε αν απόψε θα ακούσουμε εκπομπή αμίγκα!!)

Katerina ante portas said...

Ναι ναι βολικότατη εξήγηση. Συμφωνώ και επαυξάνω επι του θέματος.
Πως να το..κρύψωμεν άλλωστε! ;)

Marina said...

Πώς πάχυνε έτσι ο Γκάρφηλντ..απο τη πολύ τη γνώση ούτε τα πόδια του δε σέρνει..

Κονιάκ? Μη το βάλεις όλο στο φαγητό..δώσε και σε μάς τις (χίκ) λίγο..

Επί τη ευκαιρία..είδα και τον Νταρθ στη Μεσογείων πρίν απο λίγο με μιά απόχη..μάζευε τις ψείρες..