Sunday, November 05, 2006

Ένας ακόμα λόγος που με κάνει να μην γουστάρω την Ελλάδα

Αν κάποιος στην σημερινή Αθήνα χρειαστεί επειγόντως να κάνει μετάγγιση αίματος, θα πρέπει να έχει την τύχη με το μέρος του τη συγκεκριμένη στιγμή, γιατί στα δημόσια νοσοκομεία πρέπει να είναι μέρα εφημερίας, να υπάρχει περιθώριο για έναν ακόμα ασθενή και βέβαια να υπάρχει και η συγκεκριμένη ομάδα αίματος. Και μπάρμπας στην Κορώνη να υπάρχει, είναι σχεδόν αδύνατο να καλυφθεί άμεσα το επείγον περιστατικό.

Σε επείγουσα κατάσταση, ο ασθενής αναγκαστικά θα πρέπει να ανοίξει το πορτοφόλι και να απευθυνθεί σε κάποιο ιδιωτικό νοσοκομείο. Εδώ να σημειώσω ότι θα πρέπει και οι δικοί του να ανοίξουν τις φλέβες τους, κάτι που δυστυχώς στην Ελλάδα το κάνουμε στην πλειοψηφία μας μόνο όταν ένας δικός μας έχει άμεση ανάγκη, καθώς ακόμα δεν έχουμε "χωνέψει" την υψηλή σημασία της εθελοντικής συστηματικής αιμοδοσίας. Το αίμα είναι ένα από τα πιο πολύτιμα αγαθά, που δεν "αγοράζεται" και που είναι πιθανό να το χρειαστούμε όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής μας.

Στο ιδιωτικό νοσομείο λοιπόν, δεν είναι και πάλι βέβαιο ότι θα εξυπηρετηθεί ο ασθενής. Αν υπάρχει κάποια γνωριμία μέσω γιατρού κλπ, κάτι μπορεί να γίνει σε πρώτη φάση, ειδικά σε κατάσταση υπερεπείγοντος. Όμως, αν ο ασθενής χρειάζεται αρκετές μπουκάλες αίμα, ίσως χρειαστεί να περάσει 2 και 3 μέρες στο νοσοκομείο, τουλάχιστον 7 ώρες την φορά. Θα χρεωθεί για δωμάτιο και τροφή (αν και το πιο πιθανό είναι ότι σπίτι του θα φάει και θα κοιμηθεί), θα χρεωθεί για τα ειδικά φίλτρα αν δεν κάνει μετάγγιση αίματος αλλά κάποιου υποπροϊόντος, θα χρεωθεί για... τελοσπάντων, η σούμα φτάνει άνετα κοντά στα 700 euros. Για μια μετάγγιση σε δόσεις. Που είπαμε, αν πρόκειται για επείγον περιστατικό, δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου αναμονής ώστε να εξυπηρετηθεί κάποιος σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, γιατί στο μεταξύ μπορεί να έχει αποδημήσει εις τόπον χλοερό.

Ένας ακόμα λόγος που με κάνει να μην γουστάρω την Ελλάδα. Το σύστημα υγείας. Που εξακολουθεί να είναι κουτσό και στραβό. Που μας μετατρέπει σε ανήμπορα πονεμένα απελπισμένα σκουληκάκια, που σέρνονται στα σκατά για μια στάλα αίμα, για ένα φάρμακο, για μια ανάσα ζωής.

15 comments:

kyrallina said...

Καλησπέρα! Υπομονή και δύναμη σου εύχομαι. Δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα!

Anonymous said...

εύχομαι όλα να πάνε καλά και μάλιστα σύντομα. αν μπορώ να βοηθήσω σε κάτι, μη διστάσεις. σε φιλώ.

Marina said...

Αχ γλυκιά μου η κατάσταση στα νοσοκομεία δεν είναι η καλύτερη. Αν θές άλλη φορά αίμα, είμαι αιμοδότης εδώ και 15 χρόνια. Ομάδα αίματος 0 αρνητικό. Μπορώ να σου δώσω εως 3 φιάλες απο το απόθεμά μου. Το αίμα συνήθως το δίνω στο Λαϊκό.

Anonymous said...

Πόσο δίκιο έχεις βρε Juanita, λυπάμαι πολύ που ταλαιπωρείσαι :(

Juanita La Quejica said...

Καλή Εβδομάδα!
Σας ευχαριστώ όλους πολύ!

Katerina ante portas said...

Kαλησπέρα, έχεις τη συμπάθειά μου καλό μου..
Δεν έχω απάντηση ακόμα..

Anonymous said...

Μάκια!

mindstripper said...

Χουανίτα, εύχομαι ειλικρινά να πάνε όλα καλά. Κι όπως λέει ο Πολύβιος, αν θελήσεις οποιαδήποτε βοήθεια, θα χαρώ να βοηθήσω.

Juanita La Quejica said...

Σε ευχαριστώ πολύ Mind, μακάρι να πάνε όλα καλά αν και...

Anonymous said...

Εύχομαι όλα να πάνε καλά Juanita. Αυτή η χώρα απ΄όπου κι αν την προσεγγίσεις σε πληγώνει. Υγεία και παιδεία πρώτες στη λίστα...
Συμπαρίσταμαι...

Juanita La Quejica said...

Με ένα από τα 18 λικεράκια κατά προτίμηση! Φιλιά!

cuentos_nat said...

kalo kouragio...

Anonymous said...

Μόνο ένα; Άδεια μπουκαλάκια μόνο να βρω, και μη σε νοιάζει...

Juanita La Quejica said...

Σε ευχαριστώ Nat.

Kική, να σου στείλω; Μας χωρίζει και θάλασσα γαμώτο...

Anonymous said...

Όχι μωρέ, όλο και βρίσκω...
Αχ αυτή η θάλασσα... από πόσα με κρατάει μακριά....Φιλιά!