Ο χρόνος πράγματι λειτουργεί καταπραϋντικά στα τραύματα από τις ανθρώπινες απώλειες.
Αλλά δεν τα γιατρεύει.
Μένουν εκεί, να μας βασανίζουν με τις θύμησες.
Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, κάποιοι πίσω του πονούν.
Είναι λογικό και ίσως είναι και ένα από τα θαύματα της ζωής.
Όταν κάποιος σε θυμάται, κλαίει για σένα, πίνει ένα κρασί στην μνήμη σου, είναι μία νίκη της ανθρώπινης ζωής και ύπαρξης, είναι ένα είδος αθανασίας.
Δεν μου αρέσει να κρατώ ημερολόγιο με τις σκέψεις μου ... ηλεκτρονικό ή άλλης μορφής. Στο μπλογκ μου αναφέρομαι σε κάποια από τα ενδιαφέροντά μου και μέχρι εκεί.
Την τελευταία φορά που ένοιωσα την ανάγκη να γράψω σε ένα χαρτί τις σκέψεις μου, ήταν πριν 12 χρόνια. Όταν η φρίκη της πραγματικότητας με ξεπερνούσε και έψαχνα ένα τρόπο να ... ξορκίσω ίσως αυτό που συνέβαινε; Να το κατανοήσω; Να το εκθέσω κάπου έξω από το μυαλό μου και έτσι -σαν ταχυδακτυλουργός- να το αφαιρέσω στη συνέχεια δια παντός από την μνήμη μου; Ποιος ξέρει... αν υπήρχαν τα μπλογκς τότε, ίσως να μου είχαν φανεί πιο χρήσιμα από την μονόπλευρη και βουβή εκείνη κόλλα χαρτιού.
Πριν 12 χρόνια σκοτώθηκε ο Δημήτρης.
Το βαφτιστήρι μου.
Ο μικρός μου "αδερφός".
2 μέρες πριν κλείσει τα 18.
Μεθυσμένος, οδηγώντας μια μηχανή, καρφώθηκε σε ένα κολωνάκι στην άκρη ενός επαρχιακού παραλιακού δρόμου. 5 μέρες στο ΚΑΤ αναμονή για το προδιαγεγραμμένο τέλος και μετά τα άγρια και απαράδεκτα έθιμα ταφής της ελληνικής επαρχίας. Με την νονά να σέρνει αυτό τον αποτρόπαιο χορό. Με σκηνές φρίκης, εκτός από τον πόνο. Με την μάνα του, την "ψυχομάνα" μου, ένα κουρέλι. Με την μάνα μου αλλού.
Αυτές τις αναμνήσεις, πώς μπορεί τελικά κάποιος να τις διαχειριστεί αποτελεσματικά;
Ο χρόνος μειώνει την ένταση του πόνου, αλλά δεν τον εξαφανίζει. Λειτουργεί σαν ένα καλό αναλγητικό... χρόνος - "mesulid".
Πέρασαν 12 χρόνια. Για την Γιαννούλα, τον Ντίνο, τον Κυριάκο, τον Νίκο, την Ιωάννα... αυτή η αξέχαστη μέρα ήταν η χειρότερη. Όσα "mesulid" και να πήραμε, δεν είδαμε σπουδαία διαφορά.
