Καλησπέρα! Όμορφο... ξεφύγαμε λιγάκι. Πήξαμε στο πολιτικό σκηνικό. Θα σου χαρίσω λοιπόν ένα ποίημα του Ηλία Λάγιου, που θυμήθηκα με το τραγούδι...
ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΑΠΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΝΤΡΙΠΛΕΡ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΤΟΥΤΟΥ
Στη δίψα μου ονειρεύομαι τον Ντιέγκο νεροσυρμή στην εσχατιά του πόνου με τον Μακρή, τη Νοταρά, τον Βέγγο. Ενας χωριάτης, πάνω στου ημιόνου την πλάτη, με την έλλαμψη του μόνου Ελληνος, που θα χτίσει Παρθενώνα. Να θωρεί, με την πίκρα του αυτοκτόνου το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
Θολωμένο και γύφτικο το μάτι το εναρκτήριο λάκτισμα δικό του σ' όλα της Γης τα μήκη και τα πλάτη. Να κουβαλά τα φτωχικά του Νότου στο χρυσοεπιπλωμένο αρχοντικό του. Ως τέλειωνε της θλίψης τον αγώνα τον είδα: ήταν κακό το ριζικό του το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
Εκεί, στη μακρινότατη Αρτζεντίνα η οδύνη του είναι η οικεία μας οδύνη (κάπου στο Μετς, Μουσούρου, στην Αθήνα). Μ' απόκαμε η ψυχούλα και της δίνει παρηγοριά ψυχρή την κοκαΐνη. Α! στην οθόνη κλίναμε το γόνα, λέγοντας: "ας χαρεί λίγη γαλήνη το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα"
Κυρά της μοναξιάς, μάνα του πλήθους, κυρά του ξεπεσμού, του χαμού μάνα, σταμάτα του αναθέματος τους λίθους. Κι εμπρός στον επερχόμενο χειμώνα μέμνησο να ταΐζει στην αλάνα το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα
3 comments:
Καλησπέρα! Όμορφο... ξεφύγαμε λιγάκι. Πήξαμε στο πολιτικό σκηνικό.
Θα σου χαρίσω λοιπόν ένα ποίημα του Ηλία Λάγιου, που θυμήθηκα με το τραγούδι...
ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΑΠΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΝΤΡΙΠΛΕΡ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΤΟΥΤΟΥ
Στη δίψα μου ονειρεύομαι τον Ντιέγκο
νεροσυρμή στην εσχατιά του πόνου
με τον Μακρή, τη Νοταρά, τον Βέγγο.
Ενας χωριάτης, πάνω στου ημιόνου
την πλάτη, με την έλλαμψη του μόνου
Ελληνος, που θα χτίσει Παρθενώνα.
Να θωρεί, με την πίκρα του αυτοκτόνου
το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
Θολωμένο και γύφτικο το μάτι
το εναρκτήριο λάκτισμα δικό του
σ' όλα της Γης τα μήκη και τα πλάτη.
Να κουβαλά τα φτωχικά του Νότου
στο χρυσοεπιπλωμένο αρχοντικό του.
Ως τέλειωνε της θλίψης τον αγώνα
τον είδα: ήταν κακό το ριζικό του
το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
Εκεί, στη μακρινότατη Αρτζεντίνα
η οδύνη του είναι η οικεία μας οδύνη
(κάπου στο Μετς, Μουσούρου, στην Αθήνα).
Μ' απόκαμε η ψυχούλα και της δίνει
παρηγοριά ψυχρή την κοκαΐνη.
Α! στην οθόνη κλίναμε το γόνα,
λέγοντας: "ας χαρεί λίγη γαλήνη
το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα"
Κυρά της μοναξιάς, μάνα του πλήθους,
κυρά του ξεπεσμού, του χαμού μάνα,
σταμάτα του αναθέματος τους λίθους.
Κι εμπρός στον επερχόμενο χειμώνα
μέμνησο να ταΐζει στην αλάνα
το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα
Καλή κάλπη! Καλό βόλι! Όλα τα καλά! ;)
Και Καλό Φθινόπωρο Γητεύτρια.
Σε ευχαριστώ πολύ για το ποίημα.
καλημέρα Juan :), το χρειαζόμουν, πήξαμε στο γκρίζο..
Post a Comment