Ιπτάμενη μπασταρδέ foietortilla κυνηγά πεταλούδα

Στα πλαίσια του νέου κύκλου συνταγών "Βαριέμαι να μαγειρεύω", προέκυψε μία μπασταρδέ tortilla που αναβαθμίστηκε από την προσθήκη ενός καταπληκτικού foie gras. Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι θυσιάστηκε το foie gras στον βωμό της οικιακής βαρεμένης μαγειρικής... peut-être!
Αλλά εμείς δεν πτοούμαστε, κάνουμε ό,τι μας αρέσει και ό,τι μας βολεύει, αφήνοντας τους κανόνες για να τους τηρούν με ευλάβεια οι ειδικοί. My home is my castle, my kitchen is my playground και πάει λέγοντας!
Μιας και το ταξιδάκι στο Παρίσι ακυρώθηκε λόγω Valle-Inclán και λοιπών Ισπανών λογοτεχνών του ΧΙΧ και ΧΧ αιώνα, το έτερον αγαπημένο ήμισυ προσπάθησε να με παρηγορήσει φέρνοντας φωτογραφίες και καλούδια. Ένα από αυτά ήταν το εξαιρετικό foie gras de Saulzoir, με μοσχαρίσια γλώσσα Lucullus de Valenciennes.
Αυτή η νοστιμιά πραγματικά έκανε την διαφορά σε μια απλή ομελέττα φούρνου, που μετατράπηκε ξαφνικά σε ένα περιπετειώδες βουτυράτο γήινο αρωματικό πιάτο, που έγινε γρήγορα και εύκολα, χωρίς τηγάνια, χωρίς ιδιαίτερη παρακολούθηση και άλλα μαγειρικά δεινά.
Η τορτίγια κανονικά πρέπει να παρασκευάζεται στο τηγάνι, σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία, με μικρά κυβάκια πατάτας με μπόλικα ψιλοκομμένα κρεμμύδια να κολυμπούν σε ρηχά λάδια.

Το ταψί του φούρνου δεν διαμαρτυρήθηκε όταν κλήθηκε να δώσει λύση, αφού στα πλαίσια της εποχής "Βαριέμαι να μαγειρεύω", το τηγάνισμα είναι εξ ορισμού out of the question.
Λίγο ελαιόλαδο Ευβοιώτικο (καλό κακό δεν ξέρω, αυτό έχουμε αυτό βάζουμε) και στους 180ο C σιγοψήθηκαν θέλοντας και μη για 25' 6-7 μέτριες πατάτες και 6 λευκά (γλύκαααα!) καλοαναθρεμμένα κρεμμύδια. Αλάτι, λευκό πιπέρι και τίποτα άλλο, εγκράτεια για να μην καλυφθεί τελείως το μεζεδάκι από τα Παρίσια.
Χτύπησα 6 αυγά (όχι, δεν ήταν από κοτέτσι ούτε και βιολογικά, κακώς, θα ήταν ίσως ακόμα καλύτερο το τελικό αποτέλεσμα) με ελάχιστο γάλα, διόρθωσα στο αλάτι, άσπρισα στο πιπέρι και στο τέλος πρόσθεσα 1/3 από το βαζάκι με το foie και την καπνιστή γλώσσα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το βούτυρο που έβγαινε από τους πόρους της ομελέττας όσο ψηνόταν. Όσο για άρωμα, τί να σας πω... δεν περιγράφεται.
Εν ολίγοις, ένα υλικό που ίσως δεν το χρησιμοποιούμε καθημερινά, μπορεί να δώσει το φιλί της ζωής σε ένα απλό πιάτο και να καλύψει τα ίχνη της κρίσης "Βαριέμαι να μαγειρεύω" σε τέτοιο βαθμό, ώστε να βρεθούμε μπροστά στο ασυνήθιστο φαινόμενο μιας ιπτάμενης μπασταρδέ foietortilla που ερωτεύθηκε και κυνηγά ανελέητα μια πεταλούδα.