Monday, January 19, 2009

Όταν ένας φίλος φεύγει...


Στη συναυλία - αφιέρωμα για τα 30 χρόνια μουσικής καριέρας του βενεζολάνου Oscar D'León, θα ήταν καταπληκτική η εκτέλεση αν δεν φώναζε τόσο πολύ στο ντουέτο η συμπατριώτισσά του κουκλάρα Kiara. Στην τρομπέτα -ποιός άλλος;- ο κορυφαίος κουβανός τρομπετίστας Arturo Sandoval.

Το τραγούδι του Alberto Cortez, ένας αποχαιρετισμός.

"Όταν ένας φίλος φεύγει αφήνει πίσω ένα κενό,
που δεν μπορεί να γεμίσει ο ερχομός άλλου"

Cuando un amigo se va
queda un espacio vacío,
que no lo puede llenar
la llegada de otro amigo.

Cuando un amigo se va
queda un tizón encendido
que no se puede apagar
ni con las aguas de un río.

Cuando un amigo se va
una estrella se ha perdido,
la que ilumina el lugar
donde hay un niño dormido.

Cuando un amigo se va
se detienen los caminos
y se empieza a rebelar,
el duende manso del vino.

Cuando un amigo se va
galopando su destino,
empieza el alma a vibrar
porque se llena de frío.

Cuando un amigo se va
queda un terreno baldío
que quiere el tiempo llenar
con las piedras del hastío.

Cuando un amigo se va
se queda un árbol caído
que ya no vuelve a brotar
porque el viento lo ha vencido.

Cuando un amigo se va
queda un espacio vacío,
que no lo puede llenar
la llegada de otro amigo.



Συγκινητική η ερμηνεία του Facundo Cabral με τον Alberto Cortez
 
YΓ. Για τον μπαμπά, τον Νίκο, τον Δημήτρη, τον Γιάννη... τόσους φίλους που έχουν ήδη φύγει γαμώτο...

6 comments:

claire said...

Καλώς επανήλθες και μας γλύκανες με τις ωραιες μουσικες του κόσμου!Καλή συνέχεια ....

Juanita La Quejica said...

Σε ευχαριστώ πολύ Claire, να είσαι καλά! Buenos días.

Anonymous said...

Τι τρομερή επιλογή για άλλη μια φορά! Αφήνει όμως μια λύπη, είναι και οι στίχοι βέβαια... Συμβουλή μου είναι αν δεν πρόκειται για θάνατο, όλα τα άλλα ξαναγίνονται αγαπητή Juanita... Θέλει απλά να βλέπεις θετικά τη ζωή. Ευχαριστούμε για το ωραίο βίντεο,
μια Δροσοσταλίδα

Juanita La Quejica said...

Καλώς ήρθες Δροσοσταλίδα.
Στο βίντεο συνυπάρχουν δυο από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, χαίρομαι που σου άρεσε.
Ο αποχωρισμός, όπως και αν προκύπτει, είναι σίγουρα κάτι που μας λυπεί.
Είναι όμως μέσα στη ζωή, οι χαρές και οι λύπες!
Προσωπικά πιστεύω ότι το καλύτερο είναι να αφήνουμε ελεύθερα τα συναισθήματά μας και να ζούμε όσο πιο έντονα μπορούμε τις στιγμές, είτε χαιρόμαστε, είτε πονάμε. Σήμερα έτσι, αύριο αλλιώς...

μαριάννα said...

Πολύ όμορφοι στίχοι! Ύμνος στη φιλία. Μου αρέσει που ακόμα υπάρχουν λαοί που στις μουσικές τους υμνούν τόσο τη φιλία. Όπως το Algo se muere en el alma cuando un amigo se va, που μοιάζει πολύ, των Ecos del Rocío.
Ευτυχώς που επανήλθες κι άρχισες τα ωραία σου! ;)

Juanita La Quejica said...

Πώς μου ξέφυγε αυτό το σχόλιο;
Το Algo se muere en el alma είναι κορυφαίο, από τα πιο αγαπημένα μου και το χρωστάω σε εσένα που μου το πρότεινες!