Ciclo de cine / Κινηματογραφικός κύκλος
16/03-06/04/2016, 19:30h
Espacio Femenino
Επικράτεια γυναικών
Espacio Femenino
Επικράτεια γυναικών
Salón de Actos del Instituto Cervantes de Atenas. Mitropóleos 23. Entrada gratuita, hasta completar el aforo. Media hora antes de las proyecciones se reparten entradas enumeradas por orden de prioridad.
Αίθουσα εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας. Μητροπόλεως 23. Είσοδος δωρεάν μέχρι να καλυφθούν οι θέσεις. Μισή ώρα πριν από τις προβολές, μοιράζονται αριθμημένα δελτία εισόδου, με σειρά προτεραιότητας.
La presencia efectiva de las mujeres en la industria del cine es un reto que persigue la equiparación real de acceso y posibilidades laborales, pero además, enriquece la temática con otras miradas y ayuda a dibujar nuevos personajes, tanto femeninos como masculinos.
Este ciclo consta de dos partes diferenciadas. Por un lado, una muestra de cortometrajes dirigidos por directoras y comisariados por la Coordinadora Trama y, por otro lado, dos largometrajes contemporáneos de cine español.
Este ciclo consta de dos partes diferenciadas. Por un lado, una muestra de cortometrajes dirigidos por directoras y comisariados por la Coordinadora Trama y, por otro lado, dos largometrajes contemporáneos de cine español.
Todas las películas tienen subtítulos en griego.
Η δραστήρια παρουσία των γυναικών στην κινηματογραφική βιομηχανία είναι μια πρόκληση που ακολουθεί την πραγματική εξίσωσης της πρόσβασης και των επαγγελματικών δυνατοτήτων, επί πλέον όμως, εμπλουτίζει τη θεματολογία με άλλες οπτικές γωνίες και συμβάλει στη δημιουργία νέων χαρακτήρων, τόσο γυναικείων όσο και αντρικών.
Αυτός ο κύκλος έχει δύο μέρη: Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει τις προβολές δέκα μικρού μήκους ταινιών γυναικών σκηνοθετών, που επέλεξε η εταιρεία Trama και το δεύτερο περιλαμβάνει τις προβολές δύο μεγάλου μήκους ταινιών της σύγχρονης παραγωγής.
Αυτός ο κύκλος έχει δύο μέρη: Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει τις προβολές δέκα μικρού μήκους ταινιών γυναικών σκηνοθετών, που επέλεξε η εταιρεία Trama και το δεύτερο περιλαμβάνει τις προβολές δύο μεγάλου μήκους ταινιών της σύγχρονης παραγωγής.
Όλες οι ταινίες έχουν υποτίτλους στα ελληνικά.
PROGRAMA / ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
16.03.2016, 19.30 h. (Duración total / συνολική διάρκεια: 55’)
La guerra como una ficción descabellada y absolutamente masculina, así como la exclusión educacional y laboral de las mujeres en una sociedad que las educa para servir y ser madres, es repudiada por Virginia Woof en Tres Guineas. El deseo de la civilización es una pieza que se apropia de películas de archivos familiares.
Η επιθυμία του πολιτισμού της Καρολίνα Αστουδίγιο, 7’ 08’’ (πειραματική).
Ο πόλεμος ως παράλογη και απολύτως ανδρική επινόηση, όπως και ο αποκλεισμός των γυναικών από την εκπαίδευση και την εργασία σε μια κοινωνία που τις προετοιμάζει για να υπηρετούν και να γίνονται μητέρες, κατά την περιγραφή της Βιρτζίνια Γουλφ στις Τρεις γκινέες. Αυτή η ταινία χρησιμοποιεί πλάνα από οικογενειακές ταινίες εποχής.
Flexibility de Remedios Crespo, 10´ (ficción).Europa, 2027. Los trabajadores de la fábrica de alfileres se reúnen de urgencia para tratar de evitar su inminente cierre. Las diferencias entre la plantilla y la alta dirección de la empresa no son las que cabría esperar.
Ευελιξία της Ρεμέδιος Κρέσπο, 10’ (μυθοπλασία).
Ευρώπη, 2027. Οι εργάτες του εργοστασίου καρφιτσών συγκεντρώνονται επειγόντως για να δουν πώς θ’ αποφύγουν το επικείμενο κλείσιμό του. Οι διαφορές ανάμεσα στους εργαζόμενους και στα υψηλά κλιμάκια της διοίκησης δεν είναι οι αναμενόμενες.
Madrid de Janaina Marqués, 14' 48" (ficción).
Marta vive en un piso del centro de Madrid. En la casa sólo hay algunas cajas de cartón, maletas y unos pocos dibujos infantiles. Hay algo que preocupa a Marta.
Μαδρίτη της Χανάινα Μαρκές, 14' 48" (μυθοπλασία).Η Μάρτα ζει σ’ ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Μαδρίτης. Στο σπίτι υπάρχουν μόνο μερικά χαρτόκουτα, βαλίτσες και κάποιες παιδικές ζωγραφιές. Κάτι απασχολεί την Μάρτα.
Nire Aitaren Etxea de Irene Bau, 6' 15" (documental).
Irati ve a su padre una vez al mes porque viven a 1000 kms de distancia.
Το σπίτι του πατέρα μου της Ιρένε Μπάου, 6' 15" (ντοκυμαντέρ).
Η Ιράτι βλέπει τον πατέρα της μια φορά τον μήνα, επειδή τους χωρίζει απόσταση 1.000 χιλιομέτρων.
La Buena Fe de Begoña Soler, 17' 19" (ficción).
Marisa, una mujer de 35 años, se acerca al hospital “La Buena Fe” para dar a luz, pero descubre que es “self service”.
Νοσοκομείο «Λα Μπουένα Φε» της Μπεγόνια Σολέρ, 17' 19" (μυθοπλασία).
Η 35χρονη Μαρίσα φτάνει στο νοσοκομείο «Λα Μπουένα Φε» για να γεννήσει, αλλά ανακαλύπτει ότι είναι «σελφ σέρβις»!
23.03.2016, 19.30 h. (Duración total / συνολική διάρκεια: 60’)
Celebraciones de Paz Piñar, 12´ (ficción).
Mario, 16 años, es una bomba a punto de estallar. La celebración del cumpleaños de su padre, es la cerilla que prende la mecha.Γιορτές της Παθ Πινιάρ, 12’ (μυθοπλασία).
Ο 16χρονος Μάριο είναι μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Η γιορτή για τα γενέθλια του πατέρα του είναι η σπίθα που ανάβει το φυτίλι.
Mario, 16 años, es una bomba a punto de estallar. La celebración del cumpleaños de su padre, es la cerilla que prende la mecha.Γιορτές της Παθ Πινιάρ, 12’ (μυθοπλασία).
Ο 16χρονος Μάριο είναι μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Η γιορτή για τα γενέθλια του πατέρα του είναι η σπίθα που ανάβει το φυτίλι.
Eso "otro" de Marta Onzain y Alberto R. Peña-Marín, 3´ (ficción).
La historia de Hugo y Ana, como todas las historias de amor, también esconde un secreto.Αυτό το κάτι άλλο της Μάρτα Ονθάιν κα του Αλμπέρτο Ρ. Πένια-Μαρίν, 3’ (μυθοπλασία).
Η ιστορία του Ούγκο και της Άννας, όπως όλες οι ιστορίες αγάπης, κρύβει κι αυτή ένα μυστικό.
La historia de Hugo y Ana, como todas las historias de amor, también esconde un secreto.Αυτό το κάτι άλλο της Μάρτα Ονθάιν κα του Αλμπέρτο Ρ. Πένια-Μαρίν, 3’ (μυθοπλασία).
Η ιστορία του Ούγκο και της Άννας, όπως όλες οι ιστορίες αγάπης, κρύβει κι αυτή ένα μυστικό.
Generación K de Gemma Badía, 7´ (ficción).
El Señor K lleva una vida rutinaria. Cada tarde, después del trabajo, se dirige a una cafetería. Allí le espera Chan, una camarera que ya no sabe qué hacer para llamar su atención. Un buen día, tras un accidente, el Señor K hace un extraño descubrimiento.
Γενιά Κ της Χέμα Μπαδία, 7’ (μθυοπλασία)
Ο Κύριος Κ διάγει μια ζωή βασισμένη στη συνήθεια. Κάθε απόγευμα, μετά από την δουλειά, πηγαίνει σε μια καφετέρια. Εκεί τον περιμένει η Τσαν, μια σερβιτόρα που δεν ξέρει τι να κάνει για να του τραβήξει την προσοχή. Μια ωραία μέρα, μετά από ένα ατύχημα, ο Κύριος Κ κάνει μια παράξενη ανακάλυψη.
El Señor K lleva una vida rutinaria. Cada tarde, después del trabajo, se dirige a una cafetería. Allí le espera Chan, una camarera que ya no sabe qué hacer para llamar su atención. Un buen día, tras un accidente, el Señor K hace un extraño descubrimiento.
Γενιά Κ της Χέμα Μπαδία, 7’ (μθυοπλασία)
Ο Κύριος Κ διάγει μια ζωή βασισμένη στη συνήθεια. Κάθε απόγευμα, μετά από την δουλειά, πηγαίνει σε μια καφετέρια. Εκεί τον περιμένει η Τσαν, μια σερβιτόρα που δεν ξέρει τι να κάνει για να του τραβήξει την προσοχή. Μια ωραία μέρα, μετά από ένα ατύχημα, ο Κύριος Κ κάνει μια παράξενη ανακάλυψη.
Juliana de Jana Herreros, 18´ (ficción).
¿Quién decide cuál es el momento de vivir en una residencia? Una historia sencilla y emotiva.
Χουλιάνα της Χάνα Ερρέρος, 18’ (μυθοπλασία)
Ποιος αποφασίζει πότε έρχεται η ώρα για να πάει κανείς να ζήσει σε γηροκομείο; Μια ιστορία απλή και συγκινητική.
¿Quién decide cuál es el momento de vivir en una residencia? Una historia sencilla y emotiva.
Χουλιάνα της Χάνα Ερρέρος, 18’ (μυθοπλασία)
Ποιος αποφασίζει πότε έρχεται η ώρα για να πάει κανείς να ζήσει σε γηροκομείο; Μια ιστορία απλή και συγκινητική.
Sari rosa de María José Anrubia, 17´(documental).
La discriminación de la mujer en India siempre ligada a la religión hinduista y a antiguas costumbres, supone una de las mayores injusticas a día de hoy para la Mujer. Luchar por cambiar ideas, usos, comportamientos y creencias en las mentes de hombres y de mujeres en India es una iniciativa titánica.
Το ροζ σάρι της Μαρία Χοσέ Ανρούμπια, 17’ (ντοκυμαντέρ).
Οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών στην Ινδία σχετίζεται πάντα με την ινδουιστική θρησκεία και αρχαίες συνήθειες και είναι μια από τις μεγαλύτερες αδικίες της εποχής μας. Στην Ινδία, ο αγώνας για ν’ αλλάξουν οι άνδρες και οι γυναίκες ιδέες, συνήθειες, συμπεριφορές και πεποιθήσεις είναι υπεράνθρωπο εγχείρημα.
La discriminación de la mujer en India siempre ligada a la religión hinduista y a antiguas costumbres, supone una de las mayores injusticas a día de hoy para la Mujer. Luchar por cambiar ideas, usos, comportamientos y creencias en las mentes de hombres y de mujeres en India es una iniciativa titánica.
Το ροζ σάρι της Μαρία Χοσέ Ανρούμπια, 17’ (ντοκυμαντέρ).
Οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών στην Ινδία σχετίζεται πάντα με την ινδουιστική θρησκεία και αρχαίες συνήθειες και είναι μια από τις μεγαλύτερες αδικίες της εποχής μας. Στην Ινδία, ο αγώνας για ν’ αλλάξουν οι άνδρες και οι γυναίκες ιδέες, συνήθειες, συμπεριφορές και πεποιθήσεις είναι υπεράνθρωπο εγχείρημα.
30.03.2016, 19.30 h.
Todos están muertos de Beatriz Sanchís (España, México, Alemania, 2014, 88´), con Elena Anaya, Angélica Aragón, Nahuel Pérez Biscayart, Christian Bernal, Patrick Criado, Macarena García, Patricia Reyes Spíndola.
Lupe vive encerrada en su casa, presa de una brutal agorafobia. Viéndola en bata y zapatillas, dependiendo para todo de su madre y con un hijo adolescente que la detesta, nadie diría que en los 80 fue una estrella de rock. Su madre, cansada de ver a su hija convertida en una persona egoísta y conflictiva, la Noche de los Muertos decide hablar con su hijo Diego. Este vuelve a la casa familiar con el aspecto de siempre: un chaval de veintipocos de mirada ausente; lo que hace la situación muy especial es que Diego está muerto.
Είναι όλοι τους νεκροί της Μπεατρίθ Σαντσίς (Ισπανία, Μεξικό, Γερμανία,2014, 88’), με τους Ελένα Ανάγια, Ανχέλικα Αραγόν, Ναουέλ Πέρεθ Μπισκαγιάτ, Κρίστιαν Μπερνάλ, Πατρίκ Κριάδο, Μακαρένα Γκαρθία, Πατρίθια Ρέγες Σπίντολα.
Η Λούπε ζει κλεισμένη στο σπίτι της επειδή πάσχει από σοβαρή αγοραφοβία. Όταν τη βλέπει κανείς με ρόμπα και παντόφλες, εξαρτημένη για τα πάντα απ’ τη μάνα της και μ’ έναν έφηβο γιο που τη σιχαίνεται, κανείς δεν φαντάζεται ότι στη δεκαετία του 80 υπήρξε αστέρι της ροκ. Η μάνα της, που δεν αντέχει να η βλέπει έτσι όπως έχει καταντήσει, εγωίστρια και εριστική, τη Νύχτα των Νεκρών αποφασίζει να μιλήσει με τον γιό της τον Ντιέγο, ο οποίος επιστρέφει στο οικογενειακό σπίτι με το ίδιο πάντα παρουσιαστικό του εικοσάρη με το απλανές βλέμμα. Αλλά αυτό που κάνει την κατάσταση πολύ ιδιαίτερη είναι το γεγονός ότι ο Ντιέγο είναι νεκρός.
Todos están muertos de Beatriz Sanchís (España, México, Alemania, 2014, 88´), con Elena Anaya, Angélica Aragón, Nahuel Pérez Biscayart, Christian Bernal, Patrick Criado, Macarena García, Patricia Reyes Spíndola.
Lupe vive encerrada en su casa, presa de una brutal agorafobia. Viéndola en bata y zapatillas, dependiendo para todo de su madre y con un hijo adolescente que la detesta, nadie diría que en los 80 fue una estrella de rock. Su madre, cansada de ver a su hija convertida en una persona egoísta y conflictiva, la Noche de los Muertos decide hablar con su hijo Diego. Este vuelve a la casa familiar con el aspecto de siempre: un chaval de veintipocos de mirada ausente; lo que hace la situación muy especial es que Diego está muerto.
Είναι όλοι τους νεκροί της Μπεατρίθ Σαντσίς (Ισπανία, Μεξικό, Γερμανία,2014, 88’), με τους Ελένα Ανάγια, Ανχέλικα Αραγόν, Ναουέλ Πέρεθ Μπισκαγιάτ, Κρίστιαν Μπερνάλ, Πατρίκ Κριάδο, Μακαρένα Γκαρθία, Πατρίθια Ρέγες Σπίντολα.
Η Λούπε ζει κλεισμένη στο σπίτι της επειδή πάσχει από σοβαρή αγοραφοβία. Όταν τη βλέπει κανείς με ρόμπα και παντόφλες, εξαρτημένη για τα πάντα απ’ τη μάνα της και μ’ έναν έφηβο γιο που τη σιχαίνεται, κανείς δεν φαντάζεται ότι στη δεκαετία του 80 υπήρξε αστέρι της ροκ. Η μάνα της, που δεν αντέχει να η βλέπει έτσι όπως έχει καταντήσει, εγωίστρια και εριστική, τη Νύχτα των Νεκρών αποφασίζει να μιλήσει με τον γιό της τον Ντιέγο, ο οποίος επιστρέφει στο οικογενειακό σπίτι με το ίδιο πάντα παρουσιαστικό του εικοσάρη με το απλανές βλέμμα. Αλλά αυτό που κάνει την κατάσταση πολύ ιδιαίτερη είναι το γεγονός ότι ο Ντιέγο είναι νεκρός.
06.04.2016, 19.30 h.
Basilio Martín Patino. La décima carta de Virginia García del Pino (España, 2014, 65´)
La película parte de las nueve cartas que en 1966 el cineasta manda a Berta, dando nombre a su primera película Nueve cartas a Berta, adscrita a lo que se denominó «Nuevo cine español». Casi cincuenta años después, Virginia García del Pino intenta escribir la décima. Una carta compartida entre ella y Basilio Martín Patino, el retrato de una identidad en fuga que indaga qué queda de aquel estudiante rebelde que escribía a Berta en 1966, el inicio de una brillante trayectoria como cineasta.
Μπασίλιο Μαρτίν Πατίνο. Η δεκάτη επιστολή της Βιρχίνια Γκαρθία ντελ Πίνο (Ισπανία, 2014, 65’). Η ταινία βασίζεται στις εννέα επιστολές που έστειλε το 1966 ο κινηματογραφιστής Μπασίλιο Μπαρτίν Πατίνο στην Μπέρτα, γεγονός που έδωσε τον τίτλο στην πρώτη του ταινία: Εννέα επιστολές για την Μπέρτα. Η ταινία αυτή ανήκει στον επονομαζόμενο «νέο ισπανικό κινηματογράφο». Σχεδόν πενήντα χρόνια αργότερα, η σκηνοθέτης προσπαθεί να γράψει την δεκάτη, μια επιστολή μεταξύ του κινηματογραφιστή και της ίδιας, το πορτραίτο μιας ταυτότητας σε φυγή που διερευνά τι απέμεινε από ‘κείνον τον επαναστάτη φοιτητή που έγραφε στην Μπέρτα το 1966, ξεκινώντας μια λαμπρή πορεία στον κινηματογράφο.
Basilio Martín Patino. La décima carta de Virginia García del Pino (España, 2014, 65´)
La película parte de las nueve cartas que en 1966 el cineasta manda a Berta, dando nombre a su primera película Nueve cartas a Berta, adscrita a lo que se denominó «Nuevo cine español». Casi cincuenta años después, Virginia García del Pino intenta escribir la décima. Una carta compartida entre ella y Basilio Martín Patino, el retrato de una identidad en fuga que indaga qué queda de aquel estudiante rebelde que escribía a Berta en 1966, el inicio de una brillante trayectoria como cineasta.
Μπασίλιο Μαρτίν Πατίνο. Η δεκάτη επιστολή της Βιρχίνια Γκαρθία ντελ Πίνο (Ισπανία, 2014, 65’). Η ταινία βασίζεται στις εννέα επιστολές που έστειλε το 1966 ο κινηματογραφιστής Μπασίλιο Μπαρτίν Πατίνο στην Μπέρτα, γεγονός που έδωσε τον τίτλο στην πρώτη του ταινία: Εννέα επιστολές για την Μπέρτα. Η ταινία αυτή ανήκει στον επονομαζόμενο «νέο ισπανικό κινηματογράφο». Σχεδόν πενήντα χρόνια αργότερα, η σκηνοθέτης προσπαθεί να γράψει την δεκάτη, μια επιστολή μεταξύ του κινηματογραφιστή και της ίδιας, το πορτραίτο μιας ταυτότητας σε φυγή που διερευνά τι απέμεινε από ‘κείνον τον επαναστάτη φοιτητή που έγραφε στην Μπέρτα το 1966, ξεκινώντας μια λαμπρή πορεία στον κινηματογράφο.
No comments:
Post a Comment