Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο

Διπλανό σπίτι. Εκ δεξιών. Της θείας. Που από τότε που έμεινε χήρα, δεν το κατοικεί. Έχει όμως επιτρέψει σε δύο γείτονες χατιρικά (κακώς!) να παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους στην αυλή της. Ή μάλλον δεν έχει μπορέσει να πει όχι. Ο ένας (ας τον ονομάσουμε ο απέναντι) το έχει μόνιμα σκεπασμένο γιατί είναι καινούργιο, ο άλλος (ο δίπλα της) παρκάρει μπροστά του και το χρησιμοποιεί τακτικά, αλλά όχι καθημερινά.

Έξω από την πόρτα του γκαράζ-κήπου, σήμερα παρκάρει το παλιό του αυτοκίνητο ο απέναντι. Κακώς, γιατί βλέπει ότι ο άλλος έχει ήδη μέσα το δικό του. Είναι -είπαν μετά- άρρωστος ο δίπλα και δεν το χρησιμοποιεί αυτές τις μέρες. Η δικαιολογία. (Γενικά, γίνεται μία κόλαση μέσα και έξω από αυτόν τον κήπο-πάρκινγκ, κλείνουν το πεζοδρόμιο, φέρνουν την αστυνομία, την τροχαία, την δημοτική αστυνομία, κυρίως ο δίπλα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Γιατί η θεία απλά τους το παραχωρεί χωρίς χαρτιά, χωρίς έσοδα. Κανείς τους δεν έχει νόμιμη άδεια και δεν ξέρουν ούτε ότι η θεία έχει νόμιμη είσοδο πάρκινγκ.)

Ακούω από το γραφείο μου κορναρίσματα επί 10΄τουλάχιστον. Φαντάζομαι ότι κάποιος έχει κλείσει κάποιον και συνεχίζω την δουλειά μου. Παύση για λίγο και στην συνέχεια θόρυβος από λαμαρίνες. Βγαίνω στο μπαλκόνι και τί να δω; Ο δίπλα, που είναι στο αυτοκίνητό του μέσα στο πάρκινγκ, έχει ανοίξει την γκαραζόπορτα και έχει αρχίσει να χτυπά σαν τρελλός με το αυτοκίνητό του (μπακατέλες μεγάλες παλιές και τα δύο εμπλεκόμενα οχήματα) το αυτοκίνητο του απέναντι, ευτυχώς αυτό που του κλείνει την έξοδο και όχι το καινούργιο παρκαρισμένο από πίσω του.

Από κει και οι φωτογραφίες.

Δύο γάϊδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα. Μαζεύεται κόσμος, τροχαία, μηχανές, περιπολικά και η ιστορία θα λήξει μάλλον εδώ, γιατί ο απέναντι είναι αλλοδαπός και φοβάται τον δίπλα που είναι τρελλός. Παρά τρίχα να μπλεχτεί και η θεία, ένας από τους αστυνομικούς την κατηγορεί που αφήνει το σπίτι της στους ξένους έρμαιο.

Τί όμορφος κόσμος!

ΥΓ. Εμείς μπορεί να κάνουμε 10 γύρους, αλλά εκεί το αυτοκίνητό μας μετά από πολλές παρόμοιες ιστορίες αποφασίσαμε να μην το βάζουμε. Με τους αλήτες ή πρέπει να οπλοφορείς και να γίνεσαι χειρότερος για να επιβιώσεις, ή πρέπει να τους αποφεύγεις. Επιλέξαμε τον δεύτερο δρόμο, γιατί τα όπλα τα αφήσαμε κάπου στην Κολομβία... μαζί με τα πτώματα. Δυστυχώς, σκέφτομαι καμιά φορά, αλλά μετά συνέρχομαι.