Mario Benedetti (septiembre 1920, Paso de los Toros - mayo 2009, Montevideo)
Voy a cerrar los ojos en voz baja
voy a meterme a tientas en el sueño.
En este instante el odio no trabaja
para la muerte, que es su pobre dueño
la voluntad suspende su latido
y yo me siento lejos, tan pequeño
que a Dios invoco, pero no le pido
nada, con tal de compartir apenas
este universo que hemos conseguido
por las malas y a veces por las buenas.
¿Por qué el mundo soñado no es el mismo
que este mundo de muerte a manos llenas?
Mi pesadilla es siempre el optimismo:
me duermo débil, sueño que soy fuerte,
pero el futuro aguarda. Es un abismo.
No me lo digan cuando me despierte.
Que en paz descanse! Ha sido un gran poeta...
ReplyDeleteΚαλο ταξιδι σε εκεινον, αν και παντα η τεχνη του θα ειναι παρουσα!
ReplyDeleteΤριτη, 19 Μαϊου 2009 07:00
ReplyDeleteO ποιητής Μάριο Μπενεντέτι, κορυφαία μορφή της ουρουγουαϊνής και λατινοαμερικάνικης σύγχρονης γραμματείας, - του οποίου οι ερωτικές και πολιτικές ελεγείες έγιναν δημοφιλή τραγούδια-, έφυγε από τη ζωή την Κυριακή, σε ηλικία 88 ετών. O σπουδαίος Ουρουγουανός ποιητής Μάριο Μπενεντέτι. Από το 1973 έως το 1983 -που η Ουρουγουάη ζούσε τη δικτατορία- έζησε εξόριστος. Οι κοινωνικές αδικίες και ο εγκλιματισμός του ξανά στη χώρα του - που κατ΄ αυτόν είχε γίνει πεζή και υλιστική-, αποτελούν τη βασική θεματολογία του πλούσιου έργου του, που περιλαμβάνει πλήθος μυθιστορημάτων, διηγημάτων, ποιημάτων, δοκιμίων και άρθρων. Στα διηγήματά του, ιχνηλάτησε -μέσα από ευρηματικές και γλαφυρές περιγραφές-, τη χαμηλόφωνη γλυκύτητα του Μοντεβιδέο, αλλά και την απελπισία του γραφειοκρατικού κυκεώνα. Στη δεκαετία του '80 οργάνωνε ποιητικές αναγνώσεις -σε γεμάτες κόσμο αίθουσες-, όπου στο μέσο της σκηνής, καθισμένος σε μία κουνιστή πολυθρόνα, διάβαζε από ένα μεγάλο βιβλίο, ενώ ο παιδικός φίλος και συνεργάτης του -τραγουδοποιός- Ντανιέλ Βιλιέτι, έπαιζε μουσική και τραγουδούσε. Ο μεγάλος Ισπανός βάρδος - εισηγητής του καταλανικού «Νόβα Κανσιό»- Τζοάν Μανουέλ Σεράτ, μετέτρεψε τα ποιήματα του Μπενεντέτι σε επιτυχίες. Στην τελευταία του ποιητική συλλογή, «Ο Κόσμος που Ανασαίνω», ασχολήθηκε με τα γηρατειά και την κακοφωνία της διεθνούς πολιτικής. Ο ίδιος, περιπαικτικά χαρακτήριζε την απαισιοδοξία του «πληροφορημένη αισιοδοξία», και διατράνωνε πως τα νιάτα, είναι η ελπίδα του για το μέλλον. Ο Μπενεντέτι υπήρξε -μέχρι τέλους- αγαπητή μορφή της καθημερινής ζωής της Ουρουγουάης, ενώ οι νέοι της Λατινικής Αμερικής ανταλλάσσουν στο Ίντερνετ ποιήματά του. Την τελευταία διετία έπασχε από άσθμα και νοσηλεύτηκε συχνά. Όπως τόνισε ο αδελφός του Ραούλ Μπενεντέτι σε τοπικό τηλεοπτικό δίκτυο, τις τελευταίες εβδομάδες έδειχνε σημεία βελτίωσης και ο θάνατός του ήταν αναπάντεχος.
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της "Ναυτεμπορικής", αφιέρωμα στο συγκεκριμένο λογοτέχνη.
"Δροσοσταλίδα"
Πλήρης χρόνων και έργου έφυγε και ο Μπενεντέττι.
ReplyDeleteΤί να πρωτοθυμηθεί κανείς από την Ποίησή του; "Ευκαιρία" (λάθος επιλογή λέξης) να ανατρέξουμε και πάλι στις συλλογές του.
:)
ReplyDeleteερωτεύτηκα εξαιτίας του
πόνεσε μαζί μου
με βοήθησε να ξεπεράσω καταστάσεις!
αρκετά άγνωστος στην ελλάδα δυστυχώς.
νιώθω σα να έφυγε κάποιος από την οικογένεια μου!