Απόβαση στην Νορμανδία

Σε ένα πρόσφατο ταξίδι στην Νορμανδία και στην Βρεττάνη, συνόδευσα τον άνδρα μου στο μουσείο που είναι αφιερωμένο στην Απόβαση των Συμμάχων το καλοκαίρι του 1944, στο Bayeux. (Αν ήμουν μόνη μου δεν θα το επισκεπτόμουν ποτέ, ο Πόλεμος είναι ένα θέμα που προτιμώ να μην το βλέπω οπτικοποιημένο. Προτιμώ να κλείνω τα μάτια και να τον αγνοώ.)


Περπατήσαμε σε μία από τις ξακουστές νορμανδέζικες παραλίες της Απόβασης.

Διαβάσαμε αρκετά σχετικά με το θέμα, είδαμε βίντεος και φωτογραφίες με τις έμψυχες και άψυχες απώλειες και των δύο πλευρών.

Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται...



Τί κέρδισαν τελικά οι Γάλλοι που οι Σύμμαχοι διέλυσαν ολοσχερώς πόλεις με ιστορία εκατοντάδων ετών για να τους προστατέψουν;

Την απελευθέρωσή τους -καθώς και ολόκληρης της Ευρώπης- από τον Χίτλερ, ναι.



Παρακολουθώντας όμως -στο ελάχιστο- τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στον κόσμο αυτές τις μέρες, τελικά για ποιά απελευθέρωση της Ευρώπης μιλούμε;
Σίγουρα δεν παρομοιάζω την όποια Μέρκελ με έναν έξυπνο, τυχερό και τρελλό αιμοσταγή δικτάτορα όπως ο Χίτλερ. Όμως... και πάλι η Γερμανία δεν μοιράζει τα χαρτιά της τράπουλας; Ή μήπως η μπαρμπουτιέρα που στήνεται το παιχνίδι, δεν έχει made in USA πινακίδα εισόδου;

Μήπως τελικά, τσάμπα καταστράφηκαν τα όμορφα ιστορικά κτίρια και σκοτώθηκαν τόσες χιλιάδες άνθρωποι;



Δεν πίστευα ποτέ ότι η επίσκεψή μου σε αυτά τα μέρη που έχασαν τη ζωή τους δεκάδες χιλιάδες στρατιωτών, σε συνδυασμό με τα χρέη της Ελλάδας, τους ανά τον κόσμο κερδοσκόπους και την γενικότερη στάση της Γερμανίας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα μου δημιουργούσαν αυτά τα μηδενιστικά συναισθήματα.

Κρίμα οι άνθρωποι.

Κρίμα οι πόλεις.

Κρίμα κι εμείς, οι απόγονοι των πολεμιστών "νικητών", αιώνιοι όμηροι των όποιων "νικημένων".