Tuesday, November 30, 2010

La Niña De Los Peines, Cái es una población



Cái es una población (fiesta por bulerías)

Cádiz es una población
que le gusta al forastero
aquí no sirve alegría
lo que sirve es el dinero

y con el caray, que caray, caray
qué fiesta más grande van a hacer en Cádiz
que las hambres las vamos a sentir
que mire usted qué gracia tiene este país

tengo unos amigos míos
que en el barrio del Balón
van a poner un monumento
encima a María Bastón

habrá frijones pegaos
y en las casitas de los vecinos
y habrá chuleta empaná
cuando vengan los maridos

se que tienes buen pelo
porque te llegaba a ti a la cintura
y es tu marido carrero
se le ha escapaíto la mula

Viva Cái: Chato de la Isla, Chano Lobato y Rancapino

Thursday, November 25, 2010

Huellas del pasado Cubano

Φαίνεται ότι ο τίτλος αυτού του bolero του Orlando Vallejo χρησιμοποιείται και σε κάποιο διάσημο σημερινό άκουσμα, με αποτέλεσμα να μπλοκάρεται το βίντεο στο youtube, αλλά και το κείμενο στον blogger.

Ακούμε λοιπόν (με εξαιρετικά κακό ήχο) τον Orlando Vallejo να τραγουδά για μια Mala Yerba που αφού τον τύλιξε σκοτώνοντας ό,τι καλό υπήρχε στη ζωή του, στο τέλος τον άφησε μόνο.



Mala Yerba
Orlando Vallejo


Como una enredadera
llegaste a mi vida
y envolviéndolo todo
caí en tus redes.

Como una mala yerba
mataste lo bueno
que en mi vida se daba
dejándome solo.

Como un barco al garete
en mar embravecido
y cual un mal jinete
a galope tendido
como un renegado
con la fe perdida.

Herido el corazón,
perdida la ilusión,
los ojos anegados
buscando rehacer
mi vida como ayer
antes de conocerte.

Como una enredadera,
como una mala hierba.


PS. Muchísimas gracias Emmanuel, ¡otra vez más!

Wednesday, November 24, 2010

Tonino Carotone: caótico, erótico y ...

Πριν λίγες μέρες, μετά το τέλος άλλης μιας πετυχημένης συναυλίας του Tonino Carotone και της παρέας του σε ένα κατάμεστο Half Note, καταφέραμε με λίγους καλούς φίλους από το Ιspania.gr να κλέψουμε 2 λόγια από έναν εξαντλημένο ύστερα από σχεδόν 2 ½ ώρες ασταμάτητου τραγουδιού και χορού Tonino.

Όταν του είπαμε ότι για κάποιους από μας είναι η πέμπτη φορά που τον ακούμε από κοντά, αφού μας ευχαρίστησε γελώντας και κοροϊδεύοντάς μας χαϊδευτικά ότι είμαστε τυχεροί, συνέχισε σε τελείως διαφορετικό τόνο. Με λίγη πίκρα, ίσως και με λίγο θυμό σχολίασε:
«Οι συμπατριώτες μου δεν με έχουν ακούσει ποτέ να τραγουδάω. Οι φίλοι από τα παιδικά μου χρόνια στην Παμπλόνα δεν έχουν έρθει ποτέ σε συναυλίες μου, ενώ αντίθετα ξένος κόσμος όπως εσείς με αγαπά και με προτιμά και έρχεται επανηλλημμένα να με δει στις live εμφανίσεις.»
Ουδείς προφήτης στον τόπο του, ο Τονίνο προφανώς δεν αποτελεί εξαίρεση και από ό,τι φαίνεται έχει αποδεχτεί το γεγονός, από τη στιγμή που όπου τραγουδά βρίσκει μια μεγάλη ζωηρή παρέα να τον περιμένει με ανοιχτές αγκαλιές, έτοιμοι όλοι για να διασκεδάσουν και να μοιραστούν μια όμορφη στιγμή. Η αίσθηση που μας άφησε από την συναυλία αλλά και από την κουβέντα που κάναμε, είναι ότι τα έχει βρει με τον εαυτό του και σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης και αυτό του επιτρέπει να χρησιμοποιεί ένα οξύ χιούμορ και αυτοσαρκασμό που τον έκαναν να τραγουδά σε διάφορα σημεία της παράστασης το στιχάκι "Tonino Carotone: caótico, erótico y μαλάκας", χτυπώντας ρυθμικά με το χέρι το στήθος του!
Ο Carotone έρχεται στην Αθήνα από το barrio του Lavapiés στην Μαδρίτη, μια μποέμικη κοσμοπολίτικη καλλιτεχνική γειτονιά όπου περισσότερος από τον μισό πληθυσμό δεν είναι ισπανικής καταγωγής και έτσι μπορεί κανείς να γιορτάσει στους δρόμους από το τέλος του Κινεζικού χρόνου ως το Ραμαζάνι. Έχει αφήσει πολλά χρόνια πίσω του την χώρα των Βάσκων, ενώ κάνει τακτικά ταξίδια στην Ιταλία για λόγους δουλειάς, όπου εκεί γράφει και τα άλμπουμς του. Για την Ελλάδα μας λέει:
«Αν και κάνω εμφανίσεις κάθε χρόνο στη χώρα σας, θα ήθελα να μπορούσε να έρχομαι ακόμα πιο συχνά γιατί μου αρέσει η ζωντάνια του κοινού. Μου αρέσει να ταξιδεύω στα νησιά και στα χωριά σας, να γνωρίζω τους ντόπιους και να κάνω παρέα μαζί τους, με κρητικό ρακί ή τσικουδιά στο ποτήρι.»


Σε μια κουβέντα με έναν πολιτικοποιημένο αριστερό Βάσκο, που προτίμησε στα νιάτα του να μπει στην φυλακή πολιτικός κρατούμενος σαν αντιρρησίας συνείδησης καθώς ήταν ενάντια στην υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στην δύσκολη οικονομική και κοινωνική κατάσταση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες της Ευρώπης.
Αυτό που εντυπωσιάζει τον Tonino είναι η έντονη αντίδραση των νέων ανθρώπων ενάντια στην ευρύτερη κατάσταση αλλά και στα μέτρα που προσπαθούν να μας επιβάλλουν και στη δεινή κατάσταση στην οποία θέλουν να μας φυλακίσουν.
«Αυτό που ξεκίνησε να συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία 2 χρόνια είναι μοναδικό και πραγματικά βγάζω το καπέλλο στην ελληνική νεολαία. Η πολιτισμική κατάσταση στην Ελλάδα δίνει σημεία αισιοδοξίας και είναι θετική, σε αντίθεση με το πως είναι τα πράγματα στην Ισπανία αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ούτε καν στο Βερολίνο δεν υπάρχουν αντιδράσεις και επανάσταση από τον κόσμο που να εκφράζονται μέσα από πολιτιστικές ενέργειες και ανατροπές. Αυτό με στεναχωρεί ιδιαίτερα και με αγχώνει για το μέλλον όλων μας, γι αυτό και χαίρομαι ιδιαίτερα για τους νέους συμπατριώτες σας που επαναστάτησαν και έδειξαν ένα στίγμα υγιούς αντίδρασης. Δεν είναι βέβαια αρκετό για να αλλάξει την κατάσταση, αλλά είναι πολύ σημαντικό να διδαχτούν οι επόμενες γενιές ότι υπάρχει και κάτι ακόμα πέραν αυτού του απόλυτου και άγριου καταναλωτισμού που μας καταδυναστεύει. Γιατί κακά τα ψέματα, μας έχουν ολους προδώσει, υπάρχει μια συστηματική διάλυση της μεσαίας τάξης που τείνει να εξαφανιστεί με ρυθμούς αντίθετους από ό,τι στην Γαλλική Επανάσταση. Η αστική τάξη έχει συρρικνωθεί και πέσει σε χαμηλότερη θέση, η εργατική τάξη έχει πάει κατά διαόλου και μένει να κυριαρχεί πλέον η τράπεζα κρατώντας μας δέσμιους, αφού όλοι είμαστε πλέον χρεωμένοι μέχρι τον λαιμό με υποθήκες και δίνουμε κάθε μέρα όλο και περισσότερα χρήματα σε τόκους.»
Ο Tonino Carotone είναι συνειδητοποιημένος και πολιτικοποιημένος πολίτης και έχει θέσεις για τα αίτια που έχουν οδηγήσει μεγάλο μέρος της Ευρώπης σε αυτήν την δύσκολη κατάσταση.
«Το ευρώ έχει μεγάλο μέρος της ευθύνης για την οικονομική κρίση στην Ευρώπη, υπήρξε η πλήρης εξαπάτηση για την Ελλάδα, τώρα για την Ιρλανδία και θα ακολουθήσουν και άλλοι. Πρέπει να επιστρέψουμε στο νόμισμα της κάθε χώρας και να ρίξουμε την αξία του γιατί για παράδειγμα πώς θα τραβήξει η Ελλάδα τουρισμό που είναι και το βασικό προϊόν της, με ένα ευρώ τόσο ακριβό; Πώς θα ανταγωνιστεί τις μεγαλύτερες και πιο εύρωστες οικονομικά χώρες όπως η Ιταλία; Η Ελλάδα έχει πιο ποιοτικό τουρισμό, ανώτερο προϊόν και καλύτερες προϋποθέσεις σε αυτόν τον τομέα, αλλά δεν την βοηθά το εννιαίο νόμισμα, που λειτουργεί υπέρ των πιο δυνατών. Άλλο ένα πρόβλημα που πιστεύω ότι λειτουργεί σαν τροχοπαίδι στην Ελλάδα είναι ότι αν και χρωστάτε πολλά χρήματα, οι κυβερνήσεις σας συνεχίζουν να ξοδεύουν τεράστια ποσά σε στρατιωτικό εξοπλισμό. »
Και στην Ισπανία; Τί συμβαίνει εκεί άραγε;
«Στην Ισπανία πάλι, μαζί με την άνοδο των τιμών εξαιτίας του ευρώ, η μεγάλη καταστροφή ήρθε με την διάλυση του τομέα των κατασκευών, όπου ξαφνικά ξεφούσκωσε η «φούσκα» και η ανεργία πέταξε έξω από κάθε όριο και φαντασία, αφήνοντας τον κόσμο υπερχρεωμένο και χωρίς δουλειά. Γιατί ο κόσμος απέκτησε ένα επίπεδο ζωής ανώτερο από τις οικονομικές του δυνατότητες ούτως ή άλλως και με το ευρώ η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Είναι ντροπή αυτό που συμβαίνει. Το να καταργήσουμε το ευρώ και να γυρίσουμε στα παραδοσιακά μας νομίσματα, είναι ίσως μια ελπίδα.»
Αναρωτιόμαστε αν οι καλλιτέχνες μπορούν να βοηθήσουν με κάποιον τρόπο σε αυτές τις έκτακτες συνθήκες κρίσης. Ο καλλιτέχνης Tonino, και εδώ έχει σαφή θέση:.
«Ο καλλιτέχνης μπορεί μόνο να βοηθήσει τον κόσμο να νοιώσει πιο χαρούμενος για λίγο. Γιατί κακά τα ψέμματα, δεν έχουμε άλλη δύναμη. Εγώ μόνο τραγουδώ, δεν μπορώ να κάνω πολιτική, απλά εκφράζω αυτά που νοιώθω με τον τρόπο μου τραγουδώντας και ελπίζω να δώσω λίγη χαρά σε αυτόν που με ακούει και μέχρι εκεί.
Με λεφτά ή χωρίς λεφτά ο κόσμος συνεχίζει να υπάρχει και χρειάζεται πηγές χαράς. Και τελικά, αυτοί που έχουν περισσότερα λεφτά και δύναμη είναι και οι λιγότεροι ευτυχισμένοι. Βλέπετε κατοίκους μιας φτωχής χώρας στην Κεντρική και Νότια Αμερική που ενώ ζουν σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας και δεν έχουν τίποτα, νοιώθουν χαρούμενοι μόνο με ένα τραγούδι του Julio Iglesias για παράδειγμα. Εγώ πάλι νοιώθω ευτυχισμένος όταν τραγουδώ για σας, για τον κόσμο, όταν μοιράζομαι την αγάπη μου για το τραγούδι. Ακόμα περισσότερο, όταν τραγουδώ για ανθρώπους όπως τους νέους Έλληνες που σήμερα αγωνίζονται, που πετούν πέτρες στο σύστημα, που βγαίνουν στο δρόμο και φωνάζουν για να διεκδικήσουν ελευθερία από τα διεθνή δεσμά και αυτό σας το ξαναλέω, δεν το βλέπουμε να συμβαίνει δυστυχώς αλλού...
»


Τον ρωτάμε περισσότερες λεπτομέρειες για ένα τραγούδι που ακούσαμε στο Half Note με τίτλο "El carcelero" (Ο δεσμοφύλακας) το οποίο δεν ανήκει στα πιο γνωστά της δισκογραφίας του. Αναρωτιόμαστε αν είναι καινούργιο.
«Αυτό το τραγούδι είναι αντίθετα πολύ παλιό. Το έγραψα όταν βρέθηκα στην φυλακή πολιτικός κρατούμενος, επειδή ήμουν ενάντια στην στρατιωτική θητεία. Μην ξεχνάτε ότι στην Ισπανία είχαμε για σχεδόν 40 χρόνια στρατιωτική δικτατορία. Πέρασα από 20 φυλακές, ξεκινώντας από την Παμπλόνα, το Μπούργος και καταλήγοντας στην Μαδρίτη. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δυνατό με έκανε αυτή η εμπειρία και πόσο με γέμισε σαν άνθρωπο το ότι πολέμησα για τα ιδεώδη μου, γι αυτό που ήταν σημαντικό για μένα. Η δική μου γενιά έπρεπε να πολεμήσει γι αυτό στην Ισπανία. Σήμερα υπάρχουν άλλοι λόγοι, αλλά και πάλι είναι πολύ έντονη η ανάγκη για μάχη, υπάρχουν πολλά φλέγοντα θέματα για τα οποία ο κόσμος πρέπει να αντιδράσει. Όταν ήμουν στη φυλακή είχα γράψει άλλο ένα αντιπολεμικό τραγούδι με τίτλο "Insumisión" (Ανυποταξία), που είναι τελικά η χειρότερη κατάρα των λαών. Όταν το τραγουδούσα στην αυλή της φυλακής με έβαζαν στην απομόνωση για τιμωρία. Όταν έβγαινα το ξανατραγουδούσα. Αντιδρούσα με τον τρόπο μου, με τους στίχους και την κιθάρα.»
Σε σχόλιό μας ότι και σήμερα είμαστε λίγο πολύ φυλακισμένοι, ο Carotone αντιδρά αρκετά έντονα, ίσως γιατί στην Ισπανία έζησαν την εμπειρία μιας πολύχρονης σκληρής δικτατορίας που δεν τους επέτρεπε ούτε καν την τοπική γλώσσα τους να χρησιμοποιούν και έπρεπε να κρύβονται ακόμα και όταν γιόρταζαν τα έθιμά τους.
«Τα όρια της ελευθερίας ίσως για μας φαίνονται σχετικά, αλλά μην ξεχνάτε ότι οι πραγματικοί φυλακισμένοι είναι αυτοί που βρίσκονται στις φυλακές, που ζουν πίσω από τα κάγκλεα.. Εμείς έχουμε ελευθερία, έχουμε δικαίωμα επιλογής. Σίγουρα υπάρχει μια γενικότερη αντίφαση... γιατί επιζητούμε την δημοκρατία και ο μόνος τρόπος να την κατακτήσουμε είναι μέσα από την επανάσταση. Αλλά η επανάσταση με τα όπλα δεν μπορεί να λειτουργήσει, γιατί καταλύει την έννοια της δημοκρατίας. Οπότε υπάρχει αδιέξοδο. Στην Ελλάδα όμως φαίνεται να έχει δημιουργηθεί μια αστική επανάσταση που δεν υπάρχει πια στην υπόλοιπη Ευρώπη και αυτό την κάνει να ξεχωρίζει. Υπάρχει και η Εκκλησία που θα πρέπει να πάρει μέρος και να ενωθεί μαζί σας στον αγώνα, όπως έκανε και στην Επανάσταση ενάντια στους Τούρκους. Να γίνει μία προσέγγιση και εσωτερική συζήτηση για το θέμα σε ευρύ επίπεδο, όχι μόνο από τους αναρχικούς.»
Γνωρίζει αρκετά πράγματα για τις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές στην Ελλάδα και εκφράζει την αισιοδοξία του για την απόφαση των Θεσσαλονικαίων να εκλέξουν δήμαρχο τον Μπουτάρη. Αναγνωρίζει όμως ότι ο Σοσιαλισμός και στην Ελλάδα αλλά και στην Ισπανία είναι πλέον είδος προς εξαφάνιση, οι έννοιες και οι πολιτικές έχουν τελείως βγει από τις αρχικές πορείες τους, αφήνοντας τον κόσμο αποσυντονισμένο και ιδεολογικά ξεκρέμαστο. Για την πολιτική κατάσταση στην Χώρα των Βάσκων, νοιώθει απογοητευμένος.
«Η αριστερή πτέρυγα στην Χώρα των Βάσκων βρίσκεται στην παρανομία, δεν γίνεται πλέον αποδεκτή σαν κόμμα στο κοινοβούλιο. Η βάσκικη αριστερά είναι απαγορευμένη. Δεν μπορεί να συμμετέχει στην κυβέρνηση των Βάσκων, γιατί κατηγορείται ότι ανήκει και υποστηρίζει την ΕΤΑ, δηλαδή την ένοπλη πάλη. Ότι είναι τρομοκρατική οργάνωση. Αυτά είναι υπερβολές, η αριστερά στην Χώρα των Βάσκων έχει μεν εθνικιστικό χαρακτήρα αλλά λειτουργεί με τις ιδέες και όχι με τα πολυβόλα... δεν υπάρχει θέμα μιλιταριστικό, γιατί έτσι δεν υπάρχει και περίπτωση ειρήνης. Αυτές οι απαγορεύσεις όμως είναι ακραίες και απογοητευτικές για το μέλλον.»
Κάπου εδώ, αποφασίσαμε να αφήσουμε τον Tonino να ξεκουραστεί, αφού ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη φορά που θα έρθει να μας παρηγορήσει και να μας χαρίσει χαρά με τα τραγούδια, τους στίχους, το κέφι και τον χορό του. Χωρίς υποκρισία, απλά, ειλικρινά, αλλά πάντα με πάθος και με ένταση. Όπως είναι και η ζωή του, λίγο πολύ...


ΥΓ. Στέλιο, αν δεν ήσουν εσύ, αυτή η συνέντευξη δε θα είχε γίνει ποτέ. Σε ευχαριστώ!
Παναγιώτη, όμορφο ενθύμιο οι φωτογραφίες και τα videos που τράβηξες. Να είσαι καλά! Εύχομαι σύντομα στην επόμενη συναυλία να το κάψουμε και πάλι όλοι μαζί!

Tuesday, November 23, 2010

Pepe Marchena - Milonga



Pepe Marchena - Milonga
En la guitarra Benito de Mérida

Un repaso por la vida de Pepe Marchena

Με την ελπίδα χαμένη



Manuel Vallejo - Con la esperanza perdia

Τα χρώματα της γαλήνης, από τον Bedros Aslanian


Με την έκθεση "Τα χρώματα της γαλήνης" του ζωγράφου Bedros Aslanian, γίνονται την Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010 στις 7 το βράδυ τα εγκαίνια της γκαλερί The Kyhlberger Gallery, στην οδό Σίνα 42 (γωνία Σκουφά), στο Κολωνάκι. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και την Τρίτη 14 Δεκεμβρίου.

Monday, November 22, 2010

Τέως Ποδονίφτης, νυν Βρωμοπόταμος

Στις κοίτες του κάποτε Ποδονίφτη και σήμερα Βρωμοπόταμου, οι Χαλκιδονιώτες αναστενάζουν και κινδυνεύουν, όπως διαβάζουμε εδώ.

Καθιζήσεις χρόνων, λάσπες, καταστροφές. Μην αναφερθούμε και στα μολυσμένα κουνούπια, που μας αναγκάζουν να καθαρίζουμε τις αυλές μας ακόμα και στον καύσωνα φορώντας τσίγκινα σώβρακα.

Πολλά γλέντια ρίχνουμε εδώ στην μικρή μας πόλη, που δυστυχώς δεν έχουν να κάνουν με τις τοπικές φιέστες της Πρωτομαγιάς.

Και όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι, Φιλαδελφειώτες και Χαλκιδονιώτες, κερδισμένοι και ηττημένοι, ζωντανοί και πεθαμένοι, σε κάθε σχετική ερώτηση απαντούν με τον ίδιο τρόπο: δεν είναι αρμοδιότητα των δήμων ο Βρωμοπόταμος, κόψτε γείτονες τον λαιμό σας, μετακομίστε ή φτιάξτε κάστρα με τάφρους και αναχώματα.

Τελικά, μία είναι η λύση.

Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.

Luis García Berlanga: pastillas contra el dolor ajeno

Σεμινάριο cante flamenco με την Mati Gómez

Αντιγράφω από το blog Flamenco, της δασκάλας στο cante flamenco και καλής φίλης Yota Barón:

Στα πλαίσια του 1ου κύκλου μαθημάτων τραγουδιού flamenco που γίνονται στο studio ΧΩΡΟΣ (Τοσίτσα 11β-Εξάρχεια), με μεγάλη χαρά προσκαλούμε την cantaora Mati Gómez για ένα΄"μίνι" σεμινάριο.
Το μάθημα θα γίνει στο παραπάνω studio την Παρασκευή 10/12 από τις 12.00 έως τις 14.00.
Θα διδαχθούν tangos de Granada και fandangos del Albaicín, palos πολύ βασικά τόσο ρυθμικά όσο και φωνητικά.
Το μάθημα θα συνοδεύεται από ζωντανή κιθάρα.
Κόστος σεμιναρίου 35€. Για πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής, στο 6936811899 Γιώτα.


Mati Gómez

H Mati Gómez έλαβε την εκπαίδευσή της ως χορεύτρια κοντά στους Ciro , Manolete, Carmela Greco y Juan Andrés Maya.
Ως τραγουδίστρια έχει δουλέψει σε σημαντικά tablaos της Ισπανίας και έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι Paco Moyano, Concha Vargas, Eva “la Yerbabuena”, Joselito Fernández και Sara Baras.

MASTER CLASS “Γνώρισε το φλαμένκο”

Η Πρεσβεία της Ισπανίας και το Ινστιτούτο Θερβάντες διοργανώνουν master class «Γνώρισε το φλαμένκο» που θα δώσουν οι: Lucía Guarnido (bailaora), Mati Gómez (cantaor) y Luis Mariano (κιθαρίστας)

Περιεχόμενο:
- Τι είναι το φλαμένκο: ρίζες και εξέλιξη
- Τα βήματα (palos) του φλαμένκο: ποια είναι, τα χαρακτηριστικά τους, ποιες είναι οι διαφορές τους
- Σημαντικοί καλλιτέχνες στην ιστορία του φλαμένκο
- Ορολογία του φλαμένκο
- Σχέση μεταξύ τραγουδιού (cante), κιθάρας και χορού
- Το φλαμένκο σήμερα και η σχέση του με άλλους καλλιτεχνικούς κλάδους.

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου ώρα 19:30
Ινστιτούτο Θερβάντες
Μητροπόλεως 23, Αθήνα (μέτρο Σύνταγμα)
Είσοδος ελεύθερη μέχρι πλήρωσης των θέσεων
Στα ισπανικά με ταυτόχρονη μετάφραση στα ελληνικά
Πληροφορίες 210 9213123 (εσ. 29). marta.canete@maec.es

Sunday, November 21, 2010

Bolívar soy yo, στο Asclaye



Το Σάββατο 27 Νοεμβρίου στις 7 το απόγευμα, η Asclaye (Φαλήρου 47α, Κουκάκι, σταθμός μετρό Συγγρού-Φιξ)θα παρουσιάσει την βραβευμένη Κολομβιανή ταινία Bolívar soy yo, του Jorge Alí Triana, με αγγλικούς υπότιτλους.

Saturday, November 20, 2010

La cucaracha

Σήμερα στις 11 το βράδυ στο Σινέ Φιλίπ, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου για τα 100 χρόνια της Μεξικάνικης Επανάστασης, παίζεται η ταινία του 1959 La Cucaracha, με συμπρωταγωνίστριες την María Félix και την Dolores del Río.





Dejo a la parienta en casa cuidando del churumbel



... me marcho con los primicos no sé cuando volveré ...

Tonino Carotone - La parienta





ΥΓ. Emmanuel, Roji, δικό σας!

Thursday, November 18, 2010

Οι καλλιτέχνες του Flamenco σχολιάζουν...



Πώς σχολιάζουν κάποιοι από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες του Flamenco την ένταξή του στην λίστα Αϋλης Πολιτιστικής Κληρονοµιάς της Ανθρωπότητας;

And what do flamenco artists think?


Cañizares:

We finally did it! There have been many centuries of flamenco history and intense work, of sowing, of farming the land, of working the soil in flamenco. There have been many of us artists, amateurs, writers, audiences, promoters, peñas and flamenco entities, etc… who together, on different fronts, have worked arduously in order to finally be able to reap the benefit of the effort we’ve made with so much love; for us to be recognized, for us to be heard in the world, for it to be known that Flamenco exists! As an artist, all I can say is that I feel full of pride which doesn’t culminate in vanity. Pride for the effort, both individual and collective, which has made it possible that thanks to everyone, today Flamenco is recognized in the world as a type of Music and Artform all its own. From my heart, I propose an emotional toast to all those who are no longer here and to those of us who are still here, because thanks to everyone’s determination and effort, Flamenco has finally been recognized as Intangible Cultural Heritage of Humanity. To Flamenco!

Sunday, November 14, 2010

Luis García Berlanga

Ο Luis García Berlanga, ο Ισπανός σκηνοθέτης της ταινίας Bienvenido Mister Marshall -που είχαμε την τύχη να δούμε τον περασμένο Μάρτιο στην Ταινιοθήκη- πέθανε στην Μαδρίτη χθες, σε ηλικία 89 ετών.

Ο Berlanga υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους Ισπανούς σκηνοθέτες και ίσως αυτός που το έργο του είχε την μεγαλύτερη επίδραση στον σύγχρονο ισπανικό κινηματογράφο.

Αξίζει στην μνήμη του να δούμε στους ελληνικούς κινηματογράφους (και όχι μόνο στην Ταινιοθήκη) την αξεπέραστη, διαχρονική, πολιτική, πικρή, ειρωνική και κωμική ταινία του "Καλωσήρθες Κύριε Μάρσαλ".

Γιατί ίσως να ζούμε και εμείς στο δικό μας Campo del Río, με ένα βαρήκοο ανίκανο δήμαρχο, χιλιάδες προβλήματα και μοναδική ελπίδα σωτηρίας κάποιους "αμερικανούς", που τελικά απλά θα μας προσπεράσουν...

Thursday, November 11, 2010

Soy feliz, soy un hombre feliz



Pequeña serenata diurna
Silvio Rodríguez


Vivo en un país libre
cual solamente puede ser libre
en esta tierra, en este instante
y soy feliz porque soy gigante.

Amo a una mujer clara
que amo y me ama
sin pedir nada
o casi nada,
que no es lo mismo
pero es igual.

Y si esto fuera poco,
tengo mis cantos
que poco a poco
muelo y rehago
habitando el tiempo,
como le cuadra
a un hombre despierto.

Soy feliz,
soy un hombre feliz,
y quiero que me perdonen
por este día
los muertos de mi felicidad.

Y si esto fuera poco,
tengo mis cantos
que poco a poco
muelo y rehago
habitando el tiempo,
como le cuadra
a un hombre despierto.

Soy feliz,
soy un hombre feliz,
y quiero que me perdonen
por este día
los muertos de mi felicidad.


Alegrías de Cádiz - Chano Lobato



Tirititran tran tran tran
tirititran tran tran tran
tirititran tran tran tran
tirititran tran tran...

Saturday, November 06, 2010

Αγριευτικό, μα τόσο αληθινό...

Rima LXXIII
Gustavo Adolfo Bécquer


Cerraron sus ojos,
que aun tenía abiertos;
taparon su cara
con un blanco lienzo,
y unos sollozando,
otros en silencio,
de la triste alcoba
todos se salieron.

La luz, que en un vaso
ardía en el suelo,
al muro arrojaba
la sombra del lecho,
y entre aquella sombra
veíase a intérvalos
dibujarse rígida
la forma del cuerpo.

Despertaba el día
y a su albor primero,
con sus mil ruidos
despertaba el pueblo.
Ante aquel contraste
de vida y misterios,
de luz y tinieblas,
medité un momento:
¡Dios mío, qué solos
se quedan los muertos!

De la casa, en hombros,
lleváronla al templo,
y en una capilla
dejaron el féretro.
Allí rodearon
sus pálidos restos
de amarillas velas
y de paños negros.

Al dar de las ánimas
el toque postrero,
acabó una vieja
sus últimos rezos;
cruzó la ancha nave,
las puertas gimieron
y el santo recinto
quedose deserto.

De un reloj se oía
compasado el péndulo,
y de algunos cirios
el chisporroteo.
Tan medroso y triste,
tan oscuro y yerto
todo se encontraba...
que pensé un momento:
¡Dios mío, qué solos
se quedan los muertos!

De la alta campana
la lengua de hierro
le dio volteando
su adiós lastimero.
El luto en las ropas
amigos y deudos
cruzaron en fila
formando el cortejo.

Del último asilo,
oscuro y estrecho,
abrió la piqueta
el nicho a un extremo.
Allí la acostaron,
tapáronle luego,
y con un saludo
despidiose el duelo.

La piqueta al hombro,
el sepulturero,
cantando entre dientes,
se perdió a lo lejos.
La noche se entraba,
reinaba el silencio;
perdido en las sombras,
medité un momento:
¡Dios mío, qué solos
se quedan los muertos!

En las largas noches
del helado invierno,
cuando las maderas
crujir hace el viento
y azota los vidrios
el fuerte aguacero
de la pobre niña
a solas me acuerdo.

Allí cae la lluvia
con un son eterno;
allí la combate
el soplo del cierzo,
del húmedo muro
tendida en el hueco,
¡acaso de frío
se hielan sus huesos!...

¿Vuelve el polvo al polvo?
¿Vuela el alma al cielo?
¿Todo es vil materia,
podredumbre y cieno?
¡No sé; pero hay algo
que explicar no puedo,
que al par nos infunde
repugnancia y duelo,
al dejar tan tristes,
tan solos los muertos!


ΥΓ. Για τα γενέθλια που δεν γιορτάστηκαν. Για να μην νοιώθεις μόνος.

Thursday, November 04, 2010