Monday, December 15, 2008

«Ελλάδος Ελάσσων Ιστορία» από τον Pedro Olalla

Το τελευταίο βιβλίο του Pedro Olalla "Ελλάδος Ελάσσων Ιστορία" (εκδ. Road) παρουσιάστηκε σήμερα τελικά (ύστερα από αναβολή μιας εβδομάδας λόγω της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και των επεισοδίων που ακολούθησαν στην Αθήνα και όχι μόνο) στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.

Είναι συγκλονιστικό... πως ένας Ισπανός του Βορρά έρχεται στην Ελλάδα σε νεαρή ηλικία, γίνεται Ελληνιστής και βάζει στόχο ζωής να μας μυήσει στην Ιστορία μας και να μας μεταδώσει την αγάπη και το θαυμασμό του για την Χώρα μας και τον Πολιτισμό μας, ενώ εμείς "αντιστεκόμαστε" σκοτώνοντας τα παιδιά μας, πετώντας πέτρες και βάζοντας φωτιά στο σπιτικό μας, επιλέγοντας την αμορφωσιά και την επιδειξιομανία, τον ωχαδερφισμό και την γαϊδουριά, την λησμονιά και τη λήθη, την άγνοια και την απόρριψη της ίδιας μας της ταυτότητας.

Ένα "μάθημα" πολιτισμού, αυτό είναι η "Ελλάδος Ελάσσων Ιστορία", που τέτοιες στιγμές πραγματικά δεν ξέρω σε ποιούς από εμάς απευθύνεται και πόσους μπορεί να αγγίξει. Ελπίζω πολλούς, αλλά η πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων εκπέμπει δυσοίωνα μηνύματα.

Όπως αναφέρεται στην παρουσίαση του βιβλίου, "ενάντια στο αναμενόμενο, η "Ελλάδος Ελάσσων Ιστορία" δεν είναι κατά βάθος η ιστορία μιας χώρας, ενός λαού ή ενός εδάφους. Όπως στην Ιστορία που συνέθεσε ο Ηρόδοτος, οι πρωταγωνιστές δεν είναι ούτε οι Έλληνες ούτε οι Πέρσες: είναι οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι. Οι σελίδες αυτού του έργου μας ωθούν στην εξερεύνηση του Ανθρώπου, μας προτρέπουν σε αυτή την αναζήτηση που χαρακτηρίζει το λεγόμενο ελληνικό πνεύμα από τις απώτατες μέρες του Ομήρου. Η ανάγνωσή του μας εφιστά την προσοχή στο εύθραυστο του πολιτισμού· μας θυμίζει ότι οι κατακτήσεις του είναι εφήμερες και ότι πρέπει να προασπίζονται κάθε μέρα που ξημερώνει· μας βοηθά να αντιληφθούμε πως ο μόνος εφικτός πολιτισμός είναι εκείνος που ενώνει τους ανθρώπους ενάντια στην βαρβαρότητα· και μας μαθαίνει και πάλι την ταπεινοφροσύνη, το μόνο μάθημα που η Ιστορία μάς επαναλαμβάνει συνεχώς."

Για τον Pedro Olalla και το έργο του, γράφει στην Καθημερινή ο Νίκος Βατόπουλος:

Για μια νέα αγάπη στην Ιστορία

Ο ελληνιστής Πέδρο Ολάγια «ξαναδιαβάζει» για τους Ελληνες τα ίχνη που άφησαν

Εχει το χάρισμα του αφηγητή ο Πέδρο Ολάγια. Η μεγάλη του αγάπη στο ελληνικό πνεύμα τον έχει κάνει Αθηναίο πολίτη από το 1994 και δημιουργό μιας σειράς έργων, βιβλίων και ντοκιμαντέρ, τα οποία έχουν, όλα, την προσωπική του σφραγίδα. Οσοι γνωρίζουν τον Πέδρο, μέσα από τις πολλές δραστηριότητές του, εκπλήσσονται που ένας Ισπανός από το Οβιέδο προσφέρει τόσες υπηρεσίες στην Ελλάδα με κίνητρο μόνο το ιστορικό ενδιαφέρον και την ανιδιοτελή αγάπη. Τα ελληνικά του είναι υψηλού επιπέδου (έχει συντάξει ανάμεσα σε άλλα και το «Νέο Ελληνο-Ισπανικό Λεξικό») και η ματιά του τόσο διεισδυτική που φέρνει στην επιφάνεια ανεπαίσθητους ψιθύρους της ιστορίας και ελαφρές πατημασιές.
Τι σημαίνει έλασσον;
Οπως στο νέο του βιβλίο, που με τον ευγενή όσο και υπαινικτικό τίτλο «Ελλάδος Ελάσσων Ιστορία», ανασύρει από τα βάθη του χρόνου 150 ιστορικά πρόσωπα σε άγνωστα, ως επί το πλείστον, κεφάλαια και τα φωτίζει μέσα από ένα διαφορετικό φως. Το εύρημα του Πέδρο Ολάγια αυτή τη φορά είναι η δημιουργία μιας ανθρωποκεντρικής ανάγνωσης όχι της γραμμικής Ιστορίας («όχι της ιστορίας ενός εδάφους», όπως λέει), αλλά της ιστορίας του ελληνικού πνεύματος.
Βασική θέση του Πέδρο Ολάγια, εκφρασμένης και στο παρελθόν σε άλλα πολύ σημαντικά έργα του όπως ο «Μυθολογικός Ατλας της Ελλάδας» και «Ευδαίμων Αρκαδία», είναι ότι το πνεύμα του ελληνικού πολιτισμού διαχέει και διαπερνά και άλλες κουλτούρες στην ευρύτερη ζώνη της Μεσογείου αλλά και πέραν αυτής, στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη και Ασία. Γι’ αυτό και στη νέα «Ελάσσονα Ιστορία» του, που είναι ένα κράμα ιστορικού, λογοτεχνικού και εικονογραφημένου βιβλίου, ο Πέδρο Ολάγια εξακτινώνει μία διαδρομή που περιλαμβάνει, ενσωματώνει και υπονοεί μία γεωγραφική ακτίνα και ένα ιστορικό τόξο από τον Ατλαντικό ώς την Κίνα.
Αυτός ο ειρηνικός θρυμματισμός της συμβατικής ανάγνωσης του ελληνισμού φαίνεται να ενισχύει και να αναδιατυπώνει τις βασικές αρχές μιας εν πολλοίς εναλλακτικής πρότασης για την επικοινωνία του ουμανισμού σε ένα ευρύτερο, σύγχρονο ακροατήριο.
Ο Πέδρο Ολάγια σπεύδει να προφυλάξει το έργο του από το κόκκινο μαρκαδοράκι των σχολαστικών επιστημόνων. Οχι ότι επιχειρεί ακρότητες, το αντίθετο. Αλλά αναλαμβάνει το βάρος και την ευθύνη να μοιραστεί τη συγκίνησή του με ένα τρόπο που δύσκολα θα επέλεγε ένας Ελληνας. Απαλλαγμένος, προφανώς, ως Ισπανός πολίτης από τον νάρθηκα μιας ελληνικής εκπαίδευσης - σύμφωνα με τα κρατικά πρότυπα, ο Πέδρο Ολάγια φέρει το πνεύμα του ελληνικού πολιτισμού χωρίς να τον βαραίνει η αμηχανία του άμεσου κληρονόμου και διαχειριστή του.
Αλλά αυτή ακριβώς είναι η φλέβα που χτυπάει το σύνολο του έργου του Πέδρο Ολάγια, κίνηση εμφανής και στα σπουδαία σε έρευνα και εκτέλεση τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ του (π.χ. «Οι τόποι των μύθων»). Ως Ευρωπαίος, διαποτισμένος από την ελληνολατινική παράδοση, ο Πέδρο Ολάγια θέλει να πείσει τους Ελληνες ότι η κληρονομιά του ουμανισμού είναι κοινή και ότι τα ίχνη του ελληνικού πνεύματος εκπορεύονται μεν από τον φυσικό χώρο της Ελλάδας, αλλά αποτελούν δομικά στοιχεία πολλών συγγενών πολιτισμών.
Στην «Ελλάδος Ελάσσονα Ιστορία» υπάρχουν γεωγραφικές στάσεις και «αναπάντεχες» ανθρώπινες «χειρονομίες» (όπως ονομάζει ο Π. Ολάγια τις πράξεις της Ιστορίας που επιλέγει να αφηγηθεί) στην Αίγυπτο και στην Τουρκία, στη Συρία και στην Περσία, στην Ισπανία και στην Ιταλία, στη Βρετανία και στη Μοραβία και φυσικά, στην Ελλάδα από τον 8ο αιώνα π.Χ. έως τα μέσα του 20ού. Είναι μια καλεισδοσκοπική πινακοθήκη, το συμπύκνωμα της οποίας ανασυνθέτει σαν ένα βυζαντινό ψηφιδωτό τη στάση των «ολίγων» της Ιστορίας, που, όμως, στην προκειμένη περίπτωση, μετατρέπεται σε υπόθεση των πολλών.
Ηθική διάσταση
Αν και όλα τα κεφάλαια είναι γραμμένα στο τρίτο πρόσωπο, αυτό που ακούει ο αναγνώστης είναι «η φωνή του πρωταγωνιστεί με τη ματιά του αφηγητή». Είναι το εύρημα του συγγραφέα που γεφυρώνει τους ιστορικούς τόπους και τις διαφορετικές «θερμοκρασίες» των προσώπων με ένα βλέμμα που έχει αφετηρία την ηθική ποιότητα της Ιστορίας. Ενα βιβλίο αυστηρά ιστορικό ως προς το περιεχόμενο, όπως λέει ο συγγραφέας, και λογοτεχνικό ως προς τη μορφή. Διαβάστε πώς ο ίδιος ο Πέδρο Ολάγια διατυπώνει μια σκέψη του στον πρόλογο του βιβλίου του: «Δεν είναι εύκολο να γράψει κανείς Ιστορία: συχνά, ό,τι θεωρούσαμε αληθές παραπαίει και ραγίζει μόλις διεισδύσουμε λίγο βαθύτερα σε αυτό. Σε ό,τι αφορά τούτο το βιβλίο, όσα εξιστορούνται εδώ έχουν συμβεί. Και αν όχι ακριβώς με αυτό τον τρόπο, τουλάχιστον είναι βέβαιο ότι επηρέασαν τη μετέπειτα Ιστορία σαν να είχαν γίνει έτσι, και είναι κι αυτός ένας ακόμη τρόπος για να συμβαίνουν τα πράγματα».
Τα ζητήματα που φέρνει στο φως αυτό το βιβλίο του προσδίδουν τον χαρακτήρα ενός άτυπου μανιφέστου για την αγάπη της Ιστορίας και των ανθρώπων. Είναι μια πράξη παρηγορητική και μαζί, ενθαρρυντική.

Πηγή:Καθημερινή

Friday, November 28, 2008

Το να τρως καλά, έχει και την τέχνη του

Στο τελευταίο τεύχος του Sol Latino, γίνεται ένα αφιέρωμα στις Κουζίνες της Λατινικής Αμερικής. Η "ψυχή" του Al Andar Δρ. Μαρίνα Κατσαρά, γράφει* για την Μαγειρική και το φαγητό:

Το να τρως καλά, έχει και την τέχνη του
Παραδοσιακά φαγητά: αρώματα της γης μας


Και ποιος δεν έχει σε κάποια γωνιά της κουζίνας του ένα βιβλιαράκι ή ένα τετραδιάκι με συνταγές μαγειρικής γερασμένο από τα χρόνια της νοσταλγίας; Οι μουτζούρες πάνω στο χαρτί δεν φεύγουν, αποτελούν μέρος της εγγεγραμμένης μνήμης, της καταγεγραμμένης από κάποιο χέρι που αφηγήθηκε την ιστορία κάποιου, μαγείρεψε το πιάτο του, προσδιόρισε τον πολιτισμό του, σφράγισε την ταυτότητά του. Αυτά τα βιβλιαράκια ή τα τετραδιάκια είναι πολύτιμα. Δεν στολίζουν απλώς την κουζίνα. Είναι χειρόγραφα που αφηγούνται την ζωή κάποιου.
Δεν πρόκειται περί "nouvelle cuisine". Όχι. Εδώ μιλάμε για μαγειρικές που υφίστανται προ αμνημονεύτων ετών, για αχνιστά πιάτα, για αυθεντικές γεύσεις που στο άκουσμά τους και μόνο έρχονται στο νου τρόποι ζωής, όχι μόδες, ουσιώδεις αναφορές, όχι σοφιστικέ νεωτερισμοί.
Η Μαγειρική δεν μπορεί να εννοηθεί χωρίς την Παράδοση. Η παράδοση είναι δύναμη ζωής και η μαγειρική είναι μια από τις θεμελιώδεις πρακτικές της. Η Μαγειρική δεν μπορεί παρά να κυοφορεί την ευτυχία. Είναι πράξη πίστης και έρωτα.
Η Μαγειρική είναι μια από τις πιο σημαντικές πολιτισμικές αποσκευές της ανθρωπότητας, ένα κοινωνικό, φυλετικό, πολιτισμικό, θρησκευτικό χωνευτήρι.
Η Μαγειρική είναι έφεση, είναι έμπνευση, είναι συγκέντρωση, είναι σπονδή.
Η Μαγειρική είναι συλλογική μνήμη, οικογενειακή μνήμη, μνήμη της γης, γενέθλιας και μη.
Η Μαγειρική είναι μια τέχνη που έχει τους κώδικές της, τους κανόνες της, τους νόμους της, τα τελετουργικά και τα σύμβολά της.
Η Μαγειρική εμπεριέχει ερωτικές και αισθησιακές αξίες.
Η Μαγειρική μπορεί να έχει αφροδισιακές δυνατότητες.
Η Μαγειρική είναι ανοιχτή επιθυμία, είναι απροσμέτρητη όρεξη, είναι απόλαυση, είναι γοητεία.
Η Μαγειρική είναι καλωσόρισμα, είναι μέθεξη, είναι καταξίωση, είναι χάρισμα, είναι χάρη, είναι χαρά.
Η Μαγειρική είναι τεχνική, είναι δείγμα ευγένειας τόσο των φτωχών όσο και των πλουσίων.
Η Μαγειρική δεν υφίσταται χωρίς τα μάτια, τα χέρια, τα χείλη, τη γλώσσα.
Στην κινηματογραφική ταινία "Σαν το νερό για τη σοκολάτα" του μεξικανού σκηνοθέτη Αλφόνσο Αράου, που βασίστηκες στο μυθιστόρημα της Λάουρα Εσκιβέλ, τα συστατικά, οι γεύσεις, οι μυρωδιές διατρέχουν την ιστορία του Μεξικού, εισβάλλουν στις οικογενειακές σχέσεις, αφηγούνται την καταγωγή μιας οικογένειας κι ενός λαού. Στην κινηματογραφικά ταινία "Πολίτικη κουζίνα" του έλληνα σκηνοθέτη Τάσου Μπουλμέτη, η ιστορία είναι βαθιά ριζωμένη στις μυρωδιές για τις γεύσεις κάποιων μπαχαρικών που αποτελούν κοινό σημείο αναφοράς μεταξύ μιας Ανατολής και μιας Δύσης που ζουν και αναπνέουν χώρια.
Η μαγειρική είναι τέχνη. Η μαγειρική είναι παγκόσμια ιστορία και ιστορία κάθε χώρας. Η μαγειρική είναι αναγκαιότητα. Η μαγειρική είναι η επιβίωση των ανθρώπινων όντων.
Δεν γίνεται να ζεις χωρίς να τρως.
Αρκεί σ΄αυτόν τον κόσμο της μαγειρικής τέχνης και της τέχνης του τραπεζιού, το τραπέζι να είναι στρωμένο για όλους, μικρούς και μεγάλους, σε Αφρική και Λατινική Αμερική, δύο ηπείρους που έχουν εξαιρεθεί από την πρωταρχική ζωτική ανθρώπινη ανάγκη: το φαγητό.
Τότε, με πολύ σεβασμό και απέραντη ευχαρίστηση θα μπορούμε να συνεχίσουμε να μιλάμε για μαγειρική και παράδοση.

*Μετάφραση: Κωνσταντίνος Βαδραχάνης

Wednesday, November 19, 2008

Gabriela Mistral y Alfonsina Strorni: la trancisión del Modernismo a la Vanguardia

La chilena Gabriela Mistral (1889-1957) es sin duda la escritora latinoamericana más renombrada del siglo XX y también la primera latinoamericana en recibir el Premio Nóbel de Literatura en 1945.

El éxito de Gabriela Mistral empieza con “Los sonetos de la muerte” con los que toma parte en un concurso poético en 1914. La tristeza, el dolor, la muerte súbita, el amor frustrado e incompleto están aparentes en su obra y llenan sus poemas con colores fúnebres (Bellini: 1997, 304-305).
“Esperaré que me hayan cubierto totalmente…
¡Y después hablaremos por una eternidad!”
“y, roto el pacto enorme, tenía que morir…”
“Malas manos tomaron tu vida”
“¡más anchas le dejaron las cuencas del amor!”


Dios es su refugio, su inspiración, aunque a veces se sienta abandonada pero no cesa de pedir su ayuda y compasión.
"¡Tú, que vas a juzgarme, lo comprendes, Señor! "
“Y en su Dios se ha dormido, como en cojín de luna;”

Su poesía se balancea entre el Modernismo y la poesía nueva. No quiere exaltar los viejos modelos clásicos como en la época modernista y encuentra su voz de poeta en el eco de las “cosas” humildes del mundo (Bellini: 1997, 304).
“Vestía sayas pardas”
“Por sobre la sandalia rota y enrojecida”


La carencia de la maternidad la atormenta y su manera de llevarse con esa realidad cruel es de cantar a los niños a través de su poesía y de estar cerca de ellos a través de su profesión, lo de maestra.
“dulcedumbre de madre para el hijo dormido”
“canta el Padre para ella sus canciones de cuna”

Su tragedia personal se convierte en entendimiento hondo e interpretación de la tragedia humana
“Como un henchido vaso, traía el alma hecha
para volcar aljófares sobre la humanidad;”

La naturaleza, Dios, la tierra americana, la reivindicación de la hermandad americana son fuentes constantes de su inspiración. Imágenes insólitas hasta ese momento y un vocabulario con arcaísmos locales diferencian su lenguaje de poeta (Bellini: 1997, 304-306). No olvida a sus raíces, a su tierra y a su raza. No olvida que su destino era ser campesina.
“te bajaré a la tierra humilde y soleada”
“En su río de mieles, caudaloso,
largamente abrevaba sus tigres el dolor!”
“Campesina, ¡no le pides perdón!”

La literatura se transforma en un arma para promocionar sus ideas sobre la educación y la creación de jóvenes escritores. Es maestra hasta el fondo de su existencia y su humanitarismo generoso empapa su expresión artística con una ternura insuperable, que convierta sus poemas en un tesoro eterno e universal.
“La Maestra era pura.”
“La Maestra era pobre. Su reino no es humano.”
“La Maestra era alegre. ¡Pobre mujer herida!”


Su poesía es ante todo “femenina” y eso es su propia novedad (Karagueorgou-Bastea: 2001, 59). Logra de luchar, sobrevivir y destacarse en el mundo masculino de las letras de su época. Crea un espacio propio para ella y para las mujeres escritoras y poetas que van a seguir sus pasos (Garganigo: 2002, 379).

En el caso de Alfonsina Storni (1892-1938) de ascendencia italo-argentina, sus temas son principalmente el amor, la desilusión, la soledad y la muerte. Su verso puro, la libertad con la que canta al amor, su evolución métrica indican un paso de las notas románticas del Modernismo al simbolismo.
“tenme prestas las sábanas terrosas
y el edredón de musgos escardados.”
“Entonces, buen hombre,
Preténdeme blanca,
Preténdeme nívea,
Preténdeme casta.”

Alfonsina Storni es activa como mujer y no duda en mostrarlo. Su enfoque es el hombre como una “cosita” que desengaña. . Su diferencia con Mistral es que toma una posición más radical frente al mundo varonil. Es quizás la primera vez que se encuentra en la poesía latinoamericana un lenguaje que describe el hombre como un “objeto sexual”, escrito por una mujer (Karagueorgou-Bastea: 2001, 26, 59).
“Hombre pequeñito, te amé media hora.
No me pidas más.”
“Estuve en tu jaula, hombre pequeñito”
“Digo pequeñito porque no me entiendes,
Ni me entederás.”

Storni se confronta con un mundo masculino, oscuro y violento y se suicida de desamor (Karagueorgou-Bastea: 2001, 26).
“(Dios te lo perdone)”
“Déjame sola;”
“Si él llama nuevamente por teléfono
le dices que no insista, que he salido…”

Lamentablemente, aunque la poesía le sirva como un vínculo para salirse de su jaula, Storni no lo sucede y se refugia a la última salida que es el suicidio y la muerte.

Si Alfonsina Storni viviría hoy, ¿podría salvarse la vida siendo una Paquita La Del Barrio, que es un símbolo para las mujeres abusadas de América Latina? ¿El “Hombre pequeñito” de 1919 es el precursor de esa casi “folclórica” y popular Pobre pistolita que “no dispara nada, ni de vez en cuando”? La guerra de ambos contra el machismo, sus imágenes dulces y comprensivas, pero convencidas al mismo tiempo de que el mundo está lleno de Ratas de dos patas las transforman en activistas en defensa de la mujer y nos muestran que las cosas en América Latina no han cambiado radicalmente durante la última centuria y que el mundo sigue siendo caracterizado por el omnipresente poder del hombre.

Bibliografía
1.Bellini, G. Nueva historia de la literatura hispanoamericana, Madrid: Castalia, 1997
2.Garganigo, J. et al. Huellas de las literaturas hispanoamericanas, New Jersey: Pearson Education, 2002
3.Kαραγιώργου-Μπαστέα, Χ. Λογοτεχνία Λατινικής Αμερικής ΙI, Εγχειρίδιο Μελέτης, Πάτρα: ΕΑΠ, 2001
4.Paquita La Del Barrio, entrevista. Excélsior, El Periódico Latino del Condado de Orange. Disponible en www.ocexcelsior.com. Fecha de consulta 15.11.08
5.Rata de dos patas, letra y música de Paquita La Barrio. Disponible en www2.informatik.uni-muenchen.de. Fecha de consulta 15.11.08

Sunday, November 02, 2008

Σταύρος Ξενίδης: Αν εγκαταλείψω το "σανίδι" θα σβύσω...




Έτσι είχε κλείσει την κουβέντα με δυνατή αλλά και ελαφρά τρεμάμενη φωνή ακριβώς πριν 20 χρόνια ο Σταύρος Ξενίδης σε μια συνέντευξή του σε τοπική εφημερίδα της Νέας Φιλαδέλφειας, της γειτονιάς που αγάπησε και πέρασε ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της ζωής του.

Ενας άνθρωπος γεμάτος ενεργητικότητα, με παράστημα νέου αν και ήδη στα 65 του όταν έδωσε αυτήν την συνέντευξη, καλλιεργημένος, ψαγμένος, κατασταλλαγμένος, με μια αδιόρατη θλίψη που προσπαθούσε να κρύψει πίσω από την ζωντάνια του, διαφορετικός από την εικόνα που έδινε μέσα από τους ρόλους του, ένας πρωταγωνιστής της ζωής, αυτός ήταν ο Σταύρος Ξενίδης όπως τον γνώρισε για λίγες ώρες μια άβγαλτη πιτσιρίκα σε μιαν άλλη ζωή.

Οι ωραίοι άνθρωποι της γενιάς του φεύγουν ο ένας μετά τον άλλον και μας αφήνουν... πιο λίγους ίσως; Σίγουρα πιο μόνους.

Monday, October 27, 2008

Στίχοι για το Θάνατο του Πατέρα του Don Jorge Manrique




Ubi sunt qui ante nos fuerunt?

COPLAS DE DON JORGE MANRIQUE POR LA MUERTE DE SU PADRE
I
Recuerde el alma dormida,
avive el seso e despierte
contemplando
cómo se passa la vida,
cómo se viene la muerte
tan callando;
cuán presto se va el plazer,
cómo, después de acordado,
da dolor;
cómo, a nuestro parescer,
cualquiere tiempo passado
fue mejor.
II
Pues si vemos lo presente
cómo en un punto s'es ido
e acabado,
si juzgamos sabiamente,
daremos lo non venido
por passado.
Non se engañe nadi, no,
pensando que ha de durar
lo que espera
más que duró lo que vio,
pues que todo ha de passar
por tal manera.
III
Nuestras vidas son los ríos
que van a dar en la mar,
qu'es el morir;
allí van los señoríos
derechos a se acabar
e consumir;
allí los ríos caudales,
allí los otros medianos
e más chicos,
allegados, son iguales
los que viven por sus manos
e los ricos.
INVOCACIÓN
IV
Dexo las invocaciones
de los famosos poetas
y oradores;
non curo de sus ficciones,
que traen yerbas secretas
sus sabores.
Aquél sólo m'encomiendo,
Aquél sólo invoco yo
de verdad,
que en este mundo viviendo,
el mundo non conoció
su deidad.
V
Este mundo es el camino
para el otro, qu'es morada
sin pesar;
mas cumple tener buen tino
para andar esta jornada
sin errar.
Partimos cuando nascemos,
andamos mientra vivimos,
e llegamos
al tiempo que feneçemos;
assí que cuando morimos,
descansamos.
VI
Este mundo bueno fue
si bien usásemos dél
como debemos,
porque, segund nuestra fe,
es para ganar aquél
que atendemos.
Aun aquel fijo de Dios
para sobirnos al cielo
descendió
a nescer acá entre nos,
y a vivir en este suelo
do murió.
VII
Si fuesse en nuestro poder
hazer la cara hermosa
corporal,
como podemos hazer
el alma tan glorïosa
angelical,
¡qué diligencia tan viva
toviéramos toda hora
e tan presta,
en componer la cativa,
dexándonos la señora
descompuesta!
VIII
Ved de cuán poco valor
son las cosas tras que andamos
y corremos,
que, en este mundo traidor,
aun primero que muramos
las perdemos.
Dellas deshaze la edad,
dellas casos desastrados
que acaeçen,
dellas, por su calidad,
en los más altos estados
desfallescen.
IX
Dezidme: La hermosura,
la gentil frescura y tez
de la cara,
la color e la blancura,
cuando viene la vejez,
¿cuál se para?
Las mañas e ligereza
e la fuerça corporal
de juventud,
todo se torna graveza
cuando llega el arrabal
de senectud.
X
Pues la sangre de los godos,
y el linaje e la nobleza
tan crescida,
¡por cuántas vías e modos
se pierde su grand alteza
en esta vida!
Unos, por poco valer,
por cuán baxos e abatidos
que los tienen;
otros que, por non tener,
con oficios non debidos
se mantienen.
XI
Los estados e riqueza,
que nos dexen a deshora
¿quién lo duda?,
non les pidamos firmeza.
pues que son d'una señora;
que se muda,
que bienes son de Fortuna
que revuelven con su rueda
presurosa,
la cual non puede ser una
ni estar estable ni queda
en una cosa.
XII
Pero digo c'acompañen
e lleguen fasta la fuessa
con su dueño:
por esso non nos engañen,
pues se va la vida apriessa
como sueño,
e los deleites d'acá
son, en que nos deleitamos,
temporales,
e los tormentos d'allá,
que por ellos esperamos,
eternales.
XIII
Los plazeres e dulçores
desta vida trabajada
que tenemos,
non son sino corredores,
e la muerte, la çelada
en que caemos.
Non mirando a nuestro daño,
corremos a rienda suelta
sin parar;
desque vemos el engaño
y queremos dar la vuelta
no hay lugar.
XIV
Esos reyes poderosos
que vemos por escripturas
ya passadas
con casos tristes, llorosos,
fueron sus buenas venturas
trastornadas;
assí, que no hay cosa fuerte,
que a papas y emperadores
e perlados,
assí los trata la muerte
como a los pobres pastores
de ganados.
XV
Dexemos a los troyanos,
que sus males non los vimos,
ni sus glorias;
dexemos a los romanos,
aunque oímos e leímos
sus hestorias;
non curemos de saber
lo d'aquel siglo passado
qué fue d'ello;
vengamos a lo d'ayer,
que también es olvidado
como aquello.
XVI
¿Qué se hizo el rey don Joan?
Los infantes d'Aragón
¿qué se hizieron?
¿Qué fue de tanto galán,
qué de tanta invinción
como truxeron?
¿Fueron sino devaneos,
qué fueron sino verduras
de las eras,
las justas e los torneos,
paramentos, bordaduras
e çimeras?
XVII
¿Qué se hizieron las damas,
sus tocados e vestidos,
sus olores?
¿Qué se hizieron las llamas
de los fuegos encendidos
d'amadores?
¿Qué se hizo aquel trovar,
las músicas acordadas
que tañían?
¿Qué se hizo aquel dançar,
aquellas ropas chapadas
que traían?
XVIII
Pues el otro, su heredero
don Anrique, ¡qué poderes
alcançaba!
¡Cuánd blando, cuánd halaguero
el mundo con sus plazeres
se le daba!
Mas verás cuánd enemigo,
cuánd contrario, cuánd cruel
se le mostró;
habiéndole sido amigo,
¡cuánd poco duró con él
lo que le dio!
XIX
Las dávidas desmedidas,
los edeficios reales
llenos d'oro,
las vaxillas tan fabridas
los enriques e reales
del tesoro,
los jaezes, los caballos
de sus gentes e atavíos
tan sobrados
¿dónde iremos a buscallos?;
¿qué fueron sino rocíos
de los prados?
XX
Pues su hermano el innocente
qu'en su vida sucesor
se llamó
¡qué corte tan excellente
tuvo, e cuánto grand señor
le siguió!
Mas, como fuesse mortal,
metióle la Muerte luego
en su fragua.
¡Oh jüicio divinal!,
cuando más ardía el fuego,
echaste agua.
XXI
Pues aquel grand Condestable,
maestre que conoscimos
tan privado,
non cumple que dél se hable,
mas sólo como lo vimos
degollado.
Sus infinitos tesoros,
sus villas e sus lugares,
su mandar,
¿qué le fueron sino lloros?,
¿qué fueron sino pesares
al dexar?
XXII
E los otros dos hermanos,
maestres tan prosperados
como reyes,
c'a los grandes e medianos
truxieron tan sojuzgados
a sus leyes;
aquella prosperidad
qu'en tan alto fue subida
y ensalzada,
¿qué fue sino claridad
que cuando más encendida
fue amatada?
XXIII
Tantos duques excelentes,
tantos marqueses e condes
e varones
como vimos tan potentes,
dí, Muerte, ¿dó los escondes,
e traspones?
E las sus claras hazañas
que hizieron en las guerras
y en las pazes,
cuando tú, cruda, t'ensañas,
con tu fuerça, las atierras
e desfazes.
XXIV
Las huestes inumerables,
los pendones, estandartes
e banderas,
los castillos impugnables,
los muros e balüartes
e barreras,
la cava honda, chapada,
o cualquier otro reparo,
¿qué aprovecha?
Cuando tú vienes airada,
todo lo passas de claro
con tu flecha.
XXV
Aquel de buenos abrigo,
amado, por virtuoso,
de la gente,
el maestre don Rodrigo
Manrique, tanto famoso
e tan valiente;
sus hechos grandes e claros
non cumple que los alabe,
pues los vieron;
ni los quiero hazer caros,
pues qu'el mundo todo sabe
cuáles fueron.
XXVI
Amigo de sus amigos,
¡qué señor para criados
e parientes!
¡Qué enemigo d'enemigos!
¡Qué maestro d'esforçados
e valientes!
¡Qué seso para discretos!
¡Qué gracia para donosos!
¡Qué razón!
¡Qué benino a los sujetos!
¡A los bravos e dañosos,
qué león!
XXVII
En ventura, Octavïano;
Julio César en vencer
e batallar;
en la virtud, Africano;
Aníbal en el saber
e trabajar;
en la bondad, un Trajano;
Tito en liberalidad
con alegría;
en su braço, Aureliano;
Marco Atilio en la verdad
que prometía.
XXVIII
Antoño Pío en clemencia;
Marco Aurelio en igualdad
del semblante;
Adriano en la elocuencia;
Teodosio en humanidad
e buen talante.
Aurelio Alexandre fue
en desciplina e rigor
de la guerra;
un Constantino en la fe,
Camilo en el grand amor
de su tierra.
XXIX
Non dexó grandes tesoros,
ni alcançó muchas riquezas
ni vaxillas;
mas fizo guerra a los moros
ganando sus fortalezas
e sus villas;
y en las lides que venció,
cuántos moros e cavallos
se perdieron;
y en este oficio ganó
las rentas e los vasallos
que le dieron.
XXX
Pues por su honra y estado,
en otros tiempos passados
¿cómo s'hubo?
Quedando desamparado,
con hermanos e criados
se sostuvo.
Después que fechos famosos
fizo en esta misma guerra
que hazía,
fizo tratos tan honrosos
que le dieron aun más tierra
que tenía.
XXXI
Estas sus viejas hestorias
que con su braço pintó
en joventud,
con otras nuevas victorias
agora las renovó
en senectud.
Por su gran habilidad,
por méritos e ancianía
bien gastada,
alcançó la dignidad
de la grand Caballería
dell Espada.
XXXII
E sus villas e sus tierras,
ocupadas de tiranos
las halló;
mas por çercos e por guerras
e por fuerça de sus manos
las cobró.
Pues nuestro rey natural,
si de las obras que obró
fue servido,
dígalo el de Portogal,
y, en Castilla, quien siguió
su partido.
XXXIII
Después de puesta la vida
tantas vezes por su ley
al tablero;
después de tan bien servida
la corona de su rey
verdadero;
después de tanta hazaña
a que non puede bastar
cuenta cierta,
en la su villa d'Ocaña
vino la Muerte a llamar
a su puerta,
XXXIV
diziendo: "Buen caballero,
dexad el mundo engañoso
e su halago;
vuestro corazón d'azero
muestre su esfuerço famoso
en este trago;
e pues de vida e salud
fezistes tan poca cuenta
por la fama;
esfuércese la virtud
para sofrir esta afruenta
que vos llama."
XXXV
"Non se vos haga tan amarga
la batalla temerosa
qu'esperáis,
pues otra vida más larga
de la fama glorïosa
acá dexáis.
Aunqu'esta vida d'honor
tampoco no es eternal
ni verdadera;
mas, con todo, es muy mejor
que la otra temporal,
peresçedera."
XXXVI
"El vivir qu'es perdurable
non se gana con estados
mundanales,
ni con vida delectable
donde moran los pecados
infernales;
mas los buenos religiosos
gánanlo con oraciones
e con lloros;
los caballeros famosos,
con trabajos e aflicciones
contra moros."
XXXVII
"E pues vos, claro varón,
tanta sangre derramastes
de paganos,
esperad el galardón
que en este mundo ganastes
por las manos;
e con esta confiança
e con la fe tan entera
que tenéis,
partid con buena esperança,
qu'estotra vida tercera
ganaréis."
[Responde el Maestre:]
XXXVIII
"Non tengamos tiempo ya
en esta vida mesquina
por tal modo,
que mi voluntad está
conforme con la divina
para todo;
e consiento en mi morir
con voluntad plazentera,
clara e pura,
que querer hombre vivir
cuando Dios quiere que muera,
es locura."
[Del maestre a Jesús]
XXXIX
"Tú que, por nuestra maldad,
tomaste forma servil
e baxo nombre;
tú, que a tu divinidad
juntaste cosa tan vil
como es el hombre;
tú, que tan grandes tormentos
sofriste sin resistencia
en tu persona,
non por mis merescimientos,
mas por tu sola clemencia
me perdona".
FIN
XL
Assí, con tal entender,
todos sentidos humanos
conservados,
cercado de su mujer
y de sus hijos e hermanos
e criados,
dio el alma a quien gela dio
(el cual la ponga en el cielo
en su gloria),
que aunque la vida perdió,
dexónos harto consuelo
su memoria.


Jorge Manrique, 1477


Μετάφραση στα αγγλικά "The Coplas on the Death of His Father" από τον Thomas Walsh.

Ακούμε μελοποιημένο το Coplas por la Muerte de su Padre του Jorge Manrique από τον Paco Ibáñez.

Tuesday, October 14, 2008

La Bien Pagá: ένα τραγούδι-πολλοί κόσμοι

Η πολυτραγουδισμένη copla των Juan Mostazo και Ramón Perelló, La Bien Pagá (Η Καλοπληρωμένη), αγαπήθηκε ιδιαιτέρως στην Ισπανία μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο (1936-1939) και έφτασε σε εμάς πριν μερικά χρόνια, κυρίως μέσα από τις ταινίες του Almodóvar.


Antorrin Herredia - Σε ένα μουσικό καφενείο της Μαδρίτης, η φλαμένκο εκδοχή.


El Bicho - Η αγαπημένη μου εκδοχή (μετά την "αυθεντική" του Miguel de Molina, που βέβαια δεν την βρήκα σε βίντεο). Ειδικά προς το τέλος, τα δίνουν όλα!


La Shica - Θεωρείται η έκπληξη της ισπανικής pop σκηνής για το 2008, με τον πρώτο της δίσκο Trabajito de chinos.


Penélope Cruz - La Niña de tus ojos - Α καπέλα εδώ η Πηνελόπη του 1998 προσπαθεί να ξεφύγει από τον πολιορκητικό κλοιό του Γερμανού κατακτητή στην ταινία εποχής του Fernando Trueba.


Joaquín Sabina


Ojos Verdes - Miguel de Molina in memoriam


David Bastidas y la Orquesta de Laúdes Españoles Velasco Villegas de Baza (Granada)


Raquel Palma en Alcuescar (Cáceres)


Nicole Philomena


Spandinavians - Young Music Caravan 2007, Nishville Jazz Festival, Nish, Serbia


Isabel Pantoja


Marifé de Triana


Sarita Montiel


Manolo Escobar


Juan Legido y Los Churumbeles de España


Raphael - Θα μπορούσε άραγε να είναι η πεμπτουσία του κιτς αυτή η ερμηνεία; Ή απλά υπήρξε σε μια τελείως διαφορετική εποχή, που δεν θα μπορούσε να αφήσει διαχρονικό μήνυμα;


Manuel Bandera - Las cosas del querer

Aκούμε την "Καλοπληρωμένη" (La Bien Pagá) από τους:
Miguel de Molina,
Carlos Cano,
Placido Domingo,
Lola Flores,
Isabel Pantoja,
την Martirio στο Acoplados με τον Chano Domínguez
και τον Arcángel.

Πού είσαι, γη της καρδιάς μου; *



Τον Σεπτέμβριο κυκλοφόρησε η νέα δουλειά της Lila Downs με τον διπλό τίτλο Shake Away - Ojo de Culebra. Μουσικές του κόσμου, όπου η Lila θυμάται και τιμά τις ρίζες της, Σκωτία και Αμερική από την μεριά του πατέρα της, Μεξικό και προκολομβιανική καταγωγή από την μεριά της India μητέρας της. Παραδοσιακά ακούσματα της Λατινικής Αμερικής έρχονται να σταθούν δίπλα σε αμερικάνικα blues, στη jazz, ακόμα και στο hip hop. Ενδιαφέρουσα προσπάθεια, χωρίς να είμαι απολύτως βέβαιη για το πού ακριβώς απευθύνεται.

Ξεχώρισα ένα "δυνατό" ντουέτο της Lila με την Mercedes Sosa, στην Γη του Φωτός.

Lila Downs & Mercedes Sosa - Tierra de Luz

Tierra de luz
del que andará ausente,
oigo tu voz
que llora el acordeón.
Avisa a tu mama
que aunque esté muy lejos
en este rinconcito
yo la he de recordar.

Soy como el polvo
que flota por el mundo
infame y pobre,
sin pueblo y sin valor.
Soy como nube
que vaga por el cielo,
que va llorando
sin el aliento de Dios.

¿Dónde estás,
tierra de mi corazón?*
No es que yo esté llorando,
el río se desbordó.
¿Dónde estás?
Yo soy sólo un pasajero,
tierra de mi pensamiento,
conmigo vas,
conmigo vas,
conmigo vas.


*¿Dónde estás,tierra de mi corazón? - Πού είσαι, γη της καρδιάς μου;

Sunday, October 12, 2008

Libertad Lamarque

Η novia της Αμερικής Libertad Lamarque με το παιδί-θαύμα της Ισπανίας Joselito τραγουδούν το bolero του Gonzalo Roig, Quiéreme mucho.
Η σκηνή είναι από την ισπανική ταινία Bello recuerdo, γυρισμένη το 1961.



Στο προσκήνιο αυτές τις μέρες η Penélope Cruz, αφού ξεχωρίζει και χαρίζει την λάμψη της στην κατά τα άλλα αρλεκινίστικη ταινία του Woody Allen, Vicky Cristina Barcelona. Προηγούμενη ταινία της το Volver του Αlmodóvar, που ερμήνευσε συγκινητικά το ομώνυμο τραγούδι η Estrella Morente.

Εδώ το ακούμε από την Libertad Lamarque στην μεξικανική ταινία του 1952 La Loca, σκηνοθετημένη από τον Miguel Zacarías.

Friday, October 10, 2008

Diego Carrasco



Diego Carrasco & Miguel Poveda - Alfileres de colores

Ο Σαββόπουλος του φλαμένκο;

Κάθε φορά που ακούω ή βλέπω τον Diego Carrasco, μου έρχεται στο μυαλό ο Σαββόπουλος, στις καλές και στις κακές του στιγμές.

Γεννημένος στο Jerez de la Frontera το 1954, ξεκίνησε την καριέρα του με το καλλιτεχνικό όνομα "Tate de Jerez" σαν κιθαρίστας, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του δίπλα στον μαέστρο Rafael del Águila. Συνόδευσε τους σημαντικότερους cantaores της περιοχής του όπως η Tía Anica la Periñaca, ο Tío Gregorio el Borrico και ο Fernando Terremoto, ενώ έπαιξε και σε πολλά tablaos και festivales, συνοδεύοντας χορευτές όπως ο Alejandro Vega και o Antonio Gades. Με τον Miguel Ríos ξεκίνησαν τις αναζητήσεις στο flamenco-rock, ενώ λίγο αργότερα συνεργάστηκε με τον Manolo Sanlúcar στην "Tauromagia" και με τον Camarón στο "Soy Gitano".

Το 1984 ήταν μια καθοριστική στιγμή για την καλλιτεχνική του πορεία. Άλλαξε το όνομά του και έγινε πλέον ο Diego Carrasco. Ξεκίνησε να τραγουδά δικές του συνθέσεις, ή μάλλον κατά κάποιον τρόπο αναγκάστηκε να γίνει cantaor γιατί στην αρχή δεν γινόντουσαν εύκολα αποδεκτά τα τραγούδια του και δεν μπορούσε να βρει τον ιδανικό ερμηνευτή. Έκανε την προσωπική του επανάσταση στο flamenco, ξεκινώντας από τις ρίζες του cante puro του Jerez και προσθέτοντας ως και τραγουδάκια παιδικών παιχνιδιών του δρόμου και τελικά κατάφερε να δέσει παραδοσιακούς και σύγχρονους ρυθμούς κάτω από την τελείως ιδιότυπη προσωπική σφραγίδα του.

"Ο καιρός του διαβόλου" στην Bienal de Flamenco de Sevilla πριν λίγες μέρες, έδειξε για άλλη μια φορά πόσο ζωντανός παραμένει ο Diego Carrasco για όσους πίστεψαν στο έργο του και τον αγάπησαν σαν καλλιτέχνη.



Diego Carrasco & Remedios Amaya - Nana de colores

Diego Carrasco - Que tal Dolly

Το φαγητό μας ενώνει!

Με το ξεκίνημα του Φθινοπώρου άρχισαν να διοργανώνονται και τα σεμινάρια γύρω από τον χώρο της Κουζίνας και του Κρασιού.
Το όμορφο, διδακτικό και ταυτόχρονα "παρεϊστικο" κλίμα του Al Andar επικρατεί και στα σεμινάρια Μαγειρικής των χωρών της Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής, που μας προσφέρει κάθε χρόνο η Μαρίνα Κατσαρά.
Μιας και το φαγητό μας ενώνει, σε λίγες μέρες ξεκινά ο νέος κύκλος με την Kουζίνα του México!
Επειδή είναι περιορισμένος ο αριθμός των συμμετεχόντων, σπεύστε όσοι ενδιαφέρεστε να κλείσετε θέσεις τώρα.
(Σκέφτομαι να φέρω και κατάλληλη μουσική υπόκρουση, για να φάμε και να πιούμε τα δημιουργήματά μας από τους ήχους του José Alfredo Jiménez. )
¡Que viva México!

AL ANDAR
Χαριλάου Τρικούπη 170Α
Τηλ: 210 64 54 047 /8

Seminario – Σεμινάριο
COCINA MEXICANA
ΜΕΞΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ

Con/Με τη Marcela Olivares

Cena mexicana: jueves 23 de octubre,
a las 7 de la tarde
Μεξικάνικο γεύμα: Πέμπτη 23 Οκτωβρίου,
στις 7 το απόγευμα

Desayuno mexicano: sábado 25 de octubre,
a las 11 de la mañana
Μεξικάνικο πρωινό: Σάββατο 25 Οκτωβρίου,
11 το πρωί

Plazas limitadas
Περιορισμένος αριθμός θέσεων

Inscripción en AL ANDAR hasta el 16 de Octubre (50€)
Εγγραφές στο AL ANDAR μέχρι 16 Οκτωβρίου (50€)

Wednesday, October 08, 2008

ΓΕΝΚΑ, Pedro Ximénez και Καλά Κρασιά

Τα πρώτα χρόνια που είχε εκλεγεί Πρωθυπουργός ο Ανδρέας Παπανδρέου, η φιλόλογος που είχαμε στην Β' και Γ' Γυμνασίου συνήθιζε να κλείνει το μάθημα κρούοντάς μας τον κώδωνα του κινδύνου και υπενθυμίζοντάς μας ότι "οι δρόμοι του ΘΑ οδηγούν στην χώρα του ΠΟΤΕ, όπως έλεγε και ο Ηρόδοτος". Δεν προσπάθησα ποτέ να επιβεβαιώσω αν πράγματι είχε γράψει κάτι τέτοιο ο Ηρόδοτος, αυτή η ρήση όμως με είχε ενθουσιάσει και την χρησιμοποιούσα κάθε φορά που κάποιος μου έταζε "λαγούς με πετραχείλια".

Παραποιώντας ελαφρώς τα λόγια της αείμνηστης Σωτηρίας Μαρκαντωνάτου, θα μπορούσα να πω ότι "οι δρόμοι του γλυκού κρασιού οδηγούν στο Pedro Ximénez". Ένα θαυμάσιο δείγμα του προσέφερε στους Αθηναίους οινόφιλους το Grupo Estévez, στην έκθεση της ΓΕΝΚΑ που έγινε στις Εσπερίδες του Χίλτον, την περασμένη Κυριακή 5 Οκτώβρη. Οι αδερφές Καρακώστα για άλλη μια χρονιά μας χάρισαν μία άρτια οργανωμένη έκθεση με συμμετέχοντες κάποιους από τους σημαντικότερους παραγωγούς κρασιού στον κόσμο και τις ευχαριστούμε.


To προσωπικό μου άριστα το παίρνει ασυζητητί το "Λουκέτο" του Valdespino, δηλαδή το sherry El Candado Pedro Ximénez, το οποίο με πολλή αγάπη μας σέρβιρε και μας μίλησε για τα μυστικά του η Area Manager του τμήματος εξαγωγών της Grupo Estévez (της εταιρείας δηλαδή που εξαγόρασε το 1999 τις Bodegas Valdespino, από τις πιο παλιές στο Jerez), sra Concepción Molina, η οποία μας είχε από πέρισυ εντυπωσιάσει με την ευγένεια και την ζέση που μιλά για τα προϊόντα της Ανδαλουσιανής γης. Το άρωμα του ιδιαίτερα επιτυχημένου αυτού Pedro Ximénez, που ωριμάζει πάνω από 10 χρόνια σε βαρέλια του oloroso, μου φέρνει στο μυαλό τα φραγκόσυκα που πωλούν καθαρισμένα στις γωνίες της Triana στην Σεβίλλη τον Αύγουστο, όπως οι δικοί μας καστανάδες τον χειμώνα. Αρώματα από φουντούκια, σταφίδες, καραμέλλα και ίσως και σοκολάτα, ακόμα το ψάχνω. Κλείστε ένα όμορφο δείπνο με το El Candado (στην αρκετά λογική τιμή για την Ελλάδα των 19€) υπό τους ήχους της Magna Antología Del Cante Flamenco της Hispavox και θα μεταφερθείτε σίγουρα σε κάποιον παράδεισο.

Περισσότερες λεπτομέρειες για το GENKA WINE FAIR 2008 μπορείτε να διαβάσετε από τον ειδικό.

Εγώ θα περιοριστώ να συμπληρώσω κάποια σχόλια για λίγα κόκκινα κρασιά που μου έκαναν εντύπωση. Ξεχώρισα το Nuits St.Georges 1er Cru Les Porets του Faiveley από την Βουργουνδία, που όμως τα 63€ το μπουκάλι προτεινόμενη τιμή το κάνουν απαγορευτικό για τον οικογενειακό προϋπολογισμό μας. Θα ήθελα πάντως να έχω 10 μπουκάλια από αυτό το δυνατό εξαιρετικό κρασί, για να τα πιούμε στην 25η ή και στην 30η επέτειο γάμου μας (προς το παρόν διανύουμε τον 18ο χρόνο).
Ίσως να έκανα την "θυσία" και για το αγαπημένο μου Brunello Di Montalcino του Gianni Brunelli προς 58€, κρασί με υπέροχο άρωμα που πραγματικά ξεχωρίζει και κάθε γουλιά του σε ταξιδεύει μέχρι την Τοσκάνη, αν και δυστυχώς για τους "οπαδούς" του ακόμα και στην περιοχή παραγωγής του δεν έχει ιδιαίτερα χαμηλότερες τιμές (σε αντίθεση με τα κρασιά των ισπανών παραγωγών που κοστίζουν αρκετά φθηνότερα στην Ισπανία).
Το pinot noir Mas Borrás του Miguel Torres, αν και μου το είχαν προτείνει από καιρό, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε (ακόμα και αν δεν κόστιζε 43€), σε αντίθεση με το Selección Celeste από την Ribera del Duero, που μας εντυπωσίασε με το έντονο πικάντικο άρωμα, την φρουτώδη γεύση από ώριμα βατόμουρα και κεράσια και το πυκνό σώμα του, στην τιμή των 16€. Ύστερα από πρόταση της Ελένης Καρακώστα, οδηγηθήκαμε στον αυστραλέζικο οίκο Penfolds και εκεί υπήρχε για μένα η μεγάλη έκπληξη, το Koonunga Hill Shiraz Cabernet, μία πραγματική έκρηξη φρούτων του δάσους στον ουρανίσκο, με ελαφρώς γλυκό τελείωμα, στην εξαιρετική για το προϊόν τιμή των 16€.

Στην ΓΕΝΚΑ ο Γιάννης Κ. μας σύστησε και τον Θάνο Ντούγκο που μας διαβάζει τακτικά (εξαιρετικοί οι Μεθυστάνες του που δοκιμάσαμε ύστερα από προτροπή του Γιάννη αλλά που δεν υπήρχαν στην έκθεση), τον οποίο θα επισκεφθεί εντός των ημερών στο Κτήμα Ντούγκου και θα μας έχει σύντομα ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα στο Hungry For Life.

Εν αναμονή λοιπόν και ... Καλά Κρασιά!

Friday, October 03, 2008

Cajun Jambalaya, paella, κινέζικο ή ;

Πριν αρκετά χρόνια είχα ενθουσιαστεί δοκιμάζοντας ένα πιάτο από την Νέα Ορλεάνη με την παράξενη για μένα τότε ονομασία Cajun Jambalaya.

Το είχα συνδέσει με το Surabaya Johnny του Kurt Weill (αγαπημένη ερμηνεία αυτή της Teresa Stratas) και κάθε φορά που άκουγα το τραγούδι σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να ψάξω να βρω την ιστορία του πιάτου και την συνταγή, για να το μαγειρέψω και στο σπίτι.

Δυστυχώς τη συνταγή μου για Cajun Jambalaya κοτόπουλο με γαρίδες δεν κατάφερα να την βρω χθες που την αναζήτησα και έτσι αυτοσχεδίασα, δανειζόμενη συστατικά από την κουζίνα της Louisiana, από την ισπανική paella αλλά και κάποια υλικά από την μαγειρική κινέζικων πιάτων (κινέζικων για τα δεδομένα του δυτικού κόσμου τουλάχιστον).

Υλικά
700 γρ.στήθος φιλέτο κοτόπουλο
12 φέτες μπέικον
1 πακέτο κατεψυγμένες καθαρισμένες γαρίδες (με ουρίτσα)
4 μεγάλα κρεμμύδια
2 σκελ.σκόρδο
5 πράσινες πιπεριές
λευκό κρασί
soya sauce
worcestershire sauce
συμπυκνωμένος χυμός ροδιού
2 κύβοι κοτόπουλο με λαχανικά
σησαμέλαιο
αλάτι, πιπέρι, πιπέρι πέρι πέρι, chillies, καπνιστή πάπρικα, θυμάρι, σέλινο (απαραίτητο συστατικό στην κουζίνα της Louisiana που όμως δεν έβαλα γιατί δεν μου αρέσει καθόλου) ή μαϊντανό (που επίσης δεν έβαλα), τζίντζερ, δυόσμο για το γαρνίρισμα

Εκτέλεση
Σε ελάχιστο σησαμέλαιο και σε καλής ποιότητας αντικολλητική κατσαρόλα σωτάρισα το κοτόπουλο, κομμένο σε μικρές μπουκιές. Λίγο πριν γίνει, πρόσθεσα το μπέικον (ίσως έπρεπε να το κόψω σε μεγαλύτερα κομμάτια, γιατί "μάζεψε" πολύ).
Άφού πήρε χρώμα και το μπέικον τα αφαίρεσα από την κατσαρόλα και συνέχισα το σωτάρισμα των κρεμμυδιών με τα σκόρδα.
Όταν μαλάκωσαν και πήραν λίγο χρώμα τα αφαίρεσα από την κατσαρόλα και πρόσθεσα τις πιπεριές.
Όταν έγιναν και εκείνες, τις αφαίρεσα και πρόσθεσα τις γαρίδες. Στα ενδιάμεσα, πριν βάλω κάθε καινούργιο υλικό στην κατσαρόλα πρόσθετα ελάχιστο σησαμέλαιο.
Αφού σωταρίστηκαν για πολύ λίγο χρόνο και οι γαρίδες, πρόσθεσα ξανά στην κατσαρόλα όλα τα μαγειρεμένα υλικά και έσβυσα με λευκό κρασί.
Στη συνέχεια πρόσθεσα αρκετό νερό βραστό στο οποίο είχα διαλύσει δύο κύβους κοτόπουλο με λαχανικά, τις 3 sauces, τα μπαχαρικά και το θυμάρι. Άφησα να μαλακώσουν τα υλικά σε χαμηλή φωτιά για 20'-30' στο περίπου.
Αν σας αρέσουν κριτσανιστά τα λαχανικά, βάλτε μόνο το κοτόπουλο με το μπέικον να μαλακώσουν και προσθέστε στην κατσαρόλα τα λαχανικά προς το τέλος, να μαγειρευτούν ένα δεκάλεπτο το πολύ για να κρατούν ελαφρά στο δόντι, να διατηρούν την τραγανότητά τους.
Σερβίρισα με ρύζι ανάμεικτο και στόλισα με λίγα κλωνάρια δυόσμου, καθώς και με φρεσκοτριμμένα πιπέρια.

Παρακάτω θα βρείτε κάποια links που θεώρησα ενδιαφέροντα με διαφορετικές προτάσεις για Cajun Jambalaya κοτόπουλο και/ή γαρίδες. Σε αρκετές από αυτές υπάρχει ντομάτα, αν και στην αυθεντική εκδοχή Cajun η ντομάτα παραλείπεται και για να πάρει σκούρο χρώμα το φαγητό -εκτός από την προσθήκη μπαχαρικών- τηγανίζεται αρκετά το κοτόπουλο.

Casserole
Chicken & Shrimp Jambalaya

Seafood and Chicken Jambalaya
Chicken-and-Ham Jambalaya With Shrimp
Eggplant,Chicken,Sausage & Shrimp Jambalaya
Mark's Cajun Jambalaya
Easy Shrimp Jambalaya Recipe
Shrimp Jambalaya

Ακούμε το Jambalaya (On The Bayou) από τους Credence Clearwater Revival, συνεχίζουμε με τον αγαπημένο Fats Domino, και τελειώνουμε με την ιδιαίτερα "αυθεντική" ερμηνεία του Hank Williams,Sr, ο οποίος άνοιξε νέους δρόμους στην Honky-tonk music και επηρέασε σημαντικά τους μουσικοσυνθέτες και τραγουδιστές της αμερικάνικης country του 20ου αιώνα.

Tuesday, September 30, 2008

Πικάντικο κοκκινιστό μοσχάρι με κολοκύθια

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου φαγητά του καλοκαιριού είναι το κοκκινιστό με κολοκυθάκια. Το φτιάχνω σπάνια, καθώς ενώ τα κολοκύθια είναι για μένα "μάνα εξ ουρανού", για την υπόλοιπη οικογένεια αποτελούν ένα όχι εξαιρετικά αγαπητό λαχανικό. Έτσι λοιπόν τους "ξεγελάω" κάπως φτιάχνοντας μια αρκετά δυνατή σάλτσα, ώστε να μην υπερτερεί στο τελικό αποτέλεσμα το άρωμα και η γεύση των κολοκυθιών.
Υλικά
1 κ.μοσχάρι σε μερίδες ή κομματάκια
1 κ.(και περισσότερο) κολοκύθια κομμένα στα 3
4 κρεμμύδια
1 σκελ.σκόρδο
κρασί λευκό
ντομάτα τριμμένη (φρέσκια ή στην χάρτινη συσκευασία)
ελαιόλαδο
βασιλικός
ρίγανη (προαιρετικά)
δυόσμος (μου αρέσει με τα κολοκύθια)
αλάτι
πιπέρι
πάπρικα
μοσχοκάρυδο
μπαχάρι
γαρύφαλλο (γιατί το βρήκα στο λεξικό γραμμένο σαν γαρίφαλο; τόσο λάθος το θυμάμαι;)
κανέλλα (ελάχιστη)Εκτέλεση
Σωτάρουμε το κρέας με λίγο ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά, σκεπάζοντας με την σίτα την κατσαρόλα, αφενός για να μην βομβαρδιστεί η κουζίνα και αφετέρου για να γίνεται κάτι μεταξύ ελαφρού τηγανίσματος και αχνίσματος.
Μόλις πάρει χρώμα, προσθέτουμε τα κρεμμύδια και το σκόρδο.
Σβήνουμε με λευκό κρασί.
Προσθέτουμε την ντομάτα, τα μπαχαρικά και τα μυριστικά και νερό ζεστό και χαμηλώνουμε την θερμοκρασία. Σιγοβράζουμε γύρω στην 1.30 ώρα, ίσως λίγο παραπάνω, αναλόγως το κρέας.
Στο μεταξύ κόβουμε στα 3 τα κολοκύθια -αν είναι χονδρουλά, αλλιώς τα βάζουμε ολόκληρα- και τα σωτάρουμε σε μέτρια θερμοκρασία με λίγο ελαιόλαδο, με τον ίδιο τρόπο που σωτάραμε το κρέας, σκεπασμένα με την σίτα, ίσα να πάρουν λίγο χρώμα. Η διαδικασία κρατά γύρω στα 15', αν είναι μέτρια προς χαμηλή η φωτιά μας.
Αφού βεβαιωθούμε ότι έχει μαλακώσει το μοσχαράκι, προσθέτουμε τα σωταρισμένα κολοκύθια και μαγειρεύουμε όλα μαζί για άλλα 15-20΄. Προσοχή μην μας λειώσουν τα κολοκύθια αν δεν είναι από πριν έτοιμο το κρέας, όπως την ψιλοπάτησα εγώ αυτήν την φορά.
ΥΓ. Αυτή είναι μια "βαριά" εκδοχή του συγκεκριμένου φαγητού, που η κουμπάρα μου στο χωριό κάνει μόνο με πελτέ, αλατοπίπερο, κανέλλα και χωρίς κρεμμύδια. Εξαρτάται τελικά από το τί προτιμά η κάθε οικογένεια, σε τί γεύσεις έχει συνηθίσει.

Φανταστικοί (;) Διάλογοι ...

... μιας άλλης εποχής ...

- Ιωαννάκι, παίξε το "Πριν το χάραμα".
- Δεν ταιριάζει, δεν δένει με τον Αττίκ.
- Τώρα ήρθε η σειρά μου. Αλλαγή προγράμματος.
- Θα το τραγουδήσεις εσύ; Θα βγουν τα βατραχάκια!
- Κωλόπαιδο!
- Νόμιζα ότι η "Αχάριστη" είναι το αγαπημένο σου.
- Πράγματι. Όμως, το "Πριν το χάραμα" είναι ο εθνικός ύμνος του χωριού μου.
- Γιατί δεν με παραξενεύει η επιλογή; Δικό σου ντάντυ!






Sunday, September 28, 2008

Vicky Cristina Barcelona: το απόλυτο τίποτα

Γιατί να χάσει κάποιος ένα δίωρο προσπαθώντας να μείνει ξύπνιος βλέποντας ένα ξεπερασμένο αμερικάνικο άρλεκιν της κακιάς ώρας ξεχειλισμένο από πουριτανισμό του αισχίστου είδους, σχετικά με τα απωθημένα κάθε κουκλάρας Scarlett Johansson - ή λιγότερο όμορφης, αλλά σίγουρα ψηλής με μακριά κανιά Rebecca Hall- Αμερικανής που έρχεται μέχρι την Ευρώπη για να γνωρίσει ένα σύντομο "αληθινό" έρωτα και να ζήσει το παραμύθι;

Το μόνο καλό στην ταινία είναι ότι λειτουργεί σαν ένας συμπαθητικός τουριστικός οδηγός της Βαρκελώνης. Και πάλι, της τουριστικής αμερικανόφιλης Βαρκελώνης, αυτής των κακογραμμένων οδηγών που πωλούνται στις Ramblas.

Αηδίες. Κρίμα το δίωρο.

Γιατί δεν κάθεται πια σπίτι του ο Woody Allen; Επειδή ήθελε να περάσει οικογενειακές διακοπές σε μια από τις πιο όμορφες και ζωντανές ευρωπαϊκές πόλεις και άδραξε την ευκαιρία γυρνώντας τάχα μου και μια ταινία στην Βαρκελώνη, έπρεπε εμείς να χάσουμε το σαββατόβραδό μας βλέποντας αυτήν την απίστευτη ΜΠΟΥΡΔΑ;

Τα 5-10 λεπτά συμπαθητικών στιγμών με την Penélope και τον Javier -που και πάλι έδειχναν να παίζουν σε φοιτητική παράσταση και να προσπαθούν με δυσκολία να κρατήσουν τα προσχήματα- και η rumba Entre Dos Aguas του Paco de Lucía, απλά δεν άξιζαν το εισιτήριο. Το πολυσυζητημένο φιλί της Penélope με την Scarlett ήταν βαρετό γιατί ήταν τελείως ψεύτικο και γυρισμένο με τόσο οπισθοδρομική ματιά που έφτανε τα όρια του γελοίου... καμία σχέση με τον υποσχόμενο αισθησιασμό και όλες τις υπερβολές που γράφτηκαν περί "σέξυ" ταινίας. "Οποιος αντέξει" είναι η νέα ταινία του Woody Allen, με τις πρωταγωνίστριες να κάνουν σεξ και να κρύβουν τα πάντα εκτός από το κεφάλι τους... μπουμπουλωμένες μέχρι τον λαιμό. Βαρεμάρα. Όπως και να το δω, ό,τι σκηνές και να θυμηθώ, μόνο παρωδία μπορώ να χαρακτηρίσω αυτήν την τάχα μου σέξυ κωμωδία.

Με λίγα λόγια, μην δείτε αυτήν την ταινία. Θα το μετανοιώσετε.

Thursday, September 25, 2008

Δεν υπάρχει βρε παιδί μου ούτε Youkali, ούτε Ιθάκη, άκου την συγκλονιστική Teresa!



YOUKALI - TANGO HABANERA
KURT WEILL


C'est presqu'au bout du monde (It was almost to the end of the world)
Ma barque vagabonde (That my wandering boat)
Errant au gré de l'onde (Straying at the will of the waves)
M'y conduisit un jour (Led me one day)
L'île est toute petite (The isle is very small)
Mais la fée que l'habite (But the kind fairy that lives there)
Gentiment nous invite (Invites us)
A en faire le tour (To take a look around)
Youkali Youkali
C'est le pays de nos désirs (Is the land of our desires)
Youkali Youkali
C'est le bonheur, c'est le plaisir (Is happiness, pleasure)
Youkali Youkali
C'est la terre où l'on quitte tous les soucis (Is the land where we forget all our worries)
C'est, dans notre nuit, comme une éclaircie (It is in our night, like a bright rift)
L'étoile qu'on suit (The star we follow)
C'est Youkali (It is Youkali)
Youkali Youkali
C'est le respect de tous les voeux échangés (Is the respect of all vows exchanged)
Youkali Youkali
C'est le pays des beaux amours partagés (Is the land of love returned)
C'est l'espérance (It is the hope)
Qui est au coeur de tous les humains (That is in every human heart)
La délivrance (The deliverance)
Que nous attendons tous pour demain (We await for tomorrow)
Youkali Youkali
C'est le pays de nos désirs (Is the land of our desires)
Youkali Youkali
C'est le bonheur, c'est le plaisir (Is happiness, pleasure)
Mais c'est un rêve, une folie (But it is a dream, a folly)
Il n'y a pas de Youkali (There is no Youkali)
Et la vie nous entraîne (And life carries us along)
Lassante, quotidienne (Tediously, day by day)
Mais la pauvre âme humaine (But the poor human soul)
Cherchant partout l'oubli (Seeking forgetfulness everywhere)
A, pour quitter la terre (Has, in order to escape the world)
Se trouver le mystère (Managed to find the mystery)
Où rêves se terrent (In which our dreams burrow themselves)
En quelque Youkali (In some Youkali)
Youkali Youkali
C'est le pays de nos désirs (Is the land of our desires)
Youkali Youkali
C'est le bonheur, c'est le plaisir (Is happiness, pleasure)
Youkali Youkali
C'est la terre où l'on quitte tous les soucis (Is the land where we forget all our worries)
C'est, dans notre nuit, comme une éclaircie (It is in our night, like a bright rift)
L'étoile qu'on suit (The star we follow)
C'est Youkali (It is Youkali)
Youkali Youkali
C'est le respect de tous les voeux échangés (Is the respect of all vows exchanged)
Youkali Youkali
C'est le pays des beaux amours partagés (Is the land of love returned)
C'est l'espérance (It is the hope)
Qui est au coeur de tous les humains (That is in every human heart)
La délivrance (The deliverance)
Que nous attendons tous pour demain (We await for tomorrow)
Youkali Youkali
C'est le pays de nos désirs (Is the land of our desires)
Youkali Youkali
C'est le bonheur, c'est le plaisir (Is happiness, pleasure)
Mais c'est un rêve, une folie (But it is a dream, a folly)
Il n'y a pas de Youkali (There is no Youkali)
Mais c'est un rêve, une folie (But it is a dream, a folly)
Il n'y a pas de Youkali (There is no Youkali)

Οι γαλλικοί στίχοι και η αγγλική μετάφραση από εδώ.

Wednesday, September 24, 2008

Ετοιμο σε 40' το πολύ!

Μαζί με τα πρωτοβρόχια, έρχεται και η επιστροφή στους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας.
Τρέξιμο, κούραση, ένταση.
Τελείωσε για φέτος -αν άρχισε ποτέ- η θερινή ραστώνη.
Χρειαζόμαστε όταν μαζεύεται η οικογένεια στο τραπέζι -μάλλον ένα ακόμα όνειρο θερινής νυχτός- ένα πιάτο με κάτι νόστιμο, χορταστικό, ελαφρά πικάντικο, όχι ιδιαίτερα παχυντικό. Κάτι που να μας χορτάσει και να μας "ξεκουράσει" όταν θα το απολαύσουμε με τους δικούς μας, αλλά και που να μην μας έχει βγάλει την ψυχή κατά την προετοιμασία του.
Καλές χοιρινές μπριζόλες (με το φιλετάκι τους) κρασάτες, με συνοδευτικό σπανάκι α λα ... όχι νερόβραστο νοσοκομειακό, ούτε α λα κρεμ. Πάμε λοιπόν.
Υλικά
Για το κρεατικό
χοιρινές μπριζόλες
2 κρεμμύδια τριμμένα
1 σκελίδα σκόρδο λειωμένη
λευκό κρασί
μπράντυ
λεμόνι χυμός
worcestershire sauce
αλάτι
πιπέρι
ρίγανη *
φασκόμηλο φρέσκο*
ελαιόλαδο
Εκτέλεση
Κατά τα γνωστά. Σωτάρουμε τα κρεμμύδια και το σκόρδο σε ελαιόλαδο.
Προσθέτουμε τις μπριζόλες και τις γυρνάμε, να πάρουν χρώμα και από τις δυο μεριές.
Σβήνουμε με μπράντυ.
Προσθέτουμε λευκό κρασί, χυμό λεμονιού, worcestershire sauce, τα μπαχαρικά και τα μυριστικά, λίγο νερό και μαγειρεύουμε σε χαμηλή θερμοκρασία για 30΄, στο περίπου. Για το σπανάκι
Υλικά
1 κιλό κατεψυγμένο σπανάκι (ή έτοιμο κομμένο φρέσκο συσκευασμένο, μιας και θέλουμε κάτι στα γρήγορα)
4 κρεμμύδια τριμμένα
χυμός λεμονιού
αλάτι
πιπέρι
μοσχοκάρυδο
κόλιανδρο
εβαπορέ γάλα
ελαιόλαδο
Εκτέλεση
Σωτάρουμε τα κρεμμύδια στο λάδι, μέχρι να μαλακώσουν αρκετά.
Προσθέτουμε το σπανάκι, τον χυμό λεμονιού και τα μπαχαρικά.
Σε 20' πάνω κάτω είναι έτοιμο. Λίγο πριν τραβήξουμε την κατσαρόλα από το μάτι της κουζίνας, προσθέτουμε αδιάλυτο εβαπορέ, να ενωθούν τα υλικά και να γίνει μια ελαφριά σάλτσα.
Σερβίρισμα
Από μόνα τους και τα δύο πιάτα είναι συνηθισμένα.
Αυτό που μου αρέσει είναι ο συνδυασμός τους. Έτσι όσοι δεν είναι ιδιαίτερα φίλοι μόνο με τα κρεατικά ή μόνο με τα λαχανικά, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να δοκιμάσουν και τα δύο μαζί πιο ευχάριστα.
Το σπανάκι νοστιμεύει ιδιαίτερα με την προσθήκη της σάλτσας από τις χοιρινές μπριζόλες, οι οποίες τρώγονται κάπως πιο ... ζουμερά, από ό,τι αν τις γκαργκανιάζαμε στην ψηστιέρα ή αν τις φτιάχναμε με πατάτες στο φούρνο.
Όχι ότι μια τηγανιά πατάτες από δίπλα θα με ενοχλούσε, αλλά είναι και κόπος, και μυρωδιά τηγανίλας και αρκετές περιττές θερμίδες. Σίγουρα οι χοιρινές μπριζόλες με το σπανάκι είναι μία πλήρης τροφή και ό,τι πρέπει για μια φθινοπωρινή βραδυά γύρω από ένα τραπέζι -μακρυά από το χαζοκούτι- μαζί με τους αγαπημένους μας.* Παραδόξως, οι γλαστρούλες με τα μυριστικά βαστούν καλά. Μερικές δεν θυμάμαι τί ακριβώς περιέχουν, πάντως όλες αναδύουν υπέροχα αρώματα.

Monday, September 22, 2008

Rafael Riqueni



Ένας από τους σημαντικότερους κιθαρίστες και συνθέτες του φλαμένκο σήμερα στην Ισπανία, αυτός είναι ο Σεβιγιάνος Rafael Riqueni.



H ΠΕΜΠΤΗ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΙΘΑΡΑΣ ΦΛΑΜΕΝΚΟ - RAFAEL RIQUENI

Rafael Riqueni , Biografía

Entrevista: Rafael Riqueni

Nuestro flamenco - Protagonistas de la guitarra de hoy: Rafael Riqueni

Sunday, September 21, 2008

Τα Ταξίδια των Roma

Με αφορμή την ανακήρυξη του έτους 2008 ως Ευρωπαϊκού Έτους Διαπολιτισμικού Διαλόγου από την Eυρωπαϊκή Επιτροπή, η Ελληνοαμερικανική Ένωση και η Πρεσβεία της Δανίας στην Αθήνα παρουσιάζουν την έκθεση Τα Ταξίδια των Roma με φωτογραφίες του Δανού φωτογράφου Ιωακείμ ΄Εσκιλντσεν και κείμενα της συγγραφέως Σία Ρίννε.
Τα εγκαίνια της έκθεσης-αφιερώματος, που τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την UNESCO, θα πραγματοποιηθούν στις γκαλερί της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι) τη Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 20:30. Στα εγκαίνια της έκθεσης θα τραγουδήσει ο διακεκριμένος Ρομά συνθέτης και ερμηνευτής, Κώστας Χατζής.
Η έκθεση που αποτελείται από περίπου 100 φωτογραφίες είναι αποτέλεσμα της εξάχρονης περιοδείας του φωτογράφου και της συγγραφέως σε οικισμούς και οικογένειες Ρομά, επτά διαφορετικών χωρών (Γαλλίαs, Ελλάδαs, Φινλανδίαs, Ουγγαρίαs, Ρουμανίαs, Ρωσίαs και Ινδίαs). O Έσκιλντσεν μέσα από την δουλειά του δεν στοχεύει να εντυπωσιάσει με γραφικές φωτογραφίες, αλλά να καταγράψει και να αναδείξει την καθημερινότητα της μεγαλύτερης πληθυσμιακά μειονότητας της Ευρώπης.
Η έκθεση πλαισιώνεται από σειρά παράλληλων εκδηλώσεων.
Διάρκεια έκθεσης: 22 Σεπτεμβρίου – 22 Οκτωβρίου 2008
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή 12:00 – 21:00 & Σάββατο: 10:30 – 14:30, Κυριακή κλειστά
Η είσοδος είναι ελεύθερη στο κοινό

Παράλληλες Εκδηλώσεις, 22/9/08 - 22/10/08

Στο πλαίσιο της φωτογραφικής έκθεσης Τα Ταξίδια των Ρομά, πραγματοποιείται σειρά εκδηλώσεων:
29 Σεπτεμβρίου - 13 Οκτωβρίου: Αφιέρωμα ντοκυμαντέρ για τους Ρομά στο Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης σε συνεργασία με την Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Στο αφιέρωμα προβάλλονται 7 ταινίες – ντοκυμαντέρ. Έναρξη 20:00.
23 Σεπτεμβρίου, 20:30: Συναυλία των Κώστα & Αλέξανδρου Χατζή, με πλήρες μουσικό πρόγραμμα. Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης.
24 Σεπτεμβρίου, 20:30: Ανάγνωση ποίησης και λαϊκών παραμυθιών Ρομά συγγραφέων απ‘ όλο τον κόσμο. Με την ποιήτρια – μεταφράστρια, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και τον ηθοποιό, Κωνσταντίνο Θέμελη. Γκαλερί Κέννεντυ της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης.
3 Οκτωβρίου, 20:30: Συναυλία Gypsy jazz από το δανέζικο συγκρότημα Rêve Bohème με συνθέσεις εμπνευσμένες από τη μουσική του φημισμένου Γάλλου κιθαρίστα, Django Reinhardt. Φιλική συμμετοχή: Αλέξανδρος Χατζής. Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης.
20 Οκτωβρίου, 20:30: Ανοιχτή συζήτηση με θέμα Ευρωπαϊκή Ένωση, Επιχειρηματικότητα και Ρομά. Οργάνωση: Hellenic American University. Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης.
21 Οκτωβρίου, 20:30: Ανοιχτή συζήτηση με θέμα Η φωτογραφία ως ανθρωπολογικό τεκμήριο: η περίπτωση των Ρομά με ομιλητές τους: Στέλιο Ευσταθόπουλο, φωτογράφο, Χριστίνα Κκόνα, Eπίκουρη Καθηγήτρια του Hellenic American University, Πλάτωνα Ριβέλλη, θεωρητικό της φωτογραφίας. Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης.
Η είσοδος είναι ελεύθερη στο κοινό.

Περισσότερες πληροφορίες

Friday, September 19, 2008

Γυμνή φωτογράφιση

To ισπανικό συγκρότημα EL CANTO DEL LOCO καλεί όσους ενήλικες ενδιαφέρονται, σε μαζική γυμνή φωτογράφιση στις 27 Σεπτεμβρίου στις 10 το πρωί στην Plaza de Toros de Las Ventas στην Μαδρίτη, για να προσθέσει την φωτογραφία στο καινούργιο του άλμπουμ "DE PERSONAS A PERSONAS", που θα κυκλοφορήσει τα Χριστούγεννα.

Θα είναι λένε μία φωτογραφία που θα αναζητά την ποιότητα, μια καλλιτεχνική ιδέα όπου το γυμνό λειτουργεί σαν "αντανάκλαση του τί ακριβώς είμαστε οι άνθρωποι". Για τους El Canto del Loco αυτή η φωτογραφία "θα είναι κίνητρο για την ομορφιά, την ειρήνη και την αγάπη".

Μετά την φωτογράφιση θα ακολουθήσει και μία μικρή συναυλία. Αν μη τι άλλο, θα το διασκεδάσουν σίγουρα μετά μουσικής όσοι πάρουν μέρος.

Tuesday, September 16, 2008

...



Σου χρώσταγα μια τελευταία αφιέρωση, ένα τελευταίο τραγούδι.

Πέτα ψηλά Φίλε.

Street Spirit (fade out)
Radiohead

Rows of houses, all bearing down on me
I can feel their blue hands touching me
All these things into position
All these things will one day swallow whole
Fade out again, Fade out.

This machine will, will not communicate
These thoughts and the strain I am under
Be a world child, form a circle
Before we all, go under
fade out again, fade out again

Cracked eggs, dead birds
Scream as they fight for life
I can feel death, can see its beady eyes
All these things into position
All these things will one day swallow whole
Fade out again, Fade out again

Immerse your soul in love
Immerse your soul in love

Sunday, September 07, 2008

Καλό Ταξίδι Street Spirit

Ο Φίλος Street Spirit δεν είναι πια μαζί μας...

Στο τελευταίο του post μας αποχαιρέτησε γράφοντας:

"Καλό σας καλοκαίρι, λοιπόν, όπου και αν βρίσκομαι πάντα σας σκέφτομαι."

Και εμείς σε σκεφτόμαστε.

Βιάστηκες.

Είναι απλά απίστευτο.

Καλό Ταξίδι Νικήτα.

Thursday, September 04, 2008

Guaraníes

Η Κλαίρη του Claire de jour έκανε το καλοκαίρι ένα "ταξίδι ζωής" στην Λατινική Αμερική αναζητώντας μέρος της οικογένειάς της.
Όταν μου είπε ότι επισκέφτηκε ένα χωριό της φυλής των αυτοχθόνων Guaraníes, την παρακάλεσα να μου παραχωρήσει κάποιες φωτογραφίες και δύο λόγια με τις πρώτες εντυπώσεις της, καθώς ήταν ένα από τα θέματα που δουλέψαμε αρκετά στο μάθημα του Πολιτισμού της Λατινικής Αμερικής. Οι Guaraníes πριν την εμφάνιση των Ισπανών στην Αμερική κατοικούσαν γύρω από τον Αμαζόνιο. Σήμερα είναι διεσπαρμένοι στα βορειοανατολικά της Αργεντινής, στο βορρά της Βραζιλίας, στην Παραγουάη και στο Chaco της Βολιβίας. Η γλώσσα τους είναι μία από τις δύο επίσημες γλώσσες της Παραγουάης και υπολογίζεται ότι την μιλούν συνολικά γύρω στα 4 εκατομμύρια άνθρωποι.
Σε ευχαριστώ πολύ Κλαίρη και εύχομαι σύντομα και στα επόμενα!


Los aborígenes

Για 40 μέρες βρέθηκα και περιπλανήθηκα στην Αργεντινή. Σκοπός του ταξιδιού μου, από τη μια να γνωρίσω συγγενείς της μητέρας μου , από τους οποίους γνώριζα μόνο δυο θείες που μας είχαν επισκεφθεί πριν από είκοσι χρόνια και από την άλλη να γνωρίσω το Buenos Aires, μέρος της Παταγονίας, τους καταρράκτες Iguasú, την Mar del Plata και την Colonia στην Ουρουγουάη.
Τελευταία μέρα στο Puerto de Iguasú. Είχα ελεύθερο το πρωινό μέχρι τις δυο το μεσημέρι που ήταν η πτήση μου για Β.Α. και αποφάσισα να κινηθώ με τα πόδια στην περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο μου. Μια απρόβλεπτη γνωριμία με ένα δεκατριάχρονο κορίτσι – το επάγγελμα μας κυνηγάει και στις διακοπές- άλλαξε την ρότα της βόλτας μου. Η συμπαθέστατη και τόσο γλυκιά Τάνια στη συνέχεια ήταν η οδηγός- ξεναγός μου σε μια κοινότητα ιθαγενών.
Σε αυτήν την περιοχή της Αργεντινής , βορειοανατολικά, πολύ κοντά στα σύνορα με Βραζιλία ζουν οι Guaraníes. Εκτός από αυτούς, στην Αργεντινή υπάρχουν και οι παρακάτω φυλές ιθαγενών: Los tobas, los quechuas, los mapuches, los diaguitas, los comechingones, los tehuelches, los onas.
Ήταν πραγματικά μία αποκάλυψη για μένα το να γνωρίσω την Τάνια , που όπως μου είπε η ίδια δεν είναι Guaraníe, αλλά ζώντας με την οικογένεια της πολύ κοντά στον οικισμό, τους ήξερε όλους και ήταν η επαφή μου με τα μέλη της κοινότητας.Πολλά – πολλά παιδιά, εντός και εκτός σχολείου.

Στην πλειοψηφία τους ξυπόλυτα, χαμογελαστά , υπερήφανα!!!Το μόνο επάγγελμα που ασκούν οι γονείς τους , είναι να φτιάχνουν χειροποίητα αντικείμενα (artesanía) και να τα πωλούν στους τουρίστες που κατακλύζουν την περιοχή των καταρρακτών όλο το χρόνο.Οι συνθήκες βέβαια διαβίωσης, για τα δικά μας δεδομένα, απαράδεκτες. Το κράτος το μόνο που έκανε είναι να εξασφαλίσει την λειτουργία του σχολείου. Μεταξύ τους μιλούν τη διάλεκτο των guaraní, και γενικά είναι ευγενέστατοι. Αφού ψώνισα διάφορα μικρά δωράκια μου πέρασαν στο χέρι ένα βραχιολάκι από νήμα που από τότε το φοράω συνέχεια.

Κλαίρη