Έτσι είχε κλείσει την κουβέντα με δυνατή αλλά και ελαφρά τρεμάμενη φωνή ακριβώς πριν 20 χρόνια ο Σταύρος Ξενίδης σε μια συνέντευξή του σε τοπική εφημερίδα της Νέας Φιλαδέλφειας, της γειτονιάς που αγάπησε και πέρασε ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της ζωής του.Ενας άνθρωπος γεμάτος ενεργητικότητα, με παράστημα νέου αν και ήδη στα 65 του όταν έδωσε αυτήν την συνέντευξη, καλλιεργημένος, ψαγμένος, κατασταλλαγμένος, με μια αδιόρατη θλίψη που προσπαθούσε να κρύψει πίσω από την ζωντάνια του, διαφορετικός από την εικόνα που έδινε μέσα από τους ρόλους του, ένας πρωταγωνιστής της ζωής, αυτός ήταν ο Σταύρος Ξενίδης όπως τον γνώρισε για λίγες ώρες μια άβγαλτη πιτσιρίκα σε μιαν άλλη ζωή.
Οι ωραίοι άνθρωποι της γενιάς του φεύγουν ο ένας μετά τον άλλον και μας αφήνουν... πιο λίγους ίσως; Σίγουρα πιο μόνους.
11 comments:
Οι ωραίοι άνθρωποι δεν μας αφήνουν ποτέ μόνους. Μας συντροφεύει πάντα το ίδιο τρυφερό χαμόγελο στην σκέψη τους και ξεχειλίζει ομορφιά η καρδιά μας.
Μια αγκαλιά και μια μεγάλη σιωπή για τις σκέψεις σου.
Σε ευχαριστώ Σικελία! Καλή Εβδομάδα.
αχ μωρέ
αχ..
Αντε ρε συ Χουανίτα, τον είχες γνωρίσει; Τον είχα πετύχει το 2005 στο Π. Φάληρο, φαινόταν πολύ κουρασμένος και μεγάλος πια ο άνθρωπος, και άλλη μια φορά αρκετά χρόνια πριν, το 1993 συγκεκριμένα, όταν ως φαντάρος οδηγός στρατιωτικού οχήματος του είχα κλείσει το δρόμο (η ηλίθια ορμή της νεότητος...) στην πλατεία Ομονοίας. Μακάρι να τον είχα γνωρίσει από κοντά. Πολύ αξιόλογος και χαμηλών τόνων, ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος. Ο χρόνος είναι δυστυχώς αμείλικτος για όλους μας...
jorge
Αμείλικτος δεν λες τίποτα Jorge.
Κοιτούσα χθες τις κιτρινισμένες σελίδες και τις φωτογραφίες και δεν το πίστευα... μια άλλη ζωή.
Μαριλένα, τα φιλιά μου.
Ax βρε να παρει ...παει κι αυτος κι ηταν τοσο γλυκος ανθρωπος.
καλο βραδυ
και καλο μηνα
Από τους ήσυχους ανθρώπους όπως φαινόταν.
Ακόμη και στους ρόλους που θυμάμαι πως έπαιζε, πάντα έναν πράο άνθρωπο έκανε…
Τον θυμάμαι πολύ παλιά να κάνει τον αστυνόμο Μπέκα! Αξέχαστος…
Καλό Μήνα Faraona, να είσαι καλά!
Γιάννη, ήσυχος αλλά από κοντά έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους. Αν κλικάρεις στην εφημερίδα και διαβάσεις τα λόγια του, θα δεις ότι ήδη είχε μία πίκρα και αντίδραση προς όσα συνέβαιναν πριν 20 χρόνια, όπως:
"Η Επίδαυρος έχει γίνει Ταραντέλλα. Το θέατρο της Επιδαύρου, στην εποχή του, λειτουργούσε με κόσμο που ξεκινούσε από όλα τα μέρη της Ελλάδας με κάρα και πήγαινε να λειτουργηθεί. Ηταν παιδεία το θέατρο, θρησκεία."
"Η παράσταση είναι το προϊόν. Ας πούμε λοιπόν ότι είναι ένα γλυκό. Επειδή δεν τραβιέται από τον πελάτη το γλυκό, θα πρέπει ο κατασκευαστής να το παραγεμίσει με ζάχαρη; Κάπως έτσι γίνεται σήμερα, με τις βωμολοχίες, σε μία παράσταση."
Φιλαδελφιώτης ο γλυκός μου; Δεν ήξερα ότι μας άφησε..Τον θυμάμαι στην αστροφεγγιά, τέλειος..
;(
πολύ πιο μόνους..
Ναι, ναι heart, κάποτε γείτονάς σου! Πραγματικός ξεχωριστός σαν άνθρωπος.
Roadartist, έχω την αίσθηση ότι κάθε ανθρώπινη απώλεια που μας ακουμπά με κάποιον τρόπο, μας οδηγεί ένα βήμα πιο βαθειά στην μοναξιά.
Post a Comment