Monday, May 28, 2007

Αυγουλάκια πρασινωπά γεμιστά

Συμπαθητικό μεζεδάκι για πρόχειρο μπουφέ.
Υλικά
αυγά βραστά
σπανάκι
φρέσκα κρεμμυδάκια (προαιρετικά)
άνιθος (προαιρετικά)
κόλιανδρος (προαιρετικά)
πιπεριά φλωρίνης
κουκουνάρια
Εκτέλεση
Κόβουμε λίγο από το κάτω μέρος των αυγών για να σταθεροποιηθούν στην πιατέλλα μας.
Ανοίγουμε καπάκι και βγάζουμε τον κρόκο (να είναι γύρω στα 10΄βρασμένα).
Σωτάρουμε το σπανάκι με τα κρεμμυδάκια και τον άνιθο με λίγο λάδι, προσθέτουμε μυριστικά κατά βούληση αν και καλό είναι να μην το βαρύνουμε και μπλέξουμε τις γεύσεις, αλατοπίπερο και κόλιανδρο είναι αρκετά. Σβήνουμε με λευκό κρασί και αφήνουμε να μαλακώσει.
Σωτάρουμε αν θέλουμε λίγο πιπεριά φλωρίνης ή χρησιμοποιούμε έτοιμη σε γιάλινο βάζο.
Αν θέλουμε, "σκουραίνουμε" και τα κουκουνάρια σε αντικολλητικό σκεύος, χωρίς λάδι.
Ανακατεύουμε -αφού κρυώσει- το σπανάκι με τον κρόκο και γεμίζουμε τα αυγά.
Αν χρησιμοποιήσουμε την πιπεριά, κόβουμε σε λεπτές λωρίδες και στολίζουμε και τέλος ρίχνουμε τα κουκουνάρια.

Reykjavik - EMAC 2007

Με νοσταλγία αναπολούσαν το περσινό συνέδριο της Αθήνας οι συμμετέχοντες στο 36ο ΕΜΑC 2007 στο Reykjavik, την προηγούμενη εβδομάδα. Ενδιαφέρων τόπος η Ισλανδία για όσους θέλουν να έρθουν κοντά στην φύση, αλλά τη ζωντάνια και τη διασκέδαση που μπορεί να βρει κανείς στην Αθήνα, ούτε κατά διάνοια...
 













Η Ισλανδική Βουλή στις 10:30 το βράδυ!







Και μερικές τοπικές συνταγές από ένα μίνι τουριστικό οδηγό, για να ενημερωθούμε λίγο και για το φαγητό της Ισλανδίας.

Tuesday, May 22, 2007

Οι Sierra Maestra και η Έλενα

Την Παρασκευή 25 Μάη, στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, θα τραγουδήσουν οι Sierra Maestra. Χωρίς τον τραγουδιστή τους τον Maceo, που "έφυγε" νωρίς, πριν 2 χρόνια...

Θα τραγουδήσουν για την Elena la cumbanchera που γιορτάζει σήμερα, για τα 30 χρόνια παρουσίας τους στο μουσικό στερέωμα, για την πατρίδα τους, για μας.

Βραδιά χορού, με son cubano, guaracha και rumba σε ένα χώρο που τον Μάϊο είναι ιδανικός για μουσικές εκδηλώσεις. Αρκεί να μην τα χαλάσει η βροχή.

Ακούμε και μία salsa για την Ligia Elena, από τον Rubén Blades και τον Willie Colón.

Περισσότερες πληροφορίες για την συναυλία εδώ.

Saturday, May 19, 2007

Crumble με κολοκύθια και πέστο

Το περασμένο καλοκαίρι βρέθηκε στα χέρια μου ένα συμπαθέστατο γαλλικό περιοδικό, το Cuisine et Vins de France, με 100 εύκολες και συμπαθητικές συνταγές για το καλοκαίρι. Την συγκεκριμένη συνταγή προτείνεται να την συνοδεύσουμε με ένα ροζέ bandol της Provence (μην με ρωτάτε περισσότερα, αυτό διαβάζω αυτό σας μεταφέρω!). Διαφέρει από τους συνηθισμένους τρόπους που φτιάχνουμε τα κολοκύθια και είναι πολύ απλή και νόστιμη.
Υλικά
1 κ.μικρά κολοκύθια
150 γρ.παρμεζάνα
50 γρ.κουκουνάρια
1 σκελ.σκόρδο
1 ματσάκι βασιλικού
αλάτι, πιπέρι, ελαιόλαδο
Για το crumble
100 γρ.νιφάδες βρώμης
100 γρ.βούτυρο
30 γρ.καστανή ζάχαρη

Εκτέλεση
Σωτάρουμε σε λάδι τα κολοκυθάκια, κομμένα σε ροδέλλες, σε δυνατή φωτιά για 5'. Τα βάζουμε σε τρυπητό να στραγγίξουν.
Τρίβουμε τα 50 γρ.παρμεζάνας και τα υπόλοιπα σε φλοίδες.
Φτιάχνουμε το πέστο χτυπώντας στο γουδί ή στην μουλινέττα τον βασιλικό, το σκόρδο, την τριμμένη παρμεζάνα, τα κουκουνάρια και σιγά σιγά προσθέτουμε το ελαιόλαδο.
Ανακατεύουμε το πέστο με τα κολοκυθάκια και τα τοποθετούμε σε πυρέξ. Αλατοπιπερώνουμε. Εγώ βάζω και πάπρικα και δυόσμο.
Ανακατεύουμε με τα χέρια την βρώμη, το βούτυρο (όχι βιτάμ, ειδικά το κολοκύθι χρειάζεται βούτυρο) σε κομμάτια και την ζάχαρη για να κάνουμε το crumble. To ρίχνουμε πάνω από τα κολοκύθια.
Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 220ο για 10' και αφού χαμηλώσουμε στους 180ο για να μην αρπάξει (ανάλογα και τον φούρνο πάντα), συνεχίζουμε το ψήσιμο άλλα 10΄.
Πριν σερβίρουμε, γαρνίρουμε με τις φλούδες παρμεζάνας.

Thursday, May 17, 2007

Η "παραγγελιά" της Κατερίνας

Ευκαιρία να ακούσουμε και πάλι-όπως σωστά πρότεινε η Katerina Ante Portas- την Lila Downs, μιας και πολύ σύντομα θα μας επισκεφθεί στην Ελλάδα.

Στην Frida, ζητά να την αγαπήσουν στην Alcoba Azul.

Στο τελευταίο της cd, La Cantina, στο χιλιοτραγουδισμένο Tu Recuerdo y Yo, του τελευταίου μεγάλου των rancheras José Alfredo Jiménez, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνεία, μέσα από μια σύγχρονη οπτική.

Και τέλος, από το Una Sangre την ακούμε στην Κατσαρίδα, το τραγούδι που συνδέθηκε κυρίως με την Μεξικάνικη Επανάσταση αν και για πρώτη φορά εμφανίστηκε σε γραπτό κείμενο το 1883, στο βιβλίο του Francisco Rodríguez Marín "Cantos populares españoles" και αναφέρεται στους πολέμους των ισπανών ενάντια στους Μαυριτανούς. Εδώ, ακούμε την Cucaracha μέσα από τα μάτια -και τα λόγια σε κάποια σημεία- της Lila.

Βίβα Μέχικο καμπρόνες!

Ένα blog για τους hispanohablantes γεμάτο από México Lindo y Querido: Viva México

Wednesday, May 16, 2007

Γλυκά, ξινά, γλυκόξινα... για όλα τα γούστα

Όπως έγραφα πέρισυ τέτοιο καιρό στο Sobreviviendo 2:

"Άλλη μία απεικόνιση μέρους της ελληνικής πραγματικότητας είναι και τα blogs.
Άλλα γλυκά στο χρώμα του πάθους... Κάποια γλυκόξινα με πιο σκούρους τόνους και κάποιες φωτεινές αναλαμπές... Blogs και άνθρωποι για όλα τα γούστα... Καμμιά φορά είναι πολύ πιο αποδοτικό να φτιάχνει κανείς μαρμελάδες, τσάτνεϋς, να διαβάζει, να πηγαίνει σινεμά, να κάνει το πρώτο μπάνιο της χρονιάς, να ξεκολλά από την οθόνη και να παίρνει λίγο αέρα. Καθαρό, φρέσκο. Βοηθά στο δέρμα και όχι μόνο.
Τις συνταγές για τις φράουλες τις πήρα από τον Γαστρονόμο, το περιοδικό της Καθημερινής για "Μαγειρική Χωρίς Μυστικά", όπως τονίζεται στον υπότιτλο. Είναι της Εύης Βουτσινά με κάποιες αλλαγές, κυρίως στην αναλογία φρούτου-ζάχαρης.

Για μια απλή μαρμελάδα φράουλας χρησιμοποίησα 1 κιλό φρούτα και 700 γρ. άσπρη ζάχαρη. Τον χυμό 1 λεμονιού και ένα ξυλάκι κανέλας. Έβρασα για 30΄ τις φράουλες ολόκληρες με τη ζάχαρη σε μέτρια φωτιά ανακατεύοντας αρκετά συχνά, στη συνέχεια πρόσθεσα το λεμόνι, την κανέλα και λίγο φρεσκοτριμμένο πιπέρι. Άλλα 10΄και έτοιμη η μαρμελάδα. Για να βεβαιωθώ ότι είχε πήξει επαρκώς, έβαλα μια κουταλιά σε πιατάκι του καφέ το οποίο άφησα για 1΄στην κατάψυξη για να παγώσει. Έτσι φαίνεται η τελική υφή της μαρμελάδας, ενώ όταν είναι ζεστή στην κατσαρόλα ξεγελά. Ταυτόχρονα, έβρασα σε νερό τα βάζα και τα καπάκια τους, καθώς και την λαβίδα των μακαρονιών για να μπορώ να τα βγάλω από την κατσαρόλα με το καυτό νερό χωρίς να καώ. Τα στέγνωσα με καθαρό πανί και τα γέμισα με την καυτή μαρμελάδα, τα σφράγισα και τα γύρισα από την ανάποδη μέχρι να κρυώσουν. Έτσι λένε ότι διατηρούνται περισσότερο καιρό, αν και σε εμάς μάλλον δε θα παραστεί ανάγκη, γιατί ήδη χαρίσαμε τα πρώτα βάζα στον big bro που έχει γενέθλεια και τα υπόλοιπα ακολουθούν σε φίλους και αγαπημένους για άμεση κατανάλωση.

Για την γλυκόξινη μαρμελάδα-συνοδευτικό κρεάτων και τυριών όπως το ροκφόρ και τα άσπρα μαλακά τυριά που αλείφονται στο ψωμί, χρησιμοποίησα 1 κιλό φράουλες, 400 γρ. καφέ ζάχαρη και 300 γρ. λευκή ζάχαρη. Αρχικά έβρασα σε ελαφρύ σιρόπι την ζάχαρη με 2.5 ποτήρια νερό και στη συνέχεια πρόσθεσα τις φράουλες κομμένες στα 2 ή στα 3, ανάλογα το μέγεθος. Πρόσθεσα τριμμένο τζίντζερ, μπαχάρι, κανέλα, γαρίφαλα, λίγο μαύρο πιπέρι και συνέχισα το βράσιμο σε μέτρια φωτιά. Μετά από 30΄πρόσθεσα 3/4 φλυτζανιού ξίδι από κρασί και σμέουρα και λίγο brandy και σε 5' πρόσθεσα αρκετούς κόκους κόκκινου πιπεριού (που είναι γλυκό στην γεύση, στην ουσία δεν πρόκειται για πιπέρι αλλά για ένα είδος σχίνου) και έτοιμη και η γλυκόξινη. Το πρωί δεν κρατήθηκα και την προτίμησα από την γλυκιά για το πρωινό! Πώς δένει τώρα ο espresso με κόκκινο πιπέρι και ξίδι, δεν ξέρω...

Όσο για το ψευτοchutney, έγινε "εκ των ενόντων".
Την Κυριακή είχαμε αποφασίσει από μέρες να φάμε οικογενειακά και παραδοσιακά.
Αρνάκι μπούτι με πατάτες στο φούρνο είχε δείξει η ψηφοφορία με 2 προς 1.
Ξέχασα όμως ότι είχα μάθημα το πρωί και θα έλειπα και έτσι αναγκάστηκε να το μαγειρέψει ο πατέρας μου. Προς μεγάλη χαρά του ιδίου αλλά και του καλού μου, γιατί θα το έφτιαχναν με τον παραδοσιακό ελληνικό τρόπο, σε αντίθεση με εμένα που πιθανότατα θα τους το σερβίριζα σε μια ινδικίζουσα εκδοχή.
Επειδή το αρνί ούτως ή άλλως είναι ένα φαγητό που δεν με ενθουσιάζει, το αντίθετο θα έλεγα, έπρεπε να βρω κάτι συνοδευτικό και γρήγορο που θα με βοηθούσε να το «πάω κάτω» χωρίς μεγάλη ταλαιπωρία.
Το spicy mango chutney που ήρθε από την Σκωτία πριν λίγες μέρες, είχε δυστυχώς μόλις καταναλωθεί με συνοδεία πατέ με πράσινο πιπέρι.
Ήταν όμως μια καλή ιδέα.
Τελικά κατέληξα στο ψευτοchutney που εμένα με ενθουσίασε και με βοήθησε να μην «τσακωθώ» με το αρνάκι, αλλά τους δύο άνδρες της οικογένειας τους άφησε παγερά αδιάφορους.
1 μεγάλο ώριμο μάνγκο
1 μήλο κόκκινο
1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο λειωμένη
worcestershire sauce
κόκκινο κρασί (που ίσως να είναι περιττό, αφού μπαίνει το ξίδι)
ξίδι κρασιού με έντονη οξύτητα
ξίδι κρασιού με σμέουρα
chillies
ginger
αλάτι
γαρίφαλο
μπαχάρι
2 κ.σ. καφέ ζάχαρη
ελαιόλαδο
σταφίδες (θα μπορούσε να έχει, αν δεν τις είχα καταναλώσει σε στήθος κοτόπουλου με αμύγδαλα)
Σώταρα το κρεμμύδι και το σκόρδο σε ελαιόλαδο μέχρι να μαλακώσουν.
Έσβησα με το κόκκινο κρασί.
Προσέθεσα κομμένα το μάνγκο και το μήλο και έριξα και τα υπόλοιπα υλικά, εκτός της ζάχαρης. Μαγείρεψα σε χαμηλή φωτιά για 30΄. Προς το τέλος πρόσθεσα τη ζάχαρη, γιατί μου φάνηκε κάπως άνοστο. Οι σταφίδες μάλλον του έλειπαν, αν πάλι χρησιμοποιούσα ροδάκινο αντί για μήλο πιστεύω ότι θα γινόταν ακόμα καλύτερο.
Αυτή η ... ας πούμε σάλτσα συνοδεύει αρνί, χοιρινο, μπαίνει σε σάντουϊτς με αλλαντικά και τα απογειώνει, ταιριάζει πολύ με πουλερικά και εμπλουτίζει ένα σκέτο ρύζι, ίσως με την συνοδεία κάποιου ξηρού καρπού. "

Monday, May 14, 2007

Kουσκούς

Εκ των ενόντων έφτιαξα ένα κουσκούς με ό,τι υπήρχε στην κουζίνα.Κουσκούς με λαχανικά
Υλικά
200 γρ.κουσκούς μεσαίου μεγέθους προμαγειρεμένο ιταλικό (σιμιγδάλι 100% έγραφε νομίζω)
500 γρ. ζωμός κοτόπουλου (αυτό στις οδηγίες έγραφε 1 προς 1 αλλά δεν έφτανε με τίποτα το υγρό, οπότε δεν είμαι σίγουρη πόσο χρειάστηκε τελικά επειδή πρόσθετα συνέχεια)
λευκό ξύδι βαλσαμικό
ελαιόλαδο
σησαμέλαιο
4 κ.σ.ταχίνι
2 κ.σ.πέστο
8 λιαστές ντομάτες κομμένες στα 4
6 κολοκυθάκια
2 μελιτζάνες
1 μεγάλη πιπεριά
3 κρεμμύδια
2 σκελ.σκόρδο (χωρίς τη φύτρα)
κόκκινο κρασί
αλάτι
πιπέρι
πάπρικα
ρίγανη
Εκτέλεση
Έφτιαξα τον ζωμό (με έτοιμο κύβο), πρόσθεσα το ταχίνι και αφού πήρε μια βράση περιέχυσα το κουσκούς. Άφησα να τραβήξει 10΄ και ήταν έτοιμο. Πρόσθεσα σησαμέλαιο, πέστο (έτοιμο, ψιλομπιαχ, αλλά δεν ενόχλησε μέσα στα υπόλοιπα υλικά, απλά έδωσε ένα τόνο πιο πικάντικο) και μπόλικο ξύδι λευκό βαλσαμικό που είναι ιδιαίτερα γλυκούλι.
Σώταρα τα κρεμμυδοσκόρδα, έσβησα με κόκκινο κρασί, πρόσθεσα τα υπόλοιπα λαχανικά και μαγείρεψα μέχρι να μαλακώσουν ελαφρά, προσθέτοντας τα μπαχαρικά και τη ρίγανη. Χρειάστηκε και λίγο νεράκι.
Στο τέλος, έριξα τα λαχανικά πάνω από το έτοιμο κουσκούς και ορμήσαμε! Νοστιμότατο, γρήγορο και εύκολο. Το κακό είναι ότι δεν σταματά κανείς στο πρώτο πιάτο, ουφ!

Thursday, May 10, 2007

Η Chavela του 21ου αιώνα στην Ελλάδα!

Διαβάζω σωστά;

Στις 2 Ιουλίου στο Αρχαίο Ωδείο Πάτρας και στις 3 Ιουλίου στο Kηποθέατρο Παπάγου θα δώσει συναυλίες η LILA DOWNS; Δεν ονειρεύομαι; Όπως έγραφα πριν λίγο καιρό, η ίδια η Chavela Vargas της παρέδωσε στα τέλη του περασμένου χρόνου την σκυτάλη, σαν μια ακόμα αναγνώριση του ταλέντου της! Επιτέλους, καλά συναυλιακά νέα!

Και ποιός άλλος; SKA CUBANO, OJOS DE BRUJO μαζί με τους PALYRRIA και τον ΑΧΙΛΛΕΑ ΠΕΡΣΙΔΗ (που ομολογώ ότι δεν γνωρίζω, αλλά θα τον μάθω σίγουρα στη συναυλία στις 5 Ιουλίου, στο Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη).

Να υπήρχε και κάτι "της προκοπής" σε flamenco... τί καλά που θα ήταν!

Thursday, May 03, 2007

9 Μαϊου Ημέρα Της Ευρώπης στην Πρέβεζα


Στη Πρέβεζα θα συναντηθούν εκπρόσωποι του Φόρουμ με τοπικούς φορείς, και ενδιαφερόμενους για την Ημέρα της Ευρώπης, όπου η νεοσυσταθείσα Πολιτιστική Αντένα Πρέβεζας σε συνεργασία με τη Νομαρχία Πρέβεζας οργανώνει ημερίδα με θέμα: «Πολιτιστικές Ταυτότητες και Ευρωπαϊκή Ιθαγένεια», που θα πραγματοποιηθεί στην Αίθουσα Θεοφάνειο του Δήμου Πρεβέζης την 9η Μαίου 2007.
Η συμμετοχή είναι ανοικτή σε όλους τους πολίτες και εκπροσώπους των ΟΤΑ και πολιτιστικών φορέων της περιοχής.

El laberinto del fauno




‘El laberinto del fauno’: gran film realista con un par de escenas fantásticas

por Beatriz Maldivia

Sin duda o con pocas dudas diría que nos encontramos ante la mejor película de Guillermo del Toro y también ante la mejor propuesta cinematográfica de esta semana que tiene varios días de ocio para acudir a las salas. Gracias a una estética realmente bella, con la fotografía de Guillermo Navarro, a un guión, del propio del Toro, que consigue sus intenciones en prácticamente todos sus aspectos y a unos actores que resultan magníficos en sus papeles, ‘El laberinto del fauno’ se presenta como un film vivo, diferente, grandioso.

Sin embargo, no es el film que probablemente muchos se esperan. No se trata de una película fantástica, no responde a las imágenes de seres extraños que tanto se nos han vendido en los tráilers y fotografías. La parte fantástica se podría decir que es gratuita. Sirve para dotar a la cinta de una dimensión mágica, para hacerla diferente y original, pero no se integra en absoluto en la historia que se cuenta ni tiene otra utilidad que la de sumergirnos en un universo curioso a la vista, pero en el que no ocurre nada. No hay desarrollo de una trama dentro de la zona imaginaria, no hay aventura, sólo seres que se aparecen y hablan con la niña creándole un ligera locura.

Lo mejor de la película es Sergi López. Este actor es uno de los más brillantes que tenemos en España, aunque casi siempre trabaje fuera de nuestras fronteras. Suele hacerlo en Francia, donde su acento obliga a los directores a incluir la frase “Je suis catalan” en casi todos los guiones. Aunque la obra maestra ‘Harry, un amigo que os quiere’ es la que más mención merece, tampoco es manca la que ha estrenado más recientemente: ‘Pintar o hacer el amor’. También ha trabajado en Inglaterra para Stephen Frears en ‘Dirty Pretty Things’.

López encarna a un despiadado capitán fascista durante la posguerra española. Su interpretación en ocasiones da auténtico pavor. Las motivaciones del personaje están bien presentadas, así como sus debilidades. A pesar representar claramente a la némesis, en realidad es él el protagonista de este film, pues aquí, de faltar algo, no son los antagonistas, sino los buenos.

En oposición a él está Carmen Mercedes, interpretada por Maribel Verdú, que representa su papel a la perfección. Ella es la ama de llaves del señorito que se hace muy amiga de la niña Ofelia. Junto con el médico del capitán, muy bien interpretado por Álex Angulo, Carmen lleva en secreto un apoyo a los republicanos que se esconden en las montañas.

Y es que en realidad, ésta es la trama central de la película. Se ha presentado como protagonista a la niña, Ivana Baquero, a quien habíamos visto en ‘Cuento de Navidad’, pero su participación es muy limitada, no en cuanto a metraje, sino a integración con la trama central. La madre de esta joven, por su parte, papel que representa Ariadna Gil, no pinta nada más que complicar aún más las cosas. El fruto de su vientre tiene más utilidad para la historia que ella misma.

Debido a que del Toro trata de integrar la faceta más fantástica con la realista, el film se le va un tanto de las manosen cuanto a duración y a construcción. Hacia el principio, que es cuando más secuencias con faunos, hadas y otros personajes imaginarios tenemos, la película no parece dirigirse a ningún lado. No es que la imaginería sea poco interesante o que esté mal hecha, al contrario, es fascinante; pero se introduce en el guión, como ya he apuntado, de forma gratuita.

Es a partir de cierto punto, cuando el film se centra en la cuestión de la lucha de clases y de la situación de los supervivientes de la, digamos, “resistencia”, cuando de verdad se convierte en una gran película. Aquí el cineasta demuestra que no sólo es capaz de rodar ciencia ficción y terror, sino que tiene una impresionante mano para contar una historia de forma natural, con personajes humanos y con conflictos de la vida real, es decir, para realizar un film social e histórico. Bien es cierto que, debido al público fiel que tiene el mejicano, habría defraudado que contara únicamente la historia del capitán fascista y de los que a él se enfrentan. Pero quizá la película habría resultado mejor. Habría resultado del todo redonda.

Sobre la filmografía de Guillermo del Toro, debo decir que no lo idolatro tanto como otros, aunque me gustan algunas de sus películas. ‘Cronos’ sé que me pareció muy buena en su día, aunque ya han pasado bastantes años y apenas recuerdo más que una atmósfera opresiva y una ominosa lentitud, intencionada por el director. Federico Luppi, ese magnífico actor argentino, ayudaba mucho a crear una buena impresión. ‘Mimic’ también me gustó, aunque le encontré algunas pegas, pero en general me dejó un buen sabor. Mira Sorvino y Jeremy Northam, como siempre, estaban muy bien. Ambos films tenían como mayor valor su originalidad. Sin embargo, ‘El espinazo del diablo’, quizá debido a su guión un tanto insostenible, me parece bastante mala. Protagonizada por Eduardo Noriega y Marisa Paredes, contaba también con Luppi, pero ya en una época en la que el argentino se estaba prodigando demasiado. A ‘Blade II’ sinceramente, no sé qué le ve la gente, como tampoco le encontraba lo que tantos admiran a la primera parte, ‘Blade’, de Stephen Norrington. La tercera tenía algún buen chiste. En cuanto a ‘Hellboy’ no puedo decir si es una buena adaptación, pues no he leído los cómics de Mike Mignola, pero no me convence ni en cuanto a la estética ni la forma en la que está rodada la acción. Por lo tanto, salvo que en una revisión de ‘Cronos’ la encontrara mejor, está claro que Guillermo del Toro ha dado un gigantesco paso hacia delante con ‘El laberinto del fauno’.

La película, cuyo trailer se puede ver aquí, fue elegida por Méjico para optar a la nominación al Oscar.

Fuente: Blog de cine

Wednesday, May 02, 2007

Βιτρίνες


Βερολίνο - Απρίλης 2007

YΓ.Ευχαριστώ για την φωτογραφία Γκαστονάκι

Tuesday, May 01, 2007

Σπόρος και άλλα τινά


Από πρόσφατη επίσκεψη στον Σπόρο στα Εξάρχεια, ενημερωθήκαμε για το Φεστιβάλ Αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας και εφοδιαστήκαμε με υπέροχο αρωματικό καφέ από την Chiapas και ζάχαρη Guarapo, την οποία όσοι δοκιμάσετε δε θα θελήσετε να ξαναγυρίσετε ποτέ στην λευκή ζάχαρη των supermarkets. Αυτό που μας χαροποίησε και μας έκανε και εντύπωση είναι ότι τα περισσότερα καταστήματα της περιοχής διακινούν πλέον τον καφέ των παιδιών από τον Σπόρο, στα πλαίσια του εναλλακτικού και αλληλέγγυου εμπορίου.

Εξαιρετικά προϊόντα (spring rolls, πίττες, βάσεις για μπουκίτσες, νοστιμιές από την Κρήτη, λιαστές ντομάτες κλπ) βρήκαμε και στο Εργαστήρι Φύλλου των κρητικών Ρουμπάκη, στην Τοσίτσα 18.

Κουκιά τουρσί που αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε από το παντοπωλείο Το Θυμάρι του Στρέφη στην Καλλιδρομίου 51Α, δεν μπορώ να πω ότι μας ενθουσίασαν, γιατί μας έπνιξε το ξύδι. Βρήκαμε όμως εξαιρετικά τυριά και σαλτσούλες από όλα τα μέρη της Ελλάδας.