Monday, December 26, 2005

Misa* Flamenca



Aκούμε από τη Misa Flamenca του Enrique Morente μελοποιημένο το Credo, γραμμένο από τον μυστικιστή Καρμελίτη San Juan de la Cruz.

Ένας ακόμα από τους σημαντικούς δίσκους του μεγάλου ανανεωτή του flamenco Enrique Morente, στον οποίο συνδυάζει κείμενα από την Λειτουργία των Καθολικών στα Λατινικά με παραδοσιακά του flamenco φτιάχνοντας την Λειτουργία - Misa Flamenca.

Χρόνια Πολλά!

* Misa = λειτουργία

(Με μία μικρή καθυστέρηση, το "δωράκι" που έταξα...)

Tuesday, December 20, 2005



Καλά τα έγραψε ο Angelito.
O Evo Morales, αρχηγός του Movimiento al Socialismo (MAS) στην Βολιβία, εξελέγη Πρόεδρος της χώρας του την Κυριακή με 51% των ψήφων. Ιθαγενής, αγρότης, καλλιεργητής φύλλων coca όπως και το 30% του πληθυσμού της Βολιβίας, o Morales είναι ένας cocalero που θα προσπαθήσει να αναστήσει την πιο φτωχή χώρα της Λατινικής Αμερικής, που έχει όμως τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου, εκτός βέβαια από το πετρέλαιο και το κατάλληλο έδαφος για πλούσια παραγωγή φύλλων coca! Προς το παρόν, αυτόν το φυσικό πλούτο διαχειρίζονται εκτός από τους βαρώνους του narcotráfico εταιρείες αμερικανικών συμφερόντων, γι αυτό και έχει κηρυχθεί έντονος πόλεμος ενάντια στον Morales, τον οποίο αποφάσισαν να στηρίξουν οι χωρικοί κυρίως στα δυτικά της Βολιβίας, μετά από ένα αντιιμπεριαλιστικό λόγο που έβγαλε τις παραμονές των εκλογών.

Sunday, December 18, 2005

Julián Marías 1914-2005



Ο φιλόσοφος ισπανός Julián Marías "έφυγε" την περασμένη Πέμπτη. Μαθητής, φίλος και συνεχιστής του έργου του José Ortega y Gasset και του Xavier Zubiri, κυνηγημένος από το φρανκικό καθεστώς για τα δημοκρατικά πιστεύω του, ο Marías έφυγε γράφοντας έως την τελευταία στιγμή, με διαυγές πνεύμα. O ίδιος έλεγε ότι είναι ένας φιλελεύθερος που κοιτά την ζωή στο πρόσωπο. Με τον Ortega y Gasset ίδρυσαν το Instituto de Humanidades και ήταν εκείνος που έδωσε την ονομασία του "Escuela de Madrid" στο γκρουπ των φιλοσόφων και των σημαντικών ανθρώπων της ισπανικής διαννόησης και των γραμμάτων, που επηρέασαν την ιστορία των ιδεών, πριν τον δραματικό Εμφύλιο του ιουλίου του 1936. Βοήθησε τους ρεπουμπλικανούς, φυλακίστηκε και κινδύνευσε να θανατωθεί διά τουφεκισμού όσο ήταν κρατούμενος. Στη συνέχεια, του απαγορεύτηκε από το φρανκικό καθεστώς να δισκάσκει, όλη η πνευματική εργασία του κρίθηκε ακατάλληλη και απαγορεύτηκε η κυκλοφορία των βιβλίων του, οπότε ο Marías αναγκάστηκε να φύγει και να διδάξει σε Πανεπιστήμια της Λατινικής Αμερικής και της Ευρώπης. Αγωνίστηκε για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ισπανία και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην μεταβατική περίοδο, μετά το θάνατο του Φράνκο.

Μέλος της Real Academia de la Lengua από το 1964, βραβευμένος το 1996 με το Príncipe de Asturias de Comunicación y Humanidades και το 2002 με το Menéndez y Pelayo, άφησε πίσω σημαντικό έργο 60 βιβλίων, με πιο γνωστά τα "Ιστορία της Φιλοσοφίας" και "Εισαγωγή στην Φιλοσοφία". Γιος του ο αγαπημένος συγγραφέας Javier Marías, βιβλία του οποίου έχουν μεταφραστεί και στα ελληνικά.

Julián και Javier
javiermarias.es
conoze.com
ucm.es
filosofia.org
clarin.com

Saturday, December 17, 2005


Sin Tanto - Jesús de Rosario

Κιθαρίστας του flamenco με μακρόχρονη παρουσία στο χώρο, ο Jesús de Rosario, γεννημένος στην Μαδριγιένικη γειτονιά του Cañorroto, από τα 5 του χρόνια άρχισε να παίζει κιθάρα ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του El Entri. Ήδη από τα 6 κέρδιζε βραβεία σε διεθνείς διαγωνισμούς. Στα 11 άρχισε τις περιοδείες στην Ευρώπη με τις compañías του Luisillo και του Paco Peña. Έχει παίξει κιθάρα για χορευτές όπως οι El Güito, Juan Ramírez, Adrián Galia, Joaquín Cortés, Rafael Amargo, Eva la Yerbabuena, La Tolea και Miguel Toleo. Έχει συνοδέψει στο τραγούδι μεγάλα "ονόματα" του flamenco, τους Potito, Diego el Cigala, Miguel El Rubio, José Mercé, Guadiana, Ramón el Portugués, Miguel Poveda, Montse Cortés και Remedios Amaya. Εκείνος συνέθεσε το 2000 την μουσική για το εκπληκτικό και πολυβραβευμένο έργο της Sara Baras ‘Juana la Loca’, που παρουσιάστηκε πρώτη φορά στην Bienal de Flamenco de Sevilla και στη συνέχεια στην Ιαπωνία, στο Μεξικό, στην Βραζιλία, τη Γαλλία, την Βενεζουέλα, την Αγγλία και την Χιλή.

Στον πρώτο του ατομικό δίσκο Sin Tanto, με παραγωγό τον Gerardo Núñez συμμετέχουν οι Sara Baras, Tomatito, Antonio Carmona και Bernardo Parrilla και ξεχωρίζουν οι bulerías, οι rondeñas και οι rumbas.

Ένα σύντομο απόσπασμα από το cd ακούμε εδώ: Calle Canestera-rumba

Friday, December 16, 2005

Η Χίος τα Χριστούγεννα


Το κείμενο και τις φωτογραφίες μου τα έστειλε η καλή φίλη Ηρώ (Chios On Line στον πλανήτη Hungry) και αφορά σε έθιμα του νησιού της κατά την περίοδο των Χριστουγέννων. Σε ευχαριστώ Ηρώ!


"Θα σας μιλήσω για το νησί μου την Χίο. Γλυκιά κι αγαπημένη.
Με γέννησε, με μεγάλωσε, πάτησα πάνω της για τα πρώτα μου βήματα, αντήχησε το γέλιο μου στα περιβόλια της, στις θάλασσες της, στον Κάμπο της, στον καταγάλανο ουρανό της. Με πήγε νύφη στην εκκλησία με λεμονανθούς στα μαλλιά μαζεμένους από τις λεμονιές στο χωράφι μας, δέχτηκε στην αγκάλη της τον πατέρα μου για να τον ξεκουράσει από τα ταξίδια, να του λειάνει τις ρυτίδες από την αλμύρα, να τον παρηγορήσει από τον πόνο της αρρώστιας.
Μέρες γιορτινές, λοιπόν, μέρες χαράς, μέρες που τα ήθη και τα έθιμα έχουν την τιμητική τους. Ο στολισμός του δέντρου ή του καραβακιού, τα γλυκά που μοσχοβολούν τα σπίτια με την κανέλα, το κονιάκ και το ροδόνερο, οι καλικάτζαροι, τα κάλαντα, τα καραβάκια.
Για αυτά τα τελευταία θα σας μιλήσω. Νησί με μεγάλη ναυτική παράδοση η Χίος δεν θα μπορούσε να μην τιμήσει τα καράβια και την θάλασσα που της δίνουν ζωή αιώνες τώρα.
Οι ρίζες του εθίμου εμφανίζονται λίγο μετά την λήξη των βαλκανικών πολέμων.
Οι Χιώτες θέλησαν έτσι να τιμήσουν τον ελληνικό στόλο για τις επιτυχίες του. Εδραιώνεται όμως μετά την μικρασιατική καταστροφή.

Σε κάθε ενορία, μαζεύεται κι από μια ομάδα παιδιών τα οποία φτιάχνουν το καραβάκι της ενορίας. Κατασκευάζουν, βάση μακέτας, απομιμήσεις εμπορικών και πολεμικών πλοίων φτιαγμένα με ιδιαίτερη προσοχή. Μινιατούρες ναύτες είναι στο κατάστρωμα,
παρατεταγμένοι φορώντας την καλή τους στολή, σε στάση προσοχής, καπνός βγαίνει από την καμινάδα και η γαλανόλευκη κυματίζει στην πρύμνη.
Κάθε λεπτομέρεια είναι προσεχτικά σχεδιασμένη.
Το μέγεθος των πλοίων είναι μέχρι 5,5 μέτρα όπως ορίζουν οι
κανονισμοί.
Παράλληλα ετοιμάζουν και «παινέματα» (παινέματα: τετράστιχα με ομοιοκαταληξία, στα οποία σατιρίζονται τα πολιτικά δρώμενα της χώρας, οι πολιτικοί –πολιτειακοί «άρχοντες» του νησιού. Αναφορά γίνεται για κάθε γεγονός της χρονιάς που πέρασε και κατά τον «ποιητή» χρήζει προσοχής/αναφοράς. Και φυσικά έξω από τα παινέματα δεν μένουν ποτέ οι ναυτικοί μας και ο Αί Νικόλας.) τα οποία τραγουδούν τα πληρώματα.

Δανείζομαι στοίχους από παινέματα από το βιβλίο του Δημήτρη Ζαφείρη «Ζωή και χρώμα»:
Καλησπερίζω φέρνοντας
Αγέρα μυρωμένο
Απ’ τα’ αφρισμένα κύματα,
Χιλιοτραγουδισμένο.
Το πλοίο μας σταμάτησε
στης Βηθλεέμ τα μέρη
Εκεί που τ'άστρο ανέτειλε
Ειρήνη για να φέρει...
Κι αφού σαλπάραμ’ από ‘κει
Ήρθαμε μάνι μάνι
Τα κάλαντα να ψάλουμε
Στου Ομήρου το λιμάνι
Τον κόσμο κι αν περάσαμε
μ'αυτό εδώ το πλοίο
τώρα μ΄εύχές γυρίσαμε
για σας κι όλη τη Χίο.
Σ’ όλους σας ευχόμαστε
Αγάπη, ειρήνη, υγεία
Καλή καρδιά, χαμόγελο
Και θεία ευλογία
Στους άρχοντες του τόπου μας
κράτους και εκκλησίας
κουράγιο, υγεία, σύνεση
Ζήλο δημιουργίας.
Η Χίος διαμαντόπετρα
Στη θάλασσα ριγμένη,
Με μύρα και μ’ αγνή ψυχή
Παντοτινά να μένει
Ο Χιώτης με τη θάλασσα
ποτέ δεν θα χωρίσει
κι είναι γνωστό πως κολυμπά
πρωτού να περπατήσει.
Πάρα πολλά σας είπαμε
Μ’ αυτό το καραβάκι
Που φτιάξαμε μ’ υπομονή
Μ’ αγάπη και μεράκι
Γι αυτό και μεις -προσέξετε-
σας αποχαιρετούμε
καβάλα στον πλανήτη μας
θα εξαφανιστούμε!

Παραμονή πρωτοχρονιάς, όλες οι ομάδες μαζεύονται στην πλατεία Βουνακίου, και εκεί γίνεται διαγωνισμός για να αναδειχθεί το καλύτερο καραβάκι και βέβαια το καλύτερο πλήρωμα.
Σημασία για τα περισσότερα πληρώματα έχει η συμμετοχή και όχι τα χρηματικά βραβεία που έχουν καθιερωθεί για την καλύτερη παρουσία που όμως δεν εξαρτάται μόνο από την τελειότητα του πλοίου αλλά και από τα λόγια των «παινεμάτων».
Μετά το πέρας της εκδήλωσης, τα πληρώματα μαζί με τα καραβάκια τους, γυρνούν πόρτα πόρτα τα σπίτια στις γειτονιές της πόλης λέγοντας παινέματα και κάλαντα. (κάλαντα για το σπίτι, για τον νοικοκύρη, την νοικοκυρά, την κόρη και τον γιό).
Σ αυτό το σπίτι που ρθαμε, πέτρα να μην ραγίσει
Κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει
Σ αυτό το σπίτι που ρθαμε ροδόσταμο μυρίζει,
Να ζήσει κι η νοικοκυρά όπου το συγυρίζει
Σ τούτο το σπίτι που ρθαμε τα ράφια ναι ξυλένια
Του χρόνου σαν ξαναρτομε να ναι μαλαματένια
Σ τουτο το σπίτι το ψηλό που χει τον κρύο αέρα,
Γρήγορα θε να τον δεχτούν τον γιο και τον πατέρα.
Να είμαστε λοιπόν όλοι καλά, να έχουμε το μεράκι να μεταφέρουμε στα παιδιά μας τα έθιμα αυτά γιατί αυτά είναι η πολιτιστική / πολιτισμική μας κληρονομιά.
Εμείς καλά τα είπαμε κι ο θεός καλά ας τα κάμει,
κι η Παναγιά η Δέσποινα ας τα πολυχρονάει
Και να πολυχρονήσετε εσείς και τα παιδιά σας,
Αι Βασίλης κι ο Χριστός να ναι βοήθειά σας.
Πάνω στα πέντε δάχτυλα γυρίζει το ποτήρι,
ο θεός να τον πολυχρονά τον σπιτονοικοκύρη.
Για δότε μας το πετεινό, για δότε μας την κότα,
για δότε μας κι ένα ρακί, να πάμε σ άλλη πόρτα.
Να χα του Σολομώντα νου και του Δαυίδ τη γνώση
να σου λεγα παινέματα ώσπου να ξημερώσει
Παρακαλώ την πανάγια να σας χαρίζει χρόνια
όπως χαρίζει στην ελιά τα φύλλα και τα κλώνια
Ηρώ - Chios on Line"

Monday, December 12, 2005

Slainte! Here's tae ye!


Glenmorangie Port Wood Finish Single Highland Malt Scotch 12 Year

Δεν είχα συμπαθήσει ποτέ τα Μalts, μέχρι που δοκίμασα ένα αρκετά αμφισβητούμενο από τους λάτρεις του είδους. Το Glenmorangie Port Wood Finish Single Highland Malt Scotch Whisky. Εκεί άρχισα να αλλάζω γνώμη, υπάρχει κάποιο malt και για μένα! Επειδή δεν έχω τις γνώσεις για να το περιγράψω με σαφήνεια, προτιμώ να περιοριστώ σε κάποια σχόλια που βρήκα στο διαδίκτυο.

A remarkable malt, antique gold in colour: golden but with a rosy hue. This whisky has been matured for at least 12 years in American white oak casks and racked for several years into Ruby Port pipes for 'finishing'.
With a drop of water, the key aromas are of butterscotch and dark chocolate, but with fresh, minty notes and a trace of dryness, like lint. There is some sandalwood here, and citric fruit - oranges, perhaps tangerine - even a hint of allspice. With a little more water, lighter scents begin to emerge: grass and hay, hazelnuts and candied peel. The mouth-feel is voluptuously smooth, like sipping velvet. The entire palate is engaged - a most interesting and complex balance of sweet and dry flavours. the bitter chocolate, noted as an aroma is apparent, and the fresh minty-ness. In the satisfying, lingering finish a hint of port reveals itself for the first time, this and walnuts. A remarkable whisky, perfect after a good meal, or to savour at any time.

Pros: Fruity, caramel malt
Cons: Loses some character as a Scotch whisky; a bit compromised
The Bottom Line: Highly recommended to those looking for a sweet Highland malt with a relatively unusual wood finish.
Full Review
I'm trying to think exactly when I first sampled Glenmorangie. I can think of two places, but I'm not quite sure which came first. One was surely an Oyster Bar, the other a little Bistro where the ex and I went for an early evening drink. Although the Speysides and Highlands can get a bit hard to distinguish at times, this whisky differentiated itself from its neighbours --- a smooth blend of sweetness with a tingling pepper, and a touch of peat.
It was therefore with a little flutter of excitement that, one day in a BA Business Class lounge, I noticed a bottle of Glenmorangie Port Wood Finish available for the taking on the bar. Sitting next to it was a bottle of Glenfiddich's Solera Reserve. Never one to regret chances untaken, I decided to do a parallel tasting. The Glenfiddich was more interesting than its 10 year old sister, but it was, overall, the relatively uninspired spirit you head for when Fathers' Day is too near for consideration. But the Glenmorangie PWF was a delight. There was a wonderful combination of oaken chocolate with the starting Highland spirit that reminded me somewhat of Macallan, but without its more vinous character.
I acquired a bottle a few months back and have been enjoying it ever since, in the company of some quite impressive whiskies. Here are my tasting notes.
Colour: The colour of wild honey, with a tinge of rose gold and copper. The malt is slightly oily, although less so than an Islay. A singularly attractive spirit.
Nose: Very rich and sweet. At the top, we find a toasty oak with vanilla characteristics, that gives way to a heady cocoa. Deeper in, we return to the white pepper and heathery peat characteristic of Glenmorangie.
Palate: Here, perhaps, the spirit fails to be 100% convincing. There's something about this malt that is not quite an idiomatic Scotch whisky. It tastes like something half way between a malt whisky and a cognac. That's not at all undesirable, but it may explain why some folks don't care for this spirit much. Much of what we detect in the nose comes through in the palate. The initial touch is dry and tingly, but the sweetness of the malt builds up apace and dominates. The finish however is initially more nutty than sweet, with some residual and attractive pepper, but the sweetness again returns a little later.
Overall, a fine, if somewhat idiosyncratic malt.

Σχόλια για το Glenmorangie Port Wood Finish Highland Single Malt Whiskey

Sunday, December 11, 2005

Χριστούγεννα; ΛΑΘΟΣ! Περί Ανάστασης πρόκειται!



Σε μια Κυριακάτικη φυλλάδα που έπεσε ξώφαλτσα στα χέρια μου, στο πολιστικό ένθετο, διαβάζω και τρίβω τα μάτια μου: "O Django Reinhardt συνεχίζει τις εμφανίσεις του στη σκηνή του Half Note..." Και αναφωνώ με συγκίνηση: "ΑΝΑΣΤΑΣΗ! ΕΓΙΝΕ ΘΑΥΜΑ!"

Γιατί ο τσιγγάνος Django Reinhardt μας άφησε για άλλους κόσμους το 1953 μετά από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, περισσότερο από μισό αιώνα πίσω...

Τηλεφωνώ στα γραφεία της φυλλάδας και προσπαθώ να ενημερώσω την τηλεφωνήτρια, ότι υπάρχει κάποιο λάθος στην σελίδα τάδε. Βιαστικά με κόβει, προτρέποντάς με να ξανατηλεφωνήσω το απόγευμα, όταν θα υπάρχει εκεί κάποιος υπεύθυνος για το πολιτιστικό ρεπορτάζ. Της διευκρινίζω ότι δεν με ενδιαφέρει να κουβεντιάσω για την Νεκρανάσταση κάποιου νεκρού εδώ και 52 χρόνια καλλιτέχνη και ότι δεν έχω τη δυνατότητα να ξανατηλεφωνήσω το απόγευμα, μου αρκεί να κρατήσει μία σημείωση και να ενημερώσει τους υπευθύνους. Αποφασιστικά μου κόβει τον αέρα τονίζοντάς μου ότι δεν θα τους δει και δεν μπορεί να αφήσει σημείωμα στα γραφεία τους. Την αποχαιρετώ λέγοντας ότι έχω να ασχοληθώ με πιο ενδιαφέροντα πράγματα από την εφημερίδα της και χαίρομαι που παίρνει τόσο αψήφιστα την Ανάσταση Νεκρών, συνεχίζει να μιλά, δεν την ακούω πια, δεν με ενδιαφέρει να την ακούσω, κλείνω το τηλέφωνο και απολαμβάνω την αξεπέραστη μουσική του Reinhardt στο Kosmos 9.36.

Όμως, ρωτώ τον εαυτό μου: "Γιατί υπέπεσες στον πειρασμό να διαβάσεις μια φυλλάδα; Αυτήν την κακή συνήθεια -ακόμα και την Κυριακή- πρέπει να την κόψεις, είσαι μεγάλο κοριτσάκι πλέον, κοτζάμ γυναίκα. Τα ΜΜΕ στην χώρα σου είναι σε επίπεδο ΚΩΛΟΥ χωρίς καμμία απολύτως εξαίρεση, για τα δικά σου μέτρα και σταθμά τουλάχιστον. Συνεπώς, ας πρόσεχες. Κόψε τις κακές συνήθειες, ΤΩΡΑ!"

Saturday, December 10, 2005

Βραβείο Cervantes 2005: Sergio Pitol


Το φετινό Βραβείο Cervantes κέρδισε ο Μεξικανός συγγραφέας και μέλος της Μεξικανικής Ακαδημίας για τη Γλώσσα, Sergio Pitol. Τα Premios Cervantes αντιστοιχούν στο Βραβείο Νόμπελ για τον Ισπανόφωνο χώρο των Γραμμάτων.
Μέχρι τώρα έχουν βραβευθεί οι:

1976 Jorge Guillén (Ισπανία, 1893-1984) ποιητής
1977 Alejo Carpentier (Κούβα, 1904-1980) συγγραφέας
1978 Dámaso Alonso (Ισπανία, 1898-1990) ποιητής
1979 Jorge Luis Borges (Αργεντινή, 1899-1986) ποιητής
Gerardo Diego (Ισπανία, 1896-1987) ποιητής
1980 Juan Carlos Onetti (Ουρουγουάη, 1909-1995) συγγραφέας
1981 Octavio Paz (Μεξικό, 1914-1998) ποιητής
1982 Luis Rosales (Ισπανία, 1910-1992) ποιητής
1983 Rafael Alberti (Ισπανία, 1902-1999) ποιητής
1984 Ernesto Sábato (Αργεντινή, 1911) συγγραφέας
1985 Gonzalo Torrente Ballester (Ισπανία, 1910-1999) συγγραφέας
1986 Antonio Buero Vallejo (Ισπανία, 1916-2000) δραματουργός
1987 Carlos Fuentes (Μεξικό, 1928) συγγραφέας
1988 María Zambrano (Ισπανία, 1904-1991) φιλόσοφος
1989 Augusto Roa Bastos (Παραγουάη, 1917) συγγραφέας
1990 Adolfo Bioy Casares (Αργεντινή, 1914-1999) συγγραφέας
1991 Francisco Ayala (Ισπανία, 1906) συγγραφέας
1992 Dulce María Loynaz (Κούβα, 1903-1997) ποιητής
1993 Miguel Delibes (Ισπανία, 1920) συγγραφέας
1994 Mario Vargas Llosa (Περού, 1936) συγγραφέας
1995 Camilo José Cela (Ισπανία, 1916-2002) συγγραφέας
1996 José García Nieto (Ισπανία, 1914-2001) ποιητής
1997 Guillermo Cabrera Infante (Κούβα, 1929-2005) συγγραφέας
1998 José Hierro (Ισπανία, 1922-2002) ποιητής
1999 Jorge Edwards (Χιλή, 1931) συγγραφέας
2000 Francisco Umbral (Ισπανία, 1935) συγγραφέας
2001 Alvaro Mutis (Κολομβία, 1923) συγγραφέας
2002 José Jiménez Lozano (Ισπανία, 1930) συγγραφέας
2003 Gonzalo Rojas (Χιλή, 1917) ποιητής
2004 Rafael Sánchez Ferlosio (Ισπανία, 1927) συγγραφέας
2005 Sergio Pitol (Μεξικό, 1933) συγγραφέας

epdlp.com
elcultural.es
es.wikipedia.org
escritores.org
fractal.com
news.bbc.co.uk

Νέο site για την μουσική και την κουλτούρα της Λατινικής Αμερικής



H ιστορία του Bolero

Ένα bolero μπορεί να κάνει δύο ερωτευμένους να ερωτευτούν ακόμα περισσότερο κι εμένα αυτό μου φτάνει για να θέλω να γράψω ένα bolero. Προσπαθούσα για τουλάχιστον ένα χρόνο, παρέα με τον Armando Manzanero, να γράψω ένα, κι είναι ό,τι πιο δύσκολο υπάρχει. Το να συνθέσεις μέσα στις πέντε ή έξι γραμμές ενός bolero όλα αυτά που ένα bolero περικλείει, είναι ένα αληθινό λογοτεχνικό κατόρθωμα .
(Gabriel Garcia Marquez)

Απ΄όλα τα μουσικά στυλ της Λατινικής Αμερικής, χορευτικά, φολκλορικά, έντεχνα, λαϊκά, αφρο - γενή, ινδιάνικα ή σπανιόλικα, υπάρχει ένα και μοναδικό που ουδέποτε γνώρισε σύνορα κι η διαχρονική του δύναμη διατρέχει ολόκληρο τον ισπανόφωνο κόσμο του πλανήτη: Η αυτού μεγαλειότης, το Bolero (Μπολέρο και να χαρείτε, όχι «μπολερό» !) . Γεννημένο στην Κούβα περί τα τέλη του 19ου αιώνα, ζυμωμένο από ποικίλλα ευρωπαϊκά και ανιχνεύσιμα αφρικάνικα μουσικά συστατικά, το Bolero μεγάλωσε και ξεχείλισε απ΄το μικρό νησί της Καραϊββικής ώσπου απλώθηκε σ΄ολόκληρη την ήπειρο, απ΄το Μεξικό ως την Αργεντινή, σ΄ένα ένδοξο ταξίδι που έχει κλείσει ήδη δώδεκα δεκαετίες κι ακόμα τραβάει μπροστά, έστω και με μερικές εμβόλιμες στάσεις για ανεφοδιασμό έμπνευσης. Οντας το κατ΄εξοχήν ρομαντικό μουσικό είδος του λατινοαμερικάνικου κόσμου, το Bolero συνιστά ένα απέραντο ρεπερτόριο από απλά τραγούδια μοιραίου έρωτα και συγχρόνως, έναν απίστευτο συνθετικό, στιχουργικό κι ερμηνευτικό πλούτο που εισέτι περιμένει ν΄αποτιμηθεί απ΄τους δυτικούς μουσικολόγους, καθώς και το λοιπό παγκόσμιο κοινό. Υπάρχει, βέβαια, μια δικαιολογία: Σε αντίθεση με τα λοιπά χορευτικά στυλ της Κούβας, που έγιναν δημοφιλή διεθνώς ακριβώς επειδή η μουσική κι ο ρυθμός ήταν τόσο έντονα ώστε η στιχουργία (άρα κι η γλώσσα) περνούσε σε δεύτερο πλάνο, στο Bolero είναι ο στίχος, οι λέξεις, ο λόγος εν ολίγοις που τραβάει πάνω του τα φώτα, επισκιάζοντας ενίοτε κι αυτόν τον ίδιο τον ερμηνευτή. Ωσαύτως, το Bolero προκύπτει ως το απόλυτο πεδίο έκφρασης για τον Λατίνο τραγουδοποιό, που χρησιμοποιεί τον οίστρο του με τον λατινοαμερικανικότερο των τρόπων: Γράφοντας τραγούδια - σωστά δοκίμια πάνω στους λαβύρινθους του έρωτα, κατ΄ουσίαν υπέροχα ποιήματα λαϊκής κατανάλωσης, τροπικής αισθητικής και μιας ιδιάζουσας συναισθηματικής υπερβολής που χαρακτηρίζει ούτως ή άλλως τον λάτιν ψυχισμό .

http://www.latinmusic.gr/content.php?lang=GR&article_id=26&id=17

Την συνέχεια μπορούμε να την διαβάσουμε στο νέο site του Βασίλη Σταματίου , που αρκετοί από εμάς γνωρίσαμε και αγαπήσαμε μέσα από τα μουσικά ταξίδια του στην Λατινική Αμερική, στον ραδιοφωνικό σταθμό Kosmos 9.36 fm. ¡Enhorabuena jefe!

Thursday, December 08, 2005

Πρωτοχρονιάτικα Κάλαντα: μια άγνωστη ιστορία αγάπης;

Πώς προέκυψαν αλήθεια τα "ασυνάρτητα" Kάλαντα που τραγουδάμε την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς; Σύμφωνα με ένα email που έλαβα πριν λίγο, πρόκειται για άλλη μια ιστορία αγάπης που πέρασε στην Αιωνιότητα, έστω και με αυτόν τον περίεργο τρόπο.

Ας θυμηθούμε αρχικά τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς.

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά ψιλή μου δεντρολιβανιά *
Κι αρχή καλός μας χρόνος εκκλησιά με τ' άγιο θόλος *
Άγιος Βασίλης έρχεται και δε μας καταδέχεται *
από την Καισαρεία συ σ' αρχόντισσα κυρία *
Βαστάει πένα και χαρτί
Ζαχαροκάντυο ζυμωτή *
Χαρτί χαρτί και καλαμάρι
δες και με, δε και με το παλικάρι *

Πώς βγαίνει νόημα;

Ιδού η εξήγηση....

Η ιστορία μας διαδραματίζεται στον Μεσαίωνα.
Σε εκείνα τα χρόνια οι φτωχοί και χαμηλών "τάξεων" άνθρωποι δεν είχαν το δικαίωμα να μιλούν στους αριστοκράτες παρά μόνο σε γιορτές όπου μπορούσαν να τους απευθύνουν ευχές.
Ήταν λοιπον ένας φτωχός νέος που είχε ερωτευθεί μια όμορφη αριστοκράτισσα. Σκαρφίστηκε το εξής ώστε να εκφράσει τον έρωτά του με τρόπο που να μην γίνει αντιληπτός όμως από τον κόσμο: έφτιαξε ένα δικό του ποίημα με στίχους από τα Κάλαντα, που ουσιασικά όμως θα απευθυνόταν στο αντικείμενου του πόθου του. Θα της το απήγγειλε την Πρωτοχρονιά μαζί με τις ευχές του για το Νέο΄Ετος και έτσι δε τον καταλάβαιναν οι υπόλοιποι.

Με αυτό τον σκοπό πρόσθεσε τους ενδιάμεσους στίχους (αυτούς με τα αστεράκια).

* Την αποκάλεσε ψηλή, σαν δεντρολιβανιά.
* Επειδή φορούσε ένα από τα ψηλά τα κωνικά καπέλα με το τούλι στην κορυφή , την παρομοίασε με Εκκλησιά με το Άγιο θόλος (θόλος εκκλησίας).
* Την κατηγόρησε ότι δεν τον καταδεχόταν (ο Αι Βασίλης δεν έχει σχέση με το «έγκλημα»!) καθότι αρχόντισσα κυρία!
* Τέλος, προσπάθησε να την καλοπιάσει , λέγοντάς της ότι ήταν ζαχαροκάντυο ζυμωτή, δηλαδή φτιαγμένη από ζάχαρη (γλυκειά μου) και την παρακάλεσε να του ρίξει μια ματιά του παληκαριού...

Έτσι λοιπόν ένας έρωτας έγινε τραγούδι και για αιώνες εμείς το τραγουδάμε, χωρίς να ξέρουμε τί ακριβώς εννοούν οι στίχοι του.

Tuesday, December 06, 2005

Αν συνεχιστεί η πνευματική κούραση και η έλλειψη έμπνευσης...


... φοβάμαι ότι θα αρχίσω να ασχολούμαι και με την Κινέζικη αστρολογία!

Προς το παρόν, αυτό μου έστειλαν σήμερα στο email μου... Να το πάμε ένα βήμα πιο κάτω και να αρχίσει να δηλώνει ο καθένας το δένδρο του; Μπα... καλύτερα να πάω για ύπνο τελικά!

Από ποιο δέντρο έπεσες;

Βρες τα γενέθλειά σου, βρες το δέντρο σου και μετά δες παρακάτω...
Yποτίθεται ότι βασίζεται στην Κέλτικη Αστρολογία, αλλά δεν παίρνω και όρκο!



Ιαν 01 έως Ιαν 11 Έλατο
Ιαν 12 έως Ιαν 24 Πτελέα
Ιαν 25 έως Φεβ 03 Κυπαρίσσι
Φεβ 04 έως Φεβ 08 Λεύκη
Φεβ 09 έως Φεβ 18 Κέδρος
Φεβ 19 έως Φεβ 28 Πεύκο
Μαρ 01 έως Μαρ 10 Κλαίουσα,Ιτιά
Μαρ 11 έως Μαρ 20 Λεμονιά lime
Μαρ 21 Βελανιδιά
Μαρ 22 έως Μαρ 31 Φουντουκιά
Απρ 01 έως Απρ 10 Μελία Rowan
Απρ 11 έως Απρ 20 Σφένδαμος
Απρ 21 έως Απρ 30 Φιστικιά
Μαί 01 έως Μαι 14 Λεύκη
Μαι 15 έως Μαιy 24 Καστανιά
Μαι 25 έως Ιουν 03 Απολιθωμένο
Ιουν 04 έως Ιουν 13 Γαύρος
Ιουν 14 έως Ιουν 23 Συκιά
Ιουν 24 Σημύδα
Ιουν 25 έως Ιουλ 04 Μηλιά
Ιουλ 05 έως Ιουλ 14 Έλατο
Ιουλ 15 έως Ιουλ 25 Πτελέα
Ιουλ 26 έως Αυγg 04 Κυπαρίσσι
Αυγ 05 έως Αυγ 13 Λεύκη
Αυγ 14 έως Αυγ 23 Κέδρος
Αυγ 24 έως Σεπ 02 Πεύκο
Σεπ 03 έως Σεπ 12 Κλαίουσα, Ιτιά
Σεπ 13 έως Σεπ 22 Λεμονιά lime
Σεπ 23 Ελιά
Σεπ 24 έως Οκτ 03 Φουντουκιά
Οκτ 04 έως Οκτ 13 Μελία Rowan
Οκτ 14 έως Οκτ 23 Σφένδαμος
Οκτ 24 έως Νοε 11 Φιστικιά
Νοε 12 έως Νοε 21 Καστανιά
Νοε 22 έως Δεκ 01 Απολιθωμένο
Δεκ 02 έως Δεκ 11 Γαύρος
Δεκ 12 έως Δεκ 21 Συκιά
Δεκ 22 Οξιά
Δεκ 23 έως Δεκ 31 Μηλιά

ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ (Γενναίος)
απότομη φύση, γενναίος, δυνατός, άκαμπτος, ανεξάρτητος, ευαίσθητος, δεν του αρέσουν οι αλλαγές, κρατάει τα πόδια του στο έδαφος, άνθρωπος της δράσης.

ΓΑΥΡΟΣ (Καλή γεύση)
της ψυχρής ομορφιάς, νοιάζεται για την εμφάνισή του και την κατάστασή του, καλή γεύση, δεν είναι εγωιστής, κάνει την ζωή όσο πιο άνετη μπορεί να γίνει, καθοδηγεί μία λογική και πειθαρχημένη ζωή, ψάχνει για ευγένεια και αναγνώριση σε έναν αισθηματικό σύντροφο, ονειρεύεται ασυνήθιστους εραστές, είναι σπανίως χαρούμενος με τα αισθήματά του, δυσπιστεί τους περισσότερους ανθρώπους, δεν είναι ποτέ σίγουρος για τις αποφάσεις του, πολύ ευσυνείδητος.

ΕΛΑΤΟ (Μυστήριος)
εκπληκτική γεύση, αξιοπρέπεια, σοφιστικέ, αγαπάει οτιδήποτε ωραίο, μελαγχολικός, πεισματάρης, τείνει στον εγωισμό αλλά νοιάζεται για τους κοντινούς του, κάπως μετριόφρων, πολύ φιλόδοξος, ταλαντούχος, επιμελής, αδιαφιλονίκητος εραστής, πολλούς φίλους, πολλούς εχθρούς, πολύ αξιόπιστος.

ΕΛΙΑ (Σοφός)
αγαπάει τον ήλιο, ζεστά και ευγενικά αισθήματα, λογικός, ισορροπημένος, αποφεύγει τις επιθέσεις και την βία, ανεχτικός, εύθυμος, ήρεμος, πολύ καλή αίσθηση της δικαιοσύνης, ευαίσθητος, ευσυγκίνητος, ελεύθερος από ζήλια, αγαπάει το διάβασμα και την παρέα των σοφιστικέ ανθρώπων.

ΚΑΣΤΑΝΙΑ (Ειλικρίνεια)
ασυνήθιστης ομορφιάς, δεν θέλει να εντυπωσιάζει, πολύ καλά αναπτυγμένη αίσθηση δικαιοσύνης, ζωντανός, ενδιαφέρων, ένας γεννημένος διπλωμάτης, αλλά ερεθίζεται εύκολα και ευαίσθητος στην παρέα, συχνά λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης, μερικές φορές ενεργεί με υπεροχή, νιώθει μη κατανοητός, αγαπάει μόνο μία φορά, έχει δυσκολίες στην εύρεση συντρόφου.

ΚΕΔΡΟΣ (Πεποίθηση)
σπάνιας ομορφιάς, ξέρει πώς να προσαρμόζεται, του αρέσει η πολυτέλεια, της καλής υγείας, ούτε κατά διάνοια ντροπαλός, τείνει να περιφρονεί τους άλλους, αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα, ανυπόμονος, του αρέσει να εντυπωσιάζει τους άλλους, πολλά ταλέντα, επιμελής, υγιεινή αισιοδοξία, περιμένει για την μία αληθινή αγάπη, ικανός να παίρνει γρήγορες αποφάσεις.

ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ (Πιστότητα)
δυνατός, μυώδης, προσαρμοστικός, παίρνει ότι έχει η ζωή να δώσει, ικανοποιημένος, αισιόδοξος, ποθεί λεφτά και αναγνώριση, μισεί την μοναξιά, παθιασμένος εραστής που δεν μπορεί να ικανοποιηθεί, πιστός, ευέξαπτος, απείθαρχος, σχολαστικός, και αδιάφορος.

ΛΕΜΟΝΙΑ LIME (Doubt)
δέχεται ότι σερβίρει η ζωή με έναν σύνθετο τρόπο, μισεί τους τσακωμούς, το στρες και τον μόχθο, δεν του αρέσει η τεμπελιά και η αργία, μαλακός και εύκαμπτος , κάνει θυσίες για τους φίλους, πολλά ταλέντα αλλά όχι αρκετά επίμονος για να τα κάνει να ανθίσουν, συχνά γκρινιάζει και παραπονιέται, πολύ ζηλιάρης αλλά πιστός.

ΛΕΥΚΗ (Αβέβαιος)
μοιάζει πολύ διακοσμητικός, όχι πολύ αυτοπεποίθηση, γενναίος μόνο εάν είναι απαραίτητο, χρειάζεται καλή διάθεση και ευχάριστο περίγυρο, πολύ επιλεκτικός, συχνά μοναχικός, μεγάλη έχθρα, καλλιτεχνική φύση, καλός οργανωτής, τείνει στην φιλοσοφία, αξιόπιστος σε κάθε κατάσταση, παίρνει την συνεργασία πολύ σοβαρά.

ΜΕΛIΑ ROWAN (Ευαισθησία)
γεμάτος από γοητεία, εύθυμος, προικισμένος, χωρίς εγωισμό, του αρέσει να τραβάει την προσοχή, αγαπάει την ζωή, κίνηση, ανησυχία, και ακόμα περιπλοκή, είναι συγχρόνως εξαρτημένος και ανεξάρτητος, καλή γεύση, καλλιτεχνικός, φλογερός, αισθηματικός, καλή παρέα, αλλά δεν συγχωρεί.

ΜΕΛΙΑ-ΣΤΑΚΤΗΣ ASH (Φιλόδοξος)
ασυνήθιστα ελκυστικός, κεφάτος, παρορμητικός, απαιτητικός, δεν νοιάζεται για κριτική, φιλόδοξος, έξυπνος, ταλαντούχος, του αρέσει να παίζει με την φωτιά, μπορεί να γίνει εγωιστής, πολύ αξιόπιστος και αντάξιος εμπιστοσύνης, πιστός και φρόνιμος εραστής, μερικές φορές το μυαλό εξουσιάζει την καρδιά, αλλά παίρνει την συνεργασία στα πολύ σοβαρά.

ΜΗΛΙΑ (Αγάπη)
ελαφριάς στήριξης, πολύ γοητεία, εμφάνιση και έλξη, ευχάριστη αύρα, ερωτότροπος, περιπετειώδης, ευαίσθητος, πάντα ερωτευμένος, θέλει να αγαπάει και να αγαπιέται, πιστός και τρυφερός σύντροφος, πολύ γενναιόδωρος, επιστημονικά ταλέντα, ζει για το σήμερα, ένας ελεύθερος από έγνοιες φιλόσοφος με φαντασία..

ΟΞΙΑ (Δημιουργός)
έχει καλή γεύση, νοιάζεται για την εμφάνισή του, υλιστής, καλή οργάνωση της ζωής και της καριέρας, οικονομικός, καλός ηγέτης, δεν παίρνει μη απαραίτητα ρίσκα, λογικός, θαυμάσια ισόβια συντροφιά, τρελαίνεται να κρατιέται σε φόρμα (δίαιτες, σπορ, κλπ.)

ΠΕΥΚΟ (Σχολαστικός)
αγαπάει την ευχάριστη παρέα, πολύ απότομος, ξέρει πώς να κάνει την ζωή άνετη, πολύ δραστήριος, φυσικός, καλή παρέα, αλλά σπάνια φιλικός, ερωτεύεται εύκολα αλλά το πάθος του σβήνει γρήγορα, εγκαταλείπει εύκολα, όλα τον απογοητεύουν μέχρι να βρει το ιδανικό του, άξιος εμπιστοσύνης, πρακτικός.

ΠΤΕΛΕΑ (Γενναιόφρων)
ευχάριστη όψη, γουστόζικα ρούχα, δυνατές απαιτήσεις, τείνει να μην ξεχνάει λάθη, εύθυμος, του αρέσει να οδηγεί αλλά όχι να υπακούει, ειλικρινής και πιστός σύντροφος, του αρέσει να παίρνει αποφάσεις για άλλους, γενναιόφρων, γενναιόδωρος, καλή αίσθηση του χιούμορ, πρακτικός.

ΣΗΜΥΔΑ (Έμπνευση)
ζωντανός, ελκυστικός, κομψός, φιλικός, απαιτητικός, μετριόφρων, δεν του αρέσει τίποτα το υπερβολικό, απεχθάνεται το χυδαίο, αγαπάει την ζωή στην φύση και στην ηρεμία, όχι πολύ παθιασμένος, γεμάτος από φαντασία, μικρή φιλοδοξία, δημιουργεί μία ήρεμη και ευχάριστη ατμόσφαιρα.

ΣΥΚΙΑ (Ευαισθησία)
πολύ δυνατός, λιγάκι ισχυρογνώμων, ανεξάρτητος, δεν επιτρέπει αντιφάσεις ή διαφωνίες, αγαπάει την ζωή, την οικογένειά του, τα παιδιά και τα ζώα, λιγάκι κοινωνική πεταλούδα, καλή αίσθηση του χιούμορ, του αρέσει η αδράνεια και η τεμπελιά των πρακτικών ταλέντων και της εξυπνάδας.

ΣΦΕΝΔΑΜΟΣ (Ανεξάρτητος)
ένα όχι συνηθισμένο άτομο, γεμάτος από φαντασία και γνησιότητα, ντροπαλός και επιφυλακτικός, φιλόδοξος, περήφανος, αυτοπεποίθηση, πεινασμένος για νέες εμπειρίες, μερικές φορές νευρικός, έχει πολλές πολυπλοκότητες, καλή μνήμη, μαθαίνει εύκολα, μπερδεμένη ερωτική ζωή, ξέρει να εντυπωσιάζει.

ΦΟΥΝΤΟΥΚΙΑ (Ασυνήθιστος)
γοητευτικός, χωρίς απαιτήσεις, πολύ κατανοητικός, ξέρει πώς να κάνει εντύπωση, ενεργός αγωνιστής για κοινωνικούς σκοπούς, δημοφιλής, μελαγχολικός και παράξενος εραστής, ειλικρινής, και επιεικής σύντροφος, ακριβής αίσθηση δικαιοσύνης.

ΦΥΣΤΙΚΙΑ (Πάθος)
άκαμπτος, περίεργος και γεμάτος αντιθέσεις, συχνά εγωιστής, επιθετικός, αριστοκράτης, πλατύς ορίζοντας, απρόσμενες αντιδράσεις, αυθόρμητος, χωρίς όρια φιλοδοξία, χωρίς ευκαμψία, δύσκολος και ασυνήθιστος σύντροφος, δεν αρέσει πάντα αλλά συχνά θαυμάζεται, πολυμήχανη στρατηγική, πολύ ζηλιάρης και φλογερός, χωρίς συμβιβασμούς.

ΚΛΑΙΟΥΣΑ, ΙΤΙΑ (Μελαγχολία)
ωραίος αλλά γεμάτος μελαγχολία, ελκυστικός, πολύ ευσυγκίνητος, αγαπάει οτιδήποτε ωραίο και γευστικό, αγαπάει τα ταξίδια, ονειροπόλος, ακούραστος, ιδιότροπος, ειλικρινής, μπορεί να επηρεαστεί αλλά δεν είναι εύκολος για συμβίωση, απαιτητικός, καλή διαίσθηση, υποφέρει στην αγάπη αλλά βρίσκει μερικές φορές έναν σύντροφο άγκυρα.

Friday, December 02, 2005

Χαριτωμένες χαζομαρούλες

Τι κοινό έχει ο τεμπέλης με την διοξίνη;
Κι ο τεμπέλης δύο ξύνει

Πώς λέγεται η ομάδα υποβρυχίων καταστροφών των Ταλιμπάν;
Κολυμπάν

Πώς λέγεται αυτός που βάζει το δάχτυλό του στην μπρίζα;
Μαλάκας

Πώς λέγεται το πουλί που φοράει κάλτσα;
Μπεκάλτσα

Πως λέγονται δύο κουνούπια που είναι ίδια;
Κουνουπίδια

Τι ζει μέσα στη θάλασσα και λέει βλακείες;
Το σαχλαμάρι

Πώς λεγόνταν τα γιουβαρλάκια στην αρχαιότητα;
Κρεατοσφαιρίδια εν πλώ

Τί γίνεται ένας ψύλλος όταν ανεβαίνει πάνω σε ένα πανί;
Πανίψυλλος

Ποιο είναι το άκρον άωτον της υπομονής;
Να καθαρίζεις φακές με τα γάντια του μποξ

Γιατί έχει στραβώσει ο πύργος τις Πίζας;
Γιατί όλοι πάνε στον πύργο του Αιφελ

ΥΓ. Gracias Jorgito

Thursday, December 01, 2005

Έκανες service στο αυτοκίνητο;

Όχι;

Δεν φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα;
Μπορεί να περιμένει το service;
Δεν έχεις χρόνο να πας στο συνεργείο;
Δεν έχεις αρκετά χρήματα αυτή τη στιγμή;
Δεν έχεις κέφια;
Το χρειάζεσαι για να πας στην τάδε δουλειά;

ΟΚ!

Όμως, όλα εδώ πληρώνονται σε αυτήν την ρημάδα τη ζωή. Και συνήθως χρυσοπληρώνονται.

Wednesday, November 30, 2005

Δίοδος ή Δούλεμα; Θα δείξει.

Διαβάζω (πιο κάτω) στο in.gr τα τελευταία νέα σχετικά με το φτηνό Internet για τους φοιτητές, που εξαγγέλθηκε τον Μάϊο από τον Πρωθυπουργό. Θα εφαρμοστεί τελικά το πρόγραμμα "Δίοδος", με σημαντική μείωση στο κόστος πρόσβασης, αφού δοκιμαστεί για 3 μήνες από την Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας. Που σημαίνει από Απρίλη και μετά, άρα πάει η φετινή σχολική χρονιά. Και ποιος ξέρει πόσους άλλους περιορισμούς θα έχει.

Βρε, δεν πάνε για μανίτες;

"Να μειωθεί κατά περίπου 50% το κόστος πρόσβασης στο Internet για όλους τους φοιτητές και σπουδαστές, ΑΕΙ, ΤΕΙ και μεταπτυχιακών σπουδών, αποφασίστηκε σε σύσκεψη των συναρμόδιων υπουργών Παιδείας, Μεταφορών και Ανάπτυξης, υπό την προεδρία του πρωθυπουργού, την Τετάρτη.

Ο υπουργός Ανάπτυξης Δημήτρης Σιούφας δήλωσε ότι μετά τις οδηγίες που έδωσε ο Κώστας Καραμανλής, το πρόγραμμα «Δίοδος» θα εφαρμοστεί μετά από 12 εβδομάδες δοκιμαστικής περιόδου από τη Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας. Το πρόγραμμα αφορά 600.000 νέους, οι οποίοι θα έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, με κόστος περίπου στο μισό από το ισχύον.

Όπως μετέδωσε το ΑΠΕ, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις το μηνιαίο κόστος θα ανέρχεται στα 15 ευρώ. Σύμφωνα με το Mega, οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να επιλέγουν το φορέα της προτίμησής τους.

Ο κ. Σιούφας τόνισε ότι αποτελεί ένα ακόμη βήμα που κλείνει το χάσμα στον τομέα της Πληροφορικής και της Τεχνολογίας και προανήγγειλε νέες πρωτοβουλίες για την επέκταση της χρήσης των ηλεκτρονικών υπολογιστών και άλλων διαδικτυακών εφαρμογών.

Η υπουργός Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου δήλωσε ότι σύντομα θα υλοποιηθεί η υπόσχεση της κυβέρνησης για την παροχή δωρεάν ηλεκτρονικών υπολογιστών σε αριστούχους μαθητές.

Ο υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών Μιχάλης Λιάπης υπογράμμισε ότι οι τιμές θα διαμορφωθούν από την αγορά και πως υπολογίζεται ότι το κόστος θα είναι μειωμένο κατά 50% για τους φοιτητές, σημειώνοντας ότι με την απόφαση αυτή η κυβέρνηση στοχεύει στην διάδοση του γρήγορου και φθηνού Internet και στην κατάκτηση της ψηφιακής εποχής."

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=667324&lngDtrID=252

Tuesday, November 29, 2005

Δίοδος ή Δούλεμα; Θα δείξει...

Διαβάζω (πιο κάτω) στο in.gr τα τελευταία νέα σχετικά με το φτηνό Internet για τους φοιτητές, που εξαγγέλθηκε τον Μάϊο από τον Πρωθυπουργό. Θα εφαρμοστεί τελικά το πρόγραμμα "Δίοδος", με σημαντική μείωση στο κόστος πρόσβασης, αφού δοκιμαστεί για 3 μήνες από την Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας. Που σημαίνει από Απρίλη και μετά, άρα πάει η φετινή σχολική χρονιά. Και ποιος ξέρει πόσους άλλους περιορισμούς θα έχει.

Βρε, δεν πάνε για μανίτες;

"Να μειωθεί κατά περίπου 50% το κόστος πρόσβασης στο Internet για όλους τους φοιτητές και σπουδαστές, ΑΕΙ, ΤΕΙ και μεταπτυχιακών σπουδών, αποφασίστηκε σε σύσκεψη των συναρμόδιων υπουργών Παιδείας, Μεταφορών και Ανάπτυξης, υπό την προεδρία του πρωθυπουργού, την Τετάρτη.

Ο υπουργός Ανάπτυξης Δημήτρης Σιούφας δήλωσε ότι μετά τις οδηγίες που έδωσε ο Κώστας Καραμανλής, το πρόγραμμα «Δίοδος» θα εφαρμοστεί μετά από 12 εβδομάδες δοκιμαστικής περιόδου από τη Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας. Το πρόγραμμα αφορά 600.000 νέους, οι οποίοι θα έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, με κόστος περίπου στο μισό από το ισχύον.

Όπως μετέδωσε το ΑΠΕ, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις το μηνιαίο κόστος θα ανέρχεται στα 15 ευρώ. Σύμφωνα με το Mega, οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να επιλέγουν το φορέα της προτίμησής τους.

Ο κ. Σιούφας τόνισε ότι αποτελεί ένα ακόμη βήμα που κλείνει το χάσμα στον τομέα της Πληροφορικής και της Τεχνολογίας και προανήγγειλε νέες πρωτοβουλίες για την επέκταση της χρήσης των ηλεκτρονικών υπολογιστών και άλλων διαδικτυακών εφαρμογών.

Η υπουργός Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου δήλωσε ότι σύντομα θα υλοποιηθεί η υπόσχεση της κυβέρνησης για την παροχή δωρεάν ηλεκτρονικών υπολογιστών σε αριστούχους μαθητές.

Ο υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών Μιχάλης Λιάπης υπογράμμισε ότι οι τιμές θα διαμορφωθούν από την αγορά και πως υπολογίζεται ότι το κόστος θα είναι μειωμένο κατά 50% για τους φοιτητές, σημειώνοντας ότι με την απόφαση αυτή η κυβέρνηση στοχεύει στην διάδοση του γρήγορου και φθηνού Internet και στην κατάκτηση της ψηφιακής εποχής."

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=667324&lngDtrID=252

Monday, November 28, 2005

Το πιο ταιριαστό ζευγάρι!




Χάθηκε για λίγο το "νόημα" της ζωής;

Παγωμένα σφηνάκια με kirsch και limoncello!

Επαναφέρουν στην ... τάξη!

Εγγυημένο αποτέλεσμα!

Sunday, November 27, 2005

Τί σχόλιο να γράψει κανείς...


Αυτά τα σχόλια για έργα τέχνης, ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για εκκλησίες, πολύ μου την δίνουν! Και καλά, τις εκκλησίες και τους ρυθμούς θα τους μάθουμε, δεν μπορούμε να το αποφύγουμε.
Καμμιά "χρήσιμη" γνώση για τους μουσικούς του 20ου αιώνα γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να αποκτήσουμε, γιατί είναι τελείως εκτός ύλης και διδακτικού περιεχομένου;
Να μάθω και να σχολιάσω γραπτά για τον José Alfredo Jiménez και την ανεκτίμητη συμβολή του στο canción ranchera του México, να το καταλάβω και να το απολαύσω κιόλας.
Να διαβάζω και να σχολιάζω το estilo mozárabe και την εκκλησία του San Miguel de la Escalada στην León, δεν το αντέχω Κυριακάτικα! Και καμμία άλλη μέρα της εβδομάδας, εδώ που τα λέμε! (Ακούς κουμπάρε;;;)

Wednesday, November 23, 2005

Ψάρεμα σολομού μετά τη βροχή


Βροχή στην Αθήνα;
Πλημμύρα και καταστροφή.

Βροχή στο Inverness;
Ψάρεμα σολομού στο ποτάμι...
Εκεί που ο χρόνος κυλά πιο αργά.
Εκεί που το Tatoo γίνεται, ακόμα και αν βρέχει καρεκλοπόδαρα.
Εκεί που οι άνδρες φορούν και φούστες. Πανάκριβες, ολόμαλλες, γεμάτες πιέτες.
Εκεί που ο κόσμος είναι μικρός, σκληρός, ανθρώπινος, παράξενος, ευαίσθητος, όμορφος.

Tuesday, November 22, 2005

Μύρωνα,



Χρόνια Πολλά γλυκιέ μου! Να Σε Χαιρόμαστε!

Monday, November 21, 2005

Κάνε μου κακό Johnny!



Fais-moi mal Johnny *
Magali Noel και Alain Goraguer, τραγουδώντας Boris Vian.
Χωρίς άλλα σχόλια. Μόνο οι στίχοι.

Il s'est levé à mon approche
debout il était plus petit.
Je me suis dit : « c'est dans la poche,
ce mignon là c'est pour mon lit »
Il m'arrivait jusqu'à l'épaule
mais il était râblé comme tout.
Il m'a suivi jusqu'à ma piaule
et j'ai crié « vas-y mon loup ! »

Fais-moi mal Johnny, Johnny, Johnny !
Envoie-moi au ciel... Zooouuu !
Fais-moi mal Johnny, Johnny, Johnny !
Moi j'aime l'amour qui fait boum !

Y va lui faire mal.

Il n'avait plus que ses chaussettes
des vert-jaunes avec des raies bleues.
Il m'a regardé d'un oeil bête.
Y comprenait rien le malheureux.
Et il m'a dit l'air désolé :
« Je ne ferais pas de mal à une mouche ».
Y m'énervait, je l'ai giflé
et j'ai grincé d'un air farouche :

Mais fais-moi mal Johnny, Johnny, Johnny !
J' suis pas une mouche... Zzzzzzz !
Fais-moi mal Johnny, Johnny, Johnny !
Moi j'aime l'amour qui fait boum.

Vas-y fais-lui mal

Voyant qu'il ne s'excitait guère
je l'ai insulté sauvagement.
J'y ai donné tous les noms de la terre
et encore d'autres bien moins courants.
Ça la réveillé aussi sec
et il m'a dit : « arrête ton char.
Tu m' prend vraiment pour un pauvre mec ?
J' vais t'en r'filer d' la série noire »

Oh tu m' fais mal, Johnny, Johnny, Johnny !
Pas avec les pieds... Si !
Tu m' fais mal Johnny, Johnny, Johnny !
J'aime pas l'amour qui fait bing.

Il lui a fait mal

Il a remis sa petite chemise
son petit complet, ses petits souliers.
Il a descendu l'escalier
en m' laissant une épaule démise.
Pour des voyous de cette espèce
c'est bien la peine de faire des frais.
Maintenant j'ai des bleus plein les fesses
et plus jamais je ne dirai :

Mais fais-moi mal Johnny, Johnny, Johnny !
Envoie-moi au ciel... Zooouuu !
Fais-moi mal Johnny, Johnny, Johnny !
Moi j'aime l'amour qui fait boum !

Oh Johnny...

Oh la vache... Oh j'en ai marre alors...



* Το link του τραγουδιού ισχύει για 1 εβδομάδα

Sunday, November 20, 2005

Σοκολατένιο cake που κλαίει, της Κουμπάρας!



Συνταγή χιλιοδοκιμασμένη -πάντα με επιτυχία- από τα χεράκια της Κουμπάρας.

Την πρώτη φορά που επιχείρησα να το φτιάξω κι εγώ ... εξαφανίστηκε (!) μόλις αναποδογύρισα την φόρμα σε μία πιατέλλα. Άγνωστο γιατί! Επειδή η επιμένουσα νικά, τη δεύτερη φορά πέτυχε! Μόνο που έκλαιγε με λυγμούς η ρευστή σοκολάτα, ήθελε να μείνει λίγο περισσότερο στον "ήλιο" προφανώς.

2 κουβερτούρες των 125 gr.
1 vitam χάρτινο
1 1/2 φλυτζάνι ζάχαρη
1 1/2 φλυτζάνι αλεύρι μπλε (το απλό που δεν φουσκώνει)
1 κ.γλ.baking powder
8 αυγά
λικέρ της προτίμησής μας
φρεσκοτριμμένο πιπέρι
ginger σκόνη
ξύσμα πορτοκαλιού

Λειώνουμε την σοκολάτα με το βιτάμ σε πολύ χαμηλή φωτιά.

Στο μεταξύ χτυπάμε σε μαρέγκα τα ασπράδια των αυγών, προσθέτοντας λίγο αλάτι.

Ρίχνουμε τη ζάχαρη στην κατσαρόλα, ανακατεύουμε, προσθέτουμε το αλεύρι με το baking powder, ανακατεύουμε, ρίχνουμε συνέχεια τους κρόκους, ανακατεύουμε και πάλι (αμάν ζαλίστηκα!), προσθέτουμε τo λικέρ και τα μπαχαρικά, ξανά μανά ανακάτεμα και τέλος ρίχνουμε τα ασπράδια και ανακατεύουμε τώρα με πολύ απαλές κινήσεις για να ενωθούν με τα υπόλοιπα υλικά. Αν θέλουμε, προσθέτουμε και ξυσμένη φλούδα πορτοκαλιού, δίνει όμορφο άρωμα.

Βουτυρώνουμε στρογγυλή φόρμα (με τρύπα στην μέση) διαμέτρου 26 εκατοστών, αδειάζουμε το μείγμα και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο σε πάνω και κάτω αντίσταση στους 220ο-250ο (ανάλογα πόσο δυνατός είναι ο φούρνος) για 12 λεπτά ακριβώς!

Εγώ το έψησα σε αντιστάσεις και αέρα στους 200ο (γιατί φοβήθηκα μην "αρπάξει" η σοκολάτα) για 14΄, αλλά πιστεύω ότι έπρεπε ή να το ψήσω στους 220ο τελικά, ή να το αφήσω άλλο 1', γιατί έγινε υπέρ του δέοντος ρευστή η σοκολάτα και δυσκολεύτηκα ελαφρά να το σερβίρω. Συνόδευσα με παγωτό καϊμάκι από το Συντριβάνι (πρώην τεχνίτες του συγχωρεμένου του Κανάκη), λίγο φρεσκοτριμμένο πιπέρι και ελάχιστη κανέλλα στο πιάτο, για διακοσμητικούς κυρίως λόγους.

Thursday, November 17, 2005

Την Ελλάδα την ξέχασαν;

Διαβάζω στο www.in.gr

«Θελήσαμε να δείξουμε τις μαύρες τρύπες του Internet, δηλαδή τις 15 χώρες που είναι εχθρικές προς το Διαδίκτυο και δεν σέβονται την ελευθερία έκφρασης των χρηστών του, και τοποθετούν μεθόδους φιλτραρίσματος, ενώ φυλακίζουν τους διαφωνούντες» τόνισε ο υπεύθυνος Τύπου της RSF Ζαν Φρανσουά Ζουλιάρ.

«Θέλαμε να υποδείξουμε πως δεν είναι μόνον η Τυνησία που καταπιέζει τη χρήση του Internet, αλλά και η Λευκορωσία, η Βιρμανία, η Κίνα, η Κούβα, το Ιράν, η Λιβύη, οι Μαλδίβες, το Νεπάλ, η Βόρειος Κορέα, η Σαουδική Αραβία, η Συρία, το Τουρκμενιστάν, το Ουζμπεκιστάν και το Βιετνάμ» πρόσθεσε ο ίδιος.

Κύριε, κύριε! Ξεχάσατε και την Ελλαδάρα! Εμείς εδώ δεν απαγορεύουμε τίποτα, ούτε καταπιέζουμε. Απλά, διπλασιάζουμε τις τιμές και έξω από την πόρτα!

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=664437&lngDtrID=252

Η δυσανάλογη αύξηση τους έλειπε...



Έβρεξε στην Αθήνα; Χαμός στην Otenet, μπλόκαραν τα πάντα. Άντε να συνδεθείς μετά. Από μια μεριά, αναγκαστική οικονομία, δεν είναι κακή ιδέα. Κατά τα άλλα, έχουν καλές υπηρεσίες και θέλουν να αυξήσουν και το λεπτό σύνδεσης κατά 75%...

Τί να πει κανείς; Η κατάσταση δεν επιδέχεται σχολιασμού. Σάλιο να έχουμε, να φτύνουμε.

Ο Μετανάστης

Μπορεί να μην είδαμε την María να χορεύει, τουλάχιστον όμως ακούσαμε τον Μετανάστη σε εκτέλεση που δεν έκανε να τρίξουν τα κόκκαλα του Juanito Valderrama.

Από το Tributo Flamenco a Don* Juan Valderrama, δύο διαφορετικές πλευρές του El Emigrante. "Κλείνω" προς την πρώτη, μια bulería με τους Vicente Amigo και El Pele, αλλά και το pasodoble του José El Francés (καταπληκτική φωνή, δεν ακούγεται τόσο στο συγκεκριμένο τραγούδι) με την κιθάρα του Niño Josele είναι αρκετά ενδιαφέρουσα προσέγγιση.

Εl Emigrante - Vicente Amigo y El Pele

El Emigrante - José El Francés y Niño Josele


* Και στην Ισπανία μία από τα ίδια, πριν ήταν Juan-ito(Γιαννάκης), τώρα Don Juan, μετά θάνατον... Όπως έγινε και με τον ομοφυλόφιλο εξόριστο Miguel Molina, προστέθηκε το de της "τιμής" εκ των υστέρων και προέκυψε ο Miguel de Molina.

Wednesday, November 16, 2005

Coplas por la muerte de su padre - Jorge Manrique (1440-1479)

Recuerde el alma dormida,
avive el seso y despierte
contemplando
cómo se pasa la vida,
cómo se viene la muerte 5
tan callando,
cuán presto se va el placer,
cómo, después de acordado,
da dolor;
cómo, a nuestro parecer, 10
cualquiera tiempo pasado
fue mejor.
Pues si vemos lo presente
cómo en un punto se es ido
y acabado, 15
si juzgamos sabiamente,
daremos lo no venido
por pasado.
No se engañe nadie, no,
pensando que ha de durar 20
lo que espera,
más que duró lo que vio
porque todo ha de pasar
por tal manera.
Nuestras vidas son los ríos 25
que van a dar en la mar,
que es el morir;
allí van los señoríos
derechos a se acabar
y consumir; 30
allí los ríos caudales,
allí los otros medianos
y más chicos,
y llegados, son iguales
los que viven por sus manos 35
y los ricos.
....
Fin:
Así, con tal entender,
todos sentidos humanos 470
conservados,
cercado de su mujer
y de sus hijos y hermanos
y criados,
dio el alma a quien se la dio 475
(en cual la dio en el cielo
en su gloria),
que aunque la vida perdió
dejónos harto consuelo
su memoria. 480

Ολόκληρο το ποίημα καθώς και η αγγλική μετάφραση...

http://users.ipfw.edu/jehle/poesia/coplaspo.htm

Tuesday, November 15, 2005

Half Note = Full Κοροϊδία ???!!!

Δεν είμαι υπέρ των πολλών σημείων στίξης στον γραπτό λόγο, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις όπως η συγκεκριμένη, επιβάλλεται η εξαίρεση.

Διαφημίζεται έντονα τις τελευταίες 2 εβδομάδες η παρουσία στο Half Note της "πρώτης" χορεύτριας του flamenco -οκ, την υπερβολή για λόγους διαφήμισης την καταλαβαίνω και την αποδέχομαι- María Serrano και της compañia της, που ασχολούνται με ένα είδος flamenco fusion, με ολίγη από coplas, jazz κλπ.

Αν και flamenco για μένα σημαίνει τραγούδι και όχι πολυθέαμα με συνοδεία αρμόνιου-πιάνου (ήμαρτον!), επειδή στην Ελλάδα γενικότερα σπανίζουν τέτοιες παραστάσεις, αποφασίζουμε να πάμε στο Half Note. Παραβαίνοντας -καλά να πάθουμε, ας προσέχαμε- την υπόσχεσή μας την τελευταία φορά που βγήκαμε από εκεί σαν καπνιστές ρέγγες, απογοητευμένοι γιατί δεν μπορούσαμε να ακούσουμε την μουσική λόγω του θορύβου από την πολυκοσμία, ότι δε θα ξαναπάμε στο συγκεκριμένο χώρο, που δεν πληρεί καμμία προϋπόθεση γι αυτό που υποτίθεται ότι προσφέρει. Αλλά που δυστυχώς παραμένει ο μοναδικός στην Αθήνα που φέρνει κάποιους ξένους καλλιτέχνες σε καθημερινή βάση, όλο το χειμώνα.

Μεγάλο λάθος εξ αρχής η απόφαση να πάμε. Γιατί όταν σε αυτόν τον χώρο δεν μπορείς να "ακούσεις" και να ευχαριστηθείς ούτε έναν τραγουδιστή, πώς περιμένεις να μπορέσεις να παρακολουθήσεις μία παράσταση flamenco; Είσαι αφελής ή αιθεροβάμων; Προφανώς, είμαι και αυτά και άλλα πολλά, βλάκας κυρίως και κορόϊδο.

Τραπέζι δεν καταφέρνουμε να κλείσουμε, αν και προσπαθώ 1 εβδομάδα πριν τις 2 ημέρες που μας ενδιαφέρει να πάμε. Από ό,τι μου εξηγεί κάποιος από τους υπαλλήλους, τα τραπέζια είναι πάντα κλεισμένα από τους μόνιμους πελάτες, που πηγαίνουν κάθε εβδομάδα εκεί. Μήπως ήταν καπνιστοί σολομοί στην προηγούμενη ζωή τους; Δεν εξηγείται διαφορετικά τέτοιος μαζοχισμός. Φτάνουμε 40΄νωρίτερα από την έναρξη της παράστασης και βρίσκουμε τα τελευταία ελεύθερα σκαμπώ στο μπαρ. Lucky bastards, νομίζουμε... Σε λίγο το μαγαζί γεμίζει ασφυκτικά με όρθιους.

Θα ήταν ίσως πολύ καλή η María Serrano, αν μπορούσαμε να την δούμε έστω και λίγο, έστω και για 10΄...

Οι μουσικοί στην δεξιά μεριά της πίστας, εκείνη αναγκαστικά χορεύει κυρίως στην αριστερή μεριά και ελάχιστα στο κέντρο. Όμως, μπροστά στο σημείο που χορεύει, διαγώνια, βρίσκεται μία τεράστια κολώνα. Οπότε, ορατότης μηδέν! Κάποιες ελάχιστες στιγμές πετάγεται προς την άλλη μεριά της πίστας και τεντωνόμαστε προσπαθώντας να διακρίνουμε έστω το όμορφο πρόσωπό της. Πριτς! Και τα κεφάλια των ορθίων που δημιουργούν ένα αδιαπέραστο τείχος; Τί θα γίνουν αυτά; Ακόμα και όρθιοι στα σκαμπώ, πάλι ορατότης μηδέν. Και να πεις ότι μπορούμε να μετακινηθούμε, να σταθούμε έστω όρθιοι σε κάποιο άλλο σημείο, αρκεί να δούμε έστω και για 10΄την María να χορεύει... δεν μπορούμε! Πού; Πώς; Πατώντας σε κεφάλια των υπολοίπων; Αφού το μαγαζί είπαμε, είναι γεμάτο ασφυκτικά! Ακόμα και έξω από την τουαλέττα είναι όρθιοι αυτοί που έχουν κρατήσει τα επάνω ακριανά τραπέζια, από τα οποία εννοείται ότι ορατότης μηδέν. Και υποτίθεται ότι χορός flamenco είναι κυρίως πόδια. Τί πόδια; Εδώ ούτε το κεφάλι δεν καταφέρνουμε να δούμε, καμμιά φορά πετάγεται κάποιο χέρι και ξεφωνίζουμε από ενθουσιασμό που καταφέρνουμε να το διακρίνουμε!

Ας μην μιλήσουμε για την φασαρία, τις γαϊδουροφωνάρες του κόσμου -που ούτως ή άλλως ταλαιπωρείται όπως εμείς και προφανώς βαριέται και προτιμά να πιάσει την κουβέντα με τους φίλους- τον απίστευτο καπνό και τον προβληματικό εξαερισμό που κάποιες στιγμές λειτουργεί μετά μανίας στο φουλ, με αποτέλεσμα την επομένη να είμαστε όλοι με έντονο πόνο στο ίδιο σημείο της πλάτης και του στήθους, με διαφορά μόνο κάποιων πόντων λόγω αντίστοιχης διαφοράς ύψους...

Για όλα αυτά, πληρώνουμε 30 euros έκαστος. Για να ταλαιπωρηθούμε σε όλα τα επίπεδα, να απογοητούμε, να εκνευριστούμε και να νοιώσουμε άλλη μια φορά στο πετσί μας πόσο ΚΟΡΟΙΔΑ είμαστε. FULL και όχι HALF ΚΟΡΟΙΔΑ!

Saturday, November 12, 2005

Έτοιμη η "Iberia" του Carlos Saura



Ο Carlos Saura παρουσίασε την "Iberia" στη Διεθνή Εβδομάδα Κινηματογράφου του Valladolid (SEMINCI). Εμπνεύστηκε την ταινία από την σουίτα του ισπανού συνθέτη Albéniz, δημιουργώντας 12 μουσικά κομμάτια από διαφορετικές περιοχές της Ισπανίας, εμποτισμένα με άρωμα flamenco έως και hip-hop. Οι Manolo Sanlúcar, Sara Baras, Antonio Canales, Enrique και Estrella Morente, Chano Domínguez, Aída Gómez, José Antonio και Miguel Ángel Berna* είναι μερικοί από τους πρωταγωνιστές!

Στο παρακάτω link υπάρχουν σύντομα videos με τον Antonio Canales (2 φορές είχαμε την τύχη να τον δούμε στον Λυκαβηττό) και την Sara Baras να χορεύουν και την Estrella Morente να τραγουδά.


* Χρυσή Εθνική Ισπανών Καλλιτεχνών, αν δεν έρθει στην Ελλάδα η ταινία θα χάσουμε!

Friday, November 11, 2005

Έκθεση με έργα του "πατέρα" της Optical Art

Duo-2 - Acrylic on Board

Έργα του "πατέρα" της Optical Art Victor Vasarely (1906-1997) εκτίθενται από σήμερα στο "Herakleidon, Experience in Visual Arts" στην οδό Ηρακλειδών 16 στο Θησείο.


Erebus (1982) - Cut Crystal Sculpture

Wednesday, November 09, 2005

Malo, tonto και όλα τα συναφή!

Δεν σταματά να τραγουδά στο ραδιόφωνο τους τελευταίους μήνες η Bebe από το Pafuera Telarañas το Malo...

"Kακέ, κακέ, είσαι κακός όταν πονάς αυτόν που αγαπάς,
βλάκα, βλάκα, βλάκα, είσαι βλάκας αν νομίζεις ότι είσαι ανώτερος από τις γυναίκες... κάθε φορά που με λες πουτάνα γίνεται όλο και μικρότερος ο εγκέφαλός σου".

Βία... στην οικογένεια, στη δουλειά, στην κοινωνία. Βία μέσα μας, γύρω μας.

Μπορεί άραγε να "μεταλλαχτεί" η βία -σωματική και πνευματική- σε σύγχρονη πανώλη;

Η πανώλη στην Μεσαιωνική Ευρώπη προκάλεσε το θάνατο στο 1/3 του πληθυσμού. Η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης ήταν ο μοναδικός τρόπος αντιμετώπισής της. Κάποια στιγμή προστέθηκαν και τα ισχυρά αντιβιοτικά, αλλά λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν αν δεν προληφθεί η ασθένεια σε πολύ πρώιμο στάδιο, πριν την απελευθέρωση της τοξίνης. Μια από τις ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου βακτηριδίου είναι πως, όσο μεγαλύτερη είναι η αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού, τόσο πιο θανατηφόρο είναι. Οταν το ανοσοποιητικό σύστημα καταλάβει ότι δέχτηκε εισβολή, επιτίθεται και σκοτώνει ένα μεγάλο αριθμό εισβολέων. Με το θάνατό τους ελευθερώνεται η τοξίνη του βακτηριδίου, που προκαλεί την παράλυση των ανοσοποιητικών κυττάρων. Οσο περισσότερα τα σκοτωμένα βακτήρια, τόσο μεγαλύτερη η ποσότητα τοξίνης. Από τη στιγμή που αρχίζει η δράση της, απομένουν συνήθως στον ασθενή δεκαοχτώ ώρες ζωής.

Σήμερα υπάρχουν πολλά είδη θανάτου. Είναι τελικά θανατηφόρο βακτηρίδιο η βία;

Malo-Bebe

Apareciste una noche fría
Con un olor a tabaco sucio y a ginebra
El miedo ya me recorría
Mientras cruzaba los deditos tras la puerta
Tu carita de niño guapo
Se la ha ido comiendo el tiempo por tus venas
Y tu inseguridad machita
Se refleja cada día en mis lagrimitas
Una vez más no por favor
Que estoy cansada y no puedo con el corazón
Una vez más no mi amor por favor
No grites, que los niños duermen
Voy a volverme como el fuego
Voy a quemar tu puño de acero
Y del morao de mis mejillas
Saldrá el valor pa cobrarme las heridas
Malo malo malo eres
No se daña a quien se quiere no
Tonto tonto tonto eres
No te pienses mejor que las mujeres

El día es gris cuando tú estás
Y el sol vuelve a salir cuando te vas
Y la penita de mi corazón
Yo me la tengo que tragar con el fogón
Mi carita de niña linda
Se ha ido envejeciendo en el silencio
Cada vez que me dices puta
Se hace tu cerebro más pequeño
Una vez más no por favor
Que estoy cansada y no puedo con el corazón
Una vez más no mi amor por favor
No grites, que los niños duermen
Voy a volverme como el fuego
Voy a quemar tu puño de acero
Y del morado de mis mejillas
Saldrá el valor pa cobrarme las heridas
Malo malo malo eres
No se daña a quien se quiere no
Tonto tonto tonto eres
No te pienses mejor que las mujeres
Voy a volverme como el fuego
Voy a quemar tu puño de acero
Y del morado de mis mejillas
Saldrá el valor pa cobrarme las heridas
Malo malo malo eres
No se daña a quien se quiere no
Tonto tonto tonto eres
No te pienses mejor que las mujeres
Eres débil y eres malo
Y no te pienses mejor que yo ni que nadie
Y ahora yo me fumo un cigarrito
Y te echo el humo en el coranzocito
Porque malo malo malo eres tú
Malo malo malo eres si
Malo malo malo eres siempre
Malo malo malo eres.

Tuesday, November 08, 2005

Ασθενής, αλλά όχι και σε κώμα

Ασθενής είπαν ήταν η σεισμική δόνηση 3,5 Ρίχτερ με επίκεντρο στον ευρύτερο χώρο της Πάρνηθας, κατά τις 12:30 το βράδυ.

Το τσιμέντο πάντως βόγγηξε και έριξε και 2 γυροβολιές κάτω από τα πόδια μου. Και ο σκύλος των από πίσω -με καθυστέρηση 1 λεπτού ως συνήθως- τελείωσε το τραγούδι με μια περιποιημένη μπάσα κορώνα.

Angelitos Negros για τον Angelito του Calle Drama

Χρόνια Πολλά Angelito! Δώρο ιντερνετικό το αντιρατσιστικό Angelitos Negros από τον Antonio Machín αλλά και από την Chavela Vargas, σε δύο διαφορετικές αλλά εξίσου όμορφες ερμηνείες.

Τραγούδι με ιστορία, από τα πρώτα με αντιρατσιστικό περιεχόμενο στην Λατινική Αμερική, γραμμένο από τον Βενεζολάνο ποιητή, δικηγόρο και πολιτικό Andrés Eloy Blanco που πρωτοστάτησε στην δημιουργία της Δημοκρατικής Κίνησης στη χώρα του τον προηγούμενο αιώνα. Έγινε πολύ γνωστό και αγαπητό στην Ισπανία το 1947, τραγουδισμένο από τον Κουβανό Antonio Machín, σε μουσική του Μεξικανού Manuel Álvarez Maciste.

Ο ποιητής κατηγορεί τον μαύρο Λατινοαμερικάνο ζωγράφο που φτιάχνει τους πίνακες στις εκκλησίες ότι έχοντας επιρρεαστεί από τους αποικιοκράτες Ισπανούς κλπ, ξεχνά ή υποτιμά το χρώμα και τη ράτσα του και ζωγραφίζει μόνο λευκούς αγγέλους. Αν και η Παναγία είναι λευκή, του ζητά να ζωγραφίζει Μαύρους Αγγέλους, γιατί και αυτοί πάνε στον ουρανό, όλοι οι καλοί Μαύροι άνθρωποι.





Antonio Machín - Angelitos Negros

Chavela Vargas - Angelitos Negros

Monday, November 07, 2005

Επέζησαν άπαντες!

Το δείπνο στον ΒΒ* ήταν μάλλον αρκετά επιτυχημένο σε όλα τα επίπεδα. Το ότι όλοι επέζησαν και επικοινώνησαν το επόμενο πρωινό για να ευχαριστήσουν, σημαίνει ότι δεν δηλητηριάστηκαν. Που σημαίνει ότι έγινε η αρχή και ως γνωστόν, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός! Αν οι καλεσμένοι βαρυστομάχιασαν, πάντως δεν είπαν τίποτα, ήταν ευγενικοί μαζί μας!

Ατμόσφαιρα ιδιαίτερη φιλική (μετά το αρχικό «μάγκωμα» που ξεπεράστηκε με τη βοήθεια του συμπαθέστατου κόκκινου κρασιού Carmenere από την Hacienda Arancano στην Χιλή, των J. και F.Lurton) και του νέου λευκού Σαμαρόπετρα του Κυρ-Γιάννη (Μπουτάρη) από τους αμπελώνες του Αμυνταίου. Αστεία και πειράγματα, φαγητό μέχρι τελικής πτώσεως τόσο που να μείνουν παραμελημένα τα γλυκά και η φρουτοσαλάτα. Οι ελιές γεμιστές με αμύγδαλα προς τιμήν του Ισπανού δεν σερβιρίστηκαν, γιατί ο ΜΒ (Medium Boss) εξ Αμερικής άργησε να έρθει, καθώς του είπαν ότι στην Ελλάδα πρέπει να πηγαίνεις με μισής έως μία ώρας καθυστέρηση από την αρχική ώρα που σε καλούν, έτσι είθισται! Η γυναίκα του μάλιστα μου εξηγούσε ότι ήρθαν «διαβασμένοι» και άνετοι και ότι δεν αγχώθηκαν καθόλου για την ώρα, αφού τους είπαν ότι στην Ελλάδα η έννοια του χρόνου είναι τελείως προσωπική! Και να σκεφτεί κανείς ότι η πρόσκληση έγινε για τις 8:30 ειδικά για εκείνους που έχουν συνηθίσει να τρώνε πολύ νωρίς, χαχαχα!!!!!!! Τα τυριά ξεχάστηκαν στο ψυγείο, απείλησα να τους τα τυλίξω σε αλουμινόχαρτο να τα πάρουν σπίτι, συμφωνήσαμε να τα βάλω στην κατάψυξη για να τα τιμήσουμε την επόμενη φορά που θα ξαναβρεθούμε. Η βραδιά έληξε κατά τις 3 παρά(!) και όχι, δεν συνοδεύτηκε από πιάνο και τραγούδι, αφού μετά από πολύ σκέψη αποφάσισα να κρατήσω τα βασανιστήρια σαν μυστικό όπλο για το μέλλον!

«Υγρά λάφυρα» ένα τσίλικο Maltάκι (αρχίζουν και πάλι οι επισκέψεις στην Σκωτία για το PHD του μισού πορτοκαλιού μου και οι συνεργάτες του προφανώς θέλησαν να τον βάλουν έγκαιρα στο κλίμα), ούζο Πλωμαρίου Γιαννατσή, άρτι αφιχθέν από το ταξιδάκι των Αμερικανών στην Λέσβο και 3 μπουκάλια με θεϊκό νέκταρ Mouton Cadet Rouge από το Bordeaux, φτιαγμένο το 1930 από τον θρυλικό Baron Philippe de Rothschild, που συνόδευσε το lunch και το dinner της επόμενης μέρας και βοήθησε να καταπολεμηθεί ο πονοκέφαλος από το συνδυασμό mojito, κόκκινου κρασιού και αρκετών –μικρών ποτηριών- λιαστού κρασιού Muscatel Oro του Torres (το φετίχ της Juanita, αδιαπραγμάτευτη αξία σε αυτή τη φάση τουλάχιστον).

Πρώτα πιάτα

Γαρίδες με προσούτο. Προμηθεύτηκα γαρίδες νούμερο 0, μια μικρή δυσάρεστη έκπληξη η τιμή τους, αλλά αξίζει τον κόπο, είναι πραγματικά εξαιρετικές. Τις έβρασα σε νερό με σαφράν και λίγη ρίγανη, τις καθάρισα ζεστές με γάντια για να μην χαλάσει το μανικιούρ αφήνοντας μόνο την ουρά και πριν έρθουν οι καλεσμένοι τις έντυσε ο Δ. –για να μην συναχωθούν- με φέτες από προσούτο. Τελευταία στιγμή πριν αρχίσουμε το φαγητό, τις έβαλα για ηλιοθεραπεία στο γκριλ για 5 λεπτά, στους 200ο.

Ψητά λαχανικά. Πολύς κόπος και χρόνος γι αυτό το πιάτο, το οποίο όμως είναι από τα αγαπημένα μου και από ό,τι φάνηκε είναι γεύση που αρέσει σε όλους. Τιμήθηκε ιδιαίτερα και χάρηκα, γιατί έτσι δεν πήγαν χαμένες οι 3 ώρες καθαρίσματος, κοψίματος και ψησίματος και ο κάλος στον δείκτη του δεξιού χεριού! Κολοκύθια, μελιτζάνες, πιπεριές πράσινες, μανιτάρια, κρεμμύδια και κυδώνια (περνάω ξεκάθαρα την κυδωνοφάση στην μαγειρική από τότε που μου έδωσαν τα «φώτα» τους οι φίλοι στο Hungry), ψημένα σε αντικολλητικό χαρτί στο φούρνο και σερβιρισμένα με ελαιόλαδο, balsamico, ελάχιστο ξύδι από Sherry Jerez (πολύ «στούκας» αυτό το ξύδι τελικά, μου θυμίζει αυτό που έφτιαχνε ο μπαμπάς μου από ξυνισμένο κρασί παραγωγής του), ρίγανη και σκόρδο.

Σαλάτα. Σπανάκι, αντίβς, κινέζικο λάχανο, ρόκα, φρέσκο κρεμμυδάκι, ντοματίνια, φιστίκια Αιγίνης, μπόλικη παρμεζάνα, περιχυμένα με μέλι που έλειωσα στο balsamico για μισό λεπτό στη φωτιά, ελαιόλαδο, 1 κ.γλ. καυτερή dijon, κόκοι μουστάρδας άσπροι και μαύροι, λίγο τριμμένο κόλιανδρο και αλάτι.

Κύρια πιάτα

Χοιρινό ψαρονέφρι με δαμάσκηνα και μήλα. Αγαπημένο μου φαγητό γιατί γίνεται εύκολα και συνήθως τρώγεται ευχάριστα. Αυτήν την φορά δεν γέμισα το ψαρονέφρι με τα δαμάσκηνα γιατί δεν ήξερα αν θα αρέσει σε όλους, προτίμησα να τα προσθέσω στο κρέας προς το τέλος, μαζί με τα ξινόμηλα. Μούλιασα τα δαμάσκηνα σε λευκό κρασί και χυμό πορτοκαλιού. Σώταρα το ψαρονέφρι κομμένο σε φέτες σε βούτυρο και λάδι. Έσβησα με κονιάκ, πρόσθεσα πορτοκαλάδα μπόλικη, λεμονοχυμό, λίγο κρασί Σάμου γλυκό, λευκό κρασί, πάπρικα, μοσχοκάρυδο, μπαχάρι, γαρύφαλλα, τζίντζερ, αλάτι, πιπέρι και στο τέλος κομμένα σε φέτες πράσινα μήλα και τα δαμάσκηνα. Σέρβιρα χώρια το ψαρονέφρι και σε άλλο σκεύος τα δαμάσκηνα με τα μήλα ενώ σε σαλτσιέρα τη σάλτσα που έδεσα λειώνοντας μέσα μερικά δαμάσκηνα και λίγα μήλα, έτσι ώστε να γίνει πιο πηχτή. Ήθελα να σερβίρω με yorkshire puddings, αλλά βαρέθηκα να τα φτιάξω τελικά, είχαμε βρει και νόστιμα λευκά και μαύρα στρογγυλά ψωμάκια, οπότε είχα καλή δικαιολογία. Σε αυτό το φαγητό λατρεύω τα κάστανα, αλλά δε θέλησα να τους βαρύνω με υδατάνθρακες και τα παρέλειψα.

Κοτόπουλο με πιπεριές και φέτα. Μία από τους συνδαιτημόνες (η εξ Αμερικής) δεν τρώει κόκκινο κρέας, παρά μόνο κοτόπουλο. Το κουνέλι επίσης δεν το μπορεί, οπότε δεν υπήρχε περιθώριο για το κουνέλι με σοκολάτα που σκόπευα να φτιάξω! Έτσι, εναλλακτική λύση στάθηκε ένα απλό φιλέτο στήθους κοτόπουλου σε μικρές μπουκιές, σωταρισμένο σε λάδι αρκετή ώρα. Στη συνέχεια μπόλικα χονδροκομμένα κρεμμύδια, σβήσιμο με λευκό κρασί και soya sauce και τέλος χονδροκομμένες πράσινες πιπεριές. Αλάτι, πιπέρι, πάπρικα αρκετή, λίγο ελάχιστο τζίντζερ, κόλιανδρος και ρίγανη. Και chillies, έγινε ελαφρά καυτερό. Πριν το σερβίρω έριξα από πάνω φέτα κομμένη σε μικρές μπουκίτσες. Άλλο πράγμα η προσθήκη της πιπεριάς στο φαγητό, πάντα με ενθουσιάζει. Και η φέτα έδεσε κάπως τη σάλτσα και το έκανε πιο πικάντικο.

Πατάτες. Μικρές πατάτες που έβρασα πρώτα με τη φλούδα και αφού τις καθάρισα, τις έψησα για 1 ώρα στους 220ο με κόκκινο κρασί, ελαιόλαδο και πολλά κρεμμύδια κομμένα σε ροδέλες. Μπόλικη πάπρικα, ρίγανη και λεμόνι στο τέλος. (Τις πατάτες τις αγόρασα από την γαλλική αλυσίδα και ευτυχώς που πήρα δύο διχτάκια, γιατί στο ένα ήταν το 80% πράσινες και βέβαια τις πέταξα, γιατί better safe than sorry!)

Επιδόρπια

Σοκολατένιο καίηκ που κλαίει. Η αδιαφιλονίκητη και πάντα επιτυχημένη συνταγή του καίηκ της κουμπάρας, φτιαγμένο από τα χεράκια της, σε εξαιρετική φόρμα και εκείνη και το γλυκό! Με συνοδεία παγωτού καϊμάκι από το Συντριβάνι, το ζαχαροπλαστείο που έφτιαξαν πριν 20 χρόνια –στο περίπου- οι παλιοί τεχνίτες και ο ανηψιός του Κανάκη, στην Νέα Φιλαδέλφεια. Το καλύτερο παγωτό της Αθήνας, τουλάχιστον το πιο αγνό σε σχέση με τα υπόλοιπα.

Κυδώνια με μανούρι και καρύδια του Katsani. Η συνταγή υπάρχει ήδη στο Hungry, πολύ ελαφρύ και ενδιαφέρον γλυκό, μία «σύγχρονη» εκδοχή του κυδωνιού με μανούρι και καρύδια.

Φρουτοσαλάτα. Με 7-8 διαφορετικά είδη φρούτων (μπανάνες, ακτινίδια, 2 ειδών μήλα, πορτοκάλια, μανταρίνια, αχλάδια, ρόδια αρκετά που έδωσαν όμορφο χρώμα), μία κονσέρβα με εξωτικά φρούτα, muscatel και το σιρόπι από τα κυδώνια. Δυόσμο, αμύγδαλα και λίγο τζίντζερ. Δεν την άγγιξαν, αλλά της δώσαμε και κατάλαβε την επομένη και μόνοι μας και μαζί με τους φίλους που ήρθαν για συμπαράσταση, έτσι ώστε να μην τρώμε για 1 εβδομάδα ό,τι περίσσεψε!

* Είπαμε! Όχι και Big Brother… απλά Big Boss του Δ.

Χωρίς συναινετική απόφαση



Έληξε χωρίς συναινετική απόφαση η IV Cumbre de las Américas το περασμένο σάββατο στο Mar de Plata. Αντιτάχθηκαν στη ζώνη ελεύθερου εμπορίου (Acuerdo de Libre Comercio de las Américas-ALCA) οι 4 της Mercusur (Αργεντινή, Βραζιλία, Ουρουγουάη, Παραγουάη) καθώς και η Βενεζουέλα.

Thursday, November 03, 2005

Μήπως έτσι βελτιωθεί η κατάσταση;



Μήπως κατ΄αυτόν τον τρόπο τα εμπόδια που οδηγούν σε προβληματική επικοινωνία ελαττωθούν και καταφέρει το μήνυμα να φτάσει όσο το δυνατόν πιο "σώο και αβλαβές" στον παραλήπτη; Μήπως οι καναπέδες τελικά εκπέμπουν παράσιτα; Μήπως εκεί, ψηλά, στον αέρα και με το κεφάλι ανάποδα, καταφέρουμε να πούμε αυτό που πραγματικά εννοούμε και να μας καταλάβουν; Μήπως;

Με τί πρόσωπο;

- Με τί "πρόσωπο" θα εμφανιστώ στην Βαρκελώνη τον Δεκέμβρη;
- Φόρα μπούρκα!

(Δεν ξέρεις γλυκιέ μου ότι δεν είναι σωστό να χαίρεσαι με το 4-1 του Ολυμπιακού σε αγώνα με ομάδα άλλης χώρας; Πάρε τώρα ένα συντριπτικό ... πόσο ήταν τελικά το σκορ; Ελαφρώς δύσπεπτο!
Ωραίο παιδί ο τερματοφύλακας της Μπάρσα, τώρα που το ξανασκέφτομαι.
Και ψιτ! Ποδοσφαιρόφιλοι και -κυρίως- δημοσιογράφοι και αθλητικογράφοι: Μπάρτσα δεν ξέρω αν υπάρχει, πάντως σίγουρα δεν πρόκειται για την πρωτεύουσα και την ποδοσφαιρική ομάδα της Cataluña.)

Wednesday, November 02, 2005

Η Μέρα Των Νεκρών


Απόσπασμα από το http://www.athinorama.gr/

"Μην πάει ο νους σας σε κάτι μακάβριο. Σε γιορτή θα σας στείλουμε. Κάθε 2 του Νοέμβρη οι Μεξικάνοι θυμούνται τους νεκρούς τους με στιχάκια και μουσική. Γεμίζουν τους τάφους με λουλούδια και για να ξορκίσουν το θάνατο στήνουν στα σπίτια βωμούς με ζαχαρένιες νεκροκεφαλές, φαγητά, μεθυστικά ποτά και το "ψωμί των νεκρών", πασπαλισμένο με κόκκινη ζάχαρη που συμβολίζει το αίμα.
Δεν λέμε βέβαια να κάνετε ολόκληρο ταξίδι για να δείτε αυτό το έθιμο, που δένει τις πανάρχαιες λατρείες με το σήμερα. Ένας βωμός των νεκρών στήνεται και στην Αθήνα, στο Κέντρο Πολιτισμού και Γλώσσας Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής, Al Andar (Χαρ. Τρικούπη 170Α), από τις 3 έως τις 5/11. Όσοι περίεργοι, προσέλθετε στον πρώτο όροφο, αλλά μην περιφρονήσετε και το ισόγειο: σας περιμένουν με μαργαρίτες και παραδοσιακά μεξικάνικα ντιπ (γκουακαμόλε και φριχόλες) κέρασμα."

Η Μέρα Των Νεκρών στο Μεξικό
Για τους Μεξικανούς σημασία δεν έχει μόνο ο θάνατος, αλλά και αυτό που ακολουθεί. Σε αυτό το πλαίσιο, γιορτάζουν στις 2 Νοέμβρη την Ημέρα Των Νεκρών στα σπίτια και στα νεκροταφεία, προσπαθώντας να φανταστούν πως είναι αυτός ο άλλος κόσμος μέσα από αναπαραστάσεις, ήθη και έθιμα που μετατρέπονται σε διαφορετικές κουλτούρες, όλες με την ίδια σημασία, αφού βαδίζουν στον άγνωστο δρόμο που σηματοδοτεί ο θάνατος και που μόνο με σύμβολα μπορεί κανείς να τον φανταστεί.

Στην Προϊσπανική περίοδο
Η γιορτή των Νεκρών είναι συνδεδεμένη με το ημερολόγιο του αγροτικού προϊσπανικού κόσμου, καθώς είναι η μόνη γιορτή που γίνεται στην αρχή της συλλογής της σοδειάς. Το πρώτο μεγάλο φαγοπότι μετά από περίοδο μηνών έλλειψης αγαθών, όπου οι θνητοί το γιορτάζουν ακόμα και με τους νεκρούς!
Η λατρεία του θανάτου είναι ένα από τα βασικά στοιχεία της θρησκείας των αρχαίων Μεξικανών. Πιστεύουν ότι η ζωή και ο θάνατος αποτελούν μία ενότητα και ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ύπαρξης, αλλά ο δρόμος για μετάβαση σε κάτι καλύτερο.
Η θυσία του θανάτου δεν γίνεται για προσωπικούς λόγους: ο θάνατος εκλογικεύεται σαν ένα κοινό αγαθό, η συνέχεια της δημιουργίας. Σημασία έχει η υγεία του Κόσμου και όχι η ατομική σωτηρία. Οι νεκροί εξαφανίζονται για να γυρίσουν στον κόσμο των σκιών, για να χαθούν στον αέρα, στην φωτιά, στη γη. Επιστρέφουν με ένα τρόπο που κάνει καλό στο σύμπαν. Οι ανθρώπινες θυσίες θεωρούνται σαν φόρος που πληρώνουν οι νικητές στους θεούς, για να μπορέσουν και εκείνοι με τη σειρά τους να δώσουν τροφή στο σύμπαν και στην κοινωνία.
Επίσης, όταν κάποιος πεθαίνει στις προϊσπανικές Μεξικανικές κοινωνίες, οργανώνονται γιορτές για να βοηθηθεί το πνεύμα του νεκρού να βρει το δρόμο του. Κάποια έθιμα μοιάζουν με αυτά των αρχαίων Αιγυπτίων. Τους βάζουν φαγητό για να μην πεινάσουν γιατί το ταξίδι "πάνω στους 9 ποταμούς" (Chignahuapan) είναι μακρύ και δύσκολο, μέσα από μέρη γεμάτα πολύ κρύο και αφόρητη ζέστη, όπως το Καθαρτήριο.

Σήμερα
Αυτή η γιορτή εξακολουθεί να είναι επηρεασμένη σε μεγάλο βαθμό από την προϊσπανική λατρεία στους νεκρούς, που συναντούμε σε περιοχές κοντά στην πόλη του Μεξικό, στο Tláhuac, το Xochimilco και το Mixquic. Στην επαρχία του Michoacán οι πιο σημαντικοί εορτασμοί γίνονται από ινδιάνους της λίμνης του Pátzcuaro, ιδιαίτερα στο νησί του Janitzio. Εξίσου σημαντικοί εορτασμοί γίνονται στην περιοχή του Ισθμού του Τehuantepec, στην Oaxaca και στο Cuetzalán, στην επαρχία της Puebla.
Πάνω στους βωμούς ανάβουν κεριά, καίνε λιβάνι και στολίζουν με χριστιανικές εικόνες: το σταυρό και την Παναγία της Guadalupe. Βάζουν επίσης φωτογραφίες των αγαπημένων τους νεκρών. Σε μπρούτζινους δίσκους τοποθετούν φαγητά, προϊόντα κυρίως τοπικά, που καταναλώνουν στη συγκεκριμένη περιοχή. Μεθυστικά ποτά ή ποτήρια με νερό, χυμοί φρούτων, "ψυχούδια" (ψωμάκια που μοιράζουμε και στην Ελλάδα στα μνημόσυνα) στολισμένα με κόκκινη ζάχαρη που μιμείται το αίμα. Μπισκότα, φρούτα ψημένα στο φούρνο και γλυκά από κολοκύθες.

Η έννοια του Θανάτου σήμερα
Στο σύγχρονο Μεξικό υπάρχει μία ιδιαίτερη αίσθηση απέναντι στο φυσικό φαινόμενο του θανάτου και του πόνου που προκαλεί στους ανθρώπους. Ο θάνατος είναι σαν ένας καθρέπτης που αντικατοπτρίζει τον τρόπο που έχουμε ζήσει και την μετάνοια μας. Όταν φτάνει ο θάνατος, φωτίζεται η ζωή. Αν ο θάνατος δεν έχει νόημα, τότε δεν είχε νόημα και η ζωή που ζήσαμε, όπως λέει και το ρητό "πες μου πώς πεθαίνεις και θα σου πω πώς (ή ποιός) είσαι".
Μπλέκονται οι προϊσπανικές θρησκείες με την χριστιανική και έτσι ο θάνατος θεωρείται ότι δεν είναι το φυσικό τέλος της ζωής, απλά είναι μία φάση σε ένα αέναο κύκλο. Ζωή, θάνατος, ανάσταση είναι τα βήματα του ανθρώπου σύμφωνα με τον χριστιανισμό. Σε συμφωνία με τις αρχαίες πεποιθήσεις των Μεξικανών ότι η θυσία του θανάτου, η πράξη του θανάτου χαρίζεται στην πορεία της δημιουργίας της ζωής. Το σώμα πεθαίνει και το πνεύμα παραδίδεται στο Θεό (ή στους Θεούς) σαν ένα χρέος που συμφωνείται όταν μας δίνεται η ζωή.
Ο χριστιανισμός βέβαια διαφοροποιεί την θυσία του θανάτου. Τα πιστεύω βαδίζουν σε όμοιους δρόμους ως προς το ότι η ζωή δικαιολογείται και συνεχίζεται μόνο όταν μετουσιώνεται μέσω του θανάτου.
Οι Μεξικανοί "κοροϊδεύουν" το θάνατο μέσα από την πίστη τους, ίσως και μέσα από την αδιαφορία τους για την ίδια την ζωή. Δεν τον σκέφτονται, αλλά και δεν τον φοβούνται. Ο θάνατος μπορεί να είναι η εκδίκηση στη ζωή, γιατί τους ελευθερώνει από την ματαιότητα και τα βάσανα των θνητών και μετατρέπει όλους ανεξαιρέτως σε αυτό που είμαστε οι άνθρωποι, ένας μικρός σωρός από κόκκαλα. Γι αυτό και κοροϊδεύουν το θάνατο μέσα από λέξεις όπως "κοκκαλιάρης", "πετσί και κόκκαλο" και φτιάχνουν στιχάκια και παροιμίες με τέτοιες εκφράσεις. Αυτή η στάση φαίνεται και στα παιδικά παιχνίδια, με νεκροκεφαλές από ζάχαρη, σκελετούς από χρωματιστό χαρτί, μαριονέτες σε σχήμα σκελετών, καθώς επίσης και στα κόμικς και στα παιδικά διηγήματα.



http://www.public.iastate.edu/~rjsalvad/scmfaq/muertos.html
http://www.mexconnect.com/mex_/feature/daydeadindex.html
http://www.acabtu.com.mx/diademuertos/origen.html

Άντεξε ή άνθρακας ο θησαυρός;

Τί να έγινε στην συναυλία του Phil Collins; Άντεξε ή ήταν οι τελευταίες αναλαμπές μίας τσουκνίδας; Ποιός ξέρει...

Tuesday, November 01, 2005

Κοσμά και Δαμιανού σήμερα!

Γλυκιά σαν μέλι η φωνή του Caetano Veloso στο ¡Ay Amor!, ένα όμορφο τραγούδι αγάπης που το ακούσαμε από τον Βola de Nieve στην ταινία του Almodóvar "Εl flor de mi secreto". Αφιερωμένο σε έναν πολύ ιδιαίτερο για μένα εορτάζοντα!

Η Martirio με τον Chano Domínguez, την Orquestra της RTVE και μουσικούς της Jazz και του Flamenco, έδωσαν μια νέα jazz πνοή στις ισπανικές παραδοσιακές coplas στο Acoplados. Από εκεί και το παρακάτω τραγούδι, που έκανε γνωστό στην Ισπανία ο Miguel de Molina στο πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα και που επίσης τον πρωτακούσαμε στην Ελλάδα σε ταινία του Almodóvar να τραγουδά για την καλοπληρωμένη "La Bien Pagá".

Te Lo Juro Yo (Σου το ορκίζομαι)
Letra de Rafael de León, Música de Manuel López Quiroga

Yo no me di cuenta de que te tenía
hasta el mismo día en que te perdí.
Y vi claramente lo que te quería
cuando ya no había remedio pa" mí.
Llévame por calles de hiel y amargura,
ponme ligaduras y hasta escúpeme;
échame en los ojos un puñao" de arena;
mátame de pena, pero quiéreme.
Mira que te llevo dentro de mi corazón,
por la salucita de la madre mía
te lo juro yo.
Mira que pa mí en el mundo
no hay na más que tú
y que mis sacáis, si digo mentira,
se queden sin luz.
¡Por ti contaría la arena del mar!
¡Por ti yo sería capaz de matar!
Y que si te miento me castigue Dios,
eso con las manos sobre el evangelio
te lo juro yo.
(Για σένα θα μπορούσα να μετρήσω την άμμο της θάλασσας!
Για σένα θα ήμουν ικανή και να σκοτώσω!
Και αν σου λέω ψέμματα ας με τιμωρήσει ο Θεός
Και αυτό σου το ορκίζομαι με το χέρι πάνω στο Ευαγγέλιο.)

Ya no eres el mismo que yo conocía
el que no veía na más que por mí.
Que ahora vas con una distinta ca día
y en cambio yo muero de celos por ti.
Claro que la culpa de que esto pasara
no la tuvo nadie, nadie más que yo.
Yo que me reía de que esto acabara
y luego he llorado porque se acabó.

Monday, October 31, 2005

Το αστείο της ημέρας!

Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης...

Κάτι τέτοιο πήρε το αυτί μου στο ραδιόφωνο. Το πιο σύντομο αστείο της ημέρας. Καλό!

Στην καλύτερη περίπτωση, το παρακάτω σενάριο αύξησης...

Ρωτάει ο Άγγλος τον Γερµανό:

- Πήρατε αύξηση φέτος;
- Πήραµε!
- Και τί τα έκανες;
- Ε, να, αγόρασα ένα σπίτι στις Άλπεις.
- Και τα υπόλοιπα;
- Με τα υπόλοιπα αγόρασα µια Porche 911 Carrera.

Ρωτάει ο Γερµανός τον Γάλλο:

- Πήρατε αύξηση φέτος;
- Πήραµε!
- Και τί τα έκανες;
- Ε, να, αγόρασα για την κόρη µου ένα διαµέρισµα στις Κάννες.
- Και τα υπόλοιπα;
- Με τα υπόλοιπα αγόρασα ένα Audi A6 Avant.

Ρωτάει ο Γάλλος τον Έλληνα:

- Πήρατε αύξηση φέτος;
- Πήραµε!
- Και τί τα έκανες;
- Ε, να, αγόρασα ένα παπάκι 125 cc.
- Και τα υπόλοιπα;
- Τα υπόλοιπα τα τσόνταρε η µάνα µου!!!

ΥΓ. Το "ανέκδοτο" courtesy of Panais! Thanks!

9-19

Τελικά, ο καρκινικός δείκτης 9-19, τί δείχνει; Πάγκρεας και ωοθήκες ή πάγκρεας, στομάχι και έντερο; Κοκορετσάκι δηλαδή;

Sunday, October 30, 2005

90o αριστερά



-Κουμπάρε, τί δείχνει αυτή η φωτογραφία; Δεν την καταλαβαίνω.
-Χμ... δεν ξέρω, είναι πολύ σκοτεινή.
-Κάτσε να συγκρίνουμε με τους γύρω πίνακες, μήπως βγάλουμε άκρη. Από το μοναστήρι είναι;
-Προφανώς. Τί είναι αυτό το φως κάτω δεξιά; Λες να είναι τα κεριά; Μα ναι!
-Το ιερό από το μοναστήρι των καλογραιών των Capuchinas είναι δηλαδή;
-Ναι, κοίτα πιο προσεχτικά την παραδιπλανή φωτογραφία και κάνε την σύγκριση, γυρνώντας 90ο αριστερά. Έχουν κρεμάσει τον πίνακα ανάποδα!

-Κύριε! Έρχεστε λίγο;
-Παρακαλώ, σε τί μπορώ να σας βοηθήσω;
-Εμείς μπορούμε μάλλον να σας βοηθήσουμε. Έχετε κρεμάσει ανάποδα την συγκεκριμένη φωτογραφία, κοιτάξτε τα κεριά που έχουν ξαπλώσει στο πάτωμα. Συγκρίνετε με το ιερό, απλά εδώ είναι σκοτεινά.
-Δεν τους κρέμασα εγώ τους πίνακες.
-Δεν έχει σημασία, δεν σας κάνουμε παρατήρηση. Απλά σας ενημερώνουμε, για να το διορθώσετε πριν λήξει η έκθεση.

Ηθικό δίδαγμα: η επίμονη περιέργεια της μιας και η οξυδερκής παρατηρικότητα του άλλου, εντόπισαν ένα πίνακα κρεμασμένο ανάποδα στην πολύ ενδιαφέρουσα και ικανοποιητικά οργανωμένη έκθεση του Luis Barragán.

Και το πιο ελπιδοφόρο; Σάββατο πρωί, η νέα πτέρυγα του μουσείου Μπενάκη γεμάτη από κόσμο, το ίδιο και το καφέ του. Έστω και με 90ο απόκλιση στο ιερό του Convento de las Capuchinas Sacramentarias στο Tlalpan - που ήταν και λάθος γραμμένος ο τίτλος, γιατί ήταν μοναστήρι γυναικών και όχι ανδρών. Αλλά οκ, ας μην γίνομαι πολύ quejica και ας μην γκρινιάζω επειδή υπήρχε ένας λάθος τίτλος σε ένα αρχιτεκτονικό έργο και ένας ανάποδα κρεμασμένος πίνακας, δεν παύει να είναι μια αξιόλογη προσπάθεια και παρουσίαση του έργου αυτού του σπουδαίου Μεξικανού αρχιτέκτονα.

Saturday, October 29, 2005

Chile-Venezuela 0-1

Τελευταίο μέρος του αφιερώματος στον Λατινοαμερικάνικο Κινηματογράφο.
Συνοδευόμενο από μια απορία: πώς είναι δυνατόν ένα αφιέρωμα σε 20+ χώρες να κρατά μόνο 1 εβδομάδα; Ακόμα και οι πιο "πορωμένοι" από εμάς, πόσες ταινίες προλαβαίνουμε και αντέχουμε να δούμε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Και μάλιστα τέτοιου είδους, που όπως και να το κάνουμε, δεν είναι οι εύπεπτες αμερικάνικες χαζομαρούλες που κυκλοφορούν κατά κόρον... οι Λατινοαμερικάνικες ταινίες χρειάζονται κάποια αντοχή, δεν μπορεί να τις βλέπει κανείς με το ... κιλό! Καλά αυτού του είδους τα αφιερώματα, αλλά να μη γίνονται μόνο για τους υπαλλήλους των Πρεσβειών, να οργανώνονται έτσι ώστε να μπορεί να τα παρακολουθήσει ένα ευρύτερο μέρος του κοινού.

La Pluma Del Arcángel (Η Πένα Του Αρχάγγελου)



Ταινία βασισμένη σε ένα διήγημα του Arturo Uslar Pietri, ενός από τους μεγαλύτερους και πολυγραφέστερους Βενεζολάνους συγγραφείς του 20ού αιώνα, ο οποίος κριτίκαρε επί 50 χρόνια -έως τα 90 χρόνια περίπου- την κατάσταση στη χώρα του μέσα από τη στήλη του El Pizarrón στην εφημερίδα El Nacional. Ο Pietri είχε πει τη διάσημη φράση "πρέπει να φυτέψουμε το πετρέλαιο", προσπαθώντας να εξηγήσει στους συμπατριώτες του ότι θα έπρεπε να χειριστούν με μεγάλη προσοχή τα κέρδη που προέρχονται από ένα προϊόν που δεν θα υπάρχει αιώνια και να μην το κατασπαταλήσουν, έτσι ώστε να εξασφαλίσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη χρονική διάρκεια στη συμβολή του πετρελαίου για την εξέλιξη της πατρίδας τους.
Η ταινία εκτυλίσσεται γύρω στα 1930, σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό των Άνδεων σε μια άγνωστη χώρα, που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Καμία έννοια δημοκρατικού πολιτεύματος δεν υπάρχει, οι ανώτατοι άρχοντες έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στους κατοίκους, η διαφθορά κυριαρχεί, ο φόβος είναι εμποτισμένος στο πετσί αυτών των ανθρώπων που έχουν σκύψει το κεφάλι και δεν περιμένουν τίποτα πια. Ξαφνικά εμφανίζεται ένας νέος τηλεγραφητής, ο Gabriel, σαν από το πουθενά. Ντυμένος στα άσπρα, εντυπωσιακός, με βλέμμα διαπεραστικό και μυστηριώδες. Η πλοκή στηρίζεται σε αυτόν και τον βοηθό του, τον νεαρό Lazarillo, τον οποίο προσπαθεί να "εκπαιδεύσει", ξεκινώντας τα μαθήματα με μια ερώτηση: "γιατί υπακούς;". Το μάθημα αποσκοπεί στην αμφισβήτηση κάθε είδους παράλογης εξουσίας και για να το πετύχει, αρχίζει και αλλάζει το περιεχόμενο των τηλεγραφημάτων, "βελτιώνοντας" την πραγματικότητα αυτών των ανθρώπων. Οι λέξεις έχουν το νόημα που εμείς θέλουμε να τους δώσουμε, "όλη η δύναμη βρίσκεται στις λέξεις, οι λέξεις μπορούν να φέρουν την αλλαγή", λέει συνέχεια στο βοηθό του και αυτό πράττει, αλλάζοντας πραγματικά την ζωή κάποιων βασανισμένων ανθρώπων, του δάσκαλου που πετάχτηκε σε ένα μπουντρούμι γιατί θέλησε να μάθει στους μαθητές τον Εθνικό Ύμνο, της όμορφης κοπελίτσας που βιάστηκε από τον γιο του προύχοντα και πάει λέγοντας, μακρύς ο κατάλογος αυτών που έπεσαν θύματα της παράλογης διαχείρισης της εξουσίας. Το τέλος της ταινίας δεν έχει τόση σημασία, κάποια στιγμή γίνεται αντιληπτό το "παιχνίδι" του, αυτός εξαφανίζεται "ίσως πέταξε", όπως λέει ο βοηθός, ο οποίος καταλήγει στη φυλακή επί βοήθησε τον τηλεγραφητή. Δεν δείχνει όμως καθόλου λυπημένος ή μετανοιωμένος, αντίθετα, έχει αντρωθεί και συνειδητοποιήσει την αξία των λέξεων, γράφει τώρα αυτήν την ιστορία και καταλήγει ότι δεν θα ξαναϋπακούσει πια σε κανέναν, εκτός από την καρδιά του.
Ο τηλεγραφητής Iván Tamayo , καθώς είναι κυρίως θεατρικός ηθοποιός, δίνει μια ποιητική νότα στην ταινία, σε αντιδιαστολή μάλιστα με τον μουσάτο, μαλλιά, άσχημο διοικητή της αστυνομίας, που είναι και ο πιο άμεσος αντίπαλός του. Υπάρχει μια μαγική πνοή στην ταινία, σε αρκετές στιγμές υπάρχει η αίσθηση ότι κάτι μαγικό μπορεί να συμβεί, ότι ο Gabriel που υπογράφει τα αλλαγμένα τηλεγραφήματα με την λευκή Πέννα από τα φτερά του Αρχάγγελου, θα μπορούσε τελικά ακόμα και να πετάξει. Το εντυπωσιακό στοιχείο της ταινίας είναι ότι ενώ φαίνεται να κυλά ήσυχα και ειρηνικά η ζωή και χωρίς να δίνεται έμφαση στις αγριότητες που γίνονται, ξεχειλίζει ταυτόχρονα η πολιτική και κοινωνική βία που ασκήθηκε από τις πατριαρχικές δικτατορίες που τσάκισαν την Λατινοαμερικάνικη Ήπειρο το πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα. Και ενώ σε αυτό το συμβολικό χωριό ο κόσμος ζει με τον τρόμο των τραγικών οδηγιών που στέλνονται μέσω τηλεγραφημάτων από τον στυγνό δικτάτωρα, έρχεται ένας "Αρχάγγελος" για να καταφέρει να κάνει το θαύμα, να γεμίσει την ατμόσφαιρα με μια τρελλή αίσθηση ευτυχίας, με την αίσθηση ότι το αδύνατο μπορεί να πραγματοποιηθεί και να φωτιστεί ακόμα και το πιο βαθύ σκοτάδι.

Στην ύπαρξη ελπίδας και μαγείας βρίσκεται και η διαφορά της Βενεζολάνικης από την Χιλιανή ταινία.

La Fiebre Del Loco (Ο Πυρετός Του Λόκο*)



Εδώ κυριαρχεί η φτώχεια, η μιζέρια, ο σκληρός αγώνας για επιβίωση, που τελικά οδηγεί στην καταστροφή και στον θάνατο. Δεν υπάρχει διέξοδος σωτηρίας, η ελπίδα πνίγεται στα όμορφα Χιλιανά νερά, μαζί με το loco.
Μεγάλο ατού της ταινίας αυτής η φωτογραφία του Miguel Joan Littin, βοηθά και το πανέμορφο άγριο τοπίο του νησιού Toto (στην ταινία "ξαναβαφτισμένο" Puerto Gala) στον νότο της Χιλής.
Ένα φτωχό ψαροχώρι γεμάτο τσίγκινες παράγκες, όπου λίγες μέρες το χρόνο σφύζει από ζωή, καθώς γίνεται άρση της απαγόρευσης συλλογής του υπό εξαφάνιση loco (συμβολικό όνομα του μαλάκιου, που σημαίνει τρελλός στα ισπανικά) και μαζεύονται εκεί όλων των ειδών οι τυχοδιώκτες, έμποροι, βουτηχτές, πόρνες κλπ. για να μαζέψουν το πολύτιμο φρούτο της θάλασσας και να το πουλήσουν στο εξωτερικό. Είναι το "νέο" χρυσάφι, αυτό το loco που τελικά οδηγεί τους ανθρώπους που θέλουν να πλουτίσουν γρήγορα κι εύκολα χωρίς να υπολογίζουν το κόστος, στην τρέλλα και στην καταστροφή, σαν μια σύγχρονη σειρήνα που πρώτα ξελογιάζει και μετά τσακίζει τα θύματά της. Οι ιστορίες των πρωταγωνιστών κάπου μπλέκονται και αδυνατίζουν, με αποτέλεσμα να χάνεται ελαφρά ο θεατής. Μελαγχολία σε μικρές δόσεις, ταυτόχρονα όμως υπάρχει και κάποια διαύγεια, κάποια αίσθηση του κωμικού της ζωής. Είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία, που μοιάζει όμως κάπως αποσπασματική και αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη τελικά της ελπίδας, με κάνει να την προτιμώ λιγότερο από τις 4 που μπόρεσα να δω στα πλαίσια αυτού του αφιερώματος.

*locο είναι ένα είδος μαλάκιου υπό εξαφάνιση

Tuesday, October 25, 2005

Bar "El Chino"


Buenos Aires, τέλη του 2001. Οικονομική και πολιτική κρίση, ο σώζων εαυτό σωθήτω! Πώς μπορεί να χωρέσει σε ένα τέτοιο "μαύρο" σκηνικό, η ολοκλήρωση ενός αφιερώματος στο Bar El Chino, χωρίς να υπάρχουν τα μέσα, τα χρήματα, ο αγοραστής; Ένα υπαρκτό μέρος, ένα μπαρ στην Pompeya όπου επί 55 χρόνια διατηρούνται αξίες σημαντικές για τους Porteños, όπου τα tangos εξακολουθούν να κλαίνε τον καημό των μεταναστών, όπου η φιλία είναι θρησκεία, όπου μιλά κυρίως η καρδιά. Ο απογοητευμένος από τη ζωή Jorge, εκεί γύρω στα 50 του, αποφασίζει να ολοκληρώσει το ντοκυμαντέρ ύστερα από την παρότρυνση και με την βοήθεια μιας όμορφης πιτσιρίκας δημοσιογράφου. Το τέλος της ταινίας δεν έχει τόση σημασία, η πλοκή είναι ουσιαστικά η πρόφαση.

Πρόκεται για μία ταινία-αφιέρωμα στον El Chino, που πέθανε τον Αύγουστο του 2001 αφού δεν άντεξε τον χαμό του παιδιού του. Οι φίλοι του με αγώνα προσπαθούν να κρατήσουν αυτό που δημιούργησε, ένα μοναδικό μπαρ, που ίσως σε κάποιους από εμάς να θυμίζει λίγο την Απανεμιά μιας άλλης εποχής και τον Γιώργο Ζωγράφο όταν η vodka με πορτοκαλάδα δεν τον είχε ακόμα ζαλίσει ανεπανόρθωτα. Θυμίζει και λίγο την ταβέρνα του Καλουπάκη, έξω από το Λαύριο, όταν μαζευόταν εκεί και τραγουδούσε η χορωδία του Λαυρίου. Το λατιναμερικάνικο χρώμα κρατά την ταινία στην σύγχρονη πραγματικότητα, παρόλο που ταξιδεύει συχνά τον θεατή στην χώρα των tangos, όταν οι άνθρωποι είχαν ακόμα κάποια σημασία, tic aca (εδώ) tac alla (εκεί)...


ΥΓ. Πού έχουμε ξαναδεί τον γιο του Jorge; Σε κάποια ταινία πρόσφατα, αλλά σε ποιά;