Επέζησαν άπαντες!

Το δείπνο στον ΒΒ* ήταν μάλλον αρκετά επιτυχημένο σε όλα τα επίπεδα. Το ότι όλοι επέζησαν και επικοινώνησαν το επόμενο πρωινό για να ευχαριστήσουν, σημαίνει ότι δεν δηλητηριάστηκαν. Που σημαίνει ότι έγινε η αρχή και ως γνωστόν, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός! Αν οι καλεσμένοι βαρυστομάχιασαν, πάντως δεν είπαν τίποτα, ήταν ευγενικοί μαζί μας!

Ατμόσφαιρα ιδιαίτερη φιλική (μετά το αρχικό «μάγκωμα» που ξεπεράστηκε με τη βοήθεια του συμπαθέστατου κόκκινου κρασιού Carmenere από την Hacienda Arancano στην Χιλή, των J. και F.Lurton) και του νέου λευκού Σαμαρόπετρα του Κυρ-Γιάννη (Μπουτάρη) από τους αμπελώνες του Αμυνταίου. Αστεία και πειράγματα, φαγητό μέχρι τελικής πτώσεως τόσο που να μείνουν παραμελημένα τα γλυκά και η φρουτοσαλάτα. Οι ελιές γεμιστές με αμύγδαλα προς τιμήν του Ισπανού δεν σερβιρίστηκαν, γιατί ο ΜΒ (Medium Boss) εξ Αμερικής άργησε να έρθει, καθώς του είπαν ότι στην Ελλάδα πρέπει να πηγαίνεις με μισής έως μία ώρας καθυστέρηση από την αρχική ώρα που σε καλούν, έτσι είθισται! Η γυναίκα του μάλιστα μου εξηγούσε ότι ήρθαν «διαβασμένοι» και άνετοι και ότι δεν αγχώθηκαν καθόλου για την ώρα, αφού τους είπαν ότι στην Ελλάδα η έννοια του χρόνου είναι τελείως προσωπική! Και να σκεφτεί κανείς ότι η πρόσκληση έγινε για τις 8:30 ειδικά για εκείνους που έχουν συνηθίσει να τρώνε πολύ νωρίς, χαχαχα!!!!!!! Τα τυριά ξεχάστηκαν στο ψυγείο, απείλησα να τους τα τυλίξω σε αλουμινόχαρτο να τα πάρουν σπίτι, συμφωνήσαμε να τα βάλω στην κατάψυξη για να τα τιμήσουμε την επόμενη φορά που θα ξαναβρεθούμε. Η βραδιά έληξε κατά τις 3 παρά(!) και όχι, δεν συνοδεύτηκε από πιάνο και τραγούδι, αφού μετά από πολύ σκέψη αποφάσισα να κρατήσω τα βασανιστήρια σαν μυστικό όπλο για το μέλλον!

«Υγρά λάφυρα» ένα τσίλικο Maltάκι (αρχίζουν και πάλι οι επισκέψεις στην Σκωτία για το PHD του μισού πορτοκαλιού μου και οι συνεργάτες του προφανώς θέλησαν να τον βάλουν έγκαιρα στο κλίμα), ούζο Πλωμαρίου Γιαννατσή, άρτι αφιχθέν από το ταξιδάκι των Αμερικανών στην Λέσβο και 3 μπουκάλια με θεϊκό νέκταρ Mouton Cadet Rouge από το Bordeaux, φτιαγμένο το 1930 από τον θρυλικό Baron Philippe de Rothschild, που συνόδευσε το lunch και το dinner της επόμενης μέρας και βοήθησε να καταπολεμηθεί ο πονοκέφαλος από το συνδυασμό mojito, κόκκινου κρασιού και αρκετών –μικρών ποτηριών- λιαστού κρασιού Muscatel Oro του Torres (το φετίχ της Juanita, αδιαπραγμάτευτη αξία σε αυτή τη φάση τουλάχιστον).

Πρώτα πιάτα

Γαρίδες με προσούτο. Προμηθεύτηκα γαρίδες νούμερο 0, μια μικρή δυσάρεστη έκπληξη η τιμή τους, αλλά αξίζει τον κόπο, είναι πραγματικά εξαιρετικές. Τις έβρασα σε νερό με σαφράν και λίγη ρίγανη, τις καθάρισα ζεστές με γάντια για να μην χαλάσει το μανικιούρ αφήνοντας μόνο την ουρά και πριν έρθουν οι καλεσμένοι τις έντυσε ο Δ. –για να μην συναχωθούν- με φέτες από προσούτο. Τελευταία στιγμή πριν αρχίσουμε το φαγητό, τις έβαλα για ηλιοθεραπεία στο γκριλ για 5 λεπτά, στους 200ο.

Ψητά λαχανικά. Πολύς κόπος και χρόνος γι αυτό το πιάτο, το οποίο όμως είναι από τα αγαπημένα μου και από ό,τι φάνηκε είναι γεύση που αρέσει σε όλους. Τιμήθηκε ιδιαίτερα και χάρηκα, γιατί έτσι δεν πήγαν χαμένες οι 3 ώρες καθαρίσματος, κοψίματος και ψησίματος και ο κάλος στον δείκτη του δεξιού χεριού! Κολοκύθια, μελιτζάνες, πιπεριές πράσινες, μανιτάρια, κρεμμύδια και κυδώνια (περνάω ξεκάθαρα την κυδωνοφάση στην μαγειρική από τότε που μου έδωσαν τα «φώτα» τους οι φίλοι στο Hungry), ψημένα σε αντικολλητικό χαρτί στο φούρνο και σερβιρισμένα με ελαιόλαδο, balsamico, ελάχιστο ξύδι από Sherry Jerez (πολύ «στούκας» αυτό το ξύδι τελικά, μου θυμίζει αυτό που έφτιαχνε ο μπαμπάς μου από ξυνισμένο κρασί παραγωγής του), ρίγανη και σκόρδο.

Σαλάτα. Σπανάκι, αντίβς, κινέζικο λάχανο, ρόκα, φρέσκο κρεμμυδάκι, ντοματίνια, φιστίκια Αιγίνης, μπόλικη παρμεζάνα, περιχυμένα με μέλι που έλειωσα στο balsamico για μισό λεπτό στη φωτιά, ελαιόλαδο, 1 κ.γλ. καυτερή dijon, κόκοι μουστάρδας άσπροι και μαύροι, λίγο τριμμένο κόλιανδρο και αλάτι.

Κύρια πιάτα

Χοιρινό ψαρονέφρι με δαμάσκηνα και μήλα. Αγαπημένο μου φαγητό γιατί γίνεται εύκολα και συνήθως τρώγεται ευχάριστα. Αυτήν την φορά δεν γέμισα το ψαρονέφρι με τα δαμάσκηνα γιατί δεν ήξερα αν θα αρέσει σε όλους, προτίμησα να τα προσθέσω στο κρέας προς το τέλος, μαζί με τα ξινόμηλα. Μούλιασα τα δαμάσκηνα σε λευκό κρασί και χυμό πορτοκαλιού. Σώταρα το ψαρονέφρι κομμένο σε φέτες σε βούτυρο και λάδι. Έσβησα με κονιάκ, πρόσθεσα πορτοκαλάδα μπόλικη, λεμονοχυμό, λίγο κρασί Σάμου γλυκό, λευκό κρασί, πάπρικα, μοσχοκάρυδο, μπαχάρι, γαρύφαλλα, τζίντζερ, αλάτι, πιπέρι και στο τέλος κομμένα σε φέτες πράσινα μήλα και τα δαμάσκηνα. Σέρβιρα χώρια το ψαρονέφρι και σε άλλο σκεύος τα δαμάσκηνα με τα μήλα ενώ σε σαλτσιέρα τη σάλτσα που έδεσα λειώνοντας μέσα μερικά δαμάσκηνα και λίγα μήλα, έτσι ώστε να γίνει πιο πηχτή. Ήθελα να σερβίρω με yorkshire puddings, αλλά βαρέθηκα να τα φτιάξω τελικά, είχαμε βρει και νόστιμα λευκά και μαύρα στρογγυλά ψωμάκια, οπότε είχα καλή δικαιολογία. Σε αυτό το φαγητό λατρεύω τα κάστανα, αλλά δε θέλησα να τους βαρύνω με υδατάνθρακες και τα παρέλειψα.

Κοτόπουλο με πιπεριές και φέτα. Μία από τους συνδαιτημόνες (η εξ Αμερικής) δεν τρώει κόκκινο κρέας, παρά μόνο κοτόπουλο. Το κουνέλι επίσης δεν το μπορεί, οπότε δεν υπήρχε περιθώριο για το κουνέλι με σοκολάτα που σκόπευα να φτιάξω! Έτσι, εναλλακτική λύση στάθηκε ένα απλό φιλέτο στήθους κοτόπουλου σε μικρές μπουκιές, σωταρισμένο σε λάδι αρκετή ώρα. Στη συνέχεια μπόλικα χονδροκομμένα κρεμμύδια, σβήσιμο με λευκό κρασί και soya sauce και τέλος χονδροκομμένες πράσινες πιπεριές. Αλάτι, πιπέρι, πάπρικα αρκετή, λίγο ελάχιστο τζίντζερ, κόλιανδρος και ρίγανη. Και chillies, έγινε ελαφρά καυτερό. Πριν το σερβίρω έριξα από πάνω φέτα κομμένη σε μικρές μπουκίτσες. Άλλο πράγμα η προσθήκη της πιπεριάς στο φαγητό, πάντα με ενθουσιάζει. Και η φέτα έδεσε κάπως τη σάλτσα και το έκανε πιο πικάντικο.

Πατάτες. Μικρές πατάτες που έβρασα πρώτα με τη φλούδα και αφού τις καθάρισα, τις έψησα για 1 ώρα στους 220ο με κόκκινο κρασί, ελαιόλαδο και πολλά κρεμμύδια κομμένα σε ροδέλες. Μπόλικη πάπρικα, ρίγανη και λεμόνι στο τέλος. (Τις πατάτες τις αγόρασα από την γαλλική αλυσίδα και ευτυχώς που πήρα δύο διχτάκια, γιατί στο ένα ήταν το 80% πράσινες και βέβαια τις πέταξα, γιατί better safe than sorry!)

Επιδόρπια

Σοκολατένιο καίηκ που κλαίει. Η αδιαφιλονίκητη και πάντα επιτυχημένη συνταγή του καίηκ της κουμπάρας, φτιαγμένο από τα χεράκια της, σε εξαιρετική φόρμα και εκείνη και το γλυκό! Με συνοδεία παγωτού καϊμάκι από το Συντριβάνι, το ζαχαροπλαστείο που έφτιαξαν πριν 20 χρόνια –στο περίπου- οι παλιοί τεχνίτες και ο ανηψιός του Κανάκη, στην Νέα Φιλαδέλφεια. Το καλύτερο παγωτό της Αθήνας, τουλάχιστον το πιο αγνό σε σχέση με τα υπόλοιπα.

Κυδώνια με μανούρι και καρύδια του Katsani. Η συνταγή υπάρχει ήδη στο Hungry, πολύ ελαφρύ και ενδιαφέρον γλυκό, μία «σύγχρονη» εκδοχή του κυδωνιού με μανούρι και καρύδια.

Φρουτοσαλάτα. Με 7-8 διαφορετικά είδη φρούτων (μπανάνες, ακτινίδια, 2 ειδών μήλα, πορτοκάλια, μανταρίνια, αχλάδια, ρόδια αρκετά που έδωσαν όμορφο χρώμα), μία κονσέρβα με εξωτικά φρούτα, muscatel και το σιρόπι από τα κυδώνια. Δυόσμο, αμύγδαλα και λίγο τζίντζερ. Δεν την άγγιξαν, αλλά της δώσαμε και κατάλαβε την επομένη και μόνοι μας και μαζί με τους φίλους που ήρθαν για συμπαράσταση, έτσι ώστε να μην τρώμε για 1 εβδομάδα ό,τι περίσσεψε!

* Είπαμε! Όχι και Big Brother… απλά Big Boss του Δ.