Sunday, August 24, 2008

Η ζωή είναι όμορφη, θα το δεις

La vida es bella, ya verás...



... από την Liliana Herrero, Palabras para Julia, των Paco Ibáñez και Agustín Goytisolo.

Tú no puedes volver atrás
porque la vida ya te empuja
como un aullido interminable.

Hija mía es mejor vivir
con la alegría de los hombres
que llorar ante el muro ciego.

Te sentirás acorralada
te sentirás perdida o sola
tal vez querás no haber nacido.

Yo sé muy bien que te dirán
que la vida no tiene objeto
que es un asunto desgraciado.

Entonces siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti como ahora pienso.

La vida es bella, ya verás
como a pesar de los pesares
tendrás amigos, tendrás amor.

Un hombre solo, una mujer
así tomados, de uno en uno
son como polvo, no son nada.

Pero yo cuando te hablo a ti
cuando te escribo estas palabras
pienso también en otra gente.

Tu destino está en los demás
tu futuro es tu propia vida
tu dignidad es la de todos.

Otros esperan que resistas
que les ayude tu alegría
tu canción entre sus canciones.

Entonces siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti como ahora pienso.

Nunca te entregues ni te apartes
junto al camino, nunca digas
no puedo más y aquí me quedo.

La vida es bella, tú verás
como a pesar de los pesares
tendrás amor, tendrás amigos.

Por lo demás no hay elección
y este mundo tal como es
será todo tu patrimonio.

Perdóname no sé decirte
nada más pero tú comprende
que yo aún estoy en el camino.

Y siempre siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti como ahora pienso.

Wednesday, August 13, 2008

Πιπεριές γεμιστές a lo pobre

Μια φορά και έναν καιρό, οι σταφίδες, τα κουκουνάρια, η κάππαρη, οι αντζούγιες, το τυρί και άλλα καλούδια ήταν προφανώς υλικά που μάζευαν οι φτωχοί από την φύση και έτσι ...
Μπα!
Όπως και να την ερμηνεύσω αυτήν την συνταγή, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι Ισπανοί την αποκαλούν "φτωχική". Ίσως ταιριάζει η δική μας έκφραση "ορφανή" επειδή δεν έχει κρέας, αλλά και πάλι, από υλικά, ουκ ολίγα.
Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη αν θα ξαναβάλω αντζούγιες την επόμενη φορά, δίνουν έναν πικάντικο τόνο που καλύπτει την γλυκιά επίγευση που προτιμώ στα γεμιστά με ξηροκάρπια.
Υλικά
4 κίτρινες πιπεριές
4 φέτες ψωμί (χωριάτικο αν είναι δυνατόν)
γάλα
4 αντζούγιες (του λαδιού)
150-200 γρ. τυρί (έμμενταλ, μπρι, γραβιέρα, λίγο ροκφόρ, συνδυασμός, αναλόγως τα γούστα)
σταφίδες ξανθές
κουκουνάρια (όσο περισσότερα, τόσο καλύτερα λέω εγώ!)
κάππαρη
βασιλικός
μαϊντανός
ελαιόλαδο
πιπέρι
θρούμπι
Εκτέλεση
Βάζουμε το ψωμί στο γάλα να μουλιάσει.
Κόβουμε τις πιπεριές στην μέση.
Δοκίμασα να γεμίσω και 2 ντομάτες, αλλά καμία σχέση το τελικό αποτέλεσμα με τις πιπεριές, που σαφώς υπερέχουν!
Ψιλοκόβουμε την κάππαρη και τις αντζούγιες και ανακατεύουμε με τα τριμμένα τυριά, τους ξηρούς καρπούς, τον βασιλικό και τον μαϊντανό, καθώς και το στραγγισμένο ψωμί.
Γεμίζουμε τις πιπεριές, ρίχνουμε λίγο λάδι από πάνω και ψήνουμε στους 180οC για 45', αναλόγως τον φούρνο.
Αν θέλουμε να υπάρχει ξεροψημένη κρούστα, πασπαλίζουμε με τριμμένη παρμεζάνα ανακατεμένη με ελάχιστη φρυγανιά και γκρατινάρουμε στο γκριλ για 3-4' πριν σβήσουμε τον φούρνο.
ΥΓ. Όσο προσπαθούσα να κλείσω στον φακό την ομορφιά της δύσης στο Templo de Debod στην Μαδρίτη, ο Δ έτρωγε μια μεγάλη τούμπα ύστερα από ακροβατικά στο παραπέτο (προτίμησε τελικά τα πετραδάκια στο έδαφος αντί για το νερό στην περιβάλλουσα του μνημείου λίμνη) και τον περιέθαλπταν οι περαστικοί και οι τουρίστες, χωρίς εγώ να έχω πάρει είδηση, αφού προσπαθούσα με επιμονή να βρω την σωστή γωνία. Ακόμα έχω τύψεις γι αυτήν την φωτογραφία, αν και νομίζω ότι τουλάχιστον την πέτυχα!

Friday, August 08, 2008

Duende;

Όταν ένα bolero τραγουδιέται σαν μια bulería, ¡eso es, olé!

Carmen De La Jara - Somos

Μέχρι τώρα, η ερμηνεία της Chavela Vargas στο συγκεκριμένο τραγούδι, μου έφερνε δάκρυα στα μάτια. Ο Antonio Machín με έκανε να ταξιδεύω σε χρόνους και μέρη που δεν έζησα.

Αυτό το ... περιβόητο duende όμως, μόνο μέσα από μια bulería της Γαδιτάνας Carmen de la Jara μπόρεσε να αυξήσει τους παλμούς μου. Γιατί αυτό τελικά είναι η ψυχή των τσιγγάνων που βγαίνει στα τραγούδια τους, ακόμα και αν τραγουδήσουν την Παπαλάμπραινα. Αυτό το καρδιοχτύπημα, η απειροελάχιστη στιγμή μιας πλήρους αστάθειας, ένα βήμα προς τα πάνω και προς τα κάτω ταυτόχρονα, στον ουρανό και στα τάρταρα, η απόλυτη ελευθερία και η πιο σκοτεινή φυλακή, η ευτυχία και η δυστυχία αγκαλιασμένες σε κλάσματα του δευτερολέπτου, να τελικά τί είναι το duende που νοιώθουν στο άκουσμα μιας bulería οι payos* που οι αισθήσεις τους έχουν ευαισθητοποιηθεί στα καλέσματα της μουσικής των τσιγγάνων.

*payo: στην γλώσσα των τσιγγάνων της Ισπανίας, αυτός που δεν ανήκει στην φυλή τους

Tuesday, August 05, 2008

Γιατί η νύχτα είναι τόσο μεγάλη;

Ο Atahuapla Yupanqui ψάχνει την αλήθεια στην κιθάρα του, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, μέσα από ένα τραγούδι με στίχους διαπεραστικούς.

Οι άνθρωποι είναι θεοί πεθαμένοι
από έναν καιρό πια γκρεμισμένο,
ούτε τα όνειρά τους δεν σώθηκαν
μόνο η σκιά τους έχει απομείνει.

Και περνώ τα ξημερώματα
ψάχνοντας μία αχτίδα από φως.
Γιατί η νύχτα είναι τόσο μεγάλη;
Κιθάρα, πες το μου εσύ.





Si yo le pregunto al mundo,
el mundo me ha de engañar,
cada cual cree que no cambia,
y que cambian los demás.

Y paso las madrugadas,
buscando un rayo de luz.
¿Porqué la noche es tan larga?
Guitarra, dímelo tú.

Los hombres son dioses muertos,
de un tiempo ya derrumbao,
ni sus sueños se salvaron,
sólo su sombra ha quedao.

Y paso las madrugadas,
buscando un rayo de luz.
¿Porqué la noche es tan larga?
Guitarra, dímelo tú.

Se vuelve cruda mentira
lo que ayer fue tierna verdad,
y hasta la tierra fecunda,
se convierte en arenal.

Y yo le pregunto al mundo,
y el mundo me ha de engañar,
cada cual cree que no cambia
y que cambian los demás.

Y paso las madrugadas,
buscando un rayo de luz.
¿Porqué la noche es tan larga?
Guitarra, dímelo tú.

¿Porqué la noche es tan larga?
Guitarra, dímelo tú.





Atahualpa Yupanqui: un narrador de historias

Monday, August 04, 2008

Γενικό Νοσοκομείο Πατησίων - Χωρίς Μεταφορέα η Πτέρυγα Αιμοδοσίας

Ο Πρόεδρος και ο Διοικητικός Διευθυντής του Γενικού Νοσοκομείου Πατησίων (πρώην Παπάδες) επί της οδού Χαλκίδος, από την 1η Αυγούστου έχουν αφήσει την Αιμοδοσία και το Νοσοκομείο χωρίς τις υπηρεσίες της ειδικής μεταφορικής εταιρείας βιολογικού υλικού που είναι απαραίτητη για να μπορεί να φέρνει ό,τι χρειάζεται (αίμα, πλάσμα, αιμοπετάλεια κλπ), για τους ασθενείς του Νοσοκομείου.

Το Νοσοκομείο μέχρι τώρα συνεργαζόταν με την εταιρεία Biotrans, της οποίας όμως η σύμβαση ή δεν ανανεώθηκε ή χρωστά τέτοιο ποσό το Γενικό Νοσοκομείο Πατησίων και έχει την εταιρεία απλήρωτη τόσο καιρό (από το 2006 πιθανότατα), που από την 1η Αυγούστου απλά κανείς δεν υπάρχει για να φέρει στο Νοσοκομείο τα απαιτούμενα προϊόντα αίματος, ώστε να σωθούν οι ζωές των ασθενών.

Ο κλητήρας που κάνει κάποιες διαδρομές έχει πάρει αναρρωτική άδεια και έτσι οι συγγενείς συγκεκριμένου ασθενούς είναι αναγκασμένοι από την Παρασκευή 1η Αυγούστου και κατά τη διάρκεια ολόκληρου του 24ωρου να τρέχουν σε άλλα Νοσοκομεία ανά την Αττική για να φέρνουν αιμοπετάλεια για τον συγγενή τους που αργοπεθαίνει από συνεχείς αιμορραγίες.

Το να μεταφέρουν απλοί πολίτες αυτά τα προϊόντα είναι παράνομο και βέβαια είναι και παράλογο. Αντί να βρίσκονται δίπλα στον άνθρωπό τους που σβήνει, πρέπει να κάνουν αγώνα δρόμου όλη τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας, γιατί οι διοικητικοί υπεύθυνοι του Νοσοκομείου επειδή δεν συμφώνησαν με τις προτάσεις των γιατρών σχετικά με τις ανάγκες της πτέρυγας, απλά επέλεξαν να αφήσουν την Αιμοδοσία χωρίς μεταφορέα.

Στην παρούσα φάση, οι συγγενείς του ασθενούς αισθάνονται όμηροι και δεν αποκαλύπτουν τα στοιχεία του ασθενούς. Επιφυλάσσονται να κινηθούν νομικά και να απαιτήσουν τα νόμιμα δικαιώματά τους.

Τονίζουν ότι οι γιατροί και το προσωπικό της Αιμοδοσίας, καθώς και όλοι οι γιατροί της Παθολογικής και Χειρουργικής πτέρυγας του Γενικού Νοσοκομείου Πατησίων (στο οποίο νοσηλεύεται 1 ως 2 φορές τον μήνα ο συγγενής τους τα τελευταία 2 χρόνια) είναι εξαιρετικοί και ως επιστήμονες και ως άνθρωποι, οι οποίοι θυσιάζουν τις άδειες και τις μή εργάσιμες μέρες τους, για να μπορούν να εξυπηρετήσουν και να βοηθήσουν όσο μπορούν τους νοσηλευόμενους. Χωρίς κανένα οικονομικό αντίκρυσμα, από την οικογένεια τουλάχιστον του συγκεκριμένου ασθενούς, τα 2 χρόνια που νοσηλεύεται στο Γενικό Νοσοκομείο Πατησίων.

Όταν όμως η Διοίκηση δείχνει τέτοια ανικανότητα, εγκληματική αδιαφορία και αναλγησία, πώς να μπορέσει να λειτουργήσει το σύστημα στο σύνολό του, όσο και να προσπαθούν οι γιατροί και οι νοσηλευτές;

Το ψάρι πάντα βρωμάει από το κεφάλι. Και χρειάζεται κόψιμο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι ευθύνες βαρύνουν την ανώτατη Διοίκηση του Γενικού Νοσοκομείου Πατησίων, που αν και γνωρίζει από καιρό ότι θα δημιουργηθεί χάος, σε κόντρα με τους γιατρούς προφανώς, απλά νίπτει τας χείρας και αφήνει τους ασθενείς ακάλυπτους και υποχρεώνει τους συγγενείς μέσα στην αγωνία, την κούραση και τον πόνο τους, να λειτουργούν σαν courriers επί 24ώρου βάσης.

Σε περίπτωση που κάποιος ασθενής δεν έχει συγγενείς που να μπορούν να κάνουν αυτήν τη δουλειά, ούτε από πλευράς ηλικίας και αντοχών, ούτε από πλευράς μέσου μεταφοράς ή οικονομικής άνεσης, τί γίνεται; Πεθαίνει ο συγγενής από αιμορραγία, γιατί δεν υπάρχει κάποιος ειδικός να μεταφέρει τα αιμοπετάλεια, στην Αθήνα του 2008, ελάχιστα χιλιόμετρα από την Ομόνοια; Σε αυτήν την Ελλάδα ζούμε; Σε αυτήν την Ελλάδα πληρώνουμε ανελλιπώς φόρους; Ποιός φέρει την ευθύνη; Ποιός θα δώσει απάντηση; Ποιός θα δώσει λύση;

Saturday, August 02, 2008

"Ξεχαρμάνιασμα" στο νέο "Χαρμάνι" των Άνω Πετραλώνων

Παρασκευή, Πρωταγουστιά γύρω στις 10.30 το βράδυ και όλα τα πεζοδρόμια κατά μήκους των οδών Κυδαντιδών και Τρώων στα Άνω Πετράλωνα έχουν καλυφθεί από τραπεζάκια γεμάτα με κόσμο όλων των ηλικιών που τσιμπολογά, πίνει μια μπύρα ή ένα ποτήρι κρασί και προσπαθεί να πάρει μια ανάσα μετά από μια ακόμα δύσκολη καυτή μέρα στην τσιμεντένια πρωτεύουσα.
Η γειτονιά αυτή, με κάποια παλιά διόρωφα σπιτάκια με σκουπισμένες αυλές, σπασμένα πλακάκια και φρεσκοποτισμένα κηπάκια να κινδυνεύουν να καταποντιστούν από τις διπλανές πολυκατοικίες, είναι θαρρώ μία από τις τελευταίες που αντιστέκονται στην πόλη μας.
Από τις αγαπημένες μου το καλοκαίρι, ίσως γιατί έτσι νοιώθω πιο κοντά στην σχεδόν αποδεκατισμένη μητρική οικογένεια, που έζησε εκεί για περισσότερα από πενήντα χρόνια, κάπου τον προηγούμενο αιώνα. Το σπίτι του παππού βέβαια δεν υπάρχει πια, μόνο οι περιγραφές στις αναμνήσεις μου, μιας μεγάλης αυλής με δένδρα, με πολλές γάτες και με ασπρόμαυρες πλάκες, που άντεξε γεννητούρια, θανάτους, πολέμους, χαρές, λύπες, γάμους... ό,τι αποτελούσε την καθημερινότητα μιας μεσοαστικής οικογένειας της εποχής, που τα παιδιά της είχαν την τύχη να περνούν κάθε πρωί μέσα από την Ακρόπολη για να πάνε σχολείο στο Πρώτο της Πλάκας.Στην γωνία ο Οικονόμου, το μαγέρεικο με το καλύτερο κοκκινιστό με κολοκυθάκια που έχω δοκιμάσει την τελευταία δεκαπενταετία, διαγώνια στο περίπου ο Lucien με τα πεντανόστιμα μενού του στριμωγμένα στο παλιό σουβλατζίδικο που άνοιξε όταν κουράστηκε να δουλεύει στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές στην Γαλλία και μετακόμισε στην χώρα μας για να αλλάξει ζωή, λίγο πιο κάτω το Θεραπευτήριο, τα μαγαζιά που προτιμώ να επισκέπτομαι σε αυτήν την περιοχή.
Φέτος το Θεραπευτήριο ανακαινίζεται και θα επαναλειτουργήσει τον Σεπτέμβριο, απέκτησε όμως απέναντι ένα αδερφάκι (ή ξαδερφάκι, δεν είμαι απόλυτα σίγουρη για το βαθμό συγγένειας), το Χαρμάνι. Πιο μοντέρνο στυλ, και στο μενού και στην διακόσμηση, πάντα η ίδια καλή εξυπηρέτηση (το αφεντικό παρακολουθεί σαν το γεράκι, καθισμένος τάχα ανέμελα σε τραπεζάκι έξω από την πολυκατοικία που νομίζω ότι του ανήκει μεγάλο κομμάτι της, έτοιμος να λειτουργήσει σαν από μηχανής θεός όταν και αν χρειαστεί) και -τί ευχάριστη έκπληξη- εξαιρετικές τιμές.
Μία μικρή ποικιλία θαλασσινών, που δύο ευτραφείς ενήλικες δεν καταφέραμε να "τσακίσουμε" μέχρι τελευταίας καραβιδοουράς, μία ευπρεπής σαλάτα με μπόλικο κατσικίσιο τυρί, κρασί του μαγαζιού σε άριστη κατάσταση και ένα αναψυκτικό, γύρω στα 28 ευρώ!Το Χαρμάνι στην πρώτη ματιά μπορεί να δημιουργήσει ελαφρά αρνητικούς συνειρμούς για όποιους έχουν συνηθίσει το στυλ της "παλιάς γειτονιάς" των Πετραλώνων, γιατί θυμίζει την γκρίζα πλευρά αντίστοιχων χώρων στου Ψυρρή και -τώρα πλέον- στο Γκάζι, όπου ένα ζευγάρι πρέπει να πληρώσει πάνω από 60 ευρώ για να φάει σε μεγάλα μισοάδεια λευκά πιάτα κάτι μετριότατο, αμφιβόλου ποιότητας και σίγουρα συνηθισμένο στην εκτέλεση, στα πλαίσια της σύγχρονης νεοπλουτίστικης αρχοντοχωριάτικης βλακείας που μας έχει χτυπήσει την τελευταία δεκαπενταετία ομαδικώς στην Αθήνα και που έχει πλέον εξαπλωθεί και σε πολλά νησιά.
Και όμως, λάθος εντύπωση! Το αντίθετο! Οι ιδιοκτήτες και το προσωπικό έχουν καταφέρει να συνδυάσουν μοντέρνους τόνους και στο φαίνεσθαι (διακόσμηση) και στο γίγνεσθαι (γεύση) τους, διατηρώντας την νοστιμιά και την ποιότητα του Θεραπευτηρίου, με τιμές που δεν μας στέλνουν μετά για ένα γρήγορο καρδιογράφημα, πάντα -τονίζω και πάλι- με πολύ φιλική και γρήγορη εξυπηρέτηση. Τί άλλο να ζητήσει κανείς για να περάσει ένα ήσυχο βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς να νοιώσει πολλαπλώς κορόϊδο;
Θα ξαναπάμε σύντομα, ελπίζοντας πως και η δεύτερη εντύπωση θα είναι τόσο θετική όσο η πρώτη, παρότι ομολογώ ότι αρχικά το σκεφτήκαμε να κάτσουμε εκεί, μιας και ο αρχικός προορισμός ήταν το "αδερφάκι-γειτονάκι" που ανακαινίζεται. Ευτυχώς, επικράτησε η γυναικεία επιμονή επί της ανδρικής αρνητικότητας και έτσι προτείνω να κάνετε και εσείς μια βόλτα από το Χαρμάνι, να πάρετε την ποικιλία θαλασσινών ή ό,τι άλλο τραβά η όρεξή σας και να μου πείτε τη γνώμη σας.