Bar "El Chino"

Buenos Aires, τέλη του 2001. Οικονομική και πολιτική κρίση, ο σώζων εαυτό σωθήτω! Πώς μπορεί να χωρέσει σε ένα τέτοιο "μαύρο" σκηνικό, η ολοκλήρωση ενός αφιερώματος στο Bar El Chino, χωρίς να υπάρχουν τα μέσα, τα χρήματα, ο αγοραστής; Ένα υπαρκτό μέρος, ένα μπαρ στην Pompeya όπου επί 55 χρόνια διατηρούνται αξίες σημαντικές για τους Porteños, όπου τα tangos εξακολουθούν να κλαίνε τον καημό των μεταναστών, όπου η φιλία είναι θρησκεία, όπου μιλά κυρίως η καρδιά. Ο απογοητευμένος από τη ζωή Jorge, εκεί γύρω στα 50 του, αποφασίζει να ολοκληρώσει το ντοκυμαντέρ ύστερα από την παρότρυνση και με την βοήθεια μιας όμορφης πιτσιρίκας δημοσιογράφου. Το τέλος της ταινίας δεν έχει τόση σημασία, η πλοκή είναι ουσιαστικά η πρόφαση.

Πρόκεται για μία ταινία-αφιέρωμα στον El Chino, που πέθανε τον Αύγουστο του 2001 αφού δεν άντεξε τον χαμό του παιδιού του. Οι φίλοι του με αγώνα προσπαθούν να κρατήσουν αυτό που δημιούργησε, ένα μοναδικό μπαρ, που ίσως σε κάποιους από εμάς να θυμίζει λίγο την Απανεμιά μιας άλλης εποχής και τον Γιώργο Ζωγράφο όταν η vodka με πορτοκαλάδα δεν τον είχε ακόμα ζαλίσει ανεπανόρθωτα. Θυμίζει και λίγο την ταβέρνα του Καλουπάκη, έξω από το Λαύριο, όταν μαζευόταν εκεί και τραγουδούσε η χορωδία του Λαυρίου. Το λατιναμερικάνικο χρώμα κρατά την ταινία στην σύγχρονη πραγματικότητα, παρόλο που ταξιδεύει συχνά τον θεατή στην χώρα των tangos, όταν οι άνθρωποι είχαν ακόμα κάποια σημασία, tic aca (εδώ) tac alla (εκεί)...


ΥΓ. Πού έχουμε ξαναδεί τον γιο του Jorge; Σε κάποια ταινία πρόσφατα, αλλά σε ποιά;