Σκουπίδια στους δρόμους; Όχι μόνο!

Τα σκουπίδια δεν έχουν πλημμυρίσει μόνο τους δρόμους της Αθήνας.

Βρίσκονται παντού και σκορπούν τη βρώμα και τη δυσοσμία τους σε κάθε τομέα της ρημάδας της ζωής μας.

Ας πάρουμε την Εφορία.

Αναμονή στο Ταμείο 20΄ για ένα Διπλότυπο είσπραξης υπέρ ΕΛΙΓΕ (ΚΑΕ 82397) για επάρκεια διδασκαλίας γλώσσας. "Κακώς περιμένετε εδώ κυρία μου, περάστε στο άλλο γκισέ να σας το γράψουν και μετά στο ταμείο". Μέχρι εδώ καλά, my fault.

Στην ουρά πάλι, γύρω στα 40'. "Καλημέρα σας, παρακαλώ θα ήθελα ένα Διπλότυπο είσπραξης υπέρ ΕΛΙΓΕ (ΚΑΕ 82397)". "Για επάρκεια δεν είναι αυτό;" "Μάλιστα, ακριβώς." "Πείτε μου το ακριβές ποσό." "Δεν είμαι απολύτως βέβαιη, ή 50 ή 53 euros(πώς μου είχε κάτσει αυτό το νούμερο; να θυμηθώ να το παίξω σε λαχείο, που δεν παίζω, τελοσπάντων)". "Αν δεν μου πείτε ακριβώς το ποσό, δεν σας το κόβω. Να πάτε να ρωτήσετε για το ποσό αυτόν που σας έστειλε εδώ και να ξανάρθετε." "Μα κύριε, αφού το πουλάτε κάθε μέρα ποιος ξέρει πόσες φορές. Είναι ένα standard ποσό. Είναι δυνατόν να μην ξέρετε την ακριβή αξία;" "Την ξέρω δεν την ξέρω, εδώ είναι άλλο υπουργείο, εμείς δεν έχουμε σχέση με αυτά, αν δεν μου πείτε το ποσό δεν σας κόβω τίποτα." Ευτυχώς μου έλυσε την απορία τηλεφωνικά μια φίλη που είχε ήδη περάσει τη διαδικασία και έτσι, αφού τελείωσε ο επόμενος ταλαίπωρος ΄Ελληνας πολίτης (αυτός πιο άτυχος, δεν κατάφερε να βρει ποιος θα του έλεγε αν χρωστάει ή όχι τελικά στο Δημόσιο), μπόρεσα και πήρα την μπούρδα, που μέχρι πριν λίγους μήνες κόστιζε 6 euros και ξαφνικά ανέβηκε στα 50, αλλά ο basuroυπάλληλος δεν γούσταρε να μου "αποκαλύψει" το νούμερο, προφανώς γιατί θεωρούσε ότι κακώς έχει επιβαρυνθεί με αυτήν την εργασία.

Καπάκι στο Ταχυδρομείο.

Εκεί τα σκουπίδια με πήραν από τα πόδια και παρά τρίχα να τα πιάσω με τη σειρά μου από το λαιμό. Ακόμα είναι σε εξέλιξη η ιστορία, οπότε όλα παίζονται.
Δέμα 1 κιλού που έχει σταλεί από το ΕΑΠ στις 23 Σεπτέμβρη, έχει φτάσει 4 Οκτώβρη και ακόμα να το παραλάβω. Επικοινωνώ με το Πανεπιστήμιο, μου δίνουν νούμερο πακέττου και ημερομηνία αποστολής και μου συστήνουν να το ψάξω στο Ταχυδρομείο. Το οποίο, τουλάχιστον αυτό της γειτονιάς μου, λειτουργεί όχι απλά με μεξικάνικους ρυθμούς, αλλά τουλάχιστον με ρυθμούς χελώνας που πάσχει από δυσμηνόρροια. Η υπάλληλος βρίσκει το πακέττο (στην ουσία εγώ την καθοδηγώ προς αυτό γιατί το έχω ξεχωρίσει με την πρώτη ματιά) και ανοίγει το παραθυράκι για να μου το παραδώσει. Ρωτά όμως τη συνάδερφό της πώς θα γίνει η διαδικασία, γιατί δεν έχω παραλάβει το ειδοποιητήριο, έχω πάει προς ανεύρεση του πακέττου πριν με ενημερώσουν οι ίδιοι. Με απόλυτη αγένεια και ανεβασμένο τόνο, η basuroσυνάδερφος απαντά: "αποκλείεται να το πάρει το πακέττο, να ξανάρθει όταν θα παραλάβει το ειδοποιητήριο", μιλά για μένα, λες και δεν βρίσκομαι μπροστά της. Επεμβαίνω με ευγένεια και παρακαλετό ύφος, γιατί θέλω να ξεμπερδεύω. Της ζητάω να μου γράψει τώρα το ειδοποιητήριο και να μου δώσει το πακέττο. Αρχίζει να γκαρίζει, την διακόπτω ήρεμα ζητώντας της να μην εκνευρίζεται και να μην ανεβάζει τον τόνο της φωνής της, αυτή σε έξαλλη πλέον κατάσταση μου ξεκαθαρίζει ότι πακέττο δεν πρόκειται να πάρω σήμερα, θα περιμένω να γράψουν το ειδοποιητήριο, να το φέρει ο ταχυδρόμος και την επομένη μόνο με αυτό θα πάρω τα βιβλία μου. Φεύγοντας, σχολιάζω ότι δυστυχώς έτσι γίνεται ο Έλληνας όταν αποκτά μονιμότητα και γίνεται Δημόσιος basuroϋπάλληλος. Νοιώθω τόσο ανίσχυρη μπροστά σε αυτήν την αγενή, αισχρή, ανεγκέφαλη "γυναίκα", την οποία μάλιστα εγώ πληρώνω για να βρίσκεται σε αυτό το πόστο και να με εξυπηρετεί, που σηκώνομαι και φεύγω τρέχοντας, για να αποφύγω τον πειρασμό να της ανταποδώσω την ευγένεια και την όλη "εξυπηρέτηση" με όποιο τρόπο μου υποδείξουν τα αγριεμένα ένστικτά μου.

Δημόσιος Σκουπιδοϋπάλληλος, να και ένα είδος σκουπιδιού από το οποίο δε θα απαλλαγούμε ποτέ σε αυτό το κωλοχανείο στο οποίο είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε και την δειλία να μην σηκωθούμε να φύγουμε όσο το δυνατόν πιο μακριά, όταν ενηλικιωθήκαμε.

Άρση της μονιμότητας; Όχι μια, ένα εκατομμύριο φορές! Τα "σκουπίδια" στη χωματερή της ανεργίας; Όχι μια, ένα εκατομμύριο φορές! Γιατί μιλάμε για δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους, τον παράδεισο του Δημόσιου Σκουπιδοϋπαλλήλου (υπάρχουν βέβαια πάντα και φωτεινές εξαιρέσεις και κάποια εργατική και αξιόλογη μειοψηφία) και την κόλαση του Ιδιωτικού Σκουληκοϋπαλλήλου (γιατί κάπως έτσι μας φέρονται, σαν σκουλήκια έτοιμα για πάτημα ανά πάσα στιγμή). Και είναι παράλογο, δεν μπορεί και δε θέλει να το συλλάβει και να το αποδεχτεί το μυαλό μου το όλο σενάριο.