Περσινά ξινά σταφύλια στα βορειοδυτικά προάστεια

Διαβάζω για την εκδήλωση όπου θα ανακοινωθεί επίσημα άλλη μια προσπάθεια γνωστού πολιτευτή "μεγάλου" κόμματος, να διεκδικήσει και να κερδίσει και πάλι μία πολιτική θέση στη Νέα Φιλαδέλφεια και στην Νέα Χαλκηδόνα.

Θυμάμαι. Και σκέφτομαι.

Ήμουνα νια και γέρασα και ακόμα τα ίδια ονόματα βουίζουν σαν τις μύγες στ' αυτιά μου. Και η ιστορία τους, οι πράξεις τους. Γνωστές σε όλους μας. Και οι επιπτώσεις.

Η κατάσταση στα πολιτικά πράγματα -και κατ'επέκταση στην καθημερινότητα και στην ποιότητα ζωής μας, που είναι και το μόνο που με απασχολεί σε προσωπικό επίπεδο- της Νέας Χαλκηδόνας έχει άρρηκτα συνδεθεί με τις πολιτικές φιλοδοξίες και ενέργειες -φανερές και μη- του συγκεκριμένου πολιτευτή.

Δεν σταματώ να εκπλήσσομαι με την επιμονή του αλλά και με την στήριξη που φαίνονται να του παρέχουν -από όσα διαβάζω στις τοπικές εφημερίδες- οι βουλευτές του κόμματος στο οποίο ανήκει.

Εντάξει, σε "δημοκρατία" υποτίθεται πως ζούμε.

Ό,τι θέλει μπορεί να πιστεύει και να κάνει ο καθένας.

Αλλά και πάλι... εκπλήσσομαι.

Γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω τα τραβήγματα από το μπράτσο και τα ψιθυρίσματα στην λαϊκή. Από όλες τις πλευρές. Από το 1986, στα πρώτα βήματα της ενηλικίωσης. Έλα, εγώ θα πάρω το χρίσμα. Όχι, ψέμματα σου λέει, εγώ θα πάρω το χρίσμα. Και μετά... Εγώ θα φτιάξω το στρατιωτικό εργοστάσιο. Όχι, εγώ θα αλλάξω την εικόνα της Πρωτομαγιάς. Τις ατελείωτες τρικλοποδιές σε όλα τα επίπεδα, προς όλους τους αντιπάλους. Εντός και εκτός. Τις κασσέτες. Και πόσα άλλα...

Υποσχέσεις, φιλοδοξίες, κενότητα, κοροϊδία, εκβιασμοί.

Γεμίσαμε Ιζνογκούντηδες και wannabe Χαλίφηδες.

Η μόνη σταθερή, είναι η κακόγουστη φιέστα-χέστα της Πρωτομαγιάς. Το μόνο "κακό" για το οποίο συμφωνούν και φέτος οι αντίπαλες τοπικές εφημερίδες του Κακάτσου και του Λιόση, ότι κάθε χρόνο γινόμαστε και πιο γελοίοι, μάρτυρες μιας ξεπερασμένης, ενοχλητικής και βρώμικης χυδαιότητας.

Τελικά, μόνο μια μεταδημότευση μας σώζει. Ή καλύτερα... μετανάστευση, για να είμαστε και σίγουροι.

Απόσπασμα του Γ. Λιόση, από την τοπική εφημερίδα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.
ΥΓ. Ευτυχώς που δεν είσαι πια εδώ. Θα θύμωνες και θα αηδίαζες, ίσως και να μετάνοιωνες για τις ατέλειωτες προσπάθειες και την άδολη προσφορά σου για πάνω από 40 χρόνια σε ένα τόπο γεμάτο αρνητική ενέργεια.