Κάποτε κλάψαμε κι οι δυό

Πόσοι γελιούνται σαν αγαπούνε

γιατί μιά μέρα τους λησμονούν

τον έρωτά τους περιφρονούνε

και ξένοι πιά κρυφά πονούν

Πόσοι γελιούνται όταν πιστεύουν

πως η αγάπη αιώνια ζει

Θαρθή καιρός που με πόνο

θα τραγουδάνε οι φτωχοί

Κάποτε κλάψαμε κι οι δυό

και σ' όνειρα εχτίζαμε παλάτια

και κάθε άλλη ωμορφιά

ο πόνος μας την έκανε κομμάτια

Μα όλα σβύσανε

κι εμείς χωρίσαμε

κι έμειν' ο πόνος ο κρυφός

που φέρνει πάντα δάκρυα στα μάτια

Τα όνειρά μας θα ξεχαστούνε

κι εσύ σαν ξένη πιά θα περνάς

πόθοι καινούργιοι θα σε μεθούνε

κι άλλον πιά τρελλά θα φιλάς

Κι όταν μιά μέρα θα θυμηθούμε

πως οι καρδιές μας κλάψαν μαζί

σ' όποια γωνιά κι αν βρεθούμε

θα ξαναπούμε οι φτωχοί

Κάποτε κλάψαμε...