Η μόνη λύση;

Αθάνατα Ελληνικά Ρεμπέτικα!

Τί άλλο να πει ή να γράψει κανείς;

Τα τραγούδησε όλα η Ρόζα, πριν την φιμώσει η λογοκρισία της εποχής.

Είμαι πρεζάκιας - Ρόζα Εσκενάζυ

Από το βράδυ ως το πρωί
με πρέζα στέκω στη ζωή
κι όλο τον κόσμο κατακτώ
την άσπρη σκόνη σαν ρουφώ.

Όλος ο κόσμος είναι κτήμα μου
αν έχω πρέζα και ρουφάω
κι οι πολιτσμάνοι όταν θα με δουν
μελάνι αμολάω.

Σα μαστουρωθείς γίνεσαι ευθύς
βασιλιάς, δικτάκτορας, θεός και κοσμοκράτορας.
Πρέζα όταν πιεις ρε θα ευθρανθείς
κι όλα πια στον κόσμο ρόδινα θε να τα δεις.

Ωχ... θα πρεζάρω αδερφέ μου μέχρι Ανάστασης!

Δική μου είναι η Ελλάς
και στην κατάντια της γελάς
της λείπει το να της ποδάρι
ρε και το παίξανε στο ζάρι

Εγώ θα είμαι ρε δικτάκτορας
κι ο κόσμος στάχτη αχ θα γίνει
ο ένας θα μ'ανάβει τον τουρνά
κι ο άλλος θα τον σβήνει.

Σα μαστουρωθείς γίνεσαι ευθύς
βασιλιάς δικτάτορας θεός και κοσμοκράτορας.
Πρέζα όταν πιεις ρε θα ευθρανθείς
κι όλα πια στον κόσμο ρόδινα θε να τα δεις.

Ρόζα μου για σένα έγινα πρεζάκιας, ωχ!

ΥΓ. Μαγισσούλα dear, δικό σου!

Το πιάτο της επιστροφής του "πολεμιστή"

Πρόσφατα διάβασα στο Gourmet της ΚΕ μια συνταγή του Β. Δρίσκα για ψαρονέφρι με βερίκοκα και ξινομυζήθρα.
Ο συνδυασμός κρεατικών και φρούτων είναι για μένα ο ιδανικός τρόπος μαγειρέματος, καθώς δίνει έντονο άρωμα και πολλαπλά επίπεδα στη γεύση. Τα βερίκοκα δεν τα είχα δοκιμάσει μέχρι τώρα, παρά μόνο στην γέμιση της γαλοπούλας. Η ξινομυζήθρα με είχε ενθουσιάσει στις τάρτες της Λόπε.
Τελικά αποφάσισα να το φτιάξω -με κάποιες μικρές αλλαγές- για την επιστροφή του "πολεμιστή" από ένα ταξίδι σε μέρη βόρεια, με πολύ κρύο, αέρα, βροχή και χιόνι.
Η μοναδική μου επιφύλαξη ήταν σχετικά με την επιλογή του τυριού, καθώς την ξινομυζήθρα άρχισα πολύ πρόσφατα να την χρησιμοποιώ και δεν γνωρίζω ακόμα τις αντιδράσεις της στο μαγείρεμα.
Μου χρειάστηκαν:
2 ψαρονέφρια
10 ξηρά βερίκοκα για την γέμιση και 15 για την σάλτσα
150 γρ.ξινομυζήθρα
2 κρεμμύδια
2 σκελίδες σκόρδο
1 φλυτζ.λευκό κρασί
1 φλυτζ.γλυκό κρασί Σάμου
2 φλυτζ.νερό
worcestershire sauce
ρίγανη, πάπρικα, αλάτι, πιπέρι, δενδρολίβανο
πιπέρι Peri Peri *
καπνιστό πιπέρι *
φιστίκια Αιγίνης ανάλατα
ελαιόλαδο
Χάραξα τα ψαρονέφρια με το μαχαίρι και βάζοντας από πάνω λαδόκολλα για να μην πεταχτούν διάφορα από δω και από κει, άρχισα το "κοπάνισμα" για λεπτύνει όσο γίνεται το κρέας. Δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερα με μεγάλη επιτυχία. Την επόμενη φορά θα κάνω όπως συνήθως όταν γεμίζω ψαρονέφρι, δηλαδή θα το τρυπήσω με πολύ κοφτερό μαχαίρι και στη συνέχεια θα βάλω μέσα και θα στριφογυρίσω το ειδικό εξάρτημα που αδειάζουμε τα κολοκυθάκια. Αν χρειαστεί, μπορεί να βάλω την γέμιση -στην αρχή τουλάχιστον, για να πάει στον πάτο- μέσα σε αυτό το κουτάλι-μαχαίρι (δεν ξέρω ποια είναι η ακριβής ονομασία του).
Στη συνέχεια έκοψα τα 10 βερίκοκα στα 4 και τα ανακάτεψα με την ξινομυζήθρα, την μια σκελίδα σκόρδο, ρίγανη και πάπρικα. Αλατοπιπέρωσα το κρέας και άπλωσα πάνω την γέμιση.
Έδεσα το ψαρονέφρι με την γέμιση σε ρολό, προσπαθώντας να υπάρχει υλικό σε όλο το μήκος του κρέατος.
Τύλιξα τα ρολάκια σε λαδόκολλα και έβαλα τα πακέττα σε ταψί, όπου πρόσθεσα τα 2 είδη κρασιού, το νερό και λίγο δενδρολίβανο. Ζέστανα τον φούρνο στους 200ο C.
Έψησα το κρέας για 30' μέσα στην λαδόκολλα και στην συνέχεια άλλα 15' αφού την αφαίρεσα, γιατί ήθελα να πάρει χρώμα και να μην είναι κάπως νερόβραστο, όπως μου φάνηκε όταν έβγαλα την λαδόκολλα στο πρώτο μισάωρο (σύμφωνα με τις οδηγίες της συνταγής ψήνεται στην λαδόκολλα για μισή ώρα στους 220ο C αλλά δεν νομίζω ότι είναι αρκετό για ένα σπιτικό φούρνο).
Προς το τέλος του ψησίματος του κρέατος άρχισα να φτιάχνω την σάλτσα, που είναι και το δυνατό σημείο του πιάτου. Σώταρα σε λάδι τα κρεμμύδια και το σκόρδο και τα άφησα να μαγειρευτούν για λίγο, αφού τα έσβησα με λίγο σαμιώτικο κρασί και worcestershire sauce. Πρόσθεσα τα υπόλοιπα 15 βερίκοκα ψιλοκομμένα και νερό. Έβαλα και μισό κύβο λαχανικών, που μάλλον όμως ήταν περιττός. Κάποια στιγμή, λίγο πριν βγάλω το φαγητό από τον φούρνο, έριξα το ζουμί του στην κατσαρόλα με τα βερίκοκα, το καυτερό Peri Peri καθώς και το καπνιστό πιπέρι και άφησα να σιγοβράσουν για 20-30΄. Σκέφτηκα να λειώσω μερικά για να πάρει πιο πηχτή μορφή η σάλτσα, αλλά ευτυχώς που δεν το έκανα τελικά γιατί ήταν τέλεια η πυκνότητά της και πάνω στο κρέας και πάνω στο συνοδευτικό ρύζι. Στο τέλος στόλισα με ανάλατα φιστίκια Αιγίνης κομμένα στην μέση.
ΥΓ. Την επόμενη φορά ΔΕΝ θα χρησιμοποιήσω ξινομυζήθρα γιατί μαζί με το χοιρινό έβγαλε μια έντονη μυρωδιά που εμένα δεν με ενθουσίασε, αν και άρεσε πολύ στο καλό μου. Πιστεύω ότι το ανθότυρο είναι πιο πετυχημένη επιλογή, γιατί θα αναδείξει περισσότερο το άρωμα από τα βερίκοκα και τα κρασιά.
* Ευχαριστώ πολύ για τα πιπέρια Κική και Αγγελική Ν! Αφιερωμένη σε εσάς τις δύο η συνταγή!

Τα προνόμια του φτωχού

Αυτήν την εποχή διαβάζω ποίηση του 17ου και 18ου αιώνα της Ισπανοαμερικής.

Ξεχωρίζει η σάτιρα του Juan del Valle y Caviedes (1645-1697;), Ανδαλουσιανού που από τα 16 του χρόνια μετακομίζει στο Περού και μετατρέπεται στην πιο σημαντική και δυναμική φωνή καταγγελίας της κοινωνίας της εποχής του. Θεωρείται ο πιο σημαντικός "Περουβιανός" ποιητής του 17ου αιώνα και αρκετοί τον παρομοιάζουν με τον Quevedo, αποκαλώντας τον "Quevedo Limeño".

Ευκαιρία λοιπόν να απαντήσω στην πρόσκληση της Κατερίνας και του Μηθυμναίου με ένα ποίημα του Caviedes, που μπόρεσα να βρω την αγγλική μετάφραση στο ίντερνετ.

Το πρώτο που μου ήρθε πάντως στο μυαλό, έτσι για την "ιστορία", είναι το Enivrez-vous, του Beaudelaire. Αν και γενικότερα η ποίηση δεν αποτελεί δυνατό σημείο ενδιαφέροντος, αυτό το ποίημα με ακολουθεί κατά πόδας από την πρώτη εφηβική ηλικία.

Los privilegios del pobre - Juan del Valle y Caviedes

El pobre es tonto, si calla;
y si habla es un majadero;
si sabe, es un hablador;
y si afable, es embustero;
si es cortés, entrometido;
cuando no sufre, soberbio;
cobarde, cuando es humilde;
y loco, cuando es resuelto;
si valiente, es temerario;
presumido, si es discreto;
adulador, si obedece;
y si se excusa, grosero;
si pretende, es atrevido;
si merece, es sin aprecio;
su nobleza es nada vista,
y su gala, sin aseo;
si trabaja, es codicioso,
y por el contrario extremo
un perdido, si descansa…
¡Miren si son privilegios!


The Privileges of the Poor

The poor man is stupid if silent;
and if he speaks, he is an idiot;
if he shows knowledge, he is a chatterer;
and if he is affable, he is a liar;
if he is polite, he is a meddler;
when he doesn't suffer, arrogant;
cowardly when he is humble;
and crazy when he is resolute;
if brave, he is reckless;
conceited, if he is modest;
flattering, if compliant;
and if he begs pardon, coarse';
if he pretends, he is cheeky;
if he is deserving, he gets no appreciation;
his nobility is unseen, and his best clothes, unclean;
if he works, he is greedy, and at the opposite extreme
a lost soul if he rests . . .
Behold! Are these not privileges?

Translated by Mary Gallwey

www.wsu.edu

¿Υ tú quién eres? Diego El Cigala

"Και εσύ ποιός είσαι;"

Στις 21 Σεπτεμβρίου του 2007 -ημέρα διεθνώς αφιερωμένη στην Νόσο Αλτσχάϊμερ- κυκλοφόρησε στην Ισπανία, στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν, η ταινία του Antonio Mercero ¿Y tú quién eres? (Και εσύ ποιός είσαι;). Κύριο θέμα η Νόσος που ταλαιπωρεί εκατομμύρια ασθενείς και τις οικογένειές τους σε όλο τον κόσμο. Το μουσικό θέμα της ταινίας -βασισμένο σε παραδοσιακό τραγούδι- ερμηνεύει με τον μοναδικό του τρόπο ο Diego El Cigala."Η Νόσος Αλτσχάϊμερ είναι η καταστροφή της μνήμης", λέει ο σκηνοθέτης Antonio Mercero στην παρουσίαση της ταινίας. "Αν και αρχικά μου φαινόταν ένα θέμα ευαίσθητο και μου προξενούσε φόβο, επέλεξα την Αλτσχάϊμερ γιατί πρέπει να αφήσουμε μια μαρτυρία για αυτήν την κοινωνική πραγματικότητα, μιας και εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από αυτή την ασθένεια", υπογραμμίζει. Αυτήν την στιγμή υπολογίζεται ότι πάσχουν 24 εκατομμύρια άνθρωποι από την Νόσο παγκοσμίως και οι προβλέψεις ανεβάζουν τον αριθμό στα 80 εκατομμύρια ασθενείς το 2040! Η πλοκή της ταινίας εξελίσσεται γύρω από έναν παππού που βρίσκεται προσωρινά σε έναν οίκο ευγηρίας γιατί η οικογένειά του έχει φύγει για τις καλοκαιρινές διακοπές και εκεί ξαφνικά εμφανίζονται τα πρώτα έντονα συμπτώματα της ασθένειας. Αναρωτιέμαι αυτού του είδους οι ταινίες σε ποιούς απευθύνονται. Όσοι έχουν ζήσει ή ζουν αυτό το δράμα στον οικογενειακό τους περίγυρο, δύσκολο να θελήσουν να παρακολουθήσουν μια τέτοια ταινία, που θα τους κάνει ακόμα πιο δυστυχισμένους. Και μεγάλο λάθος τελικά, έτσι και πέσουν στην "παγίδα" και υποκύψουν στον "πειρασμό". Όσοι μεγαλώνουν και φοβούνται μην χτυπήσει την πόρτα τους η Αλτσχάϊμερ, γιατί να θέλουν να δουν τον εφιάλτη τους να παίρνει σάρκα και οστά; Οι υπόλοιποι, γιατί να θέλουν να χαλάσουν τη διάθεσή τους με μια ταινία που συνήθως σταματά στο επίπεδο απλά του να βγάζει κλάμμα και δεν προχωρά σε μια βαθύτερη ματιά αυτού του συγκλονιστικού καθημερινού ανθρώπινου δράματος; Να λειτουργεί μια τέτοια ταινία τελικά σαν ένα είδος εξορκισμού του κακού;