- Βλέπω τους πύργους της Αλάμπρα να υψώνονται σαν ασημένιοι στον πυκνό και αρωματισμένο από τη νύχτα αέρα, το νερό να κυλά ανάμεσα στα λουλούδια, στις κρυστάλλινες πηγές. Ακούω τη φωνή του γέρο Ισμαήλ, του τόσο αγαπημένου μου παππού, να μου λέει πως το νερό της Αλάμπρα έκλαιγε. Δεν τον πίστευα. Τώρα ξέρω πως ήταν αλήθεια, το νερό και τα σιντριβάνια έκλαιγαν! Και έκλαιγαν για μένα! Θυμάμαι τη σιωπή στις αυλές που την διέκοπταν τα τραγούδια των αηδονιών. Στις αυλές, όπου οι κολόνες διησούνταν η μία στην άλλη τα μυστικά των χρυσών οροφών που στήριζαν. Όλη εκείνη η μορφιά, που ποτέ δεν την ονειρεύτηκαν τα μάτια των ανθρώπων, μου έπνιγε την παιδική μου καρδιά. Και μια φωνή, που εγώ τότε νόμιζα ότι ήταν του αγγέλου Αθραέλ, που μου έλεγε ότι αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου ήταν ο ίδιος ο υπεσχημένος Παράδεισος και πως ήταν μάταιο να περιμένω άλλον καλύτερο.
...
Φτάνοντας στην κορυφή, σταμάτησαν ενστικτωδώς τα άλογα και έστρεψαν τα πρόσωπα προς την Αλάμπρα. Διαγράφονταν, μακρινά, τα τείχη της και οι πύργοι της, τυλιγμένοι σ΄ένα χρώμα παλιού χρυσού, κοκκινωπό, ίδιο σχεδόν μ' αυτό της ζαφοράς.
Και τους φάνηκε μοναδική και όμορφη.
Προσήλωσαν επίμονα τα μάτια τους για να τα γεμίσουν με την οικεία εικόνα. Ήθελαν να πάρουν μαζί τους την αρμονία της και τις ακριβείς της κατατομές, χαραγμένες για πάντα στους οφθαλμούς της ψυχής. Ήξεραν ότι αυτή η τωρινή απόλαυση θα έπρεπε να τους διαρκέσει για όλη τους τη ζωή.
...
- Μην παρασέρνεις κι εμάς σε τόση στεναχώρια, κύριε. Στο κάτω κάτω, η ευσπλαχνία του Αλλάχ μας γυρίζει στις ρίζες μας. Επιστρέφουμε στην Αφρική.
Ο Μποαβδίλ τον κοίταξε θλιμμένος και δεν του απάντησε.
Οι ρίζες τους; Πού ήταν οι ρίζες τους; Για εκατοντάδες χρόνια, σχεδόν επτά αιώνες, οι ρίζες τους ήταν πάντα η Ανδαλουσία, τα εδάφη της, τα τοπία της, οι άνθρωποί της. Εκεί άκουσε τις πρώτες φωνές της ζωής.
...
Όμως αυτό που για τόσο καιρό απετέλεσε τη ζωή τους, αυτή η γαλήνια φωτεινότης, αυτό το γλυκό φως της Γρανάδας, το μουρμούρισμα των πηγών της, η ευωδία των κήπων και των δένδρων της, οι φωτεινές νύχτες και τα λαμπερά της αστέρια, οι φωνές, φιλικές ή εχθρικές, που ακούγονταν επί τόσα χρόνια, είχε μεταβληθεί σε κάτι οικείο, σε μια ζωντανή ρίζα, που τώρα αιμορραγούσε καθώς την αποσπούσαν βίαια από τον κορμό.
...
Δεν μπόρεσε να αποφύγει να γεμίσουν δάκρυα τα μάτια του. Ήταν το αντίο σε εφτακόσια χρόνια γεμάτης πάθος συνύπαρξης. Το αντίο στο όμορφο όνειρο της αλληλοσυμπλήρωσης δύο κλειστών πολιτισμών. Το αντίο σε μια προσέγγιση ανέφικτη.
Ακούμε:
Diez Pianos En Concierto - Agustín Lara - Granada
ΥΓ. Ευχαριστώ! ¡Ojalá que encuentre su propia Alhambra el peque y que sea muy feliz!
No comments:
Post a Comment