Σήμερα προτείνω να γιορτάζουμε "αναδρομικά" όσοι δεν έχουμε πια τις μάνες μας δίπλα μας.
Τις έχουμε ούτως ή άλλως πάντα μέσα μας.
Είναι αυτό τα ψήγματα χρυσού που ρέουν στις φλέβες μας και στις δύσκολες στιγμές μας βοηθούν να συνειδητοποιούμε πόσο πολύτιμο είναι το δώρο της ζωής.
Εγώ αυτόν τον χρυσό τον βγάζω και τον βάζω στο πιο ψηλό ράφι για να τον θαυμάζω.
Προσπαθώ να μην τον θαύω βαθειά μέσα μου.
(Λυσσάξατε οι "τυχεροί" χθες. Προσπάθησα να μην ζηλέψω. Δεν τα κατάφερα.)
Τις έχουμε ούτως ή άλλως πάντα μέσα μας.
Είναι αυτό τα ψήγματα χρυσού που ρέουν στις φλέβες μας και στις δύσκολες στιγμές μας βοηθούν να συνειδητοποιούμε πόσο πολύτιμο είναι το δώρο της ζωής.
Εγώ αυτόν τον χρυσό τον βγάζω και τον βάζω στο πιο ψηλό ράφι για να τον θαυμάζω.
Προσπαθώ να μην τον θαύω βαθειά μέσα μου.
(Λυσσάξατε οι "τυχεροί" χθες. Προσπάθησα να μην ζηλέψω. Δεν τα κατάφερα.)
No comments:
Post a Comment