Φεστιβάλ Κινηματογράφου: 105 Χρόνια Μεξικανική Επανάσταση

Η New Star τιμώντας τα 105 χρόνια της μεξικανικής επανάστασης διοργανώνει στον ιστορικό κινηματογράφο τέχνης "Studio" φεστιβάλ κινηματογράφου, στο οποίο θα προβληθούν ταινίες μεξικάνικης και διεθνούς παραγωγής. Το φεστιβάλ θα διαρκέσει από τις 19 ως τις 25 Μαΐου, και θα προβάλλονται καθημερινά 2 ταινίες με ενιαίο εισιτήριο 5 ευρώ.

ΠΕΜΠΤΗ 19/5

18.30  Mexican Fantasy - Oleg Kovalov, (1998), 100’

20:15 Vamonos con Pancho Villa! / Let's Go with Pancho Villa!

Fernando de Fuentes, (1936), 92’

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20/5

18.30 El compadre Mendoza / Godfather Mendoza

Fernando de Fuentes - Juan Bustillo Oro, (1934), 85’

20.00 Los ultimos zapatistas, heroes olvidados

The Last Zapatistas, Forgotten Heroes

Francesco Taboada Tabone, (2002), ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ, 70’

ΣΑΒΒΑΤΟ 21/5

18.00 Companeros - Sergio Corbucci, (1970), 118’

20:00 Viva Zapata! - Elia Kazan, (1952)

ΚΥΡΙΑΚΗ 22/5

18.15  Enamorada - Emilio Fernández, (1946), 99

20,00  La cucaracha - Ismael Rodríguez, (1959), 97’

ΔΕΥΤΕΡΑ 23/5

18.30 Que Viva Mexico! - Sergei M. Eisenstein, (1979), 90’

20:00 Pancho Villa Y La Valentina / Pancho Villa And Valentina

Ismael Rodriguez, (1960), 87’

ΤΡΙΤΗ 24/5

18.30 El Prisionero 13 / Prisoner 13 - Fernando de Fuentes, (1933), 76’

20.00 Pancho Villa / Villa Rides - Buzz Kulik, (1968), 125’

ΤΕΤΑΡΤΗ 25/5

18.30 Asi era Pancho Villa/This Was Pancho Villa - Ismael Rodríguez (1957), 90’

20:00 La soldadera / The Female Soldier - Jose Bolanos (1966), 88’

ΜΕΞΙΚΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΜΕΞΙΚΑΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

 

Ο κινηματογράφος του Μεξικού έχει μια πληθώρα ταινιών με θέμα τη Μεξικάνικη Επανάσταση. Tο πιο κρίσιμο γεγονός της σύγχρονης ιστορίας του Μεξικού αμέσως αποτέλεσε πλούσιο υλικό για τον κινηματογράφο, καθώς είχε όλα τα απαραίτητα στοιχεία: ήρωες και προδότες, αγώνα για δικαιοσύνη, πάθη, ηθικά διλλήματα, μάχες, συγκινητικές ιστορίες, πολιτική ίντριγκα. Αλλά δεν είναι τόσο απλό. Ο Μεξικάνικος κινηματογράφος προσπάθησε να καταγράψει ένα συνταρακτικό γεγονός, που επηρέασε ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, και να δοξάσει τον αγώνα των απλών ανθρώπων για τη δημοκρατία, η οποία καταπατηθεί άγρια, την ελευθερία τους, καθώς είχαν μετατραπεί σε δούλους μέσα στην ίδια τους τη χώρα, και την ανεξαρτησία τους από ξένες επιρροές, που επέβαλλαν πολιτικά συστήματα και ανάλογους ανθρώπους.

Στο διάστημα της Επανάστασης γίνανε μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές. Ήταν μια πολύ αιματηρή περίοδος, γεμάτη ένοπλες συγκρούσεις, σκληρούς και αμείλικτους γαιοκτήμονες, απίστευτους οικονομικούς θησαυρούς που παρήγαγαν τα τσιφλίκια και εκμεταλλεύονταν οι λίγοι με την προστασία ενός δικτάτορα, και ένα απόλυτα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Από την άλλη, φτωχός κόσμος, μανάδες με γιους, οικογένειες με μικρά παιδιά που δούλευαν όλοι κάτω από το μαστίγιο, περιπλανώμενοι εργάτες χωρίς στο ήλιο μοίρα, άκληροι ιθαγενείς που τους αρπάξανε τη γη με τη βία. Και τέλος, επαναστατικός ενθουσιασμός, ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, λαϊκοί ήρωες, όπως ο Πάντσο Βίλα και ο Εμιλιάνο Ζαπάτα, που δοξάστηκαν σαν θεοί, πολέμησαν σαν τίγρεις και λιοντάρια, ενθουσιάσανε το λαό, λατρευτήκανε, τραγουδηθήκανε, γίνανε ταινίες και παγκόσμια αγωνιστικά σύμβολα…

Ο ίδιος ο Μεξικάνικος λαός, από την αρχή της επανάστασης προσπάθησε να καταγράψει την πορεία του Πάντσο Βίλα και των ανταρτών του με ντοκιμαντέρ αλλά και με ταινίες μυθοπλασίας, αφιερωμένες στους αγώνες του και την προσωπικότητά του, του ίδιου και του Ζαπάτα. Από τη δεκαετία του ’30 κιόλας, λίγα χρόνια μετά τη λήξη της Επανάστασης, γυρίστηκαν μεξικάνικες ταινίες με θέμα κυρίως αυτούς τους δύο ήρωες.

Οι πιο σημαντικοί σκηνοθέτες που έχουν ασχοληθεί με το θέμα της Επανάστασης είναι οι Fernando de Fuentes, Ismael Rodriguez, Marcela Fernandez Violante, Emilio Fernandez, Edmundo και Félix Padilla, Alberto Isaac, Gonzalo Martínez Ortega, Paul Leduc, Raul Kamffer, Jose Bolanos, Matilde Landeta, Francesco Taboada Tabone, Raymundo Geyzer. Παράλληλα, υπήρχαν και κάποιοι διάσημοι σταρ του Μεξικού, που συμμετείχαν σε αυτές τις ταινίες, ενσαρκώνοντας με πάθος και πειστικότητα χαρακτήρες από τις ιστορίες αυτές, αλλά και τους δύο ήρωες της Μεξικάνικης Επανάστασης. Οι Alfredo del Diestro, Pedro Armendariz, Alma Rosa Aquirre, Maria Felix, Dolores Del Rio, Fernando Fernandez, Columba Domínguez, Indio Fernández, Pedro Infante, και Silvia Pinal είναι τα κυριότερα αστέρια.

Τη δεκαετία του ’30 ξεκινά και αυτό που λέμε «χρυσή εποχή» του Μεξικάνικου κινηματογράφου. Η ταινία με την οποία θεωρείται ότι ξεκινά είναι το VAMONOS CON PANCHO VILLA! (1935), του Fernando de Fuentes, που μέχρι και σήμερα θεωρείται η καλύτερη ταινία του μεξικάνικου σινεμά. Ο Fuentes, ένας πολύ σημαντικός δημιουργός, πριν ξεκινήσει να σκηνοθετεί, είχε εργαστεί και στο Χόλυγουντ ως ηθοποιός και η γνωριμία του με τον ΣΕΡΓΚΕΙ ΑΪΖΕΝΤΑΙΝ, που βρισκόταν εκεί την ίδια εποχή, είχε σημαντική επίδραση πάνω του και στο έργο του. Μέσα από την κινηματογραφική του τριλογία EL PRISIONERO 13, EL COMPADRE MENDOZA, και VAMONOS CON PANCHO VILLA, περιέγραψε τον πόλεμο με μια αιχμηρή, κριτική ματιά και ανέδειξε τη δραματική ένταση των γεγονότων, με έναν τρόπο που τον έκαναν κλασικό. Η ανθρώπινη, σπαρακτική ιστορία του EL PRISIONERO 13, για τον αγώνα ενός καθεστωτικού πατέρα να σώσει τον επαναστάτη γιο του, ο «συμπατριώτης» MENDOZA, ο κοινός άνθρωπος που θέλει να τα έχει καλά με όλες τις πλευρές για να επιβιώσει, αλλά αναγκάζεται τελικά να πάρει θέση, και οι αγρότες του VAMONOS CON PANCHO VILLA, που αποφασίζουν να αφήσουν τα σπίτια τους για να ακολουθήσουν τον Πάντσο Βίλα στον δύσκολο και μοιραίο αγώνα του, είναι οι τρεις ιστορίες που καθιέρωσαν τον Fuentes ως έναν από τους καλύτερους Μεξικανούς σκηνοθέτες.

Ένας άλλος σημαντικός δημιουργός που γύρισε ταινίες με θέμα την Επανάσταση, ήταν ο Ismael Rodríguez, ο οποίος ήταν σκηνοθέτης μεγάλων Μεξικανών αστεριών, όπως Pedro Infante, Dolores del Río και María Félix. Ο Rodríguez ασχολήθηκε και με γυναικείους χαρακτήρες, καθώς μεγάλο ρόλο στην επανάσταση έπαιξαν και γυναίκες, και πιο ρομαντικές ιστορίες και μελοδράματα, που βρήκαν μεγάλη απήχηση στο κινηματογραφικό κοινό. Μερικές από τις μεγάλες του επιτυχίες ήταν PANCHO VILLA Y LA VALENTINA (1960), LAS MUJERES DE MI GENERAL (1951) και LA CUCARACHA (1959), στο οποίο συμπρωταγωνιστούσαν δύο μεγάλες Μεξικάνες σταρ, η María Félix και η Dolores del Rio. Επίσης τα CUANDO VIVA VILLA…ES LA MUERTE (1960), ASI ERA PANCHO VILLA (1957), με τον Pedro Armendáriz σταθερά στο ρόλο του Πάντσο Βίλα.

Και σε όλη τη δεκαετία του ’60 ο θρύλος της Μεξικάνικης Επανάστασης εξακολουθούσε να εμπνέει -ως φόντο κυρίως τώρα- πολλές ταινίες, όπως LA BANDIDA, LA VALENTINA και JUANA GALLO, όπου πρωταγωνιστούσε η María Félix, άλλες δραματικές και άλλες με πιο κωμική διάθεση. Ενώ αίσθηση προκάλεσε και η σπαραχτική «στρατιωτίνα» LA SOLDADERA (1967) του Jose Bolanos.

Η δεκαετία του ’70 όμως υπήρξε πιο «ώριμη» στο θέμα της Επανάστασης στον μεξικάνικο κινηματογράφο, καθώς είχε υπάρξει πια μεγάλη απόσταση χρόνου, και δημιούργησε μια πιο κριτική ματιά και καλύτερη ανασκόπηση των τότε συγκλονιστικών γεγονότων. Οι ταινίες LA GENERALA (1971) Juan Ibanez, ΤΟ ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟ ΜΕΞΙΚΟ (Reed, México insurgente, 1973) του Paul Leduc CUARTELAZO (1977) του Alberto Isaac, EL PRINCIPIO (1973) του Gonzalo Martínez Ortega, SANGRE DERRAMADA (1975) του Rafael Portillo, CANANEA (1976) της Marcela Fernandez Violante και LA CASTA DIVINA (1977) του Julián Pastor ρίχνουν τώρα μια πιο ρεαλιστική, ιστορική και πολιτική ματιά στα γεγονότα της Επανάστασης, προσπαθώντας να στοχαστούν πάνω τα τραύματα του πολέμου και την ουσία του αγώνα.

Από τη δεκαετία του ΄80 και έπειτα, η Μεξικάνικη Επανάσταση συνέχισε να απεικονίζεται τόσο με ταινίες μυθοπλασίας όσο και με έναν αυξανόμενο ρυθμό ντοκιμαντέρ. Στα σημερινά χρόνια, εποχή κρίσεων και δυσκολιών, οι βιογραφίες και προσωπογραφίες του Ζαπάτα και του Βίλα ήρθαν στο προσκήνιο ακόμα πιο έντονα, μέσα από ντοκιμαντέρ που παρουσιάζουν τα θαυμαστά κατορθώματα των δύο ηγετών και αποτελούν έμπνευση για νέους ανθρώπους και νέους αγώνες. Παράλληλα, πολλά ντοκιμαντέρ, καταγράφουν ανθρώπινες μαρτυρίες και ανθρώπους που θυμούνται ιστορίες από γονείς και παππούδες ενώ συμπεριλαμβάνουν και νέα στοιχεία για την Επανάσταση. Ταινίες όπως ORA SI TENEMOS QUE GANAR (1981) του Raúl Kamffer και ντοκιμαντέρ όπως LOS ULTIMOS ZAPATISTAS: HEROES OLVIDADOS (2001) και PANCHO VILLA, LA REVOLUCION NO HA TERMINADO του Francesco Taboada Tabone, EL ROSTRO OCULTO DE VILLA (2004) του Roberto Bolado και THE SHOES OF EMILIANO DE ZAPATA (2001) του Luciano Larobina, βοηθούν ώστε το πνεύμα της Μεξικάνικης Επανάστασης να επιζεί με ζωντάνια μέσα από τον κινηματογράφο του Μεξικού.