"Και εσύ ποιός είσαι;"
Στις 21 Σεπτεμβρίου του 2007 -ημέρα διεθνώς αφιερωμένη στην Νόσο Αλτσχάϊμερ- κυκλοφόρησε στην Ισπανία, στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν, η ταινία του Antonio Mercero ¿Y tú quién eres? (Και εσύ ποιός είσαι;). Κύριο θέμα η Νόσος που ταλαιπωρεί εκατομμύρια ασθενείς και τις οικογένειές τους σε όλο τον κόσμο.
Το μουσικό θέμα της ταινίας -βασισμένο σε παραδοσιακό τραγούδι- ερμηνεύει με τον μοναδικό του τρόπο ο Diego El Cigala.
"Η Νόσος Αλτσχάϊμερ είναι η καταστροφή της μνήμης", λέει ο σκηνοθέτης Antonio Mercero στην παρουσίαση της ταινίας. "Αν και αρχικά μου φαινόταν ένα θέμα ευαίσθητο και μου προξενούσε φόβο, επέλεξα την Αλτσχάϊμερ γιατί πρέπει να αφήσουμε μια μαρτυρία για αυτήν την κοινωνική πραγματικότητα, μιας και εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από αυτή την ασθένεια", υπογραμμίζει. Αυτήν την στιγμή υπολογίζεται ότι πάσχουν 24 εκατομμύρια άνθρωποι από την Νόσο παγκοσμίως και οι προβλέψεις ανεβάζουν τον αριθμό στα 80 εκατομμύρια ασθενείς το 2040!
Η πλοκή της ταινίας εξελίσσεται γύρω από έναν παππού που βρίσκεται προσωρινά σε έναν οίκο ευγηρίας γιατί η οικογένειά του έχει φύγει για τις καλοκαιρινές διακοπές και εκεί ξαφνικά εμφανίζονται τα πρώτα έντονα συμπτώματα της ασθένειας. 
Αναρωτιέμαι αυτού του είδους οι ταινίες σε ποιούς απευθύνονται. Όσοι έχουν ζήσει ή ζουν αυτό το δράμα στον οικογενειακό τους περίγυρο, δύσκολο να θελήσουν να παρακολουθήσουν μια τέτοια ταινία, που θα τους κάνει ακόμα πιο δυστυχισμένους. Και μεγάλο λάθος τελικά, έτσι και πέσουν στην "παγίδα" και υποκύψουν στον "πειρασμό". Όσοι μεγαλώνουν και φοβούνται μην χτυπήσει την πόρτα τους η Αλτσχάϊμερ, γιατί να θέλουν να δουν τον εφιάλτη τους να παίρνει σάρκα και οστά; Οι υπόλοιποι, γιατί να θέλουν να χαλάσουν τη διάθεσή τους με μια ταινία που συνήθως σταματά στο επίπεδο απλά του να βγάζει κλάμμα και δεν προχωρά σε μια βαθύτερη ματιά αυτού του συγκλονιστικού καθημερινού ανθρώπινου δράματος; Να λειτουργεί μια τέτοια ταινία τελικά σαν ένα είδος εξορκισμού του κακού;
11 comments:
Μακάρι να εξορκιστεί το κακό...80 εκατομ. σε λίγα χρόνια; Πολύ απογοητευικά νούμερα.
Juanita μου, εμείς τα έχουμε ξαναπεί... Ισως η ταινία να πονέσει πολύ κάποιους που τα έχουν βιώσει και δεν θα ήθελαν με τίποτε το κακό να τους ξαναχτυπήσει την πόρτα. Ισως όμως και να μπορέσει να διδάξει, για το πως θα μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε πιο ψύχραιμα και να μην βγούμε στο τέλος βαθειά πληγωμένοι, απο τον αγωνά αυτό. Ισως να είναι μια καλή "προετοιμασία" για τους ανθρώπους που αναλαμάνουν την φροντιδα του πάσχοντος, γιατί έτσι θα καταλάβουν ότι οι ίδιοι δεν φταίνε σε κάτι, και δεν θα τους πλήξουν τα "πυρά" που θα δεχτούν σίγουρα απο τον/την ασθενή. ΛΕΩ ΙΣΩΣ...γιατί δεν την έχω δει, και ίσως θα έπρεπε. Ειχα δει μια άλλη στο παρελθόν με τον Walter Mattaou και με έκανε να καταλάβω, πως αυτά που έβλεπα, δεν ήταν μόνον δικά μου βιώματα. Τα είχαν ζήσει και πολλοί άνθρωποι γύρω μου. Με βοήθησε να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα, έστω κι' αν με έκανε να κλάψω.
Συμφωνώ με την απορία σου. Κι εγώ συχνά αναρωτιέμαι γιατί να γυρίζονται κάποιες ταινίες. Όμως ο κινηματογράφος είναι Τέχνη που καταγράφει τη ζωή. Κι αυτό είναι μέσα στη ζωή. Μπορεί και να αφυπνίζει αδιάφορους, συγκινώντας τους ή ακόμα και να μετριάζει τον πόνο των ανθρώπων που νιώθουν πως δεν είναι οι μόνοι άτυχοι, όπως γράφει και η παραπάνω φίλη.
Εκείνο που δεν κατάλαβα εγώ ποτέ, είναι οι ταινίες τρόμου κι αυτές με τα σιχαμερά τέρατα τα εξωγήινα. Να πας να πληρώσεις για να βγεις με ναυτίες και εμέτους...
Zambia Καλή Χρονιά! Πώς περάσατε; Όχι απλά απογοητευτικά... δραματικά. Αν σκεφτείς σε τί χώρα ζούμε και πόσο παντελής έλλειψη υποδομής υπάρχει για αυτούς τους ασθενείς... τα έζησα 10 χρόνια με την μητέρα μου και ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ ότι υπάρχει κάτι χειρότερο που να συμβεί σε μια οικογένεια.
Λόπε μου, και σε σας και σε μας μπήκαν -προς το παρόν- τα γράμματα του τέλους της ταινίας. Τί να ξαναβλέπουμε; Εδώ τα τρέϊλερς για την μουσική του Diego βλέπω και διάβασα και τα της ταινίας στο νετ και αρρώστησα... πόσο μάλλον να την έβλεπα και ολόκληρη. Είχα κάνει το λάθος με μια αντίστοιχη αργεντίνικη πριν μερικά χρόνια και ... απαπα!
Γητεύτρια, τρόμου δεν βλέπω ποτέ. Με μόνη εξαίρεση κάποιες ταινίες εκεί γύρω στα 15, όταν επιλέγαμε εκ περιτροπής με την κολλητή μου τί θα πάμε να δούμε και εκείνη για να με εκδικηθεί για τον Φασμπίντερ με τράβαγε στο Σπίτι των Πνευμάτων, χαχα!
Για τα υπόλοιπα τώρα... αν δεν ήταν στην μέση ο Diego El Cigala, προσωπικά ούτε την ficha της ταινίας δεν θα διάβαζα. Δεν ξεχνιούνται οι στιγμές... σαν να βάζεις αλάτι σε μια πληγή που ποτέ δεν κλείνει.
Το τραγούδι είναι πολύ συγκηνιτικό κι ας μην ξέρω τα λόγια. Πράγματι πολύ λεπτό θέμα, δύκολο για όσους ζουν ασθενείς από κοντά...
Εζησα μια τετοια κατασταση με την αγαπημενη μου γιαγια για 5 ολοκληρα χρονια.Την ειχαμε σαν μωρο ολοι στο σπιτι και δεν βαριγκομησαμε ουτε μια στιγμη.Το τραγουδι ειναι πολυ συγκινητικο.Σου ευχομαι καλη χρονια με πολυ μουσικη.
Κική, σε ευχαριστώ για την βοήθεια με το βίντεο. Δύσκολο δεν λες τίποτα...
Καλή Χρονιά και σε σένα Faraona, να χαίρεσαι την οικογένειά σου!
Ήσασταν αρκετά άτομα στην οικογένειά σου, ώστε να φροντίζετε άνετα την γιαγιά σου;
Στη δική μας περίπτωση, η μητέρα μου έχασε πλήρως την ικανότητα μνήμης και ομιλίας στα 55 της! Δεν σου κρύβω ότι βαρυγκομήσαμε πάρα πολλές φορές (ο πατέρας μου και εγώ που την φροντίζαμε) και πριν γίνει η επίσημη διάγνωση και μετά, χονδρικά μια 15ετία.
Καμία τέτοια κατάσταση δεν "περνά" χωρίς παράπλευρες απώλειες.
Ιδίως σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει κρατική κοινωνική υποστήριξη. Θ
υμάμαι μια καθηγήτριά μου Κοινωνιολογίας να μου φέρνει κασέτες του BBC πριν 15 χρόνια, όπου έδειχναν ότι στην Αγγλία υπήρχαν ειδικοί "παιδικοί σταθμοί" για τους πάσχοντες από Αλτσχάϊμερ, ώστε να μπορούν να πηγαίνουν στη δουλειά τους τα πρωινά τα δικά τους άτομα. Επίσης, το καλοκαίρι υπήρχε πρόβλεψη σε νοσοκομεία να μένουν εκεί για ένα μήνα, ώστε να μπορεί να πάει η οικογένεια διακοπές.
Επιστημονική φαντασία ακόμα και σήμερα για μας αυτές οι παροχές. Αν δεν υπάρχει αρκετό χρήμα ή αρκετοί άνθρωποι σε μια οικογένεια, είναι τεράστιο το βάρος της φροντίδας ενός ασθενούς που δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον αλλά που μπορεί να κινείται, άρα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να πάθει κάτι κακό.
Τραβηξαμε κουπι ολοι μαζι 4 ατομα συνολο.Ηταν χρονια δυσκολα και ειχα και μικρο το γιο μου τοτε,πραγμα που μ εκανε ναχω το μικροτερο μεριδιο στην κατασταση.Ηταν ομως μεγαλη η καημενουλα ηδη.Η μητερα σου τοπαθε σε πολυ μικρη ηλικια και ειναι πραγματικα κριμα.Καποτε ακουσα παντως κατι γι αυτη την αρρωστια απο εναν πολυ καλο γιατρο που ηταν ψυχιατρος νευροχειρουργος.Ειπε οτι οταν παθαινουν οι ανθρωποι αλτσχαιμερ ζητουν ενδομυχα να ξεχασουν ολα οσα τους πονεσαν.Και το κατορθωνουν μεσα απο την αρρωστια γιατι αλλιως δεν μπορουν ουτε να τα πουν, ουτε να τα αποτιναξουν απο πανω τους.Ειχα μεινει λιγο αναυδη,γιατι μου φανηκε λιγο εξωεπιστημονικο αλλα παλι δεν μπορουσα να τον αντικρουσω και με κανενα επιχειρημα γιατι δεν ημουν γιατρος.Σε καληνυχτω κι ευχομαι παλι υγεια και δημιουργικοτητα.
Υπάρχουν πολλές ασθένειες κάτω από την ομπρέλλα της Αλτσχάϊμερ, που ξεκινούν να εμφανίζουν συμπτώματα από τα 30 χρόνια ζωής. Όπου καταστρέφονται διάφορα κέντρα στον εγκέφαλο. Άλλοι έχουν κάποιο γονίδιο και μπορεί να μην νοσήσουν ποτέ, άλλοι το αντίθετο... η ιατρική είναι ακόμα πολύ πίσω σε αυτόν τον τομέα, παρότι το ποσοστό των ασθενών αυξάνεται με τρελλούς ρυθμούς...
Όπως τα λες, υγεία. Αν υπάρχει υγεία, τα υπόλοιπα παλεύονται.
Πηγαίνω απευθείας στο ερώτημα σου juanita.
Η μόνη χρησιμότητα μιας ταινίας σχετικά με την Αλζχάιμερ είναι το να δείξει πώς η οικογένεια οφείλει να φροντίσει το μέλος της που έχει πληγεί με τρυφερότητα και υπομονή. Διότι η συναισθηματική αντίληψη του πάσχοντος είναι το μόνο που μένει κάπως, "κάπως" σε λειτουργία όταν όλοι οι υπόλοιποι δρόμοι επικοινωνίας έχουν κοπεί.
Θυμήθηκα κι αυτή τη ταινία με την Τζούλι Κρίστι, το away form her, που με θύμωσε πάρα πολύ: παρουσίαζε ότι με το αλζχαιμερ, μια γυναίκα ξέχασε τον άντρα της και προσκολήθηκε (ερωτεύθηκε) έναν άλλον.
Το βρήκα φρικτό και άσχετο, παραπλάνηση των θεατών...
Είχαν γυρίσει τέτοια ταινία; Δεν είμαστε καλά!!!
Post a Comment