Όμορφες εκδηλώσεις, επιτέλους σωστά οργανωμένες, στον εντυπωσιακό χώρο της ΑΚΕΛ, μέσα στα χαλάσματα των παλιών χώρων των μεταλλείων, δίπλα στο Ορυκτολογικό Μουσείο, στο Λαύριο.
Χθες βράδυ βρέθηκα σε μία από τις εκδηλώσεις, "στο Λαύριο με νοσταλγία τραγουδάμε", όπου συμμετείχαν η Ανδρική και Δημοτική Χορωδία Λαυρίου, η Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Λαυρεωτικής και τραγουδούσαν ο βαρύτονος Δημήτρης Πλατανιάς (εξαιρετικός) και ο Γιάννης Χριστόπουλος (συμπαθητικός αλλά χωρίς πάθος).
Τραγούδια του Αττίκ, του Γούναρη, του Μουζάκη, του Σπάρτακου, του Πλέσσα, τραγούδια που μας γύρισαν πολλά πολλά χρόνια πίσω και μας άφησαν μία γεύση νοσταλγίας.
Καλός φωτισμός, συμπαθητικός ήχος, πολύς κόσμος, θερμή συμμετοχή, μια γλυκιά ατμόσφαιρα που με πήγε πίσω, όταν η δεκάχρονη Juanita καθόταν στο πιάνο και η μαμά της τραγουδούσε αυτά τα "παλιά τραγούδια" για να βρει η μικρή τις νότες, να τις σημειώσει η μαμά στο πεντάγραμμο, να συμπληρώσει τα λόγια και στη συνέχεια να παίζουν μαζί στο πιάνο και να τραγουδούν Χαιρόπουλο και Αττίκ, τα βροχερά απογεύματα του Σαββατοκύριακου.
Τελικά, αυτά τα τραγούδια προτιμώ να μην τα ακούω πια. Έχασα την παρτενέρ μου πολύ πολύ νωρίς και είναι δύσκολο χωρίς εκείνην.
4 comments:
Όμως η μουσική μέσα σου πάντα υπάρχει.
Σματς Ζουνίνια.
Έχεις δίκιο. Υπάρχει και απλώς προσπαθώ να της δώσω νέες διεξόδους.
Να είσαι καλά, ευχαριστώ.
Μην τα ακούς άμα σε θλίβουν, να τα ακούς όμως όταν είναι να θυμάσαι γλυκές στιγμές
Αυτό κάνω Μαρινάκι, δεν τα ακούω πια παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Έπαψα να ζορίζω τον εαυτό μου, τώρα πλέον τον αγαπάω και τον προστατεύω ιδιαιτέρως!
Post a Comment