Έφυγε ο Τάσος Αθανασιάδης. Ο Συγγραφέας, ο Ακαδημαϊκός, ο Φιλαδελφειώτης, ο Φίλος, ο Σύζυγος, ο Άνθρωπος. Πάνω από όλα, ο Άνθρωπος.Η είδηση του θανάτου του με πήγε πολλά χρόνια, όταν -σχεδόν παιδί εγώ ακόμα- είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά και να του πάρω μια συνέντευξη για μια τοπική εφημερίδα της γειτονιάς που πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του σαν παιδί αλλά και σαν ενήλικας. Ήταν τόσο απλός στο μεγαλείο του, που μου έστειλε ένα μπιλιετάκι μετά τη δημοσίευση της συνέντευξης για να με ευχαριστήσει για τον τρόπο που είχα αποδώσει τις απαντήσεις του. Το φύλαξα σαν θησαυρό. Είχε θυμάμαι προθυμοποιηθεί να με συστήσει σε κάποιες πρωινές εφημερίδες. Με δική του πρωτοβουλία... Πόσο συχνά άνθρωποι στο απόγειο της δόξας τους ενδιαφέρονται για τους νέους; Για την πρόοδο και την αποκατάστασή τους; Δεν είχα δεχτεί τη βοήθειά του, ήταν για μένα αρκετή η πρόθεση και τα καλά λόγια. Αν υπάρχει más allá, τότε θα υπάρχει σίγουρα μια θέση όμορφη για τον Τάσο Αθανασιάδη.
10 comments:
Πραγματικός θησαυρός, κι άλλωστε τα έχουμε πει πολλές φορές..χαρακτηριστική συμπεριφορά των πραγματικά ταλαντούχων ανθρώπων.
Καλό του ταξίδι.
Ευχαριστούμε πολύ, Χουανίτα μου!
Μακάρι να μπορούσαμε όλοι να νοιαζόμαστε έτσι για τους γύρω μας. Πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή μας. Έχεις δίκιο Citro, χρειάζεται πολύ ταλέντο ίσως για να είσαι μεγαλόψυχος.
Να είσαι καλά Mirando!
Ο Αθανασιάδης ανήκε σε μια γενιά ευπατρίδων του πνεύματος, σε μια γενιά που έγραφε, αλλά και βίωνε την καθημερινότητα με ουσία. Γι αυτό και το έργο όλων αυτών των ανθρώπων θα μείνει διαχρονικό.
Μου έρχεται τώρα στο μυαλο άλλος ένας μεγαλόψυχος των γραμμάτων, ο Αντώνης Σαμαράκης.
Αντιπαραβάλλοντας το βίο και την πολιτεία των σημερινών λογοτεχνών οι συγκρίσεις είναι μάλλον οδυνηρές...
Εύχομαι να μην έχεις δίκιο pastaflora... αλλά πάλι, έχει αλλάξει τόσο πολύ ο τρόπος ζωής και σκέψης όλων μας, που κάπου είναι και αναμενόμενο να έχουμε γίνει "τσιγγούνηδες" και εγωκεντρικοί.
Είναι ακριβώς αυτό που είπες, ότι έχουμε γίνει εμείς τσιγγούνηδες και εγωκεντρικοί. και οι πνευματικοί άνθρωποι είναι σώμα από το δικό μας σώμα. άρα και σε αυτούς αντανακλώνται οι αρετές και τα ελαττώματα του συνόλου.
όταν όλοι ασχολούνται με τα παραμάγαζα αυτού που λέμε "σοου μπίζνες", όταν όλος αυτός ο εφήμερος και επιφανειακός κόσμος του μπουζουξίδικου προβάλλεται ως ο ενδεδειγμένος τρόπος ζωής, καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο είναι να προβληθεί η άλλη πλευρά. Ευτυχώς, το παιχνίδι δεν έχει χάθει: μια ματιά σε κάποια blogs, σε κάποια βιβλία, σε κάποιους νέους καλλιτέχνες είναι αρκετή για να ανοίξει ένα παράθυρο αισιοδοξίας... :-)
Tυχερή εσύ χρυσό μου αλλά και εκείνος! Με πόσο σεβασμό και αγάπη τον προσέγγισες και έκανες τη σύσταση του, ως άνθρωπου οικείου του Λογοτέχνη, σε εμάς..
Αιωνία του η μνήμη..
Kατερινάκι, σε ευχαριστώ που ένοιωσες την πρόθεσή μου.
Pastaflora, αισιοδοξία και αγώνας να μην μας πάρει από κάτω το κύμα...
Θα συμφωνήσω με την katerina ante portas, σε θυμάμαι εκείνη την εποχή του περάσματός σου απο την δημοσιογραφία, σαν χθες μου φαίνεται. Να 'σαι πάντα καλά!
Και όμως, πέρασαν 18-19 χρόνια dear gastone. Την εποχή που γνωριστήκαμε ε;
Post a Comment