Στην αναζήτηση της Σίφνου που άλλαξε.
Μετά 20 χρόνια, ψάχνουμε να βρούμε τί θα μπορούσε να αντικαταστήσει την πρωτόγνωρη για μας αληθινή κυκλαδίτικη ομορφιά που βιώσαμε ξανά και ξανά. Αυτό το "διαφορετικό" που ο νεοπλουτισμός μας, η συρροή τζιπάτων στα στενά καλντερίμια, το υπερπολυτελές συγκρότημα που κάλυψε το ένα μέρος του όρμου που μέχρι πριν 10 χρόνια δεν υπήρχε ούτε ρεύμα αλλά ούτε και δρόμος, τα πανάκριβα μοδάτα εστιατόρια με την τάχα μου σύγχρονη μοντέρνα αστική κουζίνα (ποιά είναι αυτή; μεγάλα μισοάδεια πιάτα;), το μαύρο χρήμα αλλά και το χρήμα του Χρηματιστηρίου που χάθηκε από τους περισσότερους και μπήκε στις τσέπες των λίγων που άρχισαν να πλημμυρίζουν -για το κακό της κατά τη γνώμη μου- τη Σίφνο πριν 10-15 χρόνια, όλα αυτά οδήγησαν στην αλλοίωση του χαρακτήρα του νησιού καθώς και σε τεράστια αλλαγή του είδους των διακοπών που προσέφερε μέχρι τότε... όμως όχι.
Μην αδικώ την Αμοργό αφήνοντας τη Σίφνο να κυριαρχεί και πάλι στις καλοκαιρινές μου εντυπώσεις.
Πολλοί φίλοι μας έχουν επισκεφθεί -κάποιοι έχουν περάσει και κάποιους χειμώνες στο νησί- την Αμοργό την τελευταία δεκαετία και όλοι επέστρεφαν με ένα μεγάλο χαμόγελο. Θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία και ένα τσίμπημα πόνου τον Κώστα να μας διηγείται ξεκαρδισμένος στα γέλια πως γινόντουσαν σκνίπα τα Γαλλάκια στην παραλία της Αιγιάλης με τα ρακόμελα, όταν εκείνος περνούσε τις διακοπές με την οικογένειά του στον Ασκά. Ένα από τα ταξίδια που είχαμε πει ότι θα επαναλαμβάναμε παρέα, αλλά δεν προλάβαμε, γιατί εκείνος την κοπάνησε νωρίς...
Πέρισυ, όταν εμείς προσπαθούσαμε να βρούμε μία θέση στην παραλία του Πλατύ Γιαλού για την ψάθα μας, μου τηλεφώνησε ο αδερφός μου: "Τέρμα, κόψε τις αηδίες. Του χρόνου πάτε Αμοργό, σου έχω βρει το ιδανικό μέρος. Μέσα σε μια όμορφη παραλία, κοντά και μακρυά από τον πολιτισμό, εξαιρετικοί άνθρωποι. Και τιμές... καμμία σχέση με αυτά που μου περιγράφεις." Ακούστηκε απόλυτα αποφασιστικός και όταν είδα τις φωτογραφίες από τα μέρη που είχαν μείνει και άκουσα και τον χειμαρρώδη ενθουσιασμό με τον οποίο οι ανηψιές μου περιέγραφαν την διαμονή τους στην Λεβρωσσό, πείστηκα.
Το αφιέρωμα στην Αμοργό ποτέ δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί. Τις τελευταίες ώρες των διακοπών μας εκεί, είχαμε την ατυχία να μας κλέψουν την φωτογραφική μηχανή σε ένα καφέ-εστιατόριο γνωστό για την εντυπωσιακή θέα και το υπέροχο ηλιοβασίλεμα, την στιγμή που δεχόμασταν ένα τηλεφώνημα με πολύ άσχημα νέα. Στην επιστροφή μας, άρχισε η αρχή του τέλους για τον πατέρα μου. Έτσι, η Αμοργός έγινε μια σύντομη παρένθεση που συνδέθηκε με άσχημες ανθρώπινες συμπεριφορές, με δύσκολες ασθένειες και με απώλειες. Δεν ήταν τελικά το τυχερό μας, να βρούμε εκεί την Σίφνο που χάσαμε... Ευτυχώς,στην πορεία, ο δρόμος μας οδήγησε στις σπηλιές του Σακρομόντε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
No comments:
Post a Comment