Lhasa de Sela

Στην πλημμυρίδα σκαρφάλωσε η Lhasa de Sela με το κεφάλι γεμάτο και την καρδιά να ζητά κι άλλα* που δεν θα μπορέσει όμως να αποκτήσει, καθώς έσβησε πριν λίγες μέρες στο σπίτι της στο Μόντρεαλ από καρκίνο του μαστού, στα 37 της χρόνια.

Νομίζω ότι την πρωτάκουσα κάπου γύρω στο 2000 στο Kosmos 9.36 στο παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο ισπανόφωνο τραγούδι "Los peces en el río", σε μία εκτέλεση πολύ διαφορετική από όσες είχα ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή και έτσι μου τράβηξε την προσοχή με το άλμπουμ της "La Llorona".

Θυμάμαι κάποιον γνώριμο εκείνης της εποχής να προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν έπρεπε να μας αρέσει η Lhasa, γιατί του φαινόταν ψεύτικη και φτιαχτή η ελαφρά βραχνάδα και η θλίψη στην φωνή της, χαρακτηριστικά που είχαν ενθουσιάσει όσους την ξεχώρισαν σαν τραγουδίστρια αρχικά αλλά και σαν στιχουργό στην συνέχεια.

Έζησε μια αρκετά ασυμβίβαστη και περιπετειώδη ζωή και πρόλαβε να αφήσει το στίγμα της και πέρα από το στενό της κύκλο, καθώς τα τραγούδια και οι ιστορίες της -στα ισπανικά, τα γαλλικά και τα αγγλικά- αγαπήθηκαν από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.



* La marée haute

La route chante
Quand je m’en vais
Je fais trois pas…
La route se tait

La route est noire
À perte de vue
Je fais trois pas…
La route n’est plus

Sur la marée haute
Je suis montée
La tête est pleine
Mais le cœur n’a
Pas assez

Mains de dentelle
Figure de bois
Le corps en brique
Les yeux qui piquent

Mains de dentelle
Figure de bois
Je fais trois pas…
Et tu es là

Sur la marée haute
Je suis montée
La tête est pleine
Mais le cœur n’a
Pas assez.