Περί κηδειών...

Στην κηδεία ενός πολύ δικού μου (είχε κλείσει τα 100, δεν είχε πλέον επαφή με το περιβάλλον και είχε μετατραπεί σε ένα "κουβαράκι" που περίμενε το τελευταίο φύσημα του αέρα), τελευταία στιγμή προέκυψε μια δυσκολία: το φέρετρο (από την Αθήνα) ήταν ελαφρώς πιο μακρύ από το άνοιγμα του τάφου (στην Εύβοια).

Αποτέλεσμα αυτών των εξτρά 5 πόντων ήταν να μην μπορούν να κατεβάσουν το φέρετρο στον τάφο οι νεκροθάφτες παρά τις αρκετές απόπειρες, που συνοδευόντουσαν και από ενδιαφέροντα ηχητικά εφέ.

Με τα πολλά, αφού μας προειδοποίησαν οι "ειδικοί" ότι θα έπρεπε να απομακρυνθούμε, αναγκάστηκαν να πάρουν την βαριά και να μεγαλώσουν το άνοιγμα, ενώ εκτοξευόντουσαν προς όλες τις κατευθύνσεις (και τους παρευρισκόμενους συγγενείς) πέτρες, κομμάτια τσιμέντου και μαρμάρου.

Εμείς πάλι, καθώς μόλις πριν 3 μήνες είχαμε βρεθεί στον ίδιο τόπο για να αποχαιρετίσουμε άλλον πολύ δικό μας, νεότατο, που έφυγε με πολύ δύσκολο και τραγικό τρόπο, ήμασταν πολύ ψύχραιμοι και "ψημένοι" στα δύσκολα.

Παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα και λίγοι στενοί φίλοι πάνω από ένα μικρό τάφο και ένα μεγαλοπρεπές φέρετρο με υπεραιωνόβιο συγγενή, που δεν ήθελε να μπει μέσα με τίποτα.

Όταν επιτέλους ο στόχος επετεύχθη, ένα από τα εγγόνια φώναξε χαριτολογώντας: "Βάλτε και μια πέτρα, μη σηκωθεί και φύγει!"

Ευτυχώς, οι πιο μακρινοί συγγενείς και φίλοι βρισκόντουσαν ήδη καθ΄οδόν για τον καφέ και δεν υπήρξαν πολλοί αυτήκοοι μάρτυρες.

Έτσι είμαστε εμείς.

Ρεαλιστές και με χιούμορ.