"Lola, La película"

Ya está en las tiendas el disco "Lola, La película", una amplia selección de los temas de la carrera de Lola Flores

"Lola, La película" es el filme que narra la historia de Lola Flores, dirigido por Miguel Hermoso y con Gala Évora en el papel protagonista.
El álbum "Lola, la película" ofrece una amplia selección de los temas más significativos que marcaron la carrera de Lola Flores, cantados por la propia artista en sus versiones originales y por Gala Évora. En el disco, Gala Évora interpreta 'Pena penita pena', 'El lerele', 'La zarzamora', 'Soy de Jerez' y 'Torerito malagueño', mientras Lola Flores canta 'Lola de España', 'Te lo juro yo', 'Ay gitano tano', 'A tu vera', 'Las cositas del querer', 'Ay España de mi alma', 'Rosa Candelaria', 'Al verde limón', 'Remedios la de Montilla' y 'Maldigo tus ojos verdes'.
Temas cumbre de la copla española porque, como escribía Manuel Vázquez Montalbán, “jamás un sentimiento popular ha sabido expresarse mejor que a través de estas canciones”.

Ψαρονέφρι γεμιστό με μπανάνα

Μια παρόμοια συνταγή ή ιδέα, είχα βρει πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια στο συνοδευτικό βιβλιαράκι συνταγών της χύτρας ταχύτητας της φίλης μου της Μαρίας. Το τροποποιήσαμε, το δοκιμάσαμε, μας άρεσε, το επαναλάβαμε, το ξεχάσαμε. Καιρός να το ξαναθυμηθούμε.
Υλικά
2 ψαρονέφρια
2 μπανάνες κομμένες στα 3 κατά μήκος
3 κρεμμύδια
2 σκελίδες σκόρδο χωρίς την φύτρα
κρασί λευκό
γάλα καρύδας (1 φλυτζάνι τσαγιού)
ελαιόλαδο
1 κ.σ.βούτυρο φρέσκο
Garam Masala
Curry Powder (κατά προτίμηση Madras)
ginger
Worcestershire Sauce

Εκτέλεση
Με πολύ μυτερό και κοφτερό μαχαίρι κάνουμε τρύπα κατά μήκος στο κάθε ψαρονέφρι. Αν είναι πολύ μακρύ, το κόβουμε στα 2.
Βάζουμε μέσα με προσοχή το 1/3 της μπανάνας. Σπρώχνουμε και με το δάχτυλο, έτσι ώστε να βάλουμε όσο μεγαλύτερη ποσότητα μπορούμε. Κάποια φορά είχα χρησιμοποιήσει σαν πολιορκητικό κριό το εξάρτημα που αδειάζουμε τα κολοκύθια με την πλατιά λάμα με την κούρμπα, στην οποία είχα βάλει μέσα την μπανάνα.
Προσθέτουμε οδοντογλυφίδες στις δύο άκρες, για να κάτσει κάθε κατεργάρης στη θέση του και να μην αδειάσει το φιλέτο κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος.
Σωτάρουμε τα φιλέτα σε λάδι και βούτυρο αφού ρίξουμε 3 κ.garam masala, 2 κ. curry madras και 1 κ. ginger. Αφαιρούμε μόλις πάρουν χρώμα, μαραίνουμε καλά τα κρεμμύδια και το σκόρδο, ξαναβάζουμε μέσα τα φιλέτα και σβήνουμε με λευκό κρασί και Worcestershire sauce. Προσθέτουμε λίγο νερό και σιγομαγειρεύουμε για 45'.
Στο τέλος προσθέτουμε το γάλα καρύδας και αφήνουμε σε πολύ χαμηλή φωτιά για άλλα 5-10' το πολύ. Σερβίρουμε με ρύζι basmati, στολισμένο με τηγανιτές σε βούτυρο φέτες μπανάνας και βέβαια... ό,τι είδος ξηρού καρπού μας αρέσει!

Ή θα εφεύρουμε, ή είμαστε χαμένοι

Κάτι τέτοιο φώναζε γύρω στο 1800 ο Simón Narciso Carreño Rodríguez, ο δάσκαλος και μέντορας του Simón Bolívar.
Έλεγε ενδιαφέροντα πράγματα στους συμπατριώτες του.
Μιλούσε για εκπαίδευση που να απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, χωρίς διαχωρισμό σε φυλές και χρώμα.
Χωρίς να εκπαιδευτεί ο λαός, δεν θα μπορεί ποτέ να υπάρξει μια αληθινή κοινωνία.
Το να εκπαιδεύεις, δεν σημαίνει να διαπαιδαγωγείς. Εκπαίδευσε και θα έχεις αυτούς που ξέρουν. Διαπαιδαγώγησε και θα έχεις αυτούς που μπορούν.
Το να ζητάς να αποστηθίσει ο μαθητής αυτό που δεν καταλαβαίνει, είναι σαν να τον μετατρέπεις σε παπαγάλο.
Δείξτε στα παιδιά πώς να ρωτούν. Γιατί όταν ρωτούν τον λόγο αυτού που τους ζητείται να κάνουν, μαθαίνουν και συνηθίζουν να υπακούν στην λογική. Όχι στην εξουσία, όπως οι εγκλωβισμένοι, ούτε στην συνήθεια, όπως οι ηλίθιοι.

...Ή θα εφεύρουμε, ή είμαστε χαμένοι. Δείτε πως η Ευρώπη εφευρίσκει (είπαμε, γύρω στο 1800 γράφτηκαν αυτά) και δείτε πως η Αμερική μιμείται...
...Η Αμερική δεν πρέπει να μιμείται δουλικά, αλλά να πρωτοτυπήσει...
...Η σοφία της Ευρώπης και η ευημερία των ΗΠΑ, είναι για την Αμερική δύο εχθροί της ελευθερίας της σκέψης...
...Πού θα πάμε να ψάξουμε για μοντέλα; Είμαστε ανεξάρτητοι, αλλά όχι ελεύθεροι. Αφέντες της γης, αλλά όχι των ίδιων μας των εαυτών...
...Ας ανοίξουμε την ιστορία: και για όσα δεν έχουν ακόμα γραφτεί, ας διαβάσει ο καθένας από μνήμης...

Ωραία όλα αυτά, αλλά φαίνεται ότι οι "δάσκαλοι" της εποχής του στην Λατινική Αμερική δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Προτίμησαν την μίμηση, τη αποσιώπηση, την εύκολη λύση. Και οι απόγονοί τους πληρώνουν ακόμα το τίμημα.
Δύσκολο έργο να είναι κάποιος "δάσκαλος" και να διαπαιδαγωγεί, να βοηθά τον μαθητή να ανοίξει το πνεύμα του. Ιδίως όταν τυφλώνεται από άγνοια, φόβο, προσωπικά χαζοσυμφέροντα και πάθη.
Πόσοι κακοί δάσκαλοι δεν έχουν περάσει από τη ζωή μας... Αρκεί όμως ένας φωτισμένος, για να μας δείξει πως μπορούμε να ανοίξουμε νέα μονοπάτια.
Αρκεί;

Περισσότερη αλήθεια γενικώς

MÁS VERDAD

Sí, más verdad,
Objeto de mi gana.

Jamás, jamás engaños escogidos.

¿Yo escojo? Yo recojo
La verdad impaciente,
Esa verdad que espera a mi palabra.

¿Cumbre? Sí, cumbre
Dulcemente continua hasta los valles:
Un rugoso relieve entre relieves.
Todo me asombra junto.

Y la verdad
Hacia mí se abalanza, me atropella.

Más sol,
Venga ese mundo soleado,
Superior al deseo
Del fuerte,
Venga más sol feroz.

¡Más, más verdad!

Μεγάλος Ισπανός ποιητής ο Jorge Quillén, της Γενιάς του 27.
Πολλά χρόνια καθηγητής σε πανεπιστήμια του Καναδά και της Αμερικής.
Ριγμένος σε ένα αγώνα για περισσότερη αλήθεια, τυφλωμένος όχι από απαισιοδοξία ή ματαιοδοξία, αλλά από την αναζήτηση του φωτός.
"Ναι, περισσότερη αλήθεια, το αντικείμενο των πόθων μου. Ποτέ, ποτέ επιλεγμένες απάτες."
Ευτυχώς, υπάρχουν οι ποιητές για κάτι τέτοιες στιγμές...

Episodio II - Lágrimas Negras

Μάρτη ή Απρίλη του 2007 αναμένεται να κυκλοφορήσει το δεύτερο μέρος του "Lágrimas Negras", όπου ο Diego El Cigala θα προσπαθήσει να φέρει σε επαφή τα boleros και τα tangos με το flamenco. Ο ίδιος δεν έχει δώσει άλλες πληροφορίες προς το παρόν για τη νέα του δουλειά, έχει πάντως τονίσει την αγάπη του για τις "Dos Gardenias" (που τραγουδά καταπληκτικά στα live θυμίζοντας και το τελευταίο του cd στο ρεφραίν με το στίχο Picasso - Dos Gardenias para tí) και τα "Ojos Verdes" (που μας ταιριάζουν ούτως ή άλλως). Στόχος του είναι να ακούγεται σαν να έχουν γραφτεί την ίδια μέρα και τα δύο cds, παρά την διαφορά των 3-4 χρόνων.

Στο μεταξύ, ετοιμάζεται να "σαρώσει" σε ελάχιστες ώρες στο Zócalo, στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας του México, στις εκδηλώσεις για την "Νύχτα της Άνοιξης". Θα συνεχίσει την περιοδεία του στην Venezuela, την Αργεντινή, την Χιλή και θα ολοκληρώσει αυτόν τον κύκλο την Πρωταπριλιά στο Miami Carnival Center, στις ΗΠΑ.

Να δούμε πότε θα βρεθεί κάποιος "ειδικός" -πανάθεμά τους- να τον φέρει και στην Ελλάδα. Όλα τα σκουπίδια, τους τριτοκλασσάτους και τους ετοιμοθάνατους τους φέρνουν ξανά και ξανά, γεμίσαμε και χορτάσαμε από τέτοιους. Τους "ροζουλί βερμούτ" για παράδειγμα μπορούμε να τους έχουμε κάθε χρόνο στην Αθήνα... καλλιτέχνες που να έχουν κάτι να δείξουν, μια φωνή, μια σύνθεση, κάτι τελοσπάντων... μπα... δύσκολο. Εκτός αν είναι ήδη συνταξιούχοι, έτοιμοι να αποδημήσουν ή αν βρίσκονται στα "κάτω" τους, οπότε καλή η Αθήνα για μια "αρπαχτή".

Αχ Κατερινιώ!

Η Katerina Ante Portas (από τους πιο αξιοπρεπείς και όμορφους ανθρώπους που έχω γνωρίσει χάρη στο διαδίκτυο), με καλεί και πάλι στο παιχνίδι των ταινιών. Γενικότερα, δεν είμαι σε τέτοια διάθεση αυτήν την εποχή, αλλά ο κινηματογράφος είναι μία από τις "μικρές" μου αγάπες.

Το κακό είναι ότι πολλές ταινίες που με άγγιξαν, δεν έχουν παιχτεί σε ελληνικούς κινηματογράφους και δεν γνωρίζω τους τίτλους τους. Ισπανόφωνες, στην πλειοψηφία τους. Από ό,τι μου έρχεται στο μυαλό χωρίς πολλή σκέψη...

Mary Poppins, τότε και τώρα!
Casablanca, κλασσικά. Περισσότερο από την Gilda.
Cotton Club, γιατί τον χορό και τα υπέροχα τραγούδια τα παρουσίαζε ο Tom Waits.
Down by Law, γιατί I scream, you scream, we (μαζί και ο Tom, ο Roberto και ο John) all scream for an icecream!
Querelle του Fassbinder, γιατί ακόμα σιγομουρμουρίζει στα αυτιά μου η Jeanne Moreau "each man kills the thing he loves, dadada, dada dada"... αν και με είχε σοκάρει η ταινία όταν την πρωτόειδα, στην πρώτη εφηβία
La flor de mi secreto του Almodóvar, γιατί εκεί πρωτοείδα (μέχρι τότε ήταν μόνο μια αγαπημένη φωνή) την Chavela Vargas, αν και η αγαπημένη μου του ίδιου σκηνοθέτη είναι το Carne Trémula, γιατί πρωτοάκουσα το "τέρας της Βαρκελώνης", τον Duquende.
Vengo - του Tony Gatlif, γιατί εκεί γνώρισα τον Antonio Canales (ή προηγήθηκε ο Λυκαβηττός;)
Viva Zapata (δεν είμαι σίγουρη για τον τίτλο) με τον Marlon Brando, δεν ξέρω γιατί, όμως ήταν η αφορμή να ανακαλύψω την μεξικάνα μέσα μου πολλά χρόνια μετά.
Enamorada, του Indio Fernández, γιατί κάποτε γυριζόντουσαν κορυφαίες ταινίες και οι ηθοποιοί ήταν πραγματικά "ιερά τέρατα".
Τα ντοκυμαντέρ Αγέλαστος Πέτρα του Κουτσαφτή και το Buena Vista Social Club σε "σύλληψη" του Ry Cooder και σκηνοθεσία του Wenders (όπως επισημαίνει κάποιος "ανώνυμος" στα σχόλια), επίσης από τα αγαπημένα που είδα στην μεγάλη οθόνη (την πρώτη φορά τουλάχιστον).

Και άλλες πολλές...

ΥΓ. Θα καλέσω -για να μην χαλάσω το παιχνίδι- την Μαρίνα , την Mindstripper , την Lemon, τον Δημήτρη , τον Kopoloso και τον ΚΚΜοίρη να μοιραστούν μαζί μας τις κινηματογραφικές αναμνήσεις τους.

Αφιέρωμα στους ισπανούς συνθέτες της γενιάς του 98 και του 27

Συναυλία

Ο Εουλόχιο Αλμπαλάτ γεννήθηκε στην Κορούνια το 1960 και ξεκίνησε τη μαθητεία του στη μουσική με σπουδές πιάνου. Αργότερα άρχισε να σπουδάζει κιθάρα με δάσκαλο τον Χοσέ Σανλουίς Ρέι και συνέχισε στη Μαδρίτη με τον Χοσέ Λουίς Ροδρίγο. Μετά το τέλος των σπουδών του στην Ισπανία πήγε στο Λονδίνο, για να τελειοποιήσει την τεχνική του με τους κιθαρίστες Ντέιβιντ Ράσελ, Τζων Ουίλιαμς και Μανουέλ Μπαρουέκο, μεταξύ άλλων.
Έχει παίξει σόλο και με ορχήστρες και έχει παίξει για πρώτη φορά έργα που γράφτηκαν ειδικά γι’ αυτόν από συνθέτες της Γαλικίας, όπως ο Μανουέλ Μοσκέρα και ο Ενρίκε Ιγκλέσιας. Έχει δώσει ρεσιτάλ σε όλη την Ισπανία, στη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία, τη Νορβηγία και άλλες χώρες και είναι η πρώτη φορά που έρχεται στην Ελλάδα. Σε συνεργασία με το Κεντρικό Ωδείο.

09/03/2007, 20:00

Ωδείο "Φίλιππος Νάκας"
Ιπποκράτους 41, Αθήνα
Είσοδος ελεύθερη

Ένα σχολείο για την Chiapas

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Το cheesecake του οδοντίατρου

Επηρρεασμένη από την "γλυκομανία" που κυριαρχεί στο Hungry For Life όπου είμαι μέλος, αποφάσισα να δοκιμάσω να φτιάξω κάποιο γλυκό που να τρώγεται. Η ζαχαροπλαστική δεν μου ταιριάζει, πιθανότατα γιατί δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να "πειράζω" τις συνταγές, γι αυτό και τα γλυκά μου συνήθως είναι αποτυχημένα.
Το καλοκαίρι είχαμε δοκιμάσει στο Kάστρο της Σίφνου ένα εξαιρετικό cheesecake λεμονιού, με βάση από σιφνέϊκο μπισκότο. Δυστυχώς δεν μας αποκάλυψαν την συνταγή. Έχοντας αυτό το κορυφαίο γλυκάκι κατά νου, άρχισα να ψάχνω για συνταγές λεμονογλυκών.
Σκέφτηκα να αρχίσω με ένα cheesecake. Ενώ η Κική που έδωσε μια απλή και δοκιμασμένη -όπως με διαβεβαίωσε- συνταγή, εγώ ήθελα να δοκιμάσω κάτι πιο πολύπλοκο. Έτσι έκανα το λάθος (υπάρχουν συνταγές αρκετές με αυτόν τον τρόπο και απορώ!) να προσθέσω στην γέμιση και αυγά και να το ψήσω. Αποτέλεσμα ήταν να μυρίζει άσχημα. Επίσης, χάλασα μια καλή μαρμελάδα λεμόνι γιατί την ανακάτεψα με νεράτζι, με αποτέλεσμα να πικρίζει και η επικάλυψη του γλυκού. Η μπισκοτένια βάση είχε ψιλοαρπάξει, γιατί η συνταγή έλεγε να την ψήσω μόνη της για 8΄. Με λίγα λόγια, απαπα! Συμπαθητικό στην εμφάνιση, αλλά από μέσα ... καθόλου "άνεση".

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να ακολουθήσω τις οδηγίες της Κικής (που με είχε εξάλλου απειλήσει με καυτά αυγά κάτω από την μασχάλη αν δεν συμμορφωθώ και καταλαβαίνετε...).
Εφοδιάστηκα με όλα τα υλικά και περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Την Παρασκευή χαζεύοντας το Νηστικό Αρκούδι, ο καλός μου ζήλεψε το cheese cake που έφτιαχνε μια ομορφούλα και έτσι δόθηκε η αφορμή για την δεύτερη προσπάθεια.

Τα βασικά υλικά της συνταγής της Κικής είναι:
1 πακέτο digestive
περισσότερο από μισό βιτάμ σοφτ
2 philadelphia τυριά
1 ζαχαρούχο γάλα
1/2 φλυτζ.τσαγιού λεμονοχυμός (και παραπάνω ίσως)
μαρμελάδα
Πρόσθεσα στην βάση άλλο μισό πακέτο digestive, καθώς και αρκετά ανάλατα αμύγδαλα και λίγα φουντούκια, καθώς και κανέλα.
Στην γέμιση πρόσθεσα ξύσμα 4 λεμονιών, χυμό από 4 λεμόνια (πάνω από 1 φλυτζάνι τελικά) και λιμοντσέλλο.
Την μαρμελάδα 4 φρούτων του δάσους την αραίωσα με ποτό από βύσσινο και κονιάκ που φτιάχνω τα καλοκαίρια.
Και εκεί άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση για το δόντι μου, εξού και ο τίτλος, το cheesecake του οδοντίατρου.
Θέλησα να στολίσω το γλυκό με βυσσινάκια ποτισμένα στο κονιάκ, τα οποία όμως ήταν με το κουκούτσι τους στη γυάλα.
Γιατί δεν τα καθάρισα ακόμα και να έλειωναν; Χμ...
Τόνισα πάντως στον καλό μου να προσέχει όταν θα δοκιμάσει το cheesecake γιατί μπορεί να "σκοντάψει" σε κουκούτσια και προχώρησα στην παρασκευή του γλυκού.
Ζέστανα το βούτυρο και έφερα μερικές γυροβολιές τα ξηροκάρπια. Έστρωσα σε ταρτιέρα διαμέτρου 32 εκατοστών. Έφτιαξα την γέμιση, την έριξα από πάνω και όταν σταθεροποιήθηκε αρκετά κάλυψα με την διαλυμμένη ελαφρώς στο ποτό μαρμελάδα.
Την συνέχεια την φαντάζεστε. Την επομένη, όταν εκστασιασμένη που επιτέλους μου πέτυχε ένα γλυκό πήγα να απολαύσω 2 κουταλιές cheesecake, χρατς-κρατς! Ξέχασα τα κουκούτσια και εκείνα με τιμώρησαν.
Πάει το δοντάκι... και άντε να βρεις οδοντίατρο Σάββατο μεσημέρι.
Τα παθήματα μαθήματα.

Ουρές ταύρου - Rabo de Toro

Στην Ισπανία οι ουρές του ταύρου είναι εκλεκτό μεζεδάκι, που μαγειρεύεται συνήθως με γλυκό κρασί του Jeréz. Ας δούμε μερικές φωτογραφίες από το σημερινό Jeréz de la Frontera και το οινοποιείο – bodegas του Τίο Pepe, πριν προχωρήσουμε στο "ψητό".




Estofado de rabo de toro

2 ουρές ταύρου (ή μοσχαριού)
2 μεγάλα κρεμμύδια
4 σκελίδες σκόρδο
½ πράσινη πιπεριά
½ κόκκινη πιπεριά
5 ντομάτες χονδροκομμένες
2 φύλλα δάφνης
250-300 cl. κρασί γλυκό ξηρό
ζωμός κρέατος ή νερό
ελαιόλαδο
αλατοπίπερο
πάπρικα (προαιρετικά)
Ξεκινάμε λοιπόν.
Καθαρίζουμε τις ουρές από την πέτσα και τα λίπη.
Αλατοπιπερώνουμε και τις τηγανίζουμε σε ελαιόλαδο σε τηγάνι μέχρι να πάρουν χρώμα. Τις βάζουμε σε μεγάλη κατσαρόλα.
Στο τηγάνι που σωτάραμε τις ουρές φτιάχνουμε ένα σοφρίτο με τα λαχανικά, αλλά δεν ρίχνουμε αλάτι, το οποίο θα συμπληρώσουμε στο τέλος για να μην γίνει λύσσα το φαγητό.
Όταν ετοιμαστεί το σοφρίτο (γύρω στα 10΄), το ρίχνουμε στην κατσαρόλα με τις ουρές και προσθέτουμε το γλυκό ξηρό κρασί (ένα jeréz seco είναι το καταλληλότερο). Για 10’ περίπου μαγειρεύουμε σε δυνατή φωτιά για να εξατμιστεί το αλκοόλ από το κρασί. Στη συνέχεια προσθέτουμε το ζωμό (ή το νερό) και αφήνουμε να βράσει το φαγητό* σε χαμηλή θερμοκρασία για 2.5 ώρες. Στο τέλος διορθώνουμε τη γεύση, ρίχνοντας όσο αλάτι
χρειάζεται.
Μπορούμε να προσθέσουμε στο φαγητό και κρόκο Κοζάνης, σαφράν, azafrán ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το. Μπορούμε επίσης να παραλείψουμε τις πιπεριές και να προσθέσουμε καρότα (που προσωπικά δεν μου αρέσουν καθόλου στις ουρές, αλλά περί ορέξεως...).
Συνοδεύουμε με μια κόκκινη Rioja και πίνουμε το τελευταίο ποτήρι στην μνήμη του ταύρου που «έπεσε» με δόξα και τιμή στην αρένα.
* Αν θέλουμε, μαγειρεύουμε στη χύτρα για 45’ στο περίπου, από τη στιγμή που αρχίζει να γυρνά η βαλβίδα.

Το πιάτο αυτό θεωρείται ότι έχει καταγωγή από την Córdoba στην Andalucía.
Υπάρχουν πιάτα που λειτουργούν σαν «έμβλημα» στην ισπανική γαστρονομική γεωγραφία. Πιάτα που γεννήθηκαν σε μια συγκεκριμένη περιοχή γιατί έτσι το ήθελαν οι ιστορικές συγκυρίες.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το “estofado de rabo de toro”, δηλαδή με το στιφάδο ουράς ταύρου, που έχει γίνει σήμα κατατεθέν και πιάτο «κράχτης» για τους τουρίστες, όπως η paella της Valencia, το cocido της Μαδρίτης, το χταπόδι της Galicia και πάει λέγοντας...
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι ουρές του ταύρου δεν δημιουργήθηκαν τυχαία στην πόλη των Χαλίφηδων, και έτσι όπως δεν υπήρχε περίπτωση να γεννηθεί ο ιμπρεσιονισμός κάπου αλλού εκτός από τη Γαλλία, έτσι και το rabo de toro, αν δεν είχε γεννηθεί στην Córdoba, απλά δε θα υπήρχε! (Αυτές οι γραμμές δεν οφείλονται σε έκρηξη του συγγραφικού μου ταλέντου, είναι μετάφραση από το www.afuegolento.com).
Το κρέας του ταύρου σε μορφή στιφάδο ήδη ανέδυε την μοσχοβολιά του στις κουζίνες των Λουζιτανών πριν εμφανιστούν οι Ρωμαίοι στην Ιβηρική χερσόνησο. Το κρέας του ταύρου είναι σκληρό και έτσι χρειαζόταν πολύς χρόνος και αγάπη πάνω από τη φωτιά για να
ετοιμαστεί το φαγητό. Οι μυρωδιές έφτασαν και στην μύτη του Ρωμαίου Marcus Gavius Apicius, ο οποίος στο De re coquinaria μας μιλά για το στιφάδο της Ostia ή για το στιφάδο του Apicius.
Το στιφάδο από ουρά ταύρου, είναι το πιάτο που εμφανίζεται στα Κορδοβέζικα χώματα (και μαγέρεικα) την επομένη της ταυρομαχίας στην Plaza de la Corredera. Διάσημα στην περιοχή για την καλομαγειρεμένη ουρά ταύρου ήταν το "Mesón de los Leones", της "Romana" ή του "El Carbón", άξιοι πρόγονοι των σπουδαίων εστιατορίων με αύρα ταυρομάχου, όπως το "Mesón El Puya" ή το "Mesón el Toro". Εκεί έτρωγε από παιδί τις ουρίτσες του και ο Ισπανός ταυρομάχος Manuel Rodríguez , ο διάσημος Manolete.
Το στιφάδο της ουράς ταύρου που γνωρίζουμε σήμερα, γεννήθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα. Όταν τέλειωνε λοιπόν η ταυρομαχία στην Plaza de la Corredera, οι chindas ή tripalleras (tripa είναι το έντερο στα ισπανικά) πούλαγαν τα διάφορα μικρά «καλούδια» του ταύρου και κυρίως τις ουρές, σε τραπέζια βαμμένα πράσινα, για να ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα που πουλούσαν το άπαχο κρέας του ταύου. Αυτές οι γυναίκες ήταν οι πρώτες τεχνίτρες του διάσημου πλέον πιάτου. Ήταν κόρες ή χήρες παλιών ταυρομάχων, ή μάνες και αδερφές νεαρών που είχαν βοηθητικό ρόλο στην ταυρομαχία, αλλά φιλοδοξίες ταυρομάχου. Σε εκείνο τον κόσμο του ταύρου, ήταν συχνό φαινόμενο να βάζει στη φωτιά και να μαγειρεύει -ακόμα και να πουλά- την καλύτερα ουρά της πόλης κάποιος ταυρομάχος.Παράδειγμα ο Antonio Fuentes Rodríguez Hito, novillero στην αρχή και banderillero στη συνέχεια (αυτός που χώνει τις δύο μακρουλές banderillas στον ταύρο ώστε να αρχίσει να χάνει αίμα και να εξασθενίσει, πριν του δώσει το τελικό χτύπημα ο ταυρομάχος), που όταν αποσύρθηκε από τις ταυρομαχίες άρχισε να πουλά κρέας στην Plaza de la Corredera. Άλλος πάλι είναι ο Antonio Dios Conejito, που όταν σταμάτησε την καριέρα του ταυρομάχου άρχισε να πουλά κρέας ταύρου στη συνοικία της Merced. Από την οικογένεια του Conejito έρχεται η φήμη της συνταγής της ουράς του ταύρου, καθώς η αδερφή του, που ήταν μητέρα του Manuel Martínez de Dios, γνωστού ως "Virutas", μαγείρευε τις ουρές όπως κανείς άλλως, ήταν μαστόρισσα ολκής με λίγα λόγια και ξακουστή στην Ισπανία για τη συνταγή της.
Ο Manolete πάλι, που αναφέρω και πιο πάνω και είναι ένας από τους πιο αγαπημένους ταυρομάχους της Ισπανίας, κατά τη διάρκεια των παιδικών του χρόνων συνόδευε τον πατέρα και τον θείο του στην ταβέρνα του Paco Acedo, εκεί που σύχναζαν οι καλύτεροι ταυρομάχοι της εποχής. Ακόμα και σήμερα μπορεί να φάει κανείς εκεί rabo de toro –οι ιδιοκτήτες παινεύονται ότι έχουν τις πιο νόστιμες ουρές σε όλο τον Νότο- στην αίθουσα που έχει πάρει το όνομα του Manolete τιμής ένεκεν, καθώς εκεί έτρωγε όταν ζούσε στα περίχωρα της La Lagunilla.
Ο άνδρας της ταυρομαχίας και η γαστρονομία του ταύρου πάντα πήγαιναν χέρι-χέρι. Γι αυτό και στη Μαδρίτη τα τελευταία χρόνια έφτιαξαν μια σειρά από μαγαζιά με «αέρα ταυρομάχου» που τα ονόμασαν Ruta del rabo de toro. Εκεί κανείς μπορεί να βρει tapas και πιάτα με ονόματα εμπνευσμένα από τον κόσμο της ταυρομαχίας, όπως "capotes de pimientos", "banderillas" και βέβαια τις ουρές ταύρου. Αν έχετε δυνατό στομάχι, ξεκινήστε τη βόλτα από το Los Charoles στο San Lorenzo del Escorial, συνεχίστε στο Mesón de Gregorio δίπλα στην Puerta del Sol, αφήστε λίγο χώρο για την La Ternera στην οδό la Ternera, ή πηγαίνετε στην Viejo Madrid στην Cava Baja. Αν πάλι θέλετε κάτι πιο εκλεπτυσμένο, μπορείτε να επισκεφτείτε το παλιό μαγαζί της Mayte Commodore ή το Hotel Victoria. Σήμερα το στιφάδο-estofado σερβίρεται και σε εστιατόρια πολυτελείας, ενώ παλαιότερα το έτρωγαν αποκλειστικά στα πιο φτωχά καπηλειά άνθρωποι χαμηλής στόφας - de baja estofa, όπως τους αποκαλούσαν.

www.esmadrid.com
www.revistaiberica.com

Το κείμενο το είχα γράψει αρχικά εδώ. Τώρα εμπλουτισμένο με φωτογραφίες, δικές μου και από το νετ.

Ακούμε... τί άλλο; Τον Manolo Escobar σε ένα pasodoble taurino, αφιερωμένο στον Manolete.