Για να μπορείς να με ακούσεις

POEMA 5

Para que tú me oigas
mis palabras
se adelgazan a veces
como las huellas de las gaviotas en las playas.

Collar, cascabel ebrio
para tus manos suaves como las uvas.

Y las miro lejanas mis palabras.
Más que mías son tuyas.
Van trepando en mi viejo dolor como las yedras.

Ellas trepan así por las paredes húmedas.
Eres tú la culpable de este juego sangriento.

Ellas están huyendo de mi guarida oscura.
Todo lo llenas tú, todo lo llenas.

Antes que tú poblaron la soledad que ocupas,
y están acostumbradas más que tú a mi tristeza.

Ahora quiero que digan lo que quiero decirte
para que tú las oigas como quiero que me oigas.

El viento de la angustia aún las suele arrastrar.
Huracanes de sueños aún a veces las tumban.

Escuchas otras voces en mi voz dolorida.
Llanto de viejas bocas, sangre de viejas súplicas.
Ámame, compañera. No me abandones.
Sígueme. Sígueme, compañera, en esa ola de angustia.

Pero se van tiñendo con tu amor mis palabras.
Todo lo ocupas tú, todo lo ocupas.

Voy haciendo de todas un collar infinito
para tus blancas manos, suaves como las uvas.

PARA QUE TÚ ME OIGAS - PABLO NERUDA

http://www.uchile.cl/neruda/obra/obra20poemas.html


Για να μπορείς να με ακούσεις
τα λόγια μου
κάποιες φορές ξεθωριάζουν
όπως τα αχνάρια των γλάρων στην ακροθαλασσιά.

Κολλιέ, μεθυσμένο κουδουνάκι
για τα απαλά χέρια σου όπως τα σταφύλια.

Και τα βλέπω να απομακρύνονται τα λόγια μου.
Περισσότερο από δικά μου, είναι δικά σου.
Φεύγουν σκαρφαλώνοντας στον παλιό πόνο μου, όπως ο κισσός.

Σκαρφαλώνουν έτσι στους υγρούς τοίχους.
Εσύ είσαι η ένοχη αυτής της ματωμένης παρτίδας.

Δραπετεύουν από τον σκοτεινό κρυψώνα μου.
Όλα τα γεμίζεις εσύ, όλα τα γεμίζεις.

Πριν από σένα εκείνα πλημμύριζαν την μοναξιά που τώρα εσύ καταλαμβάνεις
και έτσι είναι πιότερο συνηθισμένα από σένα στην θλίψη μου.

Τώρα θέλω να πουν αυτά, αυτό που θέλω να σου πω
για να μπορείς εσύ να τα ακούσεις, όπως θέλω να ακούσεις και εμένα.

Ο άνεμος της αγωνίας ακόμα τα παρασέρνει μακριά.
Τυφώνες από όνειρα ακόμα κάποιες φορές τα αναποδογυρίζουν.

Ακούς άλλες φωνές στην πονεμένη μου φωνή.
Θρήνος από γέρικα στόματα, αίμα από παλιές ικεσίες.
Αγάπα με, συντρόφισσα. Μην με εγκαταλείπεις.
Ακολούθα με. Ακολούθα με, συντρόφισσα, σε αυτό το κύμα της αγωνίας.

Αλλά φεύγουν χρωματισμένα με την αγάπη σου τα λόγια μου.
Όλα τα καταλαμβάνεις εσύ, όλα τα καταλαμβάνεις.

Φτιάχνω με όλα τα λόγια μου ένα κολλιέ άπειρο
για τα λευκά σου χέρια, απαλά όπως τα σταφύλια.

(Για την "βάρβαρη" μετάφραση, φέρω την ευθύνη.)