Αρωγή και ευδοκίμηση υπό το πρίσμα ενός πιθανού εγκλήματος από ανήλικους συμπολίτες

Διαβάζω στην ιστοσελίδα του Έθνους:

"Eυδοκίμησαν τα «παιδιά της αρωγής»;
Έθνος, 27/5

Προχθές «πέσαμε» στη συνέντευξη ενός επιστήμονα στο Πανεπιστήμιο της Kρήτης. Nέος άνθρωπος με ντοπιολαλιά χαρακτηριστική. Mιλούσε για κύτταρα και δομικά υλικά ζωής, για τον ανεξερεύνητο κόσμο του εγκεφάλου. Hταν απόλαυση να τον ακούς. Mετά, του ζήτησαν να πει μερικά πράγματα για τον εαυτό του. Θυμήθηκε ότι όνειρό του ήταν να σπουδάσει φυσικός, αλλά απέτυχε παταγωδώς να περάσει στη σχολή της επιλογής του. Tι τον «χαντάκωσε»; O ερευνητής χαμογέλασε.
«Hμουν», εξομολογήθηκε στην κάμερα, «ένα από τα παιδιά της «αρωγής και της ευδοκίμησης». Kοινώς, πάτωσε στην έκθεση. Kαι πέρασε, αλλά σε εντελώς διαφορετική σχολή απ αυτήν που είχε διαλέξει. Συνάντησε δηλαδή τον σκοπό της ζωής του μέσα από μια αποτυχία.
H «αρωγή» και η «ευδοκίμηση», τις θυμάστε; H Σκύλλα και η Xάρυβδις που ανάμεσά τους συνέθλιψαν τα όνειρα τόσων παιδιών στις αρχές της δεκαετίας του 80. Δεν είχαν ιδέα τι σήμαιναν αυτές οι λέξεις και τους ζήτησαν να χτίσουν μια έκθεση γύρω τους! Σαν να μην έχεις ξαναδεί ποτέ στη ζωή σου αβγό και γάλα και να σου ζητάνε να φτιάξεις μπεσαμέλ.
Tρόμος. Eθνική υστερία. Eίχε δίκιο ο σήμερα λαμπρός επιστήμων. Tα παιδιά της «αρωγής και της ευδοκίμησης» είναι μια κατηγορία μόνα τους.
Iσως κάποια απ αυτά διαβάζουν αυτό το σημείωμα τώρα. Nα αναρωτιούνται πόσο τους επηρέασε, τελικά, εκείνη η σφαλιάρα. Aλλα ξανασχεδίασαν τη ζωή τους με επιτυχία, όπως ο ερευνητής. Aλλα βρήκαν «αρωγούς» και τελικά «ευδοκίμησαν» και κάποια απ αυτά δεν μπόρεσαν να ξαναβρούν τον δρόμο τους. H ζωή τα πήγε εντελώς αλλού.
Eίναι οι μέρες τέτοιες ,που αξίζει να αναρωτηθείς -ειδικά τώρα, που χιλιάδες άλλα παιδιά τραβάνε τα ίδια ζόρια. Iσως μάλιστα να πρόκειται για τα... παιδιά των παιδιών της «αρωγής». Ποιος ξέρει αν, μια γενιά αργότερα, έχουν ιδέα τι σημαίνουν εκείνες οι σημαδιακές για την εποχή τους λέξεις."

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=5500&subid=2&pubid=45850

ΥΓ. Ήμουν ένα από εκείνα τα παιδιά. Τον υψηλότερο βαθμό στις εξετάσεις τον πήρα χάρη σε αυτές τις δύο λέξεις, 17.5 για την αρωγή που οδηγεί στην ευδοκίμηση. Στα υπόλοιπα μαθήματα δεν αρκούσε η ευρύτερη παιδεία και κουλτούρα, χρειαζόταν και διάβασμα.
Πόσο διαφορετικός μου φαίνεται ο κόσμος σήμερα, 21 χρόνια μετά, όταν παιδιά φέρονται να έχουν μετατραπεί σε ψυχρούς εκτελεστές...
Τί σκατά έγινε η παιδεία μας;
Πού γκρεμοτσακίστηκε η κουλτούρα μας;
Τί κάναμε την ψυχή μας;
Ποιούς αφήσαμε να παίξουν με το μυαλό μας;
Ήταν ψέμματα όσα μου έλεγαν οι παππούδες μου, ότι ο λαός μου έβαζε στην αγκαλιά του τον πονεμένο, τον πεινασμένο, τον ξένο και πάλευαν μαζί για μια καινούργια μέρα;
Γιατί επιτρέψαμε να οδηγηθούμε σε τέτοια πνευματική και ηθική κατάντια;
Τί σημασία έχει αν το απεχθές έγκλημα έγινε τελικά στην Βέρροια; Έτυχε εκεί να γίνει η αρχή.
Είμαστε όλοι συμμέτοχοι, κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών.
Μεγαλώνουμε παιδιά στην κοινωνία που εμείς φτιάχνουμε.
Ζητούμε και προσφέρουμε την αρωγή για να κάνουμε ένα τέλειο έγκλημα που θα μας οδηγήσει σε μία σάπια ευδοκίμηση.