Todos vuelven / Όλοι επιστρέφουν ;

Ένα μουσικό δάνειο από την Ευρώπη προσαρμοσμένο στα ακούσματα και τα βιώματα της πολυπολιτισμικής Λατινικής Αμερικής είναι το Vals peruano ή Vals Criollo, που έγινε ιδιαίτερα αγαπητό στην Λατινική Αμερική γύρω στο 1950 και τραγουδιέται ακόμα και σήμερα κυρίως στο Περού, όπου έχει γίνει πλέον συνώνυμο με ένα μέρος της ιστορίας και του πολιτισμού του.

Ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια του Vals Peruano, έναν "ύμνο στην νοσταλγία" όπως συνηθίζουν να το αποκαλούν οι Περουβιάνοι, το πρωτακούσαμε -με ελαφρά αλλαγμένους στίχους και ρυθμό- από μία από τις πιο σημαντικές σύγχρονες μουσικές φιγούρες της Λατινικής Αμερικής, τον Rubén Blades, που τον τελευταίο καιρό ήταν -ίσως είναι ακόμα;- υπουργός τουρισμού στον Παναμά.

Το "Todos Vuelven" ανήκει στο είδος των τραγουδιών που καταγράφονται στην εθνική μνήμη και γίνονται μέρος της καρδιάς ενός λαού, μετατρέπονται σε ύμνο και σημείο αναφοράς για τους μετανάστες που αναζητούν τα πάτρια εδάφη, σκορπισμένοι στα 4 σημεία του ορίζοντα. Ένα ποίημα αγάπης για το Περού, που γράφτηκε από ένα διανοούμενο, ποιητή, συγγραφέα, δημοσιογράφο και θερμό υποστηρικτή της música criolla, τον César Miró (1907-1999, Lima, Perú).

Στον César Miró δεν έγιναν με πολύ θετικό τρόπο αποδεκτές οι αλλαγές που έκανε αρκετές δεκαετίες μετά την επιτυχία του τραγουδιού στην Λατινική Αμερική ο Rubén Blades και έτσι, όταν βρέθηκαν κάποια στιγμή στην Λίμα και ο Blades του ζήτησε να τον συγχωρήσει για τις μικρές αλλαγές στους στίχους και στον ρυθμό, ο υπερήλικας πια ποιητής του απάντησε δηκτικά ότι δεν θα έπρεπε να τον απασχολεί το θέμα, καθώς ο ίδιος ο λαός θα άλλαζε από μόνος του και πάλι αυτό που είχε φτιάξει ο Blades...

Todos Vuelven

(Vals Peruano de César Miró)

Todos vuelven a la tierra en que nacieron,

al embrujo incomparable de su sol,

todos vuelven al rincón donde vivieron,

donde acaso floreció más de un amor.

Bajo el árbol solitario del silencio,

cuántas veces nos ponemos a soñar,

todos vuelven por la ruta del recuerdo,

pero el tiempo del amor no vuelve más.

El aire que trae en sus manos

la flor del pasado, su aroma de ayer,

nos dice muy quedo al oído

su canto aprendido del atardecer.

Nos dice su voz misteriosa,

de nardo y de rosa, de luna y de miel,

que santo el amor de la tierra,

que triste es la ausencia que deja el ayer.

Όλοι επιστρέφουν στη γη που γεννήθηκαν,
στην ασύγκριτη μαγεία του ήλιου της,
όλοι επιστρέφουν στην γωνιά που έζησαν,
εκεί που ίσως άνθισαν περισσότερες από μια αγάπη.

Κάτω από το μοναχικό δένδρο της σιωπής,
πόσες φορές δεν ονειρευόμαστε,
όλοι επιστρέφουν από τον δρόμο της θύμησης,
αλλά ο καιρός της αγάπης δεν επιστρέφει πια.

Ο αέρας που φέρνει στα χέρια του
το λουλούδι του παρελθόντος, το άρωμα του χθες,
μας ψιθυρίζει απαλά στο αυτί το τραγούδι του
φωτισμένο από τα χρώματα του δειλινού.

Μας λέει η γεμάτη μυστήριο φωνή του,
πλημμυρισμένη από νάρδους και τριαντάφυλλα,
από το φεγγάρι και το μέλι,
πόσο άγια είναι η αγάπη για την Πατρίδα,
πόσο θλιβερή είναι η απουσία που αφήνει το χθες.

ΥΓ. Όλοι επιστρέφουν τελικά εκεί που βρίσκεται η καρδιά τους. Να το λένε άραγε αυτό Πατρίδα; Γη; Σπίτι; Οικογένεια; Όλοι επιστρέφουν με κάποιον τρόπο, εκεί που αγάπησαν και αγαπήθηκαν. Ελπίζω...