Δύο και τρεις και δεκάδες πλευρές

Σε κάθε ιστορία υπάρχουν τουλάχιστον δύο πλευρές.

Ας διαβάσουμε το πιο πρόσφατο κείμενο του Τάσου Τέλλογλου, που αναφέρεται στην βίαιη, άνανδρη και απαράδεκτη επίθεση που δέχτηκε την προηγούμενη Τετάρτη στο Σύνταγμα.

Ας ακούσουμε όμως και την άποψη της Λιάνας Κανέλλη για άλλο κείμενο του ιδίου, που γράφτηκε πέρισυ.



Όπως σχολίασα το πρωί και στο facebook, διαφωνώ με την κατακλείδα του χθεσινού άρθρου στην Καθημερινή με τίτλο "Η φανέλα με το νούμερο «9»". Ή ακριβέστερα, διαφωνώ με τα υπονοούμενα που αφήνει. Γιατί επικεντρώνει σε ένα πολύ μικρό σημείο μιας μεγάλης εικόνας, στην οποία εμφανίζονται με σκοτεινά χρώματα πολλές κοινωνικές και πολιτικές ομάδες, χωρίς ο απλός πολίτης να μπορεί να ξεχωρίσει τα χρώματα, τα πρόσωπα, τις προθέσεις.

Δεν αναφέρεται τίποτα σε αυτό το άρθρο για το παρακράτος που λειτουργεί σε όλες τις μαζικές διαδηλώσεις και εκδηλώσεις αντίδρασης απέναντι στις αποφάσεις της όποιας Ελληνικής Κυβέρνησης από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου (όσο θυμάμαι εγώ τουλάχιστον), ξεκινώντας με τα στημμένα "ντου" των αναρχικών στα Εξάρχεια όταν ερχόταν ο Σουλτς ή γινόταν υποτίμηση και φτάνοντας στα έκτροπα της προηγούμενης εβδομάδας.

Τί προτείνει λοιπόν το "θύμα" των "ακομμάτιστων πολιτών"; Σαφώς η βιαιοπραγία που υπέστη ο δημοσιογράφος είναι καταδικαστέα και ανεπίτρεπτη και οδηγεί σε ακόμα πιο σκοτεινά μονοπάτια. Όμως, τί προτείνει για άλλη μια φορά στους πολίτες; Να μην διαδηλώνει πλέον ο ραγιάς, προς αποφυγήν επεισοδίων;

Το συμπέρασμά του δεν κατάλαβα πλήρως. Ή μήπως κατάλαβα;