Γερμανικά καμιόνια

"― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; Ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το πε ακόμα."

 

Γερμανικά -ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ φωνάζει ο παραμυθάς Νιόνιος γλιστρώντας έξω από το τραγούδι, για να μας υποδείξει και να μας υπενθυμίσει ποιος είναι ο εχθρός - καμιόνια στάθηκαν στην μάντρα, και μια ριπή σταμάτησε τ΄ακορντεόν...

Όταν κάποιος αγαπημένος απευθύνεται αποκλειστικά στο θυμικό μας για να μας χειραγωγήσει, τότε, αυτό αποτελεί αναμφίβολα μια πράξη ατιμίας.

Το ότι μπορεί να το ευχαριστιόμαστε εκείνη τη στιγμή, δε σημαίνει ότι δεν το αναγνωρίζουμε και δεν το κρίνουμε.

Ωραία η συναυλία του Σαββόπουλου. Όσο μέρος της είδα από την τηλεόραση, μου άρεσε. Την ευχαριστήθηκα. Αυτές οι μουσικές είναι μέρος της παιδικής μου ηλικίας.

Αδιαφορώ για τον ΣΚΑΙ και τις ενέργειες τύπου "Όλοι μαζί μπορούμε" να πάμε να πνιγούμε και μένω στο μουσικό μέρος, ή τουλάχιστον προσπαθώ να το απομονώσω και να "κερδίσω" ό,τι μπορώ.

Όμως, η επανάληψη αυτού του "γερμανικά", που μας τραβά το αυτί και μας λέει "δεν φταίει κανείς δικός μας, δεν φταίνε οι πολιτικές μας, δεν φταίνε τα ΜΜΕ, δεν φταίνε οι πολιτικοί αλλά ούτε και οι πολίτες, δεν φταίει ούτε καν το κακό το ριζικό μας αλλά μόνο ο κακός Γερμανός "... όταν το ακούω αυτό σε μορφή συγχωροχαρτιού από τον Πάπα, μου έρχεται αναγούλα.

Και πάλι όμως, επειδή οι αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας -όταν είναι όμορφες- είναι υπεράνω όλων, μένω εκεί. Κι εξακολουθώ ν΄ανατριχιάζω όποτε ακούω από τότε ακορντεόν...