Εξίσου απογοητευτική είναι και η γαλλική χαζομαρούλα Βρε Καλώς τους, με το ζευγάρι των κουλτουριάριδων ψευτοαριστερών και την οικογένεια των Ρομά. Υπερβολική, χωρίς έξυπνο χιούμορ και με τελείως μπούρδα τέλος, που τινάζει την όποια προσπάθεια στον αέρα, παρά τις προσπάθειες του Κριστιάν Κλαβιέ.
Η ιταλική Τα παράπονα στο δήμαρχο, φέρνει... θλίψη, γιατί θυμίζει τόσο μα τόσο πολύ Ελλάδα. Βλέπεται ευχάριστα, ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ.
Πάντα όμορφη η ασπρόμαυρη Charade με έναν ώριμο γοητευτικό Κάρι Γκραντ, μια πάντα γλυκιά σαν μέλι Οντρεϊ Χέμπορν και τον Ουόλτερ Ματάου στο ρόλο του ... ουπς, σταματώ εδώ, μην προδώσω την υπόθεση!.
Πολύ καλός ο Ρικάρντο Νταρίν (όπως πάντα, εδώ που τα λέμε) αλλά και ο Όσκαρ Μαρτίνες στο ρόλο του κακού, στον Πιλότο. Μια ελάχιστη ιδέα για το τι συνέβαινε στην Αργεντινή, την εποχή που εγώ πήγαινα γυμνάσιο. Φαίνεται απίστευτο για μας στην Ευρώπη, όμως η πραγματικότητα των ανθρώπων στην Κεντρική και Νότιο Αμερική είναι ακόμα και σήμερα -σε πολλούς τόπους- τελείως διαφορετική από αυτή που θεωρούμε "δεδομένη" στο δυτικό κόσμο.
Τελικά, το Μπαρ του Άλεξ Ντε Λα Ιγκλέσια, παραμένει -παραδόξως για τα γούστα μου- σταθερά πρώτο και σε αρκετή απόσταση, ακόμα και από τον Πιλότο. Ταινιάρα. Χαρακτηριστικό το ότι στο διάλειμμα δεν ακουγόταν στο σινεμά ούτε ψίθυρος και κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του, τα πρώτα λεπτά μετά τη διακοπή. Θρίλερ, μαύρη κωμωδία, γκροτέσκ, με πολιτικές, κοινωνικές, κατασκοπικές, ψυχολογικές αναφορές, μια ταινία με πολλά πρόσωπα που αξίζει τον κόπο να την δει κανείς στην μεγάλη οθόνη.
No comments:
Post a Comment