Friday, February 23, 2018

Β΄Ελληνική Δημοκρατία (1924-1935). Βενιζέλος και ισπανική διπλωματία


01.03.2018, 19.00 h.
Βιβλιοπαρουσίαση
Πέδρο Άλβαρεθ ντε Φρούτος-Δημήτρης Φιλιππής, Β΄Ελληνική Δημοκρατία (1924-1935). Βενιζέλος και ισπανική διπλωματία

To βιβλίο (έκδοση του Κέντρου Βυζαντινών, Νεοελληνικών και Κυπριακών Σπουδών – σειρά Πηγές και Τεκμήρια, τ.9, Γρανάδα 2017) προσεγγίζει την Ελλάδα του Βενιζέλου μέσα από το πρίσμα της ισπανικής διπλωματίας της εποχής. Οι Ισπανοί πρέσβεις του Μεσοπολέμου βλέπουν στο πρόσωπο του Βενιζέλου «έναν μεγάλο πολιτικό, έντιμο, ικανό και πατριώτη», αλλά και έναν «μεγαλομανή, που επέλεγε συχνά ως συνεργάτες τους τυφλά υπάκουους, αντί για τους πλέον ικανούς». Για την ισπανική διπλωματία, στα δύο πρόσωπα του Βενιζέλου καθρεφτίζεται, ως ένα βαθμό, ο ελληνικός διχασμός, δεδομένου ότι ο «μέγας Κρητικός» υπέστη τις δύο πιο μεγάλες ήττες του ενώ ήταν έτοιμος (και η Ελλάδα μαζί του) να δρέψει τους καρπούς των επιτυχιών του: το 1920, συνετρίβη στις εκλογές παρότι είχε τριπλασιάσει τα γεωγραφικά όρια της χώρας και είχε τονώσει το εθνικό αίσθημα των Ελλήνων,  ενώ, το 1933, ηττήθηκε για δεύτερη φορά μετά μια πενταετία επιτυχούς διακυβέρνησης της χώρας, ανασυγκρότησής της, εκσυγχρονισμού των δομών της και συγχρονισμού της με τη Δύση. Ο Βενιζέλος υπήρξε αντιφατική προσωπικότητα, με το ένα πόδι στη Μοναρχία και το άλλο στη Δημοκρατία, (ένας καλός δημοκράτης του συνταγματικού μονάρχη, κατά τον Ουναμούνο). Ήταν φιλελεύθερος και συντηρητικός, ενίοτε δε και αυταρχικός. Κατάφερε πάντως να υλοποιήσει το μεταρρυθμιστικό του. Δημιούργησε ένα Κράτος, την Ελλάδα της εποχής του, που ως ένα βαθμό είναι η Ελλάδα του σήμερα, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της.  
Θα χαιρετήσει ο πρέσβης της Ισπανίας, Ενρίκε Βικέρα και θα μιλήσουν ο Μόσχος Μορφακίδης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γρανάδας, διευθυντής του Κέντρου Βυζαντινών, Νεοελληνικών και Κυπριακών Σπουδών και οι ιστορικοί Λουκιανός Χασιώτης, επίκουρος καθηγητής  Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και Εύη Καρούζου, ερευνήτρια της Ακαδημίας Αθηνών, όπως και οι δύο συγγραφείς, Πέδρο Άλβαρεθ ντε Φρούτος, ελληνιστής, ιστορικός, πρώην καθηγητής και γερουσιαστής και Δημήτρης Φιλιππής, επίκουρος καθηγητής στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο - Πρόγραμμα Σπουδών «Ισπανική Γλώσσα και Πολιτισμός»

Στα ισπανικά.

Σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Ισπανίας στην Αθήνα και το Κέντρο Βυζαντινών, Νεοελληνικών και Κυπριακών Σπουδών της Γρανάδας.

Αίθουσα εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας, Σκουφά 31, Κολωνάκι. Είσοδος ελεύθερη.


01.03.2018, 19.00 h.
Presentación de libro
Pedro Álvarez de Frutos-Dimitris Filippís,  II República griega (1924-1935). Venizelos y la diplomacia española

Este libro (una edición del Centro de Estudios Bizantinos, Neogriegos y Chipriotas –serie, Fuentes y Documentos, no 9,   Granada 2017) se acerca a la Grecia de Venizelos a través del prisma de la diplomacia española de aquel tiempo.  Los embajadores españoles de entreguerras calificaron a Venizelos como  un “gran estadista recto,  competente y patriota”, pero también  como “un megalómano que muchas veces escogía a los ciegamente sumisos en lugar de los más competentes”. En cierta medida, para la diplomacia española, las dos caras de Venizelos reflejan la división nacional del país,  el dijasmós, dado que el “gran cretense” sufrió sus dos mayores derrotas justo en el momento en que
todo anunciaba que estaba listo (y Grecia junto a él) para cosechar los frutos de sus grandes victorias.
Le ocurrió en 1920 cuando fue derrotado pese a haber triplicado la extensión del territorio griego y de haber reforzado el sentimiento nacional de  los griegos y le ocurrió nuevamente en 1933 cuando fue derrotado   tras su gran lustro de  éxito, debido a la reconstrucción del país y la modernización de sus instituciones, así como a su sincronismo con Occidente. Venizelos fue una figura paradójica, a caballo entre la monarquía y la república (“un buen republicano del rey”,  según Unamuno). Fue liberal y conservador. Fue autoritario. En cualquier caso, Venizelos cumplió su sueño reformista, ya que consiguió crear un Estado, la Grecia de entonces que, en parte, es la Grecia de hoy, con sus cualidades y defectos.
Los embajadores españoles de la época fueron testigos de excepción de la actividad política griega y, como representantes de un país sin intereses estratégicos y políticos en Grecia, quizás fueran los mejores testigos y jueces de la “Grecia de Venizelos”.
Saludará el Embajador de España, Enrique Viguera y hablarán  Mosjos Morfakidis, profesor en la Universidad de Granada y director del Centro de Estudios Bizantinos, Neogriegos y Chipriotas, los historiadores, Lukianós Jasiotis, profesor en la Universidad de Salónica, Evi Carusu, investigadora en la Academia de Atenas y los dos autores, Pédro Álvarez de Frutos, historiador, helenista, ex profesor y senador y Dimitris Filippís, profesor en la Universidad Abierta -Programa de Lengua y Civilización Española.  

En español.
En colaboración con la Embajada de España en Atenas y el Centro de Estudios Bizantinos, Neogriegos y Chipriotas en Granada.

Salón de Actos del Instituto Cervantes de Atenas, Scufá 31, Colonaki. Entrada libre.

No comments: