Σαν απόκληρος γυρίζω

Περιπλανώμενος δυστυχισμένος
 Μακριά απ’ της μάνας μου την αγκαλιά...

Ιδιαίτερα δυσάρεστες στιγμές.

Μαύρες, ταιριαστές με τον καιρό.

Έτοιμοι να βγάλουμε "μαχαίρια", απωθημένα, λύσσα, μίσος, απύθμενη βλακεία, και -όλα αυτά μαζί- σε συνδυασμό με χνώτα που έχουν αρχίσει και βρωμάνε από την κακή διατροφή και από την οικονομική δυσπραγία, που δεν μας επιτρέπει να επισκεπτόμαστε τακτικά τον οδοντίατρο.

Μόνη παρηγοριά, σε όσους ακόμα καταφέρνουμε να διατηρούμε την λογική μας, οι αναμνήσεις.

Και -ίσως- η ελπίδα.
 

"Κλαίω μανούλα μου κι εγώ για σένα

Που έχω χρόνια για να σε ειδώ"