Ένας ακόμα λόγος που με κάνει να μην γουστάρω την Ελλάδα

Αν κάποιος στην σημερινή Αθήνα χρειαστεί επειγόντως να κάνει μετάγγιση αίματος, θα πρέπει να έχει την τύχη με το μέρος του τη συγκεκριμένη στιγμή, γιατί στα δημόσια νοσοκομεία πρέπει να είναι μέρα εφημερίας, να υπάρχει περιθώριο για έναν ακόμα ασθενή και βέβαια να υπάρχει και η συγκεκριμένη ομάδα αίματος. Και μπάρμπας στην Κορώνη να υπάρχει, είναι σχεδόν αδύνατο να καλυφθεί άμεσα το επείγον περιστατικό.

Σε επείγουσα κατάσταση, ο ασθενής αναγκαστικά θα πρέπει να ανοίξει το πορτοφόλι και να απευθυνθεί σε κάποιο ιδιωτικό νοσοκομείο. Εδώ να σημειώσω ότι θα πρέπει και οι δικοί του να ανοίξουν τις φλέβες τους, κάτι που δυστυχώς στην Ελλάδα το κάνουμε στην πλειοψηφία μας μόνο όταν ένας δικός μας έχει άμεση ανάγκη, καθώς ακόμα δεν έχουμε "χωνέψει" την υψηλή σημασία της εθελοντικής συστηματικής αιμοδοσίας. Το αίμα είναι ένα από τα πιο πολύτιμα αγαθά, που δεν "αγοράζεται" και που είναι πιθανό να το χρειαστούμε όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής μας.

Στο ιδιωτικό νοσομείο λοιπόν, δεν είναι και πάλι βέβαιο ότι θα εξυπηρετηθεί ο ασθενής. Αν υπάρχει κάποια γνωριμία μέσω γιατρού κλπ, κάτι μπορεί να γίνει σε πρώτη φάση, ειδικά σε κατάσταση υπερεπείγοντος. Όμως, αν ο ασθενής χρειάζεται αρκετές μπουκάλες αίμα, ίσως χρειαστεί να περάσει 2 και 3 μέρες στο νοσοκομείο, τουλάχιστον 7 ώρες την φορά. Θα χρεωθεί για δωμάτιο και τροφή (αν και το πιο πιθανό είναι ότι σπίτι του θα φάει και θα κοιμηθεί), θα χρεωθεί για τα ειδικά φίλτρα αν δεν κάνει μετάγγιση αίματος αλλά κάποιου υποπροϊόντος, θα χρεωθεί για... τελοσπάντων, η σούμα φτάνει άνετα κοντά στα 700 euros. Για μια μετάγγιση σε δόσεις. Που είπαμε, αν πρόκειται για επείγον περιστατικό, δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου αναμονής ώστε να εξυπηρετηθεί κάποιος σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, γιατί στο μεταξύ μπορεί να έχει αποδημήσει εις τόπον χλοερό.

Ένας ακόμα λόγος που με κάνει να μην γουστάρω την Ελλάδα. Το σύστημα υγείας. Που εξακολουθεί να είναι κουτσό και στραβό. Που μας μετατρέπει σε ανήμπορα πονεμένα απελπισμένα σκουληκάκια, που σέρνονται στα σκατά για μια στάλα αίμα, για ένα φάρμακο, για μια ανάσα ζωής.