Τί πίνουν και δεν μας δίνουν;

Αναρωτιέμαι... από καιρό τώρα έχω την απορία.

Η κατάσταση όμως επιδεινώνεται με ρυθμούς ραγδαίους.

Τί πίνουν και δεν μας δίνουν κάποιοι κριτικοί ταινιών κινηματογράφου;

Τί ακριβώς βρήκαν ξεκαρδιστικό και ευρηματικό στο "TRISTRAM SHANDY: A COCK AND BULL STORY";

Και πού ακριβώς είδαν το βρεττανικό φλέγμα, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που να βαθμολογούν τόσο θετικά αυτήν την απίστευτη, φλύαρη μπούρδα, που δεν φτάνει ούτε τις χειρότερες τηλεταινίες που έχουμε αναγκαστεί να δούμε κατά καιρούς στην Αγγλία;

Δεν ξέρω τί ακριβώς ήθελε να πει ο Γουιντερμπότομ. Έχω την αίσθηση ότι ήθελε απλά να μας δείξει τα μπότομς του και να γελάσει ειρωνικά για το χάσιμο των 8 euros μας και 2 ωρών από τη ζωή μας. Μάλλον ήθελε να μας αποδείξει πόσο εύπιστοι και ανόητοι είμαστε ενίοτε.

Οι κριτικοί όμως που παρουσιάζουν αυτό το ... πράγμα (γιατί σίγουρα ταινία δεν είναι, κριτική και σάτιρα για τον κινηματογράφο ή για τη ζωή δεν είναι, ντοκυμαντέρ πάνω στο ντοκυμαντέρ δεν είναι, τηλεταινία δεν είναι) σαν ξεκαρδιστική ταινία τόσο υψηλής ποιότητας που δεν πρέπει να χάσουμε... ε αυτούς ειλικρινά μόνο με ένα τρόπο μπορώ να τους δικαιολογήσω: κάτι πίνουν και δεν μας δίνουν.

Τελικά πρόκειται για δούλεμα ή για κακόγουστη βλακεία;

ΥΓ 1. Δεν αντέχω να μην αναρωτηθώ και γραπτά: post modern... έτσι "μεταφράζεται" σήμερα η μαλακία;

ΥΓ 2. Ακόμα και το BBC έχει διθυραμβικές κριτικές, "μία από τις πιο αστείες βρεττανικές ταινίες των τελευταίων χρόνων" την περιγράφει. Μήπως τουλάχιστον οι δικοί μας κριτικοί θα ήταν σκόπιμο να βλέπουν την ταινία και να γράφουν τις προσωπικές τους εντυπώσεις μέσα από το μάτι του Έλληνα θεατή, στον οποίο και απευθύνονται;