Mario Benedetti (septiembre 1920, Paso de los Toros - mayo 2009, Montevideo)
Voy a cerrar los ojos en voz baja
voy a meterme a tientas en el sueño.
En este instante el odio no trabaja
para la muerte, que es su pobre dueño
la voluntad suspende su latido
y yo me siento lejos, tan pequeño
que a Dios invoco, pero no le pido
nada, con tal de compartir apenas
este universo que hemos conseguido
por las malas y a veces por las buenas.
¿Por qué el mundo soñado no es el mismo
que este mundo de muerte a manos llenas?
Mi pesadilla es siempre el optimismo:
me duermo débil, sueño que soy fuerte,
pero el futuro aguarda. Es un abismo.
No me lo digan cuando me despierte.
5 comments:
Que en paz descanse! Ha sido un gran poeta...
Καλο ταξιδι σε εκεινον, αν και παντα η τεχνη του θα ειναι παρουσα!
Τριτη, 19 Μαϊου 2009 07:00
O ποιητής Μάριο Μπενεντέτι, κορυφαία μορφή της ουρουγουαϊνής και λατινοαμερικάνικης σύγχρονης γραμματείας, - του οποίου οι ερωτικές και πολιτικές ελεγείες έγιναν δημοφιλή τραγούδια-, έφυγε από τη ζωή την Κυριακή, σε ηλικία 88 ετών. O σπουδαίος Ουρουγουανός ποιητής Μάριο Μπενεντέτι. Από το 1973 έως το 1983 -που η Ουρουγουάη ζούσε τη δικτατορία- έζησε εξόριστος. Οι κοινωνικές αδικίες και ο εγκλιματισμός του ξανά στη χώρα του - που κατ΄ αυτόν είχε γίνει πεζή και υλιστική-, αποτελούν τη βασική θεματολογία του πλούσιου έργου του, που περιλαμβάνει πλήθος μυθιστορημάτων, διηγημάτων, ποιημάτων, δοκιμίων και άρθρων. Στα διηγήματά του, ιχνηλάτησε -μέσα από ευρηματικές και γλαφυρές περιγραφές-, τη χαμηλόφωνη γλυκύτητα του Μοντεβιδέο, αλλά και την απελπισία του γραφειοκρατικού κυκεώνα. Στη δεκαετία του '80 οργάνωνε ποιητικές αναγνώσεις -σε γεμάτες κόσμο αίθουσες-, όπου στο μέσο της σκηνής, καθισμένος σε μία κουνιστή πολυθρόνα, διάβαζε από ένα μεγάλο βιβλίο, ενώ ο παιδικός φίλος και συνεργάτης του -τραγουδοποιός- Ντανιέλ Βιλιέτι, έπαιζε μουσική και τραγουδούσε. Ο μεγάλος Ισπανός βάρδος - εισηγητής του καταλανικού «Νόβα Κανσιό»- Τζοάν Μανουέλ Σεράτ, μετέτρεψε τα ποιήματα του Μπενεντέτι σε επιτυχίες. Στην τελευταία του ποιητική συλλογή, «Ο Κόσμος που Ανασαίνω», ασχολήθηκε με τα γηρατειά και την κακοφωνία της διεθνούς πολιτικής. Ο ίδιος, περιπαικτικά χαρακτήριζε την απαισιοδοξία του «πληροφορημένη αισιοδοξία», και διατράνωνε πως τα νιάτα, είναι η ελπίδα του για το μέλλον. Ο Μπενεντέτι υπήρξε -μέχρι τέλους- αγαπητή μορφή της καθημερινής ζωής της Ουρουγουάης, ενώ οι νέοι της Λατινικής Αμερικής ανταλλάσσουν στο Ίντερνετ ποιήματά του. Την τελευταία διετία έπασχε από άσθμα και νοσηλεύτηκε συχνά. Όπως τόνισε ο αδελφός του Ραούλ Μπενεντέτι σε τοπικό τηλεοπτικό δίκτυο, τις τελευταίες εβδομάδες έδειχνε σημεία βελτίωσης και ο θάνατός του ήταν αναπάντεχος.
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της "Ναυτεμπορικής", αφιέρωμα στο συγκεκριμένο λογοτέχνη.
"Δροσοσταλίδα"
Πλήρης χρόνων και έργου έφυγε και ο Μπενεντέττι.
Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς από την Ποίησή του; "Ευκαιρία" (λάθος επιλογή λέξης) να ανατρέξουμε και πάλι στις συλλογές του.
:)
ερωτεύτηκα εξαιτίας του
πόνεσε μαζί μου
με βοήθησε να ξεπεράσω καταστάσεις!
αρκετά άγνωστος στην ελλάδα δυστυχώς.
νιώθω σα να έφυγε κάποιος από την οικογένεια μου!
Post a Comment