Πολιτισμός ή Βαρβαρότητα;

Τα περί Σοσιαλισμού και Βαρβαρότητας που πήρε το μάτι μου να ανασύρονται από τα σκονισμένα ράφια τις τελευταίες μέρες μου φάνηκαν παιδιάστικα γλαφυρά τεχνάσματα των διαφόρων ραν-ταν-πλαν πρακτόρων Θου-Βου που έχει γεμίσει η Υφήλιος τα τελευταία 100 χρόνια.

Το πραγματικό ερώτημα είναι αν θα επιλέξουμε και πάλι την Βαρβαρότητα έναντι του Πολιτισμού, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οχι άλλοι Νεκροί, διαβάζω στον σημερινό τίτλο ενός από τα ισπανόφωνα blogs που παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό. Μαγειρική το κύριο θέμα, αλλά προφανώς όταν ζει κανείς σε μια χώρα όπως το Περού, πολυταλανισμένη από τα πραξικοπήματα και τις δικτατορίες που πληρώνονται για να οργανώσουν οι διάφοροι ραν-ταν-πλαν πράκτορες Θου-Βου, τότε δεν μπορεί παρά να τρομάξει με αυτό που βλέπει να συμβαίνει ΚΑΙ ΠΑΛΙ στη γειτονιά του και να προσπαθήσει να εξορκίσει τον φόβο του μέσα από δυο λέξεις, αντί για μια πλούσια συνταγή.

Και όπως λέει μια ισπανική παροιμία "cuando las barbas de tu vecino veas pelar, pon las tuyas a remojar" ή αλλιώς όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, κάποια στιγμή θα φτάσει η φωτιά και στο δικό μας, γι αυτό και πρέπει να προσέχουμε για να έχουμε. Εστω, αυτήν την σχετική και υποτυπώδη έννοια δημοκρατίας και ελευθερίας που θεωρούμε δεδομένη και δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να την υπερασπίσουμε και να την τιμήσουμε με την ψήφο μας, όταν σε πολλά μέρη του κόσμου εξακολουθούν να έχουν πρόσβαση στις κάλπες με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο αποκλειστικά και μόνο οι ελάχιστοι προνομιούχοι.

Οσο εμείς κολυμπούσαμε ή/και χαζολογούσαμε μπροστά στις βαρετές χιλιοειπωμένες ανοησίες της Ελληνικής Τηλεόρασης που επαναλαμβάνονται με ανατριχιαστικά μαθηματική ακρίβεια κάθε σαββατοκύριακο εκλογών, σε μια γωνιά του Περουβιάνικου Αμαζόνιου σκοτώνονταν αστυνομικοί και άμαχοι κάτοικοι, μέλη της φυλής των Awajun που προσπαθούν να αποτρέψουν την εισβολή των πολυεθνικών στις τελευταίες πηγές παγκόσμιας ανάσας, με άγνωστο ουσιαστικά τον αριθμό των νεκρών. Τρομάζει ο συγγραφέας του κειμένου, βλέπει να βάζουν και πάλι τους συμπατριώτες του μπροστά στο τεχνητό δίλημμα Civilización o Barbarie του 19ου αιώνα, που οδήγησε στην μεγαλύτερη "εκκαθάριση" των εναπομεινάντων φυλών του Αμαζονίου μετά την απόβαση του Colón στην Αμερική και στην απαρχή μιας ατέλειωτης σειράς βίαιων ανατροπών του Δημοκρατικού Πολιτεύματος.

Θα μου πεις, εδώ καράβια χάνονται... το Περού μας πέφτει μακρυά, δεν μας αφορούν αυτές οι γενοκτονίες, ούτε βέβαια η καταστροφή του Αμαζόνιου προς όφελος των γνωστών διεθνών(;) συμφερόντων, αυτά όλα είναι προβλήματα μιας μακρινής Ηπείρου, δεν μας αγγίζουν.

Δεν μας αγγίζουν; Είμαστε πράγματι αρκετά μακρυά;