Οσοι βρεθήκαμε την Κυριακή στο Ηρώδειο είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και να χαρούμε από κοντά σπουδαίους Αργεντίνους μουσικούς του τανγκό που έγιναν διάσημοι στα μισά του προηγούμενου αιώνα και που ξαναβρέθηκαν κοντά στο διεθνές κοινό μέσω της ταινίας-ντοκυμαντέρ Café de los Maestros του Gustavo Santaolalla, που παίχτηκε και στην Αθήνα τον περασμένο χειμώνα.
Μπορεί να έλειπε ο Alberto Podestá με το Percal του και η εκφραστική φωνή της Virginia Luque, καταφέραμε όμως να έχουμε την μοναδική εμπειρία του να απολαύσουμε τον Juan Carlos Godoy να τραγουδά την Alma en pena. Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε στο μυαλό η φιγούρα του Ruben González, όταν πριν καμιά δεκαριά χρόνια τον έβγαζαν υποβασταζόμενο στην σκηνή του Λυκαβηττού για να μας εκπλήξει και να μας συνεπάρει αμέσως μετά με το πιάνο του. Είναι πραγματικά απίστευτο το πως καλλιτέχνες σε τόσο προχωρημένη ηλικία, όταν έρχονται σε επαφή με το κοινό ξαναγεννιούνται και μας συνεπαίρνουν με το ταλέντο αλλά και -κυρίως- με το πάθος τους. Μοιάζουν σαν να προσπαθούν να ξορκίσουν τον θάνατο τραγουδώντας ή παίζοντας μουσική, ή ίσως απλά να είναι αυτός ο δικός τους ύμνος προς τη ζωή και ο τρόπος να εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους που είναι ακόμα εδώ.
Εξαιρετική συναυλία, όλοι ήταν υπέροχοι (ξεχώρισα ιδιαίτερα τον Aníbal Arías στην κιθάρα), φυσούσε δροσερό αναζωογονητικό αεράκι στο Ηρώδειο και όλα θα ήταν τέλεια, αν η ελληνική γαϊδουριά δεν οδηγούσε αρκετά μέλη του κοινού να αρχίσουν να αποχωρούν μισή ώρα πριν ολοκληρωθεί η εκδήλωση. Τελικά, αναρωτιέμαι... αν τα εισιτήρια στο άνω διάζωμα κόστιζαν 50€ αντί για 20€, θα είχαν άραγε έρθει στην συναυλία αυτοί οι αγενείς συμπατριώτες μου που έδειξαν για άλλη μια φορά τους κακούς τους τρόπους αλλά και την ασέβειά τους απέναντι στους καλλιτέχνες αλλά και στο κοινό; Αναρωτιέμαι...
PS. Apos , esto es para tí.
4 comments:
Juanita, δεν σε ξέρω, αλλά θέλω να κάνω πιο πλούσιο το καλό σου σχόλιο: Μετά τη συναυλία, ο Godoy περπατούσε με το μπαστουνάκι του ανάμεσα στα 2 μπαρ, κάποιοι φίλοι του tango (που είμαι κι εγώ) αυτοσχεδίαζαν μια χορευτική μιλόνγκα, κι επωφελήθηκα για να τον ρωτήσω τι σημαίνουν ακριβώς οι στίχοι:
Tirate un lance, hoy corre La gringa,Ponele el paco, no va'perder,la vela eléctrica y la jeringa,son las virtudes de su "entrenier".¡Tirate un lance, la suerte es loca,como la boca de una mujer!
που είνα απο τ' αγαπημένα του, το τραγουδάει συχνά, γιατί είναι και φίλος -όχι "άρρωστος"- των ιπποδρομιών, το λέει και στην τανία. Το πρόσωπό του φωτίστηκε, και μου εξήγησε ότι η vela ήταν ένα κόλπο που οι τζόκεϋ στο Παλέρμο έκαναν, βάζοντας στην μπότα τους μπαταρία και σύστημα "ηλεκτροσόκ" για να πάει το έλογο πιο γρήγορα! Παράνομο, φυσικά...(γέλια) Μιλήσαμε για το πώς διατηρεί τη φωνή του, μου είπε ότι ποτέ δεν έκανε καταχρήσεις με drogas, ο νοών νοείτω..."Che, sabes, la ultima me cuesto" (τα χρειάστηκα στο τελευταίο τραγούδι) μου είπε, αποκαλύπτοντας ότι το προηγούμενο βράδυ στο ξενοδοχείο έκανε συνέχεια εμετό και είχε αφυδατωθεί! "Pero salio" (όμως τα κατάφερα) κρυφοχαμογέλασε, "aunque tenga 86" (κι ας είμαι 86) [!!!]. Τον αγκάλιασα, του είπα "Gracias Maestro!" και τον άφησα στην φροντίδα των αφοσιωμένων νεώτερων της κομπανίας...Un grande!
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο! Ήθελα πολύ να μείνουμε γιατί υποψιάστηκα ότι θα κυκλοφορήσουν ανάμεσα στο κοινό, αλλά λόγοι ανωτέρας βίας μας τράβηξαν μακρυά. Φαντάσου, άντεξε και έβγαλε τη συναυλία σε αυτήν την ηλικία και έχοντας πρόβλημα υγείας την προηγουμένη. Πώς να μην γεμίζουμε σεβασμό μπροστά σε τέτοιες παρουσίες;
Ολοι ήταν εξαιρετικοί, ο καθένας με τον τρόπο του. Μόνο η Nina Miranda δεν με συνεπήρε... αλλά υπήρχαν τόσες εναλλαγές που δεν είχε και τόση σημασία τελικά.
Juanita, sos lo mas. Muchisimas Gracias!
Ήταν μοναδική η χθεσινή βραδιά και με πολύ κοσμο που δεν το περίμενα...
Για την αγένεια, τι να πω; Τα έχω πει και γράψει χιλιάδες φορές: υπερβολικοί σε όλα ορισμένοι, ανακάλυψαν έναν υπέροχο μουσικό κόσμο και δεν ξέρουν πώς να το χειριστούν. Εγώ δηλαδή τι πρέπει να κάνω; χε χε
Η Nina Miranda... εντάξει, δεν έκοβες και φλέβες, αλλά εμένα ανέκαθεν μου άρεσε. Παλαιότερα είχε ένα μπρίο, που τώρα ίσως δεν είναι τόσο φανερό.
Για τον Godoy, τι να πω; Υπάρχουν άραγε λόγια;
Εμένα πάλι δεν με συνεπήρε το ζευγάρι του tango. Αν έχεις δει milonga στην Αργεντινή (εγώ πάω κάθε φορά με τη θεία μου που χορεύει χρόνια ολάκερα και τους χαζεύω, καθότι εγώ είμαι δραματικά άσχετος) βλέπεις ένα άλλο στυλ που δεν έχει τόσο σχέση με τη φιγούρα.
Απορία: οι πίσω στο βιολί, μήπως ορισμένοι ήταν έλληνες;
Καλώστον!
Το ζευγάρι έχω την εντύπωση (χωρίς να ξέρω σχεδόν τίποτα για το tango, από κοντά μόνο κάποιες παραστάσεις στο Ηρώδειο και στην Ισπανία έχει τύχει μόνο να δω) ότι ήταν στα όρια ενός αξιοπρεπούς φολκλόρ, έκανε έτσι λίγο πιο "εύπεπτο" το όλο θέαμα σε όσους δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με αυτό τον μουσικό κόσμο, με την γλώσσα, με την Λατινική Αμερική. Ηταν αν θες ένα είδος Δούρειου Ίππου, εγώ κάπως έτσι το αντιμετώπισα.
Λες να υπήρχαν και Έλληνες; Αν ναι, έδεσαν μια χαρά.
Τί καταπληκτικοί που ήταν οι διάλογοι του bandoneón και της κιθάρας.
Σκεφτόμουν συνέχεια τον συγχωρεμένο τον Ζακ Μεναχέμ (που μύησε πολλούς από εμάς στους ήχους του bandoneón) πόσο θα χαιρόταν σε μια τέτοια εκδήλωση.
Post a Comment