Τραγούδια μιας άλλης εποχής, φορτωμένα αναμνήσεις.
Η πρασινομάτα πιτσιρίκα κλαίει πίσω από τις λευκές κεντημένες κουρτίνες γιατί ο φίλος και βαφτιστήρι της δεν θα ξαναγυρίσει... δεν χρησιμοποίησε αλεξίπτωτο, το έλεγε πάντα ότι θα φύγει μαζί με το σκάφος του. Τον αγκάλιασε ο βυθός στο Πόρτο Γερμενό. Ο εκπαιδευτής σώθηκε, ο Νίκος όχι. Και η Ελένη τραγουδά κλαίγοντας στην αγκαλιά του αδερφού της για την βάρκα που γύρισε μόνη.
Ένας ακόμα κλείνει σιγά σιγά τον κύκλο του, από εκείνη τη γενιά.
Πλήρης ημερών, με την οικογένειά του στο πλευρό του.
Και η Ελένη κάπου εκεί, έχοντας πια βρει τον φίλο της αλλά και τον καλό της, τον περιμένουν να φανεί με την κιθάρα του για να πάνε μια όμορφη βαρκάδα και να τραγουδήσουν με την ψυχή τους.
