Η Θανάσιμη Μοναξιά

"Σε θυμάμαι με το πράσινο παλτό" τραγουδά ο Σαββόπουλος στη Θανάσιμη Μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη .

Κι εγώ θυμάμαι την πράσινη κασέττα του, που συνόδεψε με στοργή τα παιδικά μου χρόνια.

Στην αρχή -αναπολώ σαν σε όνειρο- έπρεπε να την ακούμε σε πολύ χαμηλό ήχο, δεν έπρεπε να μας πάρει κανείς χαμπάρι εκτός σπιτιού, γιατί υπήρχε περίπτωση να μας τιμωρήσουν. Πώς μπορούσε η μουσική να είναι αιτία τιμωρίας; Ποτέ δεν κατάφεραν να μου το εξηγήσουν επαρκώς.

Αυτή η πράσινη κασέττα που στολίστηκε με φόβο, καταγράφηκε ανεξίτηλα στο μυαλό και στην μνήμη μιας 6χρονης.

Στη συνέχεια, όταν τα πέτρινα χρόνια έδειχναν να έχουν τελειώσει, η κασέττα βρήκε περήφανα τη θέση της στη δισκοθήκη και ακουγόταν με όλα τα γκάζια στην τσίτα, μέχρι που χάλασε από τα πολλά ακούσματα και από το αμείλικτο πέρασμα του χρόνου.

Ο φόβος φαινόταν να έχει παραχωθεί σε παλιά μπαούλα, βαθειά στη γη. Ξεχάστηκε.

Μέχρι σήμερα.

Που όλα δείχνουν και πάλι να έχουν ανατραπεί.

Είναι Παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου, που μοιάζει το μεγαλύτερο και πιο κακόγουστο παραμύθι που υπήρξε ποτέ από την ίδρυση του σύγχρονου Ελληνικού κράτους.

Ένα παραμύθι με πολύ κακό τέλος, γιατί οι ρόλοι στην πορεία ξαναμοιράστηκαν και οι πρίγκηπες μετατράπηκαν σε κακές μάγισσες, καταδικάζοντας τις Βασσιλοπούλες σε αιώνιο λήθαργο.

Καλή μας νύχτα.

ΥΓ. Αφιερωμένο στον Μάνο, που κάποτε την είχε δανειστεί.