Remojón granaíno

Granada, tierra soñada por mí,
mi cantar se vuelve gitano
cuando es para ti.
Mi cantar, hecho de fantasía,
mi cantar, flor de melancolía,
que yo te vengo a dar.
......
Granada, tu tierra está llena
de lindas mujeres, de sangre y de sol.



Γρανάδα, γη των ονείρων μου,
το τραγούδι μου παίρνει τσιγγάνικα φτερά
όταν τραγουδώ για σένα.
Το τραγούδι μου, φτιαγμένο από φαντασία,
το τραγούδι μου, λουλούδι της μελαγχολίας
που ήρθα για να σου το προσφέρω.
.....
Γρανάδα, η γη σου είναι γεμάτη
από όμορφες γυναίκες, από αίμα και από ήλιο.

Αυτά έγραφε για την χιλιοτραγουδισμένη Granada o Agustín Lara.



Μία όαση, στην καρδιά της ερήμου.

Τα βήματα των Μαυριτανών ακόμα αντηχούν στα δαιδαλώδη σοκάκια. Οι χανούμισσες, στο κάστρο της Alhambra παίζουν με το νερό στις κρήνες των κήπων του Generalife. Ακόμα βογκούν οι αδικοσκοτωμένοι συγγενείς του βέβηλου που τόλμησε να σηκώσει τα μάτια του σε γυναίκα που δεν του ανήκε και τιμωρήθηκε με αποκεφαλισμό αυτός αλλά και όλη του η οικογένεια στο Patio de los Leones, κάτω από τα σιωπηλά βλέμματα των 12 μαρμάρινων λιονταριών που φυλούσαν την τιμή των γυναικών του παλατιού.

Οι Nazaríes δεν έπαιζαν με την τιμή τους, οι γυναίκες τους ήταν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν και τις φρόντιζαν ανάλογα. Γι αυτές έφτιαξαν και την Alhambra, αυτό το μαγικό ρόδινο παλάτι που δεσπόζει επιβλητικά στην κορυφή του λόφου Sabica, με το λαβύρινθο από παραδεισένιους κελαρυστούς κήπους μέσα σε μια κάποτε ξερή γη. Χάρη στην προσπάθεια να πλησιάσει ο πιστός Μουσουλμάνος τον Παράδεισο, απέκτησε η ανθρωπότητα έναν ακόμα θησαυρό.

Κάτω από το κάστρο, το Albaicín έμεινε εκεί, ξεχάστηκε στον 13ο αιώνα, όταν το βασίλειο της Γρανάδας ήταν ένα φωτεινό αστέρι στο χάρτη. Όταν οι τέχνες και οι επιστήμες δεν θόλωναν από τη θρησκευτική μανία, όταν η ανοχή και η συνύπαρξη ήταν μία πραγματικότητα που ευώδιαζε. Όταν Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί ζούσαν μαζί και δημιουργούσαν αξιοζήλευτους πολιτισμούς.

Το γιασεμί, οι βουκαμβίλιες και τ΄αγιόκλημα ευωδιάζουν μέχρι και σήμερα.

Και κάπου εκεί, στη βόρεια άκρη, ψηλά στο Sacromonte μέσα στις τρύπες του βουνού, στις σπηλιές των τσιγγάνων το φάντασμα της María la Canastera πλένει τ΄ασπρόρουχα στη σκάφη, τραγουδώντας τους καημούς και τα βάσανα του λαού της, στους ρυθμούς του Flamenco.



Remojón de naranjas y bacalao
(Σαλάτα με πορτοκάλια και μπακαλιάρο)

6 πορτοκάλια σε φέτες
ένα καλό κομμάτι μπακαλιάρου γύρω στα 250 γρ., ξαρμυρισμένο σε νερό για 8 ώρες
5 φρέσκα κρεμμυδάκια
1 κρεμμύδι ξερό ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο
1 ντομάτα ξεφλουδισμένη και ψιλοκομμένη
ελιές μαύρες Καλαμών (ας είναι και σε κάτι χρήσιμη η παγκοσμιοποίηση!)
ελαιόλαδο
ξύδι από κρασί

Ψήνουμε τον μπακαλιάρο στο γκριλ ή σε ψηστιέρα και αφήνουμε να κρυώσει.
Τον καθαρίζουμε από τα κόκαλα και το δέρμα και κόβουμε σε κομμάτια.
Ανακατεύουμε τα λαχανικά και τα πορτοκάλια και βάζουμε σε σαλατιέρα σε στρώσεις εναλλάξ, με τον μπακαλιάρο.
Στολίζουμε με τις ελιές (χωρίς κουκούτσι) και περιχύνουμε με το ελαιόλαδο και το ξύδι.