...κι έζησε περιμένοντας να ζήσει...

Σ’ ένα παιδάκι
Ασημάκης Πανσέληνος

Παιδί μου, αυτές τις μέρες που γεννήθηκες,
κόλαση η ανθρωπότητα είναι κρύα,
λιωμένο ατσάλι βρέχει στον πλανήτη μας
κι οι άνθρωποι ντροπιάζουν τα θηρία.

Έτσι μπορεί μια μέρα κι ο πατέρας σου
πριν σε χαρεί και πριν τον αγαπήσεις,
μ’ έν’ αναμμένο βόλι μες στα στήθια του
να μη σου μείνει ουδέ στις αναμνήσεις.

Η ελευθερία κυβέρνησε τη μοίρα του,
αυτή που ζωογονεί και θανατώνει,
δεν έκανε κακό, μονάχα μίλησε,
που έχει μιλήσει λίγο μετανιώνει.

Ήταν στο βάθος άνθρωπος αδύνατος
και μέθαγε στο πιο εύκολο μεθύσι,
πολλά μπορούσε, τίποτα δεν έκανε
κι έζησε περιμένοντας να ζήσει.

Μα εσύ να ζήσεις άξια και περήφανα
να ζεις και για τη ζωή να μη σε νοιάζει,
μονάχα ό,τι πληρώνεται με θάνατο,
μονάχα αυτό σε ζει και σ’ ανεβάζει.

(1943)

Βιογραφία Ασημάκη Πανσέληνου

ΥΓ. Με αυτούς τους στίχους μεγαλώσαμε κάποιοι από μας... που έκρυβαν τον φόβο των γονιών μας μην αφήσουμε τη ζωή να κυλήσει χωρίς να τη ζήσουμε στο έπακρο. Άραγε αν ζούσαν σήμερα, πώς θα μας συμβούλευαν να αντιμετωπίσουμε την νέα πραγματικότητα και τις ζοφερές συνθήκες στις οποίες βουλιάζει η Ελλάδα;