Ο Μικρός με τις Ζωγραφιές / El Niño de las Pinturas

Ραούλ Ρουίθ, ο Μικρός με τις Ζωγραφιές 

Της Juanita La Quejica

για το Sol Latino

«Το γκράφιτι αποτελεί απάντηση στην κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε»

Άκουσα να μιλούν πρώτη φορά για τον Μικρό με τις Ζωγραφιές («El Niño de las Pinturas») το καλοκαίρι του 2009, όταν περπατούσα νυχθημερόν στους δρόμους της Γρανάδας κάπου στον Ανδαλουσιάνικο Νότο, γεμίζοντας αχόρταγα το κεφάλι μου με εικόνες, με κομμένη την ανάσα όχι μόνο από τον καυτό ήλιο αλλά και από την ανυπέρβλητη ομορφιά που ξεπηδούσε από κάθε γωνιά της μαγικής αυτής πόλης.

Ένας άστεγος γερμένος στον εξωτερικό τοίχο ενός εντυπωσιακού αλλά ερημωμένου κτιρίου, δίπλα στις όχθες του ποταμού Χενίλ, ήταν η πρώτη μου επαφή με τον «Μικρό» και το έργο του.

Γνωστός παγκοσμίως σήμερα για τη δουλειά του ως καλλιτέχνης γκράφιτι, ο Ραούλ Ρουίθ, γνωστός πλέον ως Sex, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του Ρεαλέχο της Γρανάδας, καθώς πολλοί τουρίστες έρχονται ειδικά σε αναζήτηση των έργων του, τα οποία ξεχωρίζουν για τη θεματολογία τους γύρω από την αναγκαιότητα για κοινωνική δικαιοσύνη, το σεβασμό στα παιδιά και τους ηλικιωμένους και το θαυμασμό για το φλαμένκο. 

Ποιός είσαι; Είμαι ένα αγόρι που βγήκε να ζωγραφίσει τους δρόμους της γειτονιάς του κι ακόμα δεν έχει γυρίσει σπίτι.

Να ζωγραφίσει, γιατί; "Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν..."

... ένα μικρό αγόρι χαμένο. Έψαχνε κάτω απ’ τις πέτρες και ξωπίσω απ’ τη σκιά του, αλλά ποτέ δεν έβρισκε τον εαυτό του. Έπαιζε με τ’ αστέρια και ψιθύριζε στα σύννεφα μυστικά που κρατούσε ο άνεμος. Ρωτούσε τα βουνά τα πιο ψηλά και τους γέροντες τους πιο γέρους, μα κανείς δεν του έδινε απάντηση. Μια μέρα που χοροπηδούσε από πλανήτη σε πλανήτη μαζεύοντας όνειρα, έπεσε πάνω σ’ ένα κονσερβοκούτι που ηχούσε σαν κουδουνάκι. Το άρπαξε κι άνοιξε το καπάκι του και μια μεγάλη πολύχρωμη φλόγα πλημμύρισε τα πάντα και το έδαφος δεν ήταν πια έδαφος ούτε ο ουρανός, ουρανός, τα πάντα ήταν χρώμα, το χρώμα ήταν τα πάντα. Το κοίταξε κι η ματιά του χάθηκε μέσα σ’ αυτό. Το παιδί είχε μείνει έκθαμβο. Ξαφνικά μια λάμψη το έκανε να κλείσει τα μάτια κι όταν τα ξανάνοιξε, είδε ένα πιτσιρίκι μπροστά του να το κοιτάζει. 

Το μικρό αγόρι ήταν ο πρωταγωνιστής;
Πάνω κάτω.
- Ποιος είσαι;  το ρώτησε. Το πιτσιρίκι χαμογέλασε και άγγιξε το χέρι του. - Είμαι το χαμόγελό σου - είπε απαλά, ενώ μετατρεπόταν σε φως και γινόταν ένα με το μπράτσο του, με τον ώμο του, με τον ίδιο. Το μικρό χαμένο αγόρι αναστέναξε και κοίταξε ψηλά, χαμογέλασε κι αισθάνθηκε ότι ο άνεμος του έλεγε κάτι όμορφο.

Τι συνέβη στο μικρό αγόρι "μας";
Από εκείνη τη μέρα ο μικρός συνεχίζει να χοροπηδά από πλανήτη σε πλανήτη κυνηγώντας όνειρα και δίνοντας χρώμα στο δρόμο του, και με αυτόν τον τρόπο καθρεφτίζει, αναζητά, βρίσκει τον εαυτό του…

Πότε ξεκίνησες το ταξίδι σου; Με τι εφόδια;
Γεννήθηκα τον Ιούλιο του 1977 και άρχισα να είμαι συγγραφέας γκράφιτι το 1991. Τελείωσα το Λύκειο και το Καλλιτεχνικό Σχολείο στη Γρανάδα. Πέρασα για λίγο κι απ’ τη Σχολή Καλών Τεχνών της Γρανάδας. Έμαθα να χρησιμοποιώ όλα τα είδη υδραυλικών ανελκυστήρων και έχω αρκετή εμπειρία σε κάθετες επιφάνειες. Και, βέβαια, στη συνεχή δουλειά στο δρόμο. 

Πώς ξεκίνησες;
Βγαίνοντας απ’ το φύλλο το χαρτί, στο τραπέζι, στον τοίχο, στη γειτονιά, στον κόσμο ...

Γιατί το κάνεις;
Γιατί το διασκεδάζω αφάνταστα!

Τι είναι το γκράφιτι;
Ίσως μια απάντηση στην κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε. Το γεγονός και μόνο ότι ένας άνθρωπος ζωγραφίζει έναν τοίχο στο δρόμο, ό,τι κι αν είναι αυτό, αποτελεί ήδη ένα μήνυμα.

Ήταν διαφορετική η αντίδραση των ανθρώπων χθες και σήμερα, τώρα που έχεις γίνει διάσημος;
Λοιπόν... υποθέτω ότι είναι διαφορετική, με την έννοια ότι τώρα έχω γένια κι έχω παχύνει.

Διάβασα πολλά για την ιστορία της τοιχογραφίας της χορεύτριας του φλαμένκο Κάρμεν Αμάγια σε μια σπηλιά του Σακρομόντε, που σου είχε αναθέσει να ζωγραφίσεις ο ιδιοκτήτης. Έχω αρκετές φωτογραφίες από αυτό το μέρος, η δουλειά σου εκεί ήταν εντυπωσιακή. Τι κρίμα που την έσβησαν. Και επιπλέον, να πρέπει να τρέχεις στα δικαστήρια, τι ντροπή...
Αυτή η περιπέτεια κράτησε αρκετό καιρό. Παρά το ότι κέρδισα τη δίκη, το Σακρομόντε έχασε μια καλή τοιχογραφία μιας κορυφαίας χορεύτριας του φλαμένκο, η οποία σήμαινε πολλά για τις σπηλιές αυτές όσο βρισκόταν στη ζωή. 

Ποιες είναι οι συνθήκες γενικότερα για καλλιτέχνες όπως εσύ, ποια τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε για να κάνετε αυτή τη δουλειά στην Ισπανία και σε άλλες χώρες;
Το θέμα της εγκατάλειψης ακινήτων από τους ιδιοκτήτες ή απλά η απαίσια μόδα του μπετόν αρμέ που πρέπει να υποφέρουμε στις πόλεις, σημαίνει ότι η αποστολή μας είναι σημαντική και απέραντη. Έτσι, στην πραγματικότητα, αυτό με το οποίο ασχολούμαι δεν είναι δουλειά, και όταν γίνεται δουλειά, συνήθως δεν υπάρχουν προβλήματα.

Το μέλλον;
Δεν υπάρχει, είναι τώρα, τώρα, τώρα ...

Ελλάδα
Ένας τόπος όπου ανυπομονώ να πάω, ίσως φέτος, ελπίζω...

Λίγα λόγια για τη δουλειά του 

Ο Ραούλ Ρουίθ ή «ο Μικρός με τις Ζωγραφιές» ή «Σεξ», πήρε για πρώτη φορά μέρος σε ομαδικές εκθέσεις τέχνης στη Γρανάδα το 1998. Από τότε έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις σε όλη την Ισπανία, στην Ολλανδία, στην Δομινικανή Δημοκρατία και στη Δανία. Έχει πάρει μέρος σε εξειδικευμένες εκθέσεις γκράφιτι στην Ισπανία, στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στη Γερμανία, στη Βενεζουέλα και στην Ουγγαρία.

Δουλειές του στολίζουν δρόμους της Ισπανίας, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Βενεζουέλας, της Αργεντινής, της Ουγγαρίας, της Σκωτίας, της Δανίας, της Δομινικανής Δημοκρατίας, του Μεξικού και των ΗΠΑ. Δεν περιορίζεται όμως στους δρόμους. Κάνει τοιχογραφίες σε ντισκοτέκ, θέατρα, μαγαζιά, μουσεία, βιβλιοθήκες, σπίτια, πορνεία, δημοτικά πνευματικά κέντρα, γυμνάσια και λύκεια. Έχει ακόμα δουλέψει σε θεατρικές παραστάσεις, πάνω σε αυτοκίνητα, μηχανές και μηχανήματα που χρησιμοποιούνται σε μεγάλες γιορτές, στην Ισπανία, την Ολλανδία, τη Βενεζουέλα, την Ουγγαρία, το Μεξικό και τις ΗΠΑ. Έχει πάρει μέρος σε πολλά καλλιτεχνικά γεγονότα ανά τον κόσμο, όπως το Meeting of Stylez (Γερμανία 2002 ,03, Αμβέρσα 2002, 03, 04 και Άμστερνταμ 2003). Πολυσχιδής και ακούραστος, έχει δημιουργήσει εξώφυλλα δίσκων (αρκετά άλμπουμ των Ojos de Brujo), έχει πάρει μέρος σε μεγάλες διαφημιστικές εκστρατείες και έχει δώσει διαλέξεις σε διάφορα μέρη του κόσμου.  Για τη δουλειά του ως "συγγραφέας γκράφιτι" έχει λάβει σημαντικά βραβεία, μεταξύ αυτών το πρώτο εθνικό βραβείο γκράφιτι του Móstoles (Μαδρίτη 2001) και τιμητική διάκριση στο Tattoo Convention (Φλωρεντία 2009).

Raúl Ruiz, el niño de las pinturas
por Juanita La Quejica

Escuché hablar por primera vez del “Niño de las pinturas” en el verano del 2009 cuando recorría día y noche las calles de Granada, en ese rincón sur de Andalucía, llenando mi cabeza de imágenes, con la respiración contenida, no ya por el sol abrasador sino por la belleza incomparable que brotaba de cada rincón de esta ciudad mágica. Un indigente acostado en la pared exterior de un magnífico pero inhabitado edificio, al lado del río Genil, fue mi primer contacto con “El Niño” y su obra.

Conocido en todo el mundo hoy en día por su trabajo como artista de grafiti, Raúl Ruiz que ahora se conoce como Sex, es parte integral del Realejo de Granada. Muchos turistas vienen específicamente en busca de sus obras, que se distinguen por los temas que tratan, a saber, la necesidad de la justicia social, el respeto por los niños y los ancianos y la admiración por el flamenco.

Juanita La Quejica: ¿Quién eres?

Raúl Ruiz: Soy un chico que salió a pintar las calles de su barrio y aun no ha vuelto a casa.

J.L.Q.: ¿Por qué pintar? Érase una vez...

R.R.: ... un pequeño niño perdido. Buscaba bajo las piedras y detrás de su sombra pero nunca se encontraba. Jugaba con las estrellas y susurraba a las nubes secretos que guardaba el viento. Preguntaba a las montañas más altas y a los viejos más viejos, pero nadie le daba respuesta. Fue un día que iba saltando de planeta en planeta recogiendo sueños cuando tropezó con una lata que sonaba a cascabel. La cogió y pulsó su cabeza y una gran llama de color lo inundó todo y ya el suelo no era suelo ni el cielo, cielo, todo era color, el color era todo. Lo miró y perdió su vista en él. El niño estaba maravillado. De repente un brillo le hizo cerrar los ojos, y cuando los abrió vio un pequeño niño frente a él, mirándole.

¿Quién eres?- le preguntó. El pequeño niño sonrió y tocó su mano.  - Soy tu sonrisa - dijo suavemente mientras se convertía en luz y se fundía con su brazo, con su hombro, con él. El pequeño niño perdido suspiró y miró arriba, sonrió y sintió al viento que le decía algo bonito. Desde aquel día el niño sigue saltando de planeta en planeta, cazando sueños y dando color a su camino, y de esta manera se refleja, se busca, se encuentra...

J.L.Q.: ¿Cuándo empezaste tu viaje? ¿Con qué equipaje?

R.R.:  Nací en julio de 1977 y empecé a ser escritor de grafiti en 1991. Hice mi bachillerato superior y un bachillerato artístico en Granada. Un poco de estudios de Bellas Artes en la Universidad de Granada también. Aprendí a utilizar todo tipo de elevadores hidráulicos y ya tengo bastante experiencia en trabajos verticales. Y, claro, un trabajo continuo en la calle.

J.L.Q.: ¿Cómo empezaste?

R.R.: Saliéndome del folio de papel, a la mesa, a la pared, al barrio, al mundo...

J.L.Q.: ¿Por qué lo haces?

R.R.:  ¡Porque lo disfruto mucho! 

J.L.Q.: ¿Qué es el grafiti?

R.R.: Quizás una respuesta a la realidad social que vivimos. El simple hecho de que una persona pinte una pared en la calle, sea con lo que sea, ya es un mensaje.

J.L.Q.: ¿Reacciona la gente de diferente manera ahora que eres famoso?

R.R.: Pues... supongo que es diferente, en el sentido que ahora tengo barba y peso más.

J.L.Q.: Leí mucho sobre la historia de tu mural de la bailaora Carmen Amaya en una cueva de Sacromonte, que te lo había encargado el dueño. Tengo varias fotos de este lugar, tu trabajo ahí fue impresionante. Lástima que lo hayan borrado. Y encima, tuviste que ir a juicio... Una vergüenza.

R.R.: Eso duró bastante tiempo. Aunque haya ganado el juicio, el Sacromonte ha perdido un buen mural de una maestra del baile flamenco que representó mucho en vida por esas cuevas.

J.L.Q.:  ¿Cuáles son las condiciones en general para artistas como tú, a qué problemas tienes que enfrentarte para hacer este trabajo en España o en otros países?

R.R.: El tema del abandono de la propiedad por parte de los dueños o simplemente la asquerosa moda del cemento-hormigón que sufrimos en las ciudades, supone que nuestra misión sea importante e infinita. Así que en realidad lo mío no es un trabajo, y cuando se convierte en trabajo, ya no suele haber problemas.

J.L.Q.: ¿El futuro?

R.R.: No existe, es ahora, ahora, ahora...

J.L.Q.: Grecia

R.R.: Un lugar al que estoy deseando ir, quizá este año, con suerte...

http://www.elninodelaspinturas.es